Ajo, vetëm ajo! (Edmond Shallvari)

Sytë?!

Si grimcë e universit
Që fsheh pafundësi
Sytë e njeriut fshehin
Ç'ka di e ç'ka nuk di.

Dhe kur dija më pak
Ma shtuan kërshërinë
Pa ditur mbeta prap'
I zhytur në enigmë.

Ooh, ç'mbetem i hutuar
Magjepsur, i zhgënjyer
Nga sytë e shikuar
Si qielli mbushur yjesh.

Aty është mistikja
Realja gjithashtu
Aty përcillet frika
Dhe prapë shuhet aty.

Aty përcillet zemra
Si yjet në pulsim
Jam jashtë e jetoj brenda
Urrejtjen-dashurin'.

Aty largohem-kthehem
Si Zot' i universit
Dhe plazmë mes plazmës mbetem
Krijimit të misterit.

Aty do ndal shikimin
Kur sytë e mi do mbyll
Do ma ndriçojn' udhëtimin
Dy sy shndruar në Yll.

Kurre mos thuaj kurre
se jeta eshte dinake
edhe nese shpeton
fjalen kurre nuk e harron !!

Ëndërr mëkatare

Hapi sytë porsi reja
Që le diellin të ndriçojë
Ler' mëritë, nisu, eja
Shpirti-shpirtin të shikojë!

Ishte ëndërr e një nate
Që shkoi kondra të vërtetës
Nuk e sheh, sa sytë hape
Ëndërra iku para vesës?

Se dhe vesa, moj e dashur
I la vend rrezes së diellit
Jo si ëndërra e llahtarur
Që u dogj zjarrit të ferrit.

Atij ferri të një ëndrre
Që ngacmon gjithnjë mëkatin
Ndaj të lutem, gjumit lere
Veç atij t'ja kesh inatin!

Dhe pse larg

Unë ta ndjeva zënë
Më erdhi nga gërmat
Në shpirt më ka lënë
Ç'ka i lidh dy zemrat.

Unë t'i pashë sytë
M'u shfaqën nga fjalët
Për ne s'ka të dytë
Mbetemi të parët.

Ne bashkuam buzët
Në çdo gërmë e fjalë
Nuk na ndajn' dot rrugët
As Zotat s'na ndajnë!

Heshtja...

Po hesht...
Në heshtja ime, je ti.
Po flet!?
Ooh, të lutem,
Mos e prish heshtjen.
Le të bëjë ajo me ne
Atë c'ka ne të dy
Jashtë saj nuk arritëm.

Mbase duhej heshtur
Kur fjalë, vetëm fjalë flisnim.
Mbase duhet folur
Kur heshtja vetë, të heshtë.

Dhe pse larg

Unë ta ndjeva zënë
Më erdhi nga gërmat
Në shpirt më ka lënë
Ç'ka i lidh dy zemrat.

Unë t'i pashë sytë
M'u shfaqën nga fjalët
Për ne s'ka të dytë
Mbetemi të parët.

Ne bashkuam buzët
Në çdo gërmë e fjalë
Nuk na ndajn' dot rrugët
As Zotat s'na ndajnë!

Syte e saj
te zi
zemra e saj
qershi.

Kur ia shikova syte
te kalter si deti
fjale TE DUA
mu ne fyt me mbeti !!

Fjeta me Hënën

E plotë në lakuriqësi
Kjo Hënë tek mua erdhi
Oh, sa paturpësi!
Në krahët e mia fjeti.

Kush tha bëra mëkat
Me trupin qiellor?
Pa Evë e pa Adam
Pa të ndaluarën moll?

Ish' Hëna e natës sime
Nata e Hënës sime ish'
Në bëra mëkatime
Mëkati nga dashuria lind.

Tek vetja

Kur ti ma di mendimin
Ç'të duhet fjala ime?
Ai brenda ka gjëmimin
Rrufetë i ka shpërthime.

As fjala më e ashpër
As më e ndyra fjalë
Mos prit të nxjerrë jashtë
Atë që brenda mban.

Kështu ka qenë gjithmonë
Gjithmonë kështu do jetë
Pa zhurmë do gjëmojë
Dhe shi do bjer' pa retë.

Se brenda të padukshmes
Është vetë ekzistenca
Njeriu dhe kur lutet
Mëkatin mban tek vetja.

Ngrysje dhe...

Ngryset dita
Dhe ne e ndjekim pas
Me shpirtin gdhirës
Që mbetet sakat.

Kështu që në lindje
Para lindjes kështu
Më shumë me ngrysje
Me zgjimin absurd.

Dita ngryset
Jo më parë se ne
Dhe zgjimi murmet
Si qielli plot re.

Kështu deri në ikje
Në ikjen e ngrysur
Me shpresë për rilindje
Tej botës përmbysur.

Mjer i ziu!

Trishtimi i shijuar
Për inat të inatit
Që mbeti i ngujuar
Nga vepra e Djallit.

Nga shijim' i trishtimit
Dhe Zoti çuditet
Krijes' e krijimit
Ka kohë që s'i bindet.

Dhe Zoti dhe Djalli
Jashtbrenda njeriut
S'din' ç'lenë e ç'marrin
Veç thon': Mjer i ziu!

Si gure i qmuar
si diell ndriqon
si are i kulluar
syte mi verbon.

A ka gje me te bukur se ti
a ka gje me te shtrenjte si ti
a ka gje me te embel si ti
Dashuri !??

Ah sikur te kthehesha perseri
atje ku per here te pare u takuam,
ah sikur te te shihja perseri
aty ku dashurine tone e filluam !!

Ajo, vetëm ajo

Bëmëni të dehur, të çmendur
Mos prisni më nga unë normalitet
Khajam, shkuar Khajamit kam për t'gdhendur
Atë që ai kurrë s'arriti vet'.

Bëmëni të çmendur, të dehur
Me normalitet veç njëher po ju a kthej
Atë që kështu më do, sot e kam gjetur
Ajo, vetëm ajo, shpirtin ma deh.

Ajo, vetem ajo

Ajo, vetem ajo
mua me lumturon
si trendafil i kuq
zemren ma zbukuron.

Ajo, vetem ajo
eshte dashuria ime
ajo eshte goca
qe kam pare, me trime !!


Ajo, vetem ajo
me beri njeri
qe edhe une te kem
nje dashuri.

Ne dhe qeni

Thotë, ç’thotë
Veç ai e di
Themi, ç’themi
S’e merr vesh njeri.

Kupton, ç’kupton
S’na hyn në punë
Për ne vazhdon
Një lehje më shumë.

Besnik i themi
Der’ në përkëdheli
Ky virtut tek qeni
Mbetur pa njeri.

Lulja eredehese
Nje lule eredehese
preku duart e mia,
c'mu drodhe zemra
m'kaploi zjarrmia.

Per moment perpara
realiteti i ri u krijua,
puthja nje engjull
ajo me perkdhelte mua.

Tani ne cdo kopesht
lulen time e kerkoj,
ti marr ere
me madh ta pushtoj.

Fjalet te me mungojne
syri t'me tradhtoj,
aroma dehese
tek ajo do t'me qoj.

Rilindje

Sa herë ndjej neveri
Nga plehrat e kësaj jete
Ç'më del përpara ti
Si syth çelur një dege.

Dhe shpejt ma lindën shpresën
Me sythin rritet bashk'.
Diçka kalbet me vjeshtën
Por lind më pas diçka.

Pa ty ç'do isha vallë
Ç'do ish' viti pa vjeshtë?
Diçka kjo jetë e kalbën
Për të rilindur-JETË.

Kjo jetë

E urrej këtë jetë
Edhe pse e pëlqej
Si qiellin me retë
Perëndimin me diell.

Më pëlqen kjo jetë
Edhe pse e urrej
Pa të ç'do isha tjetër
Me të pse tjetër ndjej?

Une dhe jeta
...................
Enigme mbetesh,pergjithmone per mua;
Sa e veshtire dhe e mundimshme ti.
Shpesh nuk e di ,pse te them te dua.
Jete dhe vdekje ,shpesh me dukeni si nji.
.................................................. ...............
Fryma jote dhurate e shtrenjte per mua,
mundimin qe ma bere,sot ta fal.
Me plot goje te them: ME SHUME TY TE DUA !\
Kur shoh vazhdimsine , me behet zemra mal!

Kapërceva qiellin

Më ndihmuan yjet
Si kalldrëme rrugicash
të ecja.
Kapërceva qiellin.
Veten kur e pashë,
u çudita
U çudit dhe vetja.

Paska kapërcim tejqiellor
Mesjeta
më djeg për heretik.
E sotmja vëngër më shikon
Më kupton veç një qiell,
Qielli im.

Dhëmbët

Dhëmbët e fjalëve
Më parë se fjala
Në mish të shpirtit ngulen.
Njeriu-Njeriut
I del përpara
Me fjalë dhëmbësh i sulet.

Kështu ha vetveten
Njerëzorja racë
Që thonë ka mendjen privilegj.
Unë shkel mikun qen
Trembem një çast
Ai qan dhe dhëmbët i fsheh.

Me ty

Me ëndrrën e ëndrrës kam fjetur
Me zgjimin e zgjimit jam zgjuar
Ç'ka ëndrrës pa ëndërr ka mbetur
Në krahët e tu ka mbaruar.

Pa ty dhe me ëndrrën jam zënë
Pa ty edhe zgjimin kam sharë
Me ty e ndjej veten të tërë
Me ty jam ëndërr e zgjim bashkë.

Kjo Hënë

Herë presje mes gjuhës yjore
Herë pikë që shikimin ma çlodh
Kjo Hënë e natës qiellore
Librit të universit më fton.

Oh ç'gjuhë e gjuhës së botës!
Oh ç'libër gjigand yjësish!
Biografia e pafundme e kohës
Me Hënën-herë presje, herë pik'.

Dhe kur ndonjë natë nuk shfaqet
Më ngjan se merakun ma di
Më thotë që diku po pret vargjet
Herë presje, herë pikë t'ju rrijë.

E di që s'e di sigurisht
Kur pena në vargje e sjell
Nuk është, as presje, as pik'
Ësht' tradhtia ime e fshehtë në qiell.

Thagmë dashurie

Më bëj e dashur, të ndjehem naiv
Aty ku koha mjeshtërinë ma dha
Më ngacmo, më skuq, më prek, më dridh
Mistereve të tua, të hy pak nga pak.

Uau, ç'po më ndodh si herën e parë!
Sot botës i shpall të parin zbulim
Dashuria jote, qenka vërtet thagmë
Dhe mjeshtër më bën dhe po aq naiv!

* * *
Fund cikli. Falenderoj gjithe miqte lexues.

E urrej kete jet qe shum larg me hodhi ....
E urrej kete jet qe shum me mundon .......
E dua vargun urrej mendimin, jeta e shkurter thyet si ve......
E urrej ditet qe zbardh me agim ,
Qetesohem me rrezet e djellit dhe ngrohin shpirtin tim
E urrej naten qe esht sketerr .
PO shok kam yjet lart ne qell