Lulishta e dritave

Lulishta e dritave
(Jetëpërshkrim i të Dërguarit)
Safijurrahman el-Mubarekfuri
ky publikim është version i shkurtuar i librit "Nektari i vulosur i Xhenetit")
Hyrje

Falenderimi i takon vetëm Allahut, Zotit të botëve! Paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin për më të mirin dhe për profetin më të fundit të Allahut, Muhamedin, për më të çiltrin dhe të besueshmin e mbarë njerëzimit. Mëshira dhe mirësitë e Allahut qofshin edhe mbi familjen e shokët e Profetit, që e kanë mbajtur flamurin e fesë, si dhe mbi cilindo që i ndjek ata me vendosmëri, qoftë ky prijës (në Islam), udhëzues, thirrës, njeri i mirë dhe i devotshëm. Qoftë kjo mëshirë mbi cilindo, që ndjek rrugën e tyre, deri në Ditën e Gjykimit! Të mësosh jetëshkrimin e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) do të thotë të mësosh dijen më të nderuar, më të shtrenjtë, më të lartë. Ajo e njeh myslimanin me rrethanat e fesë së vet, me Profetin e vet, me vlerat, që Allahu i ka dhënë atij qysh në prejardhje e deri në shpalljen e Zbulesës. Gjatë studimit të jetëshkrimit të Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) myslimani shikon se si ai e mori përsipër barrën e rëndë të thirrjes në Islam, që është feja e vërtetë e Allahut dhe si e kreu ai këtë mision, duke bërë sakrifica të njëpasnjëshme; myslimani shikon sa vuajtje e sprovime ka kaluar ai në këtë rrugë, e si përkrah sprovimeve ai ka pasur ndihmën e përkrahjen e Allahut me një ushtri të padukshme engjëjsh; myslimani shikon se si Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti fitoren e si i kanë ardhur mirësitë. Për jetëshkrimin e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është shkruar shumë. Kësaj teme myslimanët i kanë kushtuar shumë rëndësi. Punë të tilla burojnë nga thellësia e besimit dhe dashuria e madhe që myslimani ka për Profetin islam. Mirëpo, shumica e atyre, që janë marrë me jetëshkrimin e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), nuk e kanë bërë, ashtu siç i takon. Kanë futur në të edhe gjëra që u shkonin sipas mendimeve, prirjeve dhe ndjenjave të tyre, ndoshta edhe sepse nuk kishin ndonjë bazë të saktë. Në shkrimet e tyre janë sjellë edhe gjëra, që janë në kundërshtim me themelet e fesë dhe janë jashtë mendjes së shëndoshë. Për këto arsye, disa vëllezër myslimanë më propozuan të hartoja një libër të ri, me vëllim mesatar, ku të thuheshin ato gjëra, që janë të vërteta, të njohura e të pranueshme për njerëzit kompetentë të kësaj dijeje, kështu, që libri të jetë i kuptueshëm si për fillestarët, ashtu edhe për studiuesit e të mos ketë shmangie dhe pasaktësi. Unë kërkova ndihmë dhe sukses prej Allahut dhe ia fillova punës, duke u mbështetur kryesisht në Kuranin e në komentet e tij dhe në librat e haditheve e të jetëshkrimit të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kam përfituar edhe nga analogjitë dhe nga dëshmitë e dijetarëve myslimanë e nga dëshmitë e studiuesve të huaj. Jam përpjekur që frazat dhe thëniet, t’i përmend, me sa ka qenë e mundur, ashtu siç i kanë thënë myslimanët e parë. Në këtë mënyrë, shpresoj të kem plotësuar kërkesën që më qe bërë, qoftë edhe përafërsisht. I lutem Allahut të Madhëruar që me këtë libër t’u sjellë dobi myslimanëve dhe që kjo punë të jetë vetëm për hir të Allahut të Madhëruar. Dhëntë Allahu mëshirë e mirësi për profetin Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që është më i miri i njerëzimit. Safijjurrahman El Mubarekfuri 01.01.1414

Prejardhja e nderuar

Muhamedi është më i nderuari i krijesave të Allahut, është më i miri dhe më i fundit i të Dërguarve të Tij. Eshtë bir i Abdullahut; Abdullahu-bir i Abdul Mutalibit; Abdul Mutalibi-bir i Hashimit; Hashimi-bir i Abdu Menafit; Abdu Menafi-bir i Kusajit; Kusaji-bir i Kilabit; Kilabi-bir i Murres; Murrja-bir i Ka’abit; Ka'abi- bir i Lu’ejit; Lu'eji-bir i Galibit; Galibi-bir i Fihrit; Fihri-bir i Malikut; Maliku-bir i Nadirit; Nadiri-bir i Kinanit; Kinani-bir i Huzejmit; Huzejmi-bir i Mudrikut; Mudriku-bir i Iljasit; Iljasi-bir i Mudarit; Mudari-bir i Nezarit; Nezari-bir i Ma’dit; Ma'di-bir i Adnanit. Sipas mendimit të të gjithë historianëve, Adnani është një nga pasardhësit e Ismailit, biri i Ibrahimit, por nuk dihet me saktësi numri i brezave dhe as emrat e personave që kanë qenë midis tij dhe Ismailit. Ndërsa nëna e Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është Eminia, bija e Uehbiut; Uehbiu-bir i Abdu Menafit; Abdu Menafi-bir i Zehrës; Zehra-bir i Kilabit. Kilabi ishte gjyshi i pestë i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga e ëma. Pra, babai i tij dhe nëna e tij dilnin prej një origjine dhe bashkoheshin te Kilabi. Emri i saktë i Kilabit është Hakim ibn Urue, por meqë e kishte bërë zakon që shkonte shpesh herë për gjah me qentë e gjahut, u njoh me emrin “Kilab”. Fisi
Fisi i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishin kurejshët, të njohur për vetitë e mira dhe autoritetin e lartë. Ai fis ka një prejardhje të lavdishme dhe pozitë të nderuar ndër të gjithë arabët. Kurejsh është mbiemri i Fihirit, birit të Malikut ose i Nadrit dhe Nadri-bir i Kinanit. Të gjithë burrat e këtij fisi kanë qenë fisinikë dhe të nderuar në kohën e tyre, por më i dalluari ndër ta ishte Kusaji (emrin e vërtetë e kishte Zejd). Ai ishte i pari nga kurejshët që mori përsipër të kujdesej për Qaben. Pra, ai kishte çelësin e Qabes, e hapte për atë që donte dhe kur të donte. Ai e vendosi fisin Kurejsh në luginën e Mekës, në brendësi të këtij vendi, kurse më parë ata banonin në rrethinat e Mekës, të shpërndarë midis fiseve të tjera. Kusaji kujdesej për t’u shërbyer e për t’u dhënë ujë haxhinjve. Ena ishte një rezervuar i posaçëm për lëng hurmash, mjaltë, rrush të thatë etj. Ishte ai, që përgatiste ushqimin për ta, në kohën e Haxhit. Kusaji ndërtoi një shtëpi në veri të Qabes, e cila u njoh me emrin “Darun Nedue” (Shtëpia e Këshillimit). Ajo ishte shtëpia e këshillimit për kurejshët dhe qendër e lëvizjeve të tyre shoqërore. Prandaj, çdo martesë a çdo çështje tjetër përfundohej në atë shtëpi. Kusaji kishte në dorë flamurin dhe udhëheqjen. Cdo flamur lufte nisej vetëm me urdhrin e tij. Ai ishte fisnik, i urtë dhe i shkonte fjala te njerëzit e vet. Familja Familja e Muhamedit njihej me emrin “Familja Hashemije”. E kishte marrë këtë emër prej gjyshit të tij të dytë, që quhej Hashim. Pasardhësit e tij quheshin hashemij dhe kështu, derisa erdhi Islami. Hashimi kishte trashëguar disa ofiqe nga Kusaji: u shërbente haxhinjve dhe përgatiste bukën e ushqimin për ta. Hashimi ishte njeriu më i lartë i kohës së tij. Ai e thërrmonte bukën në lëng mishi dhe e bënte përshesh. Në arabishte ky lloj ushqimi quhet “tharid”. Hashimi ua jepte tharidin haxhinjve, që vinin në Mekë. Nga kjo ai mori emrin Hashim (Thërrmues), kurse emrin e vërtetë e kishte Amru. Hashimi bëri traditë për arabët “dy udhëtimet”; udhëtimi i parë bëhej gjatë dimrit për në Jemen, kurse udhëtimi i dytë bëhej gjatë verës për në Sham. Hashimi ishte më i nderuari i Bat’hasë (Mekës). Thuhet se kur Hashimi kaloi në Jathrib1, që ndodhet në rrugën për në Sham, u martua me Selemen, bijën e Amrit, nga fisi Beni Adji e ky bir i Nexharit. Qëndroi tek ajo ca kohë, pastaj shkoi në Sham. Selemeja kishtë mbetur shtatzënë në Medine (Jathrib). Hashimi vdiq në Gaza, që ishte tokë e Palestinës. Selemeja lindi djalë në Medine, të cilit ia vuri emrin “Shejbe”2, prej thinjave që kishte në kokë. Djali u rrit midis dajave në Medine, por xhaxhallarët e tij në Mekë nuk dinin asgjë për të, derisa ai u bë shtatë ose tetë vjeç. Kur xhaxhai i tij, Muttalibi e mësoi këtë, shkoi dhe e solli në Mekë. Kur e panë njerëzit, menduan se djali ishte skllav i tij dhe e quajtën “Abdul Muttalibi” (Skllavi i Muttalibit”). Kështu, ai u bë i njohur me këtë emër. Abdul Muttalibi ishte më i pashmi i njerëzve dhe më autoritari. Në kohën e vet është nderuar si askush tjetër. Abdul Mutalibi ishte më i nderuari i kurejshëve, pronar i varganit të Mekës. Ishte i nderuar, i respektuar dhe shumë bujar, saqë për bujarinë që kishte, quhej “dhënës i madh”. Nga sofra e tij hanin të varfrit; nga sofra e tij hanin kafshët e egra dhe shpezët. Prandaj, Abdul Muttalibi quhej ushqyes i njerëzve në fushë dhe ushqyes i kafshëve dhe i shpezëve në majat e maleve. Ai pati nderin të rihapte pusin e Zemzemit, pasi e pati mbyllur atë pus fisi Xhurhum, shumë kohë më parë, atëherë kur u dëbuan nga Meka. Kur po flinte, Abdul Muttalibi pa një ëndërr. Dikush e urdhëroi që të hapte pusin e Zemzemit, madje u përshkrua edhe vendi, ku gjendej pusi. Po në kohën e Abdul Muttalibit ka ndodhur edhe ngjarja e Elefantit. Abraha El Ashrami (sundues i Jemenit) erdhi nga Jemeni me gjashtëmbëdhjetë mijë ushtarë të stërvitur mirë për të shembur Qaben. Ai kishte me vete edhe disa elefantë. Arriti në “Uadi Mahsir”, që gjendet midis Muzdelifes dhe Minasë. Në kohën që u përgatit për sulm kundër Mekës, Allahu dërgoi mbi ta zogj që vinin tufë-tufë e që gjuanin me gurë dhe baltë të gurëzuar. Allahu e bëri ushtrinë e Abrahasë si gjeth të përtypur. Kjo ka ndodhur rreth një muaj para se të lindte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Babai i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është Abdullahu. Ai ishte më i miri dhe më i sjellshmi i djemve të Abdul Muttalibit. Kur Abdul Muttalibi hapi pusin e Zemzemit dhe u dukën shenjat e pusit të vjetër, Kurejshët u grindën me të dhe u përpoqën që ta ndalonin, por ai premtoi që, sikur Allahu t’i jepte dhjetë djem, ai do të bënte kurban njërin prej tyre. Kështu, Abdul Muttalibi hodhi short midis djemve të vet se cili do të bëhej kurban. Shorti i ra Abdullahut. Abdul Muttalibi shkoi te Qabja për ta bërë kurban Abdullahun, por Kurejshët e ndaluan, sidomos vëllezërit dhe dajat e tij. Atëherë, Abdul Muttalibi dha në vend të tij njëqind deve. Ismaili u shpëtua me një dash (i cili u ther në vend të tij) dhe Abdullahu u shpëtua me njëqind deve që u flijuan për të. Pra, Profeti Muhamed është biri i dy njerëzve që flijoheshin, njëri është Ismaili, tjetri babai i vet, Abdullahu e njëherazi është biri dy të shpëtuarve. Abdul Muttalibi dha pëlqimin që djali i vet, Abdullahu të martohej me vajzën Emine, që ishte bija e Ehbiut dhe më e mira e grave të fisit Kurejsh, si për nga nderi, ashtu edhe për nga pozita. Babai i saj, Uehbiu ishte kryetar i fisit Beni Zehre dhe më i miri i tyre, si në prejardhje ashtu edhe në pozitë. Kështu, u realizua fejesa dhe martesa. Abdullahu dhe Eminia jetuan pak kohë në Mekë. Ajo mbeti shtatzënë dhe nga kjo shtatzënësi lindi i Dërguari i Allahut. Pas njëfarë kohe, Abdul Muttalibi e dërgoi Abdullahun në Medine (thuhet edhe në Sham), që të merrej me tregti. Por, sapo u kthye, vdiq. U varros në shtëpinë e Nabija Dhabjaniut; sipas një kumtimi më të saktë, Abdullahu ka vdekur para se të lindte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). </SPAN>

