Cili eshte kuptimi i jetes?

Si mendoni,kush eshte me te vertete kuptimi i jetes....Pse jetojme'? Pse vuajme edhe kur bejme mire'?
Mendoni se mund te jepni ndonje pergjigje... ;)Mendimi im..............


Eh jeta... valle ku eshte fillimi dhe fundi yt???Mendon ti japesh fund jetes por me thuaj se ku mendon te shkosh pas saj??Sepse "te vdesesh nuk eshte tragjedia me e madhe, por tragjedia me e madhe eshte te mos dish se c'te pret pas saj". Mendoj te mbyll syte per nje moment dhe te zhdukem nga kjo bote, por diku thelle ne zemren time fshihet nje fije e holle shprese, dhe e gjithe qenia ime mbeshtetet tek ajo fije shprese...E din se cila eshte shpresa per te cilen mbeshtetet Uni im??? "Ekzistenca e Zotit" eshte gjeja e vetme qe me ben te jetoj, qe me ben te jetoj cdo dite qe zbardh ne perputhshmeri me urdherat e Tij...Cdo minut qe kalon aq me afer fundit jemi.....Shpresoj qe kur te vije ky fund une do iki i buzeqeshur nga kjo bote, per te takuar ate te Lartmadherishmin,dhe te kuptoj qellimin e jetes time.....Dhe kur e mendoj kete ne mua ndricon nje fryme e re qe me ben te vazhdoj me tutje....Kur e mendon kete sheh se Jeta ka Qellim dhe nuk mund te jete nje rastesi...
Ky eshte mendimi im pasi mendoj se nuk ka nje pergjigje perfundimtare dhe te sakte mbi kuptimin e jetes...Mbetet nje mister dhe per ta kuptuar me mire dicka qe nuk i japim dot nje shpjegimi ne i drejtohemi ZOTIT...Krijimit te jetes dhe vete JETES... ne te gjitha kuptimet...

Kuptimi jetes??
Jeta s'duhet patjeter te jet e kuptueshme. Eshte thjesht 1 formule e padeshifruar per njeriun.
Une nuk dua ta kuptoj, cdo gje ja pasoj kohes, dhe nese koha me verteton se une kam 1 kuptim domethenes ne jet, atehere do e shfrytzoj ne maximum, do e jetoj ashtu sic me vjen.

Pyes veten ndo1her, pse njeriu nuk e ve problemin ne kte menyre: Pse duhet patjeter te pres 1 te mire kur une afroj ndihmen time 1 tjeter personi, ose e shpetoj nga 1 situate e veshtire? Pse nuk mendoj qe vetem duhet t'a ndihmoj, pa as1 shperblim ose shperblim divine.Smiley
E mira vjen vetem kur se pret, jo kur e kerkon njeriu.. poashtu edhe e keqja.

Ky eshte nje fragment i nje poezi te Leopardit, ku ai imagjinon nje bisede me Henen ( e pavdekshme dhe e paprekur nga njeriu) dhe mundohet ti tregoje per jeten njerezore ( te vdekshme). Eshte pesimizmi ne kulm Wink

Sipas G. Leopardit Jeta eshte si nje:

Plake me mjeker te bardhe dhe qorr,
gjysem i veshur dhe zbathur,
me nje peshe te rende mbi kurriz,
qe ecen neper lugina dhe male,
neper gurre me maje, neper rrere dhe balte,
ecen neper ere, neper stuhi,
dhe kur te pervelon dita, dhe kur ngrin akulli
ai vrapon para, vrapon i meret fryma,
tejkalon kanale dhe keneta,
bje, ngrihet dhe gjithmon me shume rrit nxitimin e tije,
pa u shplodhuar kurre, pa pushuar,
i cjerre, i coptuar dhe duke pikuar gjake,
dhe ne fund kur arrin atje ku gjithe ksaj rruge dhe ketij mundimi i del kuptimi:
Humnere e tmerrueshme, e pafunde ku ai duke rene zhduket totalisht!...... ( Vdekja).

.... Lind njeriu me veshtiresi,
madje edhe vete lindja eshte me rrezik vdekje,
ndjen dhimbje dhe vuajtje si gje e pare, ( ketu Leopardi interpreton gjene e pare qe bene femija sapo lind "Qarjen" )
dhe duke pare kete gje e jema dhe i ati e ngushellojne per ardhjen ne jete,
dhe pastaj kur eshte duke rritur,
si njeri dhe tjetri e ndihmojne dhe e mbeshtesin,
gjithmone me akte dhe me fjale qe duken si te studjuara per ti dhene kurajo,
dhe ta ngushellojne per jeten e te vdekshmve,
pune me te madhe se kjo s'mund te bej nje prind per femijen e tije,
Po perse pastaj? Perse te bjesh ne jete,
pse te mbash ne jete,
ate qe me pas duhet ta ngushellosh per lindjen?
nese jeta eshte mallkim perse ne durojme?

Hena ime e virgjer kjo eshte jeta njerezore, ( e virgjer = e paparekur , njerezore = e vdekshme)
por ti njerezore nuk je, dhe ndoshta per fjalet e mia as qe te rruhet fare

Italisht: ( p.s Me te zeze keni pjesen e poezize qe kam perkthyer, mund edhe te me korrigjoni Wink)

"Canto notturno di un pastore errante dell'Asia"

Che fai tu, luna, in ciel? dimmi, che fai,
silenziosa luna?
Sorgi la sera, e vai,
contemplando i deserti; indi ti posi.
Ancor non sei tu paga
di riandare i sempiterni calli?
Ancor non prendi a schivo, ancor sei vaga
di mirar queste valli?
Somiglia alla tua vita
la vita del pastore.
Sorge in sul primo albore
move la greggia oltre pel campo, e vede
greggi, fontane ed erbe;
poi stanco si riposa in su la sera:
altro mai non ispera.
Dimmi, o luna: a che vale
al pastor la sua vita,
la vostra vita a voi? dimmi: ove tende
questo vagar mio breve,
il tuo corso immortale?
Vecchierel bianco, infermo,
mezzo vestito e scalzo,
con gravissimo fascio in su le spalle,
per montagna e per valle,
per sassi acuti, ed alta rena, e fratte,
al vento, alla tempesta, e quando avvampa
l'ora, e quando poi gela,
corre via, corre, anela,
varca torrenti e stagni,
cade, risorge, e piú e piú s'affretta,
senza posa o ristoro,
lacero, sanguinoso; infin ch'arriva
colà dove la via
e dove il tanto affaticar fu vòlto:
abisso orrido, immenso,
ov'ei precipitando, il tutto obblia.
Vergine luna, tale
è la vita mortale.
Nasce l'uomo a fatica,
ed è rischio di morte il nascimento.
Prova pena e tormento
per prima cosa; e in sul principio stesso
la madre e il genitore
il prende a consolar dell'esser nato.
Poi che crescendo viene,
l'uno e l'altro il sostiene, e via pur sempre
con atti e con parole
studiasi fargli core,
e consolarlo dell'umano stato:
altro ufficio piú grato
non si fa da parenti alla lor prole.
Ma perché dare al sole,
perché reggere in vita
chi poi di quella consolar convenga?
Se la vita è sventura,
perché da noi si dura?
Intatta luna, tale
è lo stato mortale.
Ma tu mortal non sei,
e forse del mio dir poco ti cale.
Pur tu, solinga, eterna peregrina,
che sí pensosa sei, tu forse intendi,
questo viver terreno,
il patir nostro, il sospirar, che sia;
che sia questo morir, questo supremo
scolorar del sembiante,
e perir dalla terra, e venir meno
ad ogni usata, amante compagnia.
E tu certo comprendi
il perché delle cose, e vedi il frutto
del mattin, della sera,
del tacito, infinito andar del tempo.
Tu sai, tu certo, a qual suo dolce amore
rida la primavera,
a chi giovi l'ardore, e che procacci
il verno co' suoi ghiacci.
Mille cose sai tu, mille discopri,
che son celate al semplice pastore.
spesso quand'io ti miro
star cosí muta in sul deserto piano,
che, in suo giro lontano, al ciel confina;
ovver con la mia greggia
seguirmi viaggiando a mano a mano;
e quando miro in cielo arder le stelle;
dico fra me pensando:
a che tante facelle?
che fa l'aria infinita, e quel profondo
infinito seren? che vuol dir questa
solitudine immensa? ed io che sono?
Cosí meco ragiono: e della stanza
smisurata e superba,
e dell'innumerabile famiglia;
poi di tanto adoprar, di tanti moti
d'ogni celeste, ogni terrena cosa,
girando senza posa,
per tornar sempre là donde son mosse;
uso alcuno, alcun frutto
indovinar non so. Ma tu per certo,
giovinetta immortal, conosci il tutto.
Questo io conosco e sento,
che degli eterni giri,
che dell'esser mio frale,
qualche bene o contento
avrà fors'altri; a me la vita è male.
O greggia mia che posi, oh te beata,
che la miseria tua, credo, non sai!
Quanta invidia ti porto!
Non sol perché d'affanno
quasi libera vai;
ch'ogni stento, ogni danno,
ogni estremo timor subito scordi;
ma piú perché giammai tedio non provi.
Quando tu siedi all'ombra, sovra l'erbe,
tu se' queta e contenta;
e gran parte dell'anno
senza noia consumi in quello stato.
Ed io pur seggo sovra l'erbe, all'ombra,
e un fastidio m'ingombra
la mente, ed uno spron quasi mi punge
sí che, sedendo, piú che mai son lunge
da trovar pace o loco.
E pur nulla non bramo,
e non ho fino a qui cagion di pianto.
Quel che tu goda o quanto,
non so già dir; ma fortunata sei.
Ed io godo ancor poco,
o greggia mia, né di ciò sol mi lagno.
se tu parlar sapessi, io chiederei:
- Dimmi: perché giacendo
a bell'agio, ozioso,
s'appaga ogni animale;
me, s'io giaccio in riposo, il tedio assale? -
Forse s'avess'io l'ale
da volar su le nubi,
e noverar le stelle ad una ad una,
o come il tuono errar di giogo in giogo,
piú felice sarei, dolce mia greggia,
piú felice sarei, candida luna.
O forse erra dal vero,
mirando all'altrui sorte, il mio pensiero:
forse in qual forma, in quale
stato che sia, dentro covile o cuna,
è funesto a chi nasce il dí natale.

Thonë se budallai jeton për te ngrëne ndërsa i mençuri ha për te jetuar. Por pastaj ngel pyetja : Për cfare qëllimesh njeriu i mençur jeton? Jetesa nuk është një fund nga vetja. Duhet te jete një qellim për njeriun qe te jetoj. Cili është pra qëllimi?

Nga vije? Nga shkoj? Dhe Pse? Çdo injorantë , sa do i madh te jetë , mund te mëshirohet përveç njeriut i cili është injorues i sekretit te ekzistencës se tij, tendencës se tij ne jetë dhe si do të jetë përfundimi i tij pas vdekjes . Disa mendimtarë i shprehin këto mendime në fjalë të thjeshta : Nga vije ? Nga shkoj? Dhe Pse? Kuptimi i së cilës është : Nga kam ardhur? Ku jam duke shkuar? Dhe pse jam këtu?

Njerëzit që besojnë vetëm në botën materialiste dhe nuk besojnë në Krijuesin - Ateistet- besojnë vetëm në ato që kanë ndjeshmëri . Ata thonë se ky univers dhe çdo gjë është janë krijuar vetvetiu. I gjithë ky rregull është thjeshtë një koincidencë e verbër. Ata thonë se njeriu thjeshte është i njëjtë me një kafshë apo bimë i cili do jetoj në një periudhe të shkurtër dhe do të përfundoj si çdo kafshë apo bimë.

Një poet Arab, Elya Abu Madhi ( një krishterë) , jo moti e shprehu paqartësinë e tij rreth qëllimit në jetë ne poezinë e tij në arabisht e quajtur “Al-Talasim”, qe do të thotë “Gjegjegjez” te cilën tentova ta përkthej nga anglishtja( e qe tash është ne shqip) . Ai thotë ne poemën e tij :

Erdha duke mos e ditur nga, por erdha.
Dhe e pash një rruge përpara meje, dhe eca
Dhe qëndroj duke ecur, me pëlqeu kjo apo jo.
Si erdha? Si e pash rrugën time?
Nuk e di
Jam një i ri apo i vjetër ne ketë ekzistence?
A jam i lire dhe i papërmbajtur , apo ec i lidhur ne zingjir?
Jam drejtues i vetes ne jete , apo jam drejtuar?
Do te doja ta dija , por......
Nuk e di!
Dhe rruga ime, cila është rruga ime? Është e gjate apo e shkurte?
Jam duke u ngjitur ne ketë, apo jam duke shkuar poshtë dhe fundosur?Jam Unë ai qe eci ne rruge,
Apo është rruga qe lëviz?
Apo qëndrojmë te dy, por është koha e cila shpejton?
Nuk e di! Para se te bëhesha një krijese komplete , a e sheh
A isha asgjë, e pamundur? Apo e sheh se isha gjësend?
A ka përgjigje kjo gjegjeze, apo do te ngel përherë?
Nuk e di ....... dhe pse nuk e di ??
Nuk e di!

mos te kishna lind ma mir