Lindja dhe jeta para profetësisë

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) lindi te njerëzit e fisit Beni Hashim në Mekë. Ishte mëngjesi i ditës së hënë, dita e nëntë (thuhet edhe dita e dymbëdhjetë) e muajit Rabiul Euel, në vitin e ngjarjes së Elefantit. Data 9 është më e saktë, ndërsa data 12 është më e dëgjuar. Data e dytë bie më 22 prill të vitit 571, të erës sonë. Qe Shifaja, bija e Amrit, e ëma e Abdurr Rrahman ibn Aufit, ajo që e priti foshnjën. Kur e lindi Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli prej së ëmës një dritë, prej së cilës shndritën edhe pallatet e Shamit. Pastaj i dërguan fjalë gjyshit të Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Abdul Muttalibit për t’i dhënë sihariqin e lindjes së Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Abdul Muttalibi erdhi menjëherë shumë i gëzuar, e mori foshnjën, e futi në Qabe, e falenderoi Allahun, i bëri lutje Atij dhe ia vuri foshnjës emrin Muhamed (i Falenderuar), sepse shpresonte që të falenderohej. Pastaj theri kurban për lindjen e tij dhe në ditën e shtatë të lindjes e bëri synet dhe sipas zakonit të arabëve, shtroi një darkë për të. Qumështi i gjirit
E para grua që i ka dhënë gji Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pas nënës së tij, është Thuvejbja, robëresha e Ebu Lehebit, e cila kishte ende qumësht. Asaj i pati lindur një djalë, Masruhi. Thuvejbja i kishte dhënë gji më parë edhe Hamzait, birit të Abdul Muttalibit dhe më pas Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Selemit, birit të Adil El Mahzumiut. Pra, këta të tre (Hamzai, Muhamedi, dhe Selemiu) ishin vëllezër qumështi, sepse kishin pirë qumësht nga e njëjta grua. Kur mori vesh për lindjen e Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) Ebu Lehebi u gëzua shumë dhe e liroi robëreshën e vet. Mirëpo, kur Muhamedi filloi t’i ftonte njerëzit për në Islam, Ebu Lehebi u bë nga armiqtë e tij më të egër. Muhamedi në fisin Benu Sa’ad Arabët e kishin traditë që për fëmijët e porsalindur të kërkonin gjidhënëse në zonat malore. Ata vepronin kështu për t’i larguar foshnjat nga sëmundjet e qyteteve, për t’i forcuar fizikisht dhe për t’ua mësuar gjuhën arabe në djep të pastër. Allahu kishte vendosur që disa gra nga fisi Beni Sa’ad bin Bekr Hauazin, të vinin për të kërkuar foshnje gjiri. Të gjithave ia paraqitën profetin Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), por ata nuk pranuan ta merrnin, sepse ishte jetim. Njëra nga gratë, që kërkonte fëmijë për t’i dhënë gji, meqënëse nuk gjeti të tjerë, mori Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ajo ishte Halimja, bija e Ebu Dhuejbit. Ajo pati aq mirësi prej tij, sa e patën zili të tjerët. Emri i vërtetë i Ebu Dhuejbit, babait të Halimes, ishte Abdullah ibn el Harith. Emri i të shoqit ishte Harith, biri i Abdul Uzzas. Kurse fëmijët e Harith ibn Abdul Uzzas dhe vëllezërit e qumështit të Profetit Muhamed ishin: Abdullahu, Unejsja dhe Xheddameja, e cila quhej edhe Shimae, por më shumë njihej me mbiemrin se sa me emrin. Ajo kujdesej për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Begatitë në shtëpinë ku i jepej gji Gjatë kohës që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në atë shtëpi, erdhën shumë mirësi për njerëzit e asaj shtëpie. Kur Halimja erdhi në Mekë, ishte kohë thatësire. Ajo kishte një gomaricë, e cila ecte shumë ngadalë, sepse ishte shumë e dobët dhe e rraskapitur. Kishte edhe një deve, që nuk i jepte asnjë pikë qumësht. Halimja kishte edhe një djalë të vogël, i cili tërë natën nuk i pushonte së qari e së bërtituri, sepse kishte uri e nuk i linte prindët të flinin. Kur erdhi Halimja me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e vuri në prehër, i erdhi gjiri e iu shtua qumështi; foshnja piu dhe u ngop. Piu edhe djali i saj i vogël, derisa u ngop dhe fjetën gjumë. I shoqi shkoi te deveja dhe pa se ajo kishte tërë atë qumësht. E moli, pinë të dy sa u ngopën, fjetën dhe kaluan një natë shumë të mirë. Halimja me të shoqin dolën për të shkuar te stepat e Beni Sa’adit. Ajo i hipi gomaricës e mori me vete edhe Profetin. Gomarica ecte aq shpejt, sa ia kaloi varganit dhe asnjë nga gomerët nuk mund ta arrinte dot. Halimja me të shoqin arritën në vendin ku banonte fisi Beni Sa’ad, një nga vendet më të thata. Për habi, panë se delet e tyre vinin në mbrëmje të ngopura, me gjinj plot qumësht. I milnin delet dhe pinin qumësht me bollëk, në një kohë kur bagëtitë e të tjerëve nuk jepnin asnjë pikë qumësht. Kështu, Halimja me të shoqin panë shumë mirësi prej Allahut gjatë kohës që Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi tek ata. Pasi u plotësuan dy vjet, Halimja ia ndërpreu gjirin. Tashmë ai ishte zhvilluar dhe forcuar fizikisht. Qëndrimi në fisin Beni Sa’ad Halimja shkonte te nëna e Muhamedit dhe familja e tij në çdo gjashtë muaj. Pastaj kthehej me të tek fshati i saj, në Benu Sa’ad. Pasi e plotësoi afatin e dhënies gji dhe ia ndërpreu atë, erdhi bashkë me Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) edhe nëna e tij, Eminia dhe u përpoq që ta mbante përsëri foshnjën, sepse kishte parë shumë begati e mirësi. Iu lut së ëmës që ta linte edhe ca kohë tek ajo. Halimja i tha Emines: “Meqënëse në Mekë ka rënë sëmundja e kolerës, kam frikë se mos sëmuret po ta lë Muhamedin këtu në Mekë. Prandaj, ma jep ta mbaj edhe ca kohë.” Eminia pranoi. Kështu, Halimja u kthye e gëzuar në shtëpinë e saj bashkë me Muhamedin. Ai qëndroi tek ajo edhe dy vjet të tjera. Pastaj, ndodhi një ngjarje e jashtëzakonshme, e habitshme. Halimja dhe i shoqi i saj patën frikë ta mbanin Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), prandaj e kthyen atë te e ëma. Ngjarja e habitshme qe çarja e gjoksit të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Enes ibn Maliku ka kumtuar se kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po luante me djemtë e tjerë, i erdhi Xhibrili, e mori dhe e shtriu për tokë, ia çau zemrën dhe ia nxori atë jashtë, pataj i nxori një copë të vogël mishi dhe i tha: “Kjo ishte pjesa e djallit.” Pastaj ia lau zemrën në një tas ari me ujë zemzemi. Më pas e bashkoi dhe e vuri në vend ashtu siç ishte. Djemtë erdhën me nxitim te nëna e tij e qumështit, Halimja dhe i thanë: “Muhamedi u vra.” U kthyen menjëherë e i dolën përpara dhe panë se atij i kishte ndryshuar ngjyra e fytyrës. “Unë e kam parë shenjën e asaj qepjeje në gjoksin e tij”,- përfundon Enesi. Te nëna e vet e dashur Pasi ndodhi kjo ngjarje e jashtëzakonshme, Profeti Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye në Mekë dhe qëndroi tek e ëma rreth dy vjet. Pastaj, Eminia u nis bashkë me të për në Medine. Në këtë udhëtim atë e shoqëronin kujdestari i saj, Abdul Muttalibi dhe shërbyesja e saj, Ummu Ejmeni. Ajo qëndroi në Medine një muaj, pastaj u kthye në Mekë. Aty qenë varrosur babai i Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe dajat e gjyshërit e tij, Benu Adji ibn En Nexhar. Gjatë rrugës Eminia u sëmur. Më tej gjendja u keqësua dhe ajo vdiq në Ebua, midis Mekës dhe Medines. Aty edhe u varros. Gjyshi e shoqëroi deri në Mekë Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), duke ndjerë thellë në zemër dhembjen e madhe që i kishte shkaktuar fatkeqësia e re. Ai sillej me Muhamedin me një butësi, të cilën nuk e njihnin as djemtë e vet. Abdul Muttalibi e vlerësonte shumë Muhamedin dhe e nderonte dhe e preferonte më shumë se djemtë e vet. E vinte në dyshekun e vet, ku nuk ishte ulur tjetërkush deri atëherë. I fërkonte shpinën dhe gëzohej nga ajo që bënte ai. Abdul Muttalibi besonte se ai djalë do të kishte një të ardhme të madhe. Mirëpo pas dy vjetësh, Abdul Muttali vdiq, në moshën 80 vjeç dy muaj dhe dhjetë ditë. Te xhaxhai i vet i dashur Kujdestarinë për Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e mori përsipër xhaxhai i tij, Ebu Talibi. Ai tregoi shumë mëshirë dhe dashuri ndaj tij. Ebu Talibi nuk ishte i pasur, por Allahu, ia shtoi atë pasuri të pakët që kishte: një ushqim i vetëm ngopte të gjithë familjen e tij. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte shembull flijimi dhe durimi. Ai mjaftohej me atë që i kishte caktuar Allahu i Madhëruar. Udhëtimi për në Sham dhe takimi me priftin Ebu Talibi do të shkonte për tregti me një vargan të Kurejshve deri në Sham (Siri). Muhamedi në atë kohë ishte dymbëdhjetë vjeç. Dikush ka thënë se ishte dymbëdhjetë vjeç e dy muaj dhe dhjetë ditë. Ebu Talibi nuk duronte dot që të largohej nga Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Nga dhembshuria që kishte për të, e mori me vete. Kur vargani arriti afër qytetit Basra, në kodrat e Shamit, u doli përpara një nga priftërinjtë e mëdhenj të krishterëve, që quhej Behira. Ai hyri midis varganit, shkoi te Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), e mori për dore dhe i tha: “Ky është më i madhi i njerëzimit. Ky është i dërguari i Zotit të botëve. Këtë e dërgon Allahu mëshirë për të gjithë botët.” Ata që qenë aty, e pyetën: “Ku e di ti këtë?” “Kur ju dolët prej qafës së malit,- tha prifti, nuk mbeti gurë e dru pa rënë në sexhde. E, gurët e drurët bëjnë sexhde vetëm për profetët. Unë, e njoh atë, sepse ka vulën e profetësisë pas shpine, nën shpatull; ajo është sa një mollë; e kemi të shkruar në librat tanë.” Pastaj, prifti Behira i nderoi ata me mikpritjen e tij. Ai i tha Ebu Talibit që ta kthente Muhamedin dhe të mos shkonte me të në Sham, sepse kishte frikë mos i ndodhte gjë nga jehudinjtë dhe romakët. Ebu Talibi e ktheu Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Mekë. Lufta e Fuxharit

vazhdimi...

Kur Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte njëzet vjeç, në vendin e quajtur Pazari i Ukadhit filloi një luftë midis fiseve Kurejsh dhe Kinan nga njëra anë dhe fisit Kajs Ajlani nga ana tjetër. Patën ndodhur katër grindje në katër vjet midis atyre fiseve. Tri të parat përfunduan vetëm me grindje dhe me një acarim të lehtë. Vetëm në të katërtën ndodhi lufta. Lufta u ashpërsua shumë. U vranë disa veta nga të dy palët. Pastaj, bënë armëpushim, që të numëronin të vrarët. Ajo palë që do të kishte të vrarë më tepër do të merrte shpagimin e gjakut që ishte derdhur më shumë. Kështu vendosën, e pushuan luftën e i hoqën armiqësitë dhe sherrin që ishin krijuar midis tyre. Në atë luftë mori pjesë edhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai i përgatiste shigjetat xhaxhallarëve të vet që luftonin. Kjo luftë është quajtur Lufta e Fuxharit, sepse fiset ndërluftuese shkelën shenjtërinë e Mekës dhe të muajit të shenjtë. Pakti i drejtësisë Në muajin Dhul Ka’ade, fill pas luftës së Fuxharit u vendos Pakti i Drejtësisë (Hilful Fudul) ndërmjet pesë barqeve të fisit Kurejsh: Benu Hashim, Benu el-Muttalib, Benu Esed, Benu Zehre dhe Benu Temim. Cila qe arsyeja e vendosjes së paktit? Një burrë nga Zebidi erdhi në Mekë me një plaçkë, të cilën ia bleu Asib Uail es-Sehmiu, por ai nuk i dha atë që i takonte. Burri kërkoi ndihmë nga fiset Benu Abdu Dar, Benu Mahzum, Benu Xhemeh, Benu Selim dhe Benu Adj, por ata nuk ia vunë veshin. Atëherë, ai hipi në majë të malit Ebu Kubejs dhe tha me vjershë padrejtësinë që i kishin bërë. Pastaj bëri thirrje që ta ndihmonin të merrte të drejtën që i takonte. Menjëherë shkoi atje Zubejr ibn Abdul Muttalibi dhe qëndroi aty, derisa ato barqe që përmendëm më lart, u mblodhën në shtëpinë e Abdullah ibn Xhed’anit, kryetar i fisit Benu Temim. Dhanë besën dhe bënë paktin që të ndihmonin në Mekë çdo njeri që do t’i bëhej padrejtësi. Atij duhej t’i kthehej e drejta që i takonte, qoftë vendas a i huaj. Pastaj u çuan dhe shkuan tek Asi, i biri i Uail es-Sehemiut dhe ia morën me forcë atë që i takonte Zubejdiut e ia dhanë atij. Në këtë pakt mori pjesë edhe vetë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bashkë me xhaxhallarët e vet. Pasi Allahu e nderoi me mesazhin profetik, tha: “Në shtëpinë e Abdullah ibn Xhed’anit kam marrë pjesë në një pakt, që për mua ishte më i dashur sesa pasuria më e shtrenjtë. E sikur të bëhej thirrje për një pakt të tillë në Islam, unë do ta pranoja.” Jeta dhe puna Dihet se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) lindi jetim dhe u rrit nën kujdestarinë e gjyshit e më pas të xhaxhait dhe nuk trashëgoi nga babai i vet ndonjë pasuri. Kur u bë në moshën, kur mund të punonte, zakonisht ruajti delet bashkë me vëllezërit e vet nga qumështi të fisit Benu Sa’ad. Kur u kthye në Mekë, ruajti delet e vendasve, me njëfarë pagese të vogël, që në kohën tonë mund të jetë dhjetë rijal4. Ruajtja e deleve është një traditë profetike, në fillim të jetës së tyre. Pasi e nderoi Allahu me misionin profetik, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: “Cdo profet ka ruajtur delet.” Kur u rrit e u bë burrë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi të merrej ca e nga ca me tregti. Eshtë kumtuar se ai ka pasë bërë tregti me Seib ibn Ebu Saibin, të cilin e kishte bashkëpunëtorin më të mirë, që nuk bënte padrejtësi dhe nuk grindej. Në marrëdhënie me njerëzit, Profeti Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është njohur dhe shquar për besnikëri, për çiltëri dhe ndershmëri. E tillë ka qenë sjellja e tij në çdo hap e në të gjitha fushat e jetës, ndaj e mbiquajtën El Emin (Besniku). Udhëtimi për në Sham dhe tregtia me pasurinë e Hatixhes Hatixhja, bija e Huuejlidit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka qenë më e mira e grave të fisit Kurejsh, si për nga nderi, ashtu edhe për nga pasuria. Ajo u jepte pasuri tregtarëve, që të tregtonin me të përkundrejt një pjese fitimi. Kur dëgjoi për Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), i propozoi që të shkonte në Sham, të tregtonte për të dhe t’i jepte atij më shumë nga ç’u kishte dhënë të tjerëve. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për në Sham bashkë me shërbëtorin e Hatixhes, Mejserin. Në Sham shiti e bleu dhe pati një fitim të madh. Kështu pasuria e Hatixhes pati një begati që nuk e kishte pasur kurrë. Pasi bënë tregti në Sham, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye në Mekë dhe çoi në vend amanetin. Martesa me Hatixhen Hatixhja pa te Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) besnikëri dhe mirësi, që nuk e kishte parë asnjëherë dhe u habit. Shërbëtori, Mejseri i tregoi çfarë kishte parë te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Thuhet edhe për ndodhi të jashtëzakonshme; për shembull, kur ishte vapë e madhe, atij i jepnin ujë dy engjëj. Hatixhja e kuptoi që do të ishte lumturi e madhe të martohej me të. Iu propozua Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për martesë dhe ai pranoi. Për këtë bisedoi edhe me xhaxhallarët e vet. Ata i dërguan fjalë xhaxhait të Hatixhes, Amir ibn Esedit. Xhaxhai e martoi Hatixhen me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në prani të njerëzve nga fisi Benu Hashim dhe të kryetarëve të fisit Kurejsh, me një prikë prej 20 deve ose 6 deve të reja. Fjalën e martesës e mbajti xhaxhai i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Ebu Talibi. Ai e falenderoi dhe e lavdëroi Allahun. Pastaj përmendi prejardhjen e nderuar dhe të mirat e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pastaj shpalli lidhjen e martesës dhe tregoi sasinë e prikës. Martesa e Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me Hatixhen u bë dy muaj e ca ditë pas kthimit të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga Shami. Atëherë, Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte 25 vjeç, ndërsa Hatixhja (sipas versionit më të njohur) ishte 40 vjeçe. (Thuhet edhe se ka qenë 28 vjeçe; dikush ka thënë edhe ndryshe). Ajo qe martuar më parë me Atik ibn Aidh El Mahzumiun, por ai vdiq. Pastaj u martua me Ebu Halid Timinun, por edhe ai vdiq. Me të pati një djalë. Më pas kryetarët e mëdhenj të fisit Kurejsh deshën të martoheshin me të, por ajo nuk pranoi, derisa u martua me të Dërguarin e Allahut. Martesa me të qe një lumturi, që e kishin lakmi të gjithë njerëzit. Hatixhja është gruaja e parë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe deri sa vdiq ajo, ai nuk ka marrë tjetër për grua. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i pati të gjithë fëmijët me Hatixhen, përveç Ibrahimit, të cilin e pati me Marien, që ishte nga Koptet e Egjiptit. Fëmijët që pati me Hatixhen Fëmijët që pati Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me Hatixhen janë: Kasimi, Zejnebja, Rukija, Ummu Kulthumi, Fatimja dhe Abdullahu. (Ka edhe thënie të tjera përsa i përket numrit dhe radhës së tyre.) Djemtë kanë vdekur të vegjël, ndërsa vajzat kanë jetuar të gjitha. Ato u bënë myslimane dhe u shpërngulën nga Meka në Medine.

vazhdimi...

Tri vajza vdiqën para se të vdiste Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Fatimja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) jetoi edhe gjashtë muaj pas vdekjes së Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ndërtimi i Shtëpisë së Shenjtë Kur Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte në moshën 35 vjeç, ndodhi një furtunë e madhe. Ajo i çau dhe i mbuloi muret e Qabes. Muret qenë dobësuar edhe më parë për shkak të një djegieje. Kurejshët u detyruan që ta ndërtonin atë rishtaz. Ata vendosën që të përdornin pasuri të pastër në të. Nuk do të hynte në ndërtimin e Qabes asnjë lloj pasurie e grabitur a e fituar me kamatë ose me padrejtësi. Ata i trembeshin dënimit të Allahut. U çua Uelid ibn Mugira dhe tha: “Allahu nuk i dënon ndërtuesit.” Dhe nisi të shembë muret. E ndihmuan edhe të tjerët. U shembën muret dhe arritën te themelet e Ibrahimit. Pastaj filluan ndërtimin. Secilit fis i caktuan pjesën që do të ndërtonte. Vetë kryetarët e fiseve mbartnin gurë. Ndër ta, edhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe xhaxhai i tij, Abbasi. Ndërtimin e Qabes e mori përsipër një ndërtues romak, që quhej Bakum. Meqënëse pasuria e pastër nuk u mjaftonte për ndërtimin e Qabes mbi themelet e Ibrahimit, lanë pa ndërtuar 6 kutë nga veriu. Në kufirin e 6 kutëve ndërtuan një mur të vogël për të treguar se është prej Qabes. Kjo pjesë njihet me emrin “Guri” dhe “Hatimi”. Kur, ndërtimi arriti në vendin e Gurit të Zi, secili prej kryetarëve donte të ishte vetë i nderuari, duke vënë Gurin e Zi në vendin e tij. Ata filluan të grindeshin. Kështu vazhduan 4 ose 5 ditë. Për pak grindja desh u kthye në një luftë të përgjakshme në Haram5. Vetëm se Ebu Umejje ibn Mugire el Mahzumiu arriti ta kalojë situatën me urtësi. Ai ishte më i vjetri i kurejshëve. Ai propozoi që i pari që do të hynte në derën e xhamisë, të gjykonte. Të gjithë e pranuan dhe ranë në një mendje për këtë. Ishte vendimi i Allahut që i pari që do të hynte në xhami pas vendimit të kurejshëve të ishte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Posa e panë atë, kurejshët brohoritën dhe thanë: “Ky është i Besueshmi, ne jemi të kënaqur.” Kur ai arriti tek ata, i shpjeguan ngjarjen. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori një velencë dhe e vuri Gurin e Zi në të. Pastaj urdhëroi secilin prej kryetarëve të kapë një cep të velencës dhe ta ngrinin atë të gjithë së bashku. Kur e afruan Gurin te vendi ku do të vihej, e mori në dorë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e vendosi në vendin e vet. Kjo qe një zgjidhje e zgjuar dhe e arsyeshme e të gjithë u kënaqën me të. Gurin e zi e ngritën nga toka një metër e gjysmë, ndërsa derën e Qabes e ngritën rreth 2 metra nga toka, me qëllim që të mos hynte askush tjetër aty përveç atij që donin ata. Muret i ngritën tetëmbëdhjetë kutë, kurse më parë patën mbetur përgjysmë. Brenda Qabes bënë gjashtë shtylla në dy rreshta dhe tavanin e vunë në një lartësi prej pesëmbëdhjetë kutësh. Më parë, Qabja ka qenë pa tavan dhe pa kollona. Jeta e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) para se të bëhej Profet Që i vogël, Muhamedi u rrit me mendje të shëndoshë, i zhvilluar fizikisht dhe i pastër shpirtërisht. Ai u rrit, u burrërua dhe u zhvillua duke trashëguar tërë cilësitë e mira. Muhamedi karakterizohej nga largpamësia, mendimi i drejtë dhe zgjuarsia e rrallë. Ishte shembull i përkryer në mor al. Dallohej për çiltëri, për mbajtjen e amanetit, për sjellje të njerëzishme, për moral të lartë, urtësi, durim, mirënjohje, sedër, thjeshtësi dhe dashamirësi. Ai ishte në majën më të lartë të mirëbërësisë e të humanizmit. Për këtë, xhaxhai i tij Ebu Talib ka thënë: “Ai e ka fytyrën të bardhë, ndihmon jetimët dhe mbron të vejat.” Ai shikonte farefisin. Ai e mbante vetë atë që rëndonte shpatullat e njerëzve. Ai ndihmonte ata që nuk kishin, derisa të mëkëmbeshin; ai ndihmonte më të dobëtit; ai ndihmonte atë që i kishte ndodhur ndonjë fatkeqësi. Allahu e kishte rrethuar me ruajtjen dhe kujdesin e Vet. E kishte bërë që t’i urrente ato vese dhë gjëra të kota e të këqija që gjallonin në popullin e tij. Prandaj, Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk merrte pjesë në festat e paganëve dhe të idhujtarëve. Ai nuk hante kurrë nga ai mish që therej për idhujt ose për dikë tjetër përveç Allahut. Ai nuk i duronte dot as betimet në Latin dhe Uzzanë, as prekjet me dorë a afrimin tek ata. Ai u qëndronte pijeve alkoolike më larg se të gjithë njerëzit dhe nuk shkonte për të dëgjuar muzikë. Ai nuk ka shkuar asnjëherë në vendet ku kalohej koha me gjëra të kota a në klube ku mblidheshin të rinjtë e ku takoheshin të dashuruarit në Mekë.

Shenjat dhe sihariqet
Me sa u përmend më lart, duket qartë se ishte zgjeruar e çara midis Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe popullit të vet. Ai shqetësohej kur i shikonte njerëzit në punë të këqija dhe në vuajtje dhe donte të largohej prej tyre e të qëndronte në vetmi, për të menduar një rrugë që mund t’i shpëtonte ata. Ky shqetësim sa vinte e bëhej më i madh dhe me përparimin e moshës iu forcua më tepër dëshira për t’i shpëtuar njerëzit nga shkatërrimi. Dukej sikur dikush e thërriste për të qëndruar në vetmi dhe për t’u shkëputur nga njerëzit. Prandaj, filloi të shkonte në shpellën Hira6. Atje adhuronte Allahun sipas asaj që kishte mbetur nga feja e Ibrahimit (paqja qoftë mbi të!). Ai shkonte atje çdo vit një muaj, muajin e Ramazanit. Pasi kalonte koha e caktuar dhe plotësohej plot një muaj, kthehej në Mekë në mëngjes dhe bënte tauaf rrotull Shtëpisë së Shenjtë. Pastaj kthehej në shtëpinë e vet. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdoi kështu tri vjet rresht. Kur Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti moshën 40 vjeç, që është mosha e zhvillimit të plotë të njeriut, moshë në të cilën u bënë profetë edhe Profetët para tij, nisën t’i shfaqen shenjat e profetësisë dhe sihariqet e lumturisë. Filloi të shikonte ëndrra të mira, të cilat dilnin siç i shikonte. Shikonte ndriçimin dhe dëgjonte zërin. Një herë ai tha: “Unë di një gur në Mekë, që më përshëndeste me “Selam!”, para se të bëhem Profet.” Zbritja e Zbulesës Ishte muaji i Ramazanit, kur Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pati arritur moshën 41 vjeç dhe ndodhej në shpellën Hira duke përmendur Allahun dhe duke e adhuruar Atë, kur papritmas i erdhi Xhebraili (paqja qoftë mbi të!) me mesazhin profetik dhe Zbulesën (Revalatën). Për këtë le të dëgjojmë fjalën e Aishes (Allahu qoftë i kënaqur me të!), e cila na e tregon hollësisht këtë ngjarje: “Në fillim, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ka marrë zbulesën në formë ëndrrash të mira. Pra, sa herë që ai shikonte ndonjë ëndërr, i vinte një ndriçim, ashtu siç shkëlqen kur zbardh agimi. Më pas, atij i pëlqente të rrinte në vetmi. Prandaj, shkonte e rrinte i vetëm në shpellën Hira. Aty e adhuronte Allahun disa net dhe për këtë merrte ushqim me vete. Pastaj kthehej te Hatixhja dhe i linte asaj ushqim dhe çfarë i nevojitej. Vazhdoi kështu, derisa i erdhi e Vërteta aty, në Shpellën Hira. Profeti ka thënë,- vijoi Aishja: “Më erdhi engjëlli Xhibril dhe më tha: “Lexo!” Iu përgjigja: “Unë nuk di të lexoj.” Engjëlli më mori e më shtrëngoi aq fort, sa mu zu fryma. Pastaj më lëshoi dhe më tha: “Lexo!” Unë i thashë: “Nuk di të lexoj.” Atëherë, engjëlli më kapi e më shtrëngoi përsëri sa desh më mbyti. Pastaj më lëshoi dhe më tha: “Lexo!” Unë i thashë: “Unë nuk di të lexoj.” Ai më shtrëngoi për të tretën herë, pastaj më lëshoi dhe më tha: “Lexo, me emrin e Zotit tënd, i Cili krijoi (çdo gjë). Krijoi njeriun prej një pike gjaku të ngjizur. Lexo! Se Zoti yt është më bujari. Ai e mësoi njeriun të shkruajë me penë. I mësoi njeriut atë, që nuk e dinte.” Me këto ajete, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye, duke iu dridhur zemra dhe hyri te Hatixhja, bija e Huuejlidit (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dhe i tha: “Mbulomë! Mbulomë!”. E mbuluan dhe ai qëndroi ashtu, derisa i kaloi frika. Pastaj i tregoi Hatixhes atë që i kishte ndodhur. “Pata frikë se nuk mund ta kryeja këtë detyrë”,- i tha ai Hatixhes. “Mos ki frikë,- i tha Hatixhja. Për Zotin, Allahu kurrë nuk do të të turpërojë ty. Ti e shikon farefisin; ti i duron vështirësitë; i jep atij, që nuk ka; ti e mirëpret të dobëtin; ti ndihmon që të vihet në vend e drejta.” Pastaj Hatixhja shkoi te Uaraka ibn Esed ibn Abdu Uzza, biri i xhaxhait të Hatixhes, i cili ishte i krishterë. Ai dinte ta shkruante Librin në hebraishte. Në atë kohë Uaraka ishte plakur dhe ishte verbuar. “O biri i xhaxhait tim!”,- i tha Hatixhja. Dëgjo nga biri i vëllait tënd.” Uaraka i tha Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O biri i vëllait tim, çfarë ke parë?” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tregoi atë që kishte parë në shpellën Hira. “Ai është Xhebraili, që Allahu ia zbriti Musait”,- tha Uaraka. “Ah, sikur të isha i fuqishëm! Ah, sikur të isha gjallë, kur populli yt të të nxjerrin ty prej Mekës.” “Vërtet, do të më nxjerrin mua ata?”,- pyeti i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Po,- iu kthye Uaraka. Cdo njeri që ka ardhur me atë që vjen ti, është luftuar e në qoftë se do të isha gjallë kur të vinte dita jote, do të të ndihmoja sa të mundja.” Nuk kaloi shumë kohë dhe Uaraka vdiq. Ndërkohë,

Fillimi i profetësisë
Fillimi i profetësisë dhe i shpalljes së Zbulesës është muaji Ramazan, nata e Kadrit. Për këtë Allahu i Madhëruar ka thënë: “Muaji i Ramazanit, në të cilin zbriti Kurani.” Dhe: “Vërtet, Ne e zbritëm atë natën e Kadrit.” (97:1) Hadithet e vërteta, autentike na njoftojnë, gjithashtu se ngjarja ka ndodhur natën e së hënës, para agimit. Me qenë se nata e Kadrit bie në dhjetë ditët e fundit të muajit të Ramazanit në numër tek, dhe shkencërisht është vërtetësuar se dita e hënë e Ramazanit të atij viti ka qenë data 21, del se profetësia e Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka filluar natën e 21-të të muajit Ramazan. Kjo datë bie më 10 gusht të vitit 610 të erës sonë. Sipas vitit hënor në atë kohë ai ishte 40 vjeç, 6 muaj dhe 12 ditë. Sipas vitit diellor i bie të ishte 39 vjeç, 3 muaj dhe 22 ditë. Pra, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte në krye të 40 vjetëve sipas vitit diellor, kur i ka ardhur profetësia. Ndërprerja e Zbulesës dhe kthimi i saj Pas zbritjes së parë të Zbulesës në Shpellën Hira, pati një ndërprerje. Kjo ndërprerje vazhdoi disa ditë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u mërzit dhe u hidhërua. Mirëpo, e mira qe pikërisht në këtë ndërprerje, sepse iu hoq frika Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!); ai u bë i vendosur në çështjen e tij dhe u përgatit të mbajë mbi vete diçka tjetër si ajo që kishte zbritur. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qe kthyer nga Uaraka ibn Neufeli dhe pati shkuar përsëri te Shpella Hira për të vazhduar adhurimin ndaj Allahut dhe për të plotësuar ditët që kishin mbetur prej muajit të Ramazanit. Mbaroi muaji i Ramazanit dhe ai plotësoi adhurimet në shpellë. Në mëngjesin e parë të muajit Sheual zbriti nga shpella për në Mekë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: “Kur hyra në luginën e Mekës dikush më thirri. Hodha sytë në të djathtë, por nuk pashë njeri. Hodha sytë edhe në të majtë, por nuk pashë njeri. Hodha sytë përpara, por nuk pashë njeri, as prapa meje nuk pashë njeri. Atëherë, ngrita kokën lart dhe pashë diçka! Engjëlli që më pat ardhur në shpellën Hira, ishte ulur në një karrige midis qiellit dhe Tokës. U tremba aq shumë, sa rashë për tokë. Shkova te Hatixhja. Më mbuloni, më mbuloni, më mbuloni dhe më hidhni ujë të ftohtë,- i thashë. Më mbuluan dhe më hodhën ujë të ftohtë. Atëherë, ka zbritur: “O, ti i mbuluar. Ngrihu dhe paralajmëroi (njerëzit për dënimin)! Dhe Zotin tënd madhëroje! Dhe rrobat e tua pastroji! Dhe të neveritshmes largoju!” Kjo ka ndodhur para se të bëhej detyrim namazi. Pas këtij çasti Zbulesa ka ardhur pa ndërprerje. Këta ajete janë fillimi i mesazhit të tij dhe janë shpallur pak më vonë shpalljes së parë, e cila ishte edhe fillimi i Profetësisë së Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Këta ajete përfshijnë dy lloj detyrimesh: -Lloji i parë është detyrimi i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për të shpallur mesazhin dhe për të paralajmëruar njerëzit. Këtë e thotë fjala e Allahut: “Ngrihu dhe paralajmëroi (njerëzit për dënimin)!” Ajeti do të thotë: Paralajmëroi njerëzit për dënimin nga Allahu nëse ata nuk largohen nga mashtrimi e humbja, të mos adhurojnë idhujt, por vetëm Allahun, të mos i vënë shok Atij, as në Veten e Tij, as në cilësitë e Tij dhe as në të drejtat e Tij. Lloji i dytë është detyrimi i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që të zbatojë urdhrat e Allahut të Madhëruar, t’i zbatojë ato plotësisht në veten e tij, për të fituar kënaqësinë e Allahut dhe për të qenë shembull për çdo njeri që i beson Allahut. Këto shprehen në ajetet: “Dhe Zotin tënd madhëro!” që do të thotë: “Vetëm Allahun madhëro dhe mos i shoqëro Atij askënd dhe asgjë.” “Dhe rrobat e tua pastro!”, që do të thotë: pastroji rrobat dhe trupin tënd, sepse nuk i ka hije atij njeriu që madhëron Allahun e qëndron para Tij, të jetë i papastër. “Dhe së neveritshmes largoju!”, do të thotë largohu nga ajo që shkakton zemërimin e Allahut dhe dënimin e Tij. E kjo arrihet duke iu bindur Allahut dhe duke mos e kundërshtuar Atë. “Dhe mos prit për atë që jep (të të shpërblejnë më) shumë.”, do të thotë mos bëj mirësi, për të marrë më shumë se e mira që ke bërë. Ajeti i fundit tregon dëmet që do t’i vinin nga populli i vet, kur të ndahej nga feja e tyre e t’u bënte thirrje vetëm në rrugën e Allahut, siç thotë Allahu: “Dhe për hir të Zotit tënd, duro!” Thirrja Për të vënë në jetë ajetet e zbritura, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi menjëherë t’i ftojë njerëzit në fenë e Allahut të Madhëruar. Në atë kohë njerëzit ishin të pafe. Ata adhuronin shenjtorët e idhujt. Për këtë nuk kishin asnjë argument, veçse kishin parë prindërit e tyre që i adhuronin. Morali i tyre ishte vetëm mendjemadhësia dhe kryelartësia. Rruga e tyre e vetme për zgjidhjen e problemeve ishte vetëm me shpatë. Prandaj Allahu i Madhëruar e urdhëroi Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të fillonte thirrjen në Islam fshehurazi, duke iu drejtuar vetëm atij që e njihte për njeri të mirë dhe që e donte të vërtetën, vetëm atij njeriu, që i besonte e tek i cili ishte i qetë. Allahu e urdhëroi atë të fillonte më së pari me familjen e vet, me të afërmit e vet dhe pastaj me miqtë e shokët e vet, më pas me të tjerët.

Besimtarët e parë
Pasi Profeti i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e filloi thirrjen në Islam, i besuan menjëherë disa njerëz, nga ata, për të cilët Allahu kishte vendosur lumturinë dhe mirësinë. 1. E para qe Hatixhja, bija e Huuejlidit (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Hatixhja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i dinte sihariqet dhe kishte dëgjuar për shenjat profetike dhe i kishte parë shenjat e para profetike te Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ajo tashmë kishte parë edhe sihariqet e Zbulesës, prandaj priste që Muhamedi të ishte i Dërguari i Allahut. Atë e siguroi edhe fjala e Uarakas, kur tha se ai që kishte zbritur në Hira, kishte qenë engjëlli Xhebrail dhe se ajetet që kishte sjellë ai ishin Zbulesa e Allahut. Hatixhja i kishte parë vetë çastet që kaloi Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur i zbriti surja Mudethir. Prandaj qe e natyrshme që ajo të ishte e para e besimtarëve. 2. Më pas Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi menjëherë te shoku i tij i ngushtë, Ebu Bekr Siddiku (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dhe i tha se Allahu e kishte nderuar duke e bërë profet dhe të dërguar dhe e ftoi për t’i besuar. Ai i besoi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pa mëdyshje dhe pohoi dëshminë e vërtetë7. Ebu Bekr Siddiku qe i pari që i besoi plotësisht Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai ishte dy vjet më i vogël se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe shok i tij prej shumë kohësh. Ai i njihte Profetit Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) botën e brendshme dhe të jashtme. Besimi i tij ishte dëshmia më e drejtë për vërtetësinë e fjalës së Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). 3. Ndër të parët që i kanë besuar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është edhe Ali ibn Ebi Talibi. Në atë kohë pati rënë zia e bukës në fisin Kurejsh. Ebu Talibi ishte i varfër e kishte shumë fëmijë. Kështu që Abbasi – xhaxhai i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i mori Xhaferrin, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i mori Aliun. Pra, Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ishte nën kujdestarinë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai rrinte te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), aty hante, aty pinte dhe të gjitha nevojat ia plotësonte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kishte Aliun (Allahu qoftë i kënaqur me të!) si fëmijët e vet. Kur Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i erdhi Zbulesa, Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ishte dhjetë vjeç. Ai e ndiqte Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në të gjitha veprat. Prandaj kur ai e thirri në Islam, Aliu iu përgjigj menjëherë. Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) është i pari i ri që i ka besuar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ndër të parët që i kanë besuar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është edhe skllavi i tij, Zejd ibn Harith ibn Sherahil el Kelbi. Përpara Islamit ai ishte zënë rob dhe ishte shitur. E kishte blerë Hakim ibn Hizami dhe ia kishte dhuruar hallës së vet, Hatixhes. Hatixhja ia kishte 7) Dëshmia: "Eshhedu en la ilahe il-lallah ue eshhedu en-ne Muhameden resulullah." dhuruar të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur e morën vesh për të, babai dhe xhaxhai i Zejdit shkuan te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe iu lutën atij që t’ua kthente Zejdin. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e thirri Zejdin dhe e la të lirë të shkojë me babanë dhe xhaxhanë e tij ose të qëndronte tek ai. Zejdi parapëlqeu të rrinte me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi te paria e Kurejshëve dhe u tha: “Dëshmoni se ky është biri im, ai më trashëgon mua dhe unë e trashëgoj atë.” Është koha, kur ende nuk i kishte ardhur profetësia Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Zejdi thërritej biri i Muhamedit, derisa erdhi Islami. Islami e anuloi adoptimin dhe tashmë ai u quajt Zejdi, biri i Harithit. Këta të katër e kanë pranuar Islamin brenda një dite, atë ditë kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u urdhërua që të paralajmëronte dhe të thërriste në rrugën e Allahut. Për secilin nga këta thuhet se është i pari që e ka pranuar Islamin. Ebu Bekr Siddiku (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u bë krahu i djathtë i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për thirrjen në Islam. Ai ishte i ndershëm, i sjellshëm, i dashur, fisnik dhe i respektuar.

vazhdimi...

Ai i dinte më mirë se të gjithë prejardhjen e arabëve dhe historitë e tyre. Burra nga populli i tij shkonin dhe këshilloheshin me të, sepse ishte i njohur për dije dhe virtyte, ishte i thjeshtë dhe bujar, kishte marrëdhënie të mira me njerëzit dhe bisedonte ëmbël me ta. Ebu Bekr Siddiku (Allahu qoftë i kënaqur me të!) thirri në Islam ata njerëz, te të cilët shikonte mirësinë dhe besnikërinë. Kështu, një grup nga njerëzit më të mirë iu përgjigjën e u bënë myslimanë. Më i pari ndër ta qe Othman ibn Affan Emeriu. Më pas, të tjerë, si Zubejr ibn Auam Esediu, Abdurr Rrahman ibn Auf Zuhriu, Sa’ad ibn Ebi Uekkas Zuhriu dhe Talha ibn Ubejdullah Tejmiu. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) shkoi bashkë me ta te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe të gjithë ata e pranuan Islamin. Këta i ndoqën i besueshmi i këtij Ymeti Ebu Ubejde – Amir ibn Xherrahu, Ebu Seleme ibn Abdul Esedi dhe e shoqja, Ummu Selemeja, Erkam ibn Ebi Erkami, Othman ibn Madh’umi dhe dy vëllezërit e tij, Kudame dhe Abdullahu, dy djemtë e Madh’unit, Ubejde ibn Harith ibn Muttalib ibn Abdul Menaf, Seid ibn Zejd ibn Amru ibn Nefili dhe e shoqja, Fatimja, bija e Hattabit – motra e Omer ibn Hattabit, Habbab ibn Erethi, Xhaferr ibn Ebu Talib dhe gruaja e tij Esma, bija e Umejsit, Halid ibn Seid ibn El Asi dhe e shoqja Emine e bija e Halefit. Pastaj u bë mysliman vëllai i Halidit, Amru ibn Seid ibn Asi, Hatib ibn Harithi, e shoqja Fatimja, bija e Mixhlelit dhe vëllai i tij Hattab ibn Harithi, e shoqja Fakiha, e bija e Jesarit dhe vëllai tjetër Muamer ibn Harithi; Muttalib ibn Ez’heri dhe e shoqja, Ramle, bija e Ebu Aufit, Naim ibn Abdullah ibn Usejid Nahhami. Të gjithë këta ishin kurejshë nga barqe të ndryshme të fisit. Nga myslimanët e parë, por jo nga fisi Kurejsh qenë edhe: Abdullah ibn Mes’ud el Hedhliu, Mes’ud ibn Rabia el Karijj, Abdullah ibn Xhahshi dhe vëllai i tij, Ebu Ahmed ibn Xhahshi, Suhejb ibn Sinan Rumiu, Ammar ibn Jasir Anesi, babai i tij, Jasiri dhe nëna e tij Sumejja dhe Amir ibn Fehire. Nga gratë e para që u bënë myslimane, përveç atyre që u përmendën më lart janë: Ummu Ejmen Berika Habeshija, skllave e të Dërguarit të Allahut dhe shërbyesja e tij, Ummu Fadl Lubbabe Kubraja, bija e Harith Hilalijes, shoqes së Abbasit – bir i Abdul Muttalibit dhe Esmaja, bija e Ebu Bekr Siddikut. Myslimanët e parë u njohën me emrin Es Sabikinel Euuelin. Sipas hulumtiveve që janë bërë, del në pah se numri i atyre, për të cilët thuhet se janë të parët që e pranuan Islamin, arrin afërsisht 130. Megjithatë, nuk dihet me siguri, nëse janë bërë myslimanë para se të thirrej hapur për në Islam apo disa prej tyre janë bërë myslimanë, kur thirrja bëhej hapur. Adhurimi që bënin besimtarët dhe edukata e tyre Zbulesa (Kurani) vazhdoi t’i zbritej Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Zbritën ajetet e para të sures Mudethir. Thuhet se surja e parë që ka zbritur pas këtyre ka qenë “El Fatiha”. Kjo sure përfshin falenderimin dhe lutjen ndaj Allahut. Kjo sure përfshin, gjithashtu të gjitha qëllimet e rëndësishme të Kuranit dhe të Islamit. Adhurimi i parë, me të cilin u urdhërua Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte namazi; dy rekatë në mëngjes dhe dy rekatë në mbrëmje. Për këtë zbriti engjëlli Xhebrail dhe i mësoi avdesin. Pastrimi i plotë ishte shenja dalluese e besimtarëve dhe avdesi kusht i namazit. Fatihaja ishte themeli i namazit. Ndërsa falenderimi dhe madhërimi i Allahut ishin një nga pjesët e namazit. Pra, namazi ishte adhurimi i besimtarëve. Ata e kryenin atë në vende larg syve të njerëzve. Ndoshta, këtë e bënin që ta kryenin vetëm e vetëm për hir të Allahut dhe jo për dyfytyrësi e formalizëm. Në ditët e para të Islamit, nuk njihet për besimtarët ndonjë adhurim, urdhër a ndalim tjetër, përveç namazit. Zbulesa u tregonte atyre anë të ndryshme të Teuhidit (besimit që Allahu është Një), si të pastronin veten moralisht dhe fizikisht, i nxiste për të mirë, u përshkruante Xhenetin dhe Xhehenemin dhe i këshillonte ata në mënyrën më të përsosur, kështuqë ua hapte zemrat dhe ua kënaqte shpirtin. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i pastronte ata dhe u mësonte Kuranin dhe Urtësinë. Ai i çonte në shkallët e zemrave të dëlira, moraleve të pastra dhe shpirtrave të virtytshëm. Ai i bënte të ishin të çiltër në marrëdhëniet me njëri-tjetrin. Me një fjalë, i nxirrte ata nga errësira në dritë dhe i udhëzonte në rrugën e drejtë. Ai i edukonte që t’i përmbaheshin Fesë së Allahut, Islamit, të kapeshin pas lidhjes së Tij si dhe të qëndronin të palëkundur në zbatimin e urdhrit të Allahut. Kaluan tre vjet dhe thirrja për në Islam ende përqëndrohej vetëm tek individët. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk e kishte shpallur haptaz nëpër mbledhje e kuvende. Megjithatë thirrja u bë e njohur te Kurejshët e disa prej tyre e urrenin atë dhe disa herë i sulmuan besimtarët. Por, në përgjithësi ata nuk i kushtuan shumë rëndësi, sepse Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ende nuk u ishte paraqitur si i dërguar dhe nuk u kishte folur për zotat e tyre.

Thirrja haptazi
I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kaloi tre vjet duke bërë thirrje më vete dhe gjeti njerëz që e dëgjonin; njerëz të mirë brenda fisit Kurejsh dhe jashtë tij. Kështu u zgjerua rruga e thirrjes në Islam dhe u përgatit trualli për ta bërë atë haptazi. Atëherë, Allahu i Madhëruar i zbriti të Dërguarit të Vet (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Dhe (paralajmëro) fisin tënd më të afërt. Dhe shtriji krahët ndaj besimtarëve që të ndoqën ty. E nëse ata të kundërshtojnë, ti thuaj: “Unë jam i pastër (pa përgjegjësi) nga ajo që bëni ju.” (26:214,216) Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mblodhi farefisin e vet më të afërt, Benu Hashimët dhe bashkë me ta edhe një pjesë të fisit Benu Muttalib. Falenderoi Allahun dhe dëshmoi se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe tha: “Vërtet, nismëtari nuk i gënjen njerëzit vet. Për Allahun, sikur të gënjeja të gjithë njerëzit bashkë, nuk do t’ju gënjeja ju. Edhe sikur t’i mashtroja të gjithë njerëzit, nuk do t’ju mashtroja ju. Për Allahun, përveç të cilit nuk ka zot tjetër, unë jam i Dërguari i Allahut te ju në veçanti dhe te njerëzit mbarë. Për Allahun, ju do të vdisni ashtu siç flini dhe do të ringjalleni ashtu siç zgjoheni nga gjumi, do të jepni llogari për atë që veproni: për veprën e mirë do të shpërbleheni me të mira, për të keqen me të këqija. Me të vërtetë, Xheneti është i përhershëm dhe Xhehenemi është i përhershëm.” Njerëzit filluan të flisnin fjalë të buta, përveç xhaxhait të tij, Ebu Lehebi, i cili i tha: “Kapeni atë përpara se të grumbullohen, sepse po ta dorëzoni tek ata do të poshtëroheni; e po ta mbroni, ata do t’ju vrasin.” U ngrit Ebu Talibi: “Për Allahun, do ta mbrojmë atë (Muhamedin) sa të jemi gjallë.” Pastaj shtoi: “(O, Muhamed!) Vazhdo me atë që të ka urdhëruar Allahu, sepse unë betohem në Allahun që sa të jem gjallë, do të të mbroj ty, vetëm se nuk më pëlqen të ndahem nga feja e babait tim, Abdul Muttalibit.” Në malin Safa Fill pas kësaj bisede, Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i zbriti fjala e Allahut: “Bëje të njohur atë, për të cilën urdhërohesh dhe largohu prej idhujtarëve.” (15:94) Atëherë, një ditë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hipi në malin Safa, gjeti majën më të lartë të tij dhe thirri: “O shokët e mi!” Kjo shprehje ishte si thirrje që lajmëronte sulmin e ndonjë ushtrie ose kur kishte ndonjë çështje me rëndësi të madhe. Pastaj filloi t’u thërriste barqeve Kurejshe me emër: “O Beni Fehir! O Beni Adij! O Beni Abdi Menaf! O Beni Abdil Muttalib! “Kush thërret kështu?”,- pyesnin ata. “Është Muhamedi!”,- thanë. Atëherë, njerëzit nxituan për tek ai. Madje, edhe ai që nuk kishte mundësi të shkonte vetë atje, çonte ndonjë njeri të vetin që të shikonte se çfarë ka ndodhur. Pasi u tubuan njerëzit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pyeti: “Si mendoni ju, nëse unë ju njoftoj se ka ardhur një kalorësi armike në luginën e këtij mali t’ju sulmojë ju, a do të më besonit?” “Po! Tek ti nuk kemi provuar kurrë ndonjë gënjeshtër.”,- iu përgjigjën ata. “Tek ti kemi provuar gjithmonë të vërtetën.” “Vërtet,- vijoi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), unë po ju paralajmëroj se jeni para një dënimi të fortë! Shembulli im me ju, i ngjan shembullit të një burri që sheh armikun dhe kërkon ndonjë vend të lartë për njerëzit e vet, që të mos i sulmojë armiku dhe pastaj thërret: “O shokët e mi!” Pastaj i ftoi që të dëshmojnë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është i Dërguari i Tij. U tregoi, gjithashtu se kjo fjalë është sunduese në këtë botë dhe shpëtuese në botën tjetër. Më pas, i paralajmëroi ata për dënimin e Allahut, nëse do të vazhdonin idhujtarinë e tyre e nuk do t’i besonin asaj që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte sjellë nga Zoti i tij dhe se ai, megjithëse i dërguar, nuk mund t’i shpëtonte nga dënimi dhe nuk mund të bëhej ndërmjetës tek Allahu. Më pas tha: “O kurejsh! Bëjeni veten tuaj t’ju blejë Allahu dhe shpëtojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse unë nuk mund t’ju bëj as dëm dhe as dobi. Unë nuk mund të bëhem arsye, që ju të përfitoni nga Allahu! O bijtë e Ka’b ibn Luejit! Shpëtojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse unë nuk mund t’ju bëj juve as dëm dhe as dobi. O bijtë e Murre ibn Ka’bit! Shpëtojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse unë nuk mund t’ju bëj ju as dëm dhe as dobi. O bijtë e Kusajit! Shpëtojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse unë nuk mund t’ju bëj as dëm dhe as dobi. O bijtë e Abdu Shemsit! Shpëtojeni veten tuaj nga zjarri.

vazhdimi...

O bijtë e Abdul Menafit! Shpëtojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse unë nuk mund t’ju bëj juve as dëm dhe as dobi. O bijtë e Hashimit! Shpëtojeni veten tuaj nga Zjarri! O bijtë e Abdul Mutalibit! Shpëtojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse unë nuk mund t’ju bëj juve as dëm dhe as dobi. Unë nuk mund të bëhem arsye, që ju të përfitoni diçka nga Allahu. Kërkomëni prej pasurisë sime sa të doni, ndërsa për shpëtimin tuaj (tek Allahu) unë nuk kam asgjë në dorë. O Safije, bija e Abdul Mutalibit, halla e të Dërguarit të Allahut! Unë nuk kam asgjë në dorë për ty tek Allahu. O Fatime, bija e Muhamedit, të Dërguarit të Allahut! Kërkomë mua çfarë duash, por shpëtoje veten tënde nga zjarri i Xhehenemit. Unë nuk kam asgjë në dorë për ty tek Allahu. Ju jeni farefisi im, keni të drejtat tuaja dhe unë e do t’i zbatoj ato.” Pasi i tha këto fjalë, njerëzit zbritën që andej dhe u shpërndanë. Nuk përmendet nëse e kundërshtuan apo e përkrahën atë që dëgjuan. Eshtë kumtuar se vetëm Ebu Lehebi ia ktheu me të keq Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Shkatërrimi rëntë mbi ty tërë ditën! A për këtë na paske mbledhur?!” Atëherë, zbriti ajeti: “Qoftë i shkatërruar Ebu Lehebi, e ai i shkatërruar është!” Kurejshët e tjerë duket se u befasuan e u habitën nga ky paralajmërim i papritur dhe nuk mundën të zgjidhnin ç’qëndrim do të mbanin për këtë. Mirëpo, pasi u kthyen në shtëpitë e tyre, pasi u qetësuan e pasi u çliruan nga habia, u bënë mendjemëdhenj dhe e morën me të tallur këtë thirrje e këtë paralajmërim. Kështu, kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kalonte përpara ndonjërit prej tyre, ata talleshin me të: “Ky është ai, që Allahu e ka dërguar Profet?A është ky biri i Ebu Kebishes? A këtij i flitet nga qielli?” etj. Ebu Kebishe quhej njëri prej gjyshërve të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga nëna, i cili e kundërshtoi fenë e kurejshëve dhe përqafoi krishterimin. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kundërshtoi fenë e tyre, thoshin se kishte bërë si Ebu Kebishja. Kështu i thoshin për ta nënçmuar, për ta fyer dhe për ta poshtëruar. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdoi thirrjen për në Islam, madje filloi ta bënte hapur atë nëpër grupimet dhe kuvendet e tyre. Ai ua lexonte atyre librin e Allahut dhe i thërriste siç kishin thërritur edhe të dërguarit e mëparshëm: “O popull! Adhurojeni Allahun, ju nuk keni zot tjetër përveç Tij…” (23:32) Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi ta adhuronte Allahun para syve të tyre. Kështu, ai falej ditën, hapur, në prani të njerëzve në oborrin e Qabes. Kështu, thirrja e tij u pranua disi dhe një numër njerëzish hynë në fenë e Allahut njëri pas tjetrit. Por midis familjeve të atyre, që e kishin pranuar Islamin dhe të atyre që nuk e kishin pranuar atë, lindi njëfarë zemërimi dhe ftohjeje. Kurejshët diskutojnë si të bëjnë, që haxhinjtë të mos e dëgjojnë thirrjen islame Kurejshëve iu duk shumë e keqe ajo që panë dhe u revoltuan. Kishin mbetur edhe pak ditë nga Haxhi. Kurejshët i shqetësonte çështja e haxhinjve. Prandaj disa prej tyre u grumbulluan te Ualid ibn Mugirja, i cili ishte i moshuar dhe i nderuar ndër ta. Ai u tha: “O kurejshë! Erdhi koha e Haxhit. Do të vijnë delegatët e arabëve te ju. Ata kanë dëgjuar për atë që ka shplluar shoku juaj (Muhamedi), prandaj bashkohuni me një vendim të vetëm: mos e kundërshtoni njëri-tjetrin e mos e gënjeni njëri-tjetrin.” -Na thuaj mendimin tënd, që të themi edhe ne ashtu,- iu kthyen ata. -Jo,- tha ai. Thoni ju mendimin tuaj, t’ju dëgjoj unë. -Ne themi se ai (Muhamedi) është falltar. -Nuk është fallatar,- ia ktheu plaku. Ne i kemi parë falltarët, por ai nuk i ka dredhat e tyre dhe fjalët e tij nuk kanë rimën e fjalëve të tyre. -Ai është i çmendur,- thanë ata paskëtaj. -Muhamedi nuk është i çmendur,- iu përgjigj ai. Ne i kemi parë të çmendurit dhe i njohim ata. Atij nuk i merret fryma dhe nuk u ngjan atyre. -Eshtë poet atëherë,- thanë ata. -Nuk është poet,- tha plaku. Ne e njohim poezinë. -Atëherë, është magjistar,- thanë përsëri ata. -Nuk është magjistar. Ne i kemi parë magjistarët dhe magjitë e tyre, por ai as nuk fryn dhe as nuk lidh nyje. -Atëherë, ç’të themi për të? -Për Zotin, vërtet, fjala e tij është e ëmbël, e bukur, gjithëpërfshirëse, një pemë me degët plot fruta,- foli plaku. Ju nuk mund të thoni asgjë si ai, sepse fjala juaj do të dukej e pavlerë. Më e përshtatshmja është të thoni: “Ai është magjistar dhe fjala e tij është magji. Me fjalët e tij, ai ndan njeriun nga babai i vet; ndan vëllanë nga vëllai; ndan gruan nga burri; ndan njeriun nga të afërmit e vet.” Me këto fjalë, kurejshët u shpërndanë dhe filluan të uleshin anash rrugëve dhe midis njerëzve, që vinin për Haxh. Nuk kalonte andej njeri, pa u paralajmëruar dhe pa u kujtuar për punën e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kështu, njerëzit e njohën atë, para se ta shihnin dhe ta dëgjonin. Erdhën ditët e Haxhit dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli atje ku grumbulloheshin haxhinjtë e ku kishin vendqëndrimet e tyre dhe i thirri në Islam: “O njerëz! Thoni la ilahe il-lallah (nuk ka zot tjetër përveç Allahut), që të shpëtoni.” Ebu Lehebi e kishte ndjekur Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), për ta përgënjeshtruar dhe për t’i bërë keq atij. Arabët e njohën nga ai Haxh punën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe emri i tij u përhap në të gjitha vendet arabe.

Përballimi i Thirrjes
Pasi mbaroi Haxhi, kurejshët u kthyen në shtëpitë e tyre dhe u qetësuan, sepse e zgjidhën problemin e pengimit të të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për të bërë thirrje për të besuar në Allahun. Ata u menduan dhe u këshilluan. Pastaj menduan rrugë të ndryshme për ta përballuar këtë thirrje dhe për ta asgjësuar atë përfundimisht. Këto rrugë ishin: 1. Të vazhdonin të qeshnin dhe të talleshin me të Këtë e bënin me qëllim që t’i ulnin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët e tua dobësonin forcën morale. Ata e akuzonin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), se ishte njeri i magjepsur, se ishte gënjeshtar, se ishte një shpifës intrigant e të tjera akuza e sharje si këto. Ata e shihnin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tërë zemërim e inat. Allahu ka thënë: “E ata që nuk besuan, gati sa nuk të zhdukin ty me shikimet e tyre, kur e dëgjojnë Kuranin dhe nga inati thonë: “Ai është i çmendur.” (68:51) E përçmonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke thënë: “A ky është ai që flet për zotat tanë?” Kur shikonin shokët e tij (sahabet) të dobët thoshin: “A këta ka ndihmuar Allahu nga mesi ynë?!” Allahu i Madhëruar, gjithashtu thotë për ta: “Vërtet, mëkatarët i përqeshnin ata që besuan. Dhe kur besimtarët kalonin pranë tyre (idhujtarëve), ata ia bënin me sy njëri-tjetrit. E kur ktheheshin te familjet e veta, ktheheshin të kënaqur. Dhe kur i shihnin ata (besimtarët) thoshin: “Vërtet, ata (besimtarët) janë të humbur.” (83:29-32) 8 Idhujtarët i shtuan talljet, përqeshjet dhe ngacmimet therëse kundër Profetit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), aq sa kjo ndikoi shumë edhe në vetë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë Allahu i Madhëruar ka thënë: “Ne, vërtet, e dimë se zemra jote është e pikëlluar nga ajo që thonë ata.” (15:95) Por, pastaj Allahu i dha forcë atij dhe i tregoi se si ta largonte pikëllimin: “Por, ti lartësoje Zotin tënd me falenderim e bëju prej atyre që luten (përulen duke u falur). Dhe adhuroje Zotin tënd, derisa të të vijë vdekja.” (15:97-99) Allahu i Madhëruar i pati treguar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qysh më parë se si do t’i flladitej zemra, kur i tha: “Vërtet, Ne të mjaftojmë ty kundër atyre që tallen, të cilët bëjnë me Allahun zot tjetër e shpejt ata do ta dinë.” (15:95-99) Allahu e pati njoftuar atë se veprat e tyre, shpejt do të ktheheshin në dënim kundër tyre. Për këtë Allahu ka thënë: “Edhe të dërguarit e tjerë përpara teje janë përqeshur e ata që i tallnin, e merituan dënimin e talljes së tyre.” (61:10) 2. Mashtrimi i njerëzve, që të mos dëgjonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) Idhujtarët vendosën që të shkaktonin ngatërresa, të bënin zhurmë dhe t’i largonin njerëzit sa herë që e shikonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), duke u përgatitur që të bënte thirrje për tek Allahu. Kështu, që të mos i linin rast të volitshëm për të shpjeguar thirrjen në Islam, ata e porosisnin njëri-tjetrin, siç thuhet në Kuran: “Ata që nuk besuan, thanë: “Mos e dëgjoni këtë Kuran dhe kur të lexohet ai, zhurmëroni, ashtu që ta pengoni.” (41:26) Kështu vazhduan idhujtarët, derisa Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti të lexonte Suren e parë, “En Nexhm”, në vendet ku ata mblidheshin. Ishte muaji Ramazan, i vitit të pestë të Profetësisë. Kur e dëgjonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke kënduar Kuran në namaz – ai këndonte Kuran më shumë në namazin e natës- idhujtarët e shanin Kuranin, shanin Atë që e ka zbritur, shanin edhe atë që e këndonte. Atëherë, Allahu i Madhëruar zbriti ajetin: “E ti mos e ngri zërin (duke lexuar Kuran) në namazin tënd dhe as mos e zgjat tepër atë (namazin), por kërko midis këtyre një rrugë të mesme”. (17:110) Nadir ibn Harithi shkoi në Haira dhe në Sham (Siri). Atje mësoi disa tregime nga populli, që flisnin për mbretërit dhe udhëheqësit e tyre, të tilla si tregimet e Rustemit e të Isfejdinarit. Kur u kthye në Mekë, filloi të organizonte tubime e kuvende dhe t’ua tregonte ato njerëzve, duke i larguar kështu nga ato që thoshte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur Nadiri dëgjonte se diku ishte ulur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për t’ua kujtuar njerëzve Allahun, ai do t'i shkonte nga prapa dhe do ta kundërshtonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me tregimet e tij dhe më pas do të thoshte: “Në çfarë bisede Muhamedi është më i mirë se unë?” Nadiri bëri edhe një hap tjetër. Ai bleu një robëreshë këngëtare dhe sa herë që dëgjonte për ndonjërin që donte të bëhej mysliman, e çonte te këngëtarja dhe i thoshte asaj: “Jepi për të ngrënë e për të pirë dhe këndoji këngë, sepse kjo gjë është më e mirë se thirrja e Muhamedit.” Për këtë Allahu i Madhëruar zbriti ajetin: “Por ka njerëz, që blejnë tregime boshe, që t’i largojnë njerëzit nga rruga e Allahut, pa pasur kurrfarë fakti dhe për t’i marrë ato (ajetet e Allahut) si tallje. Për ta do të ketë një dënim poshtërues”. (31:6) 3. Nxitja e dyshimeve dhe shpeshtimi i thirrjeve të rreme Idhujtarët i shtuan dhe i përsosën më tej thirrjet e tyre të gënjeshtërta. Për ato që thuheshin në Kuran, do të thoshin se ishin “Endrra të shtjelluara”, (12:44) do me thënë na qenkëshin ëndrrat e gënjeshtërta që Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shihte natën dhe i këndonte ditën. Shpeshherë thoshin: “I ka shpikur vetë.” (16:103) Herë tjetër thoshin: “Vërtet, ky (Kurani) nuk është tjetër veçse një gënjeshtër, që e trilloi ai (Muhamedi), të cilin e ndihmuan edhe njerëz të tjerë.” (25:4) Pra, për krijimin e Kuranit na paskan marrë pjesë edhe shokët e tij.(!) Në Kuran thuhet: “Ata (idhujtarët) thanë, gjithashtu: “

vazhdimi...

Janë legjenda të të parëve (ato që thuhen në Kuran), të cilat ai (Muhamedi) kërkoi të shkruhen e t’i këndohen atij mëngjes e mbrëmje”. (25:5) Nganjëherë thoshin: “Ai (Muhamedi) ka ndonjë xhind ose djall që i zbret Kuran, ashtu siç vijnë xhindet dhe djajtë te falltarët.” Allahu ka thënë: “Thuaj: “A t’ju tregoj se kujt i vijnë djajtë? Djajtë i vijnë çdo gënjeshtari mëkatar.” (26:221,222) Kuptimi i ajetit është: djajtë i vijnë atij që është shumë gënjeshtar, i vijnë kriminelit, që është i njollosur me faje, kurse tek unë nuk keni provuar asnjë gënjeshtër,- thotë Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe kurrë nuk keni gjetur tek unë ndonjë faj. Atëherë, si thoni se Kurani është zbritje e djajve? Herë-herë idhujtarët thoshin për Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se e paskësh goditur njëfarë çmendurie dhe fantazon ide, të cilat i formulon me fjalë të bukura dhe të këndshme. Pra, ai na qenkësh poet dhe fjala e tij poezi.(!) Mirëpo, Allahu i Madhëruar iu përgjigj shpifjeve të tyre: “Dhe poetët ndjekin ata, që janë të humbur (nga e vërteta). A nuk e sheh se ata hidhen në çdo anë (herë lavdërojnë, herë përqeshin). Dhe ata thonë atë, që nuk e veprojnë.” (26:224-226) Këto tri cilësi që u përmendën në ajetin e mësipërm, i kanë poetët. Mirëpo te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk gjendet asnjëra prej tyre. Ata që i kanë besuar atij, janë të udhëzuar në rrugën e drejtë, janë njerëz të devotshëm, janë njerëz të mirë në fenë e tyre, në moralin e tyre, në veprat e tyre dhe në marrëdhëniet e tyre shoqërore. Tek ata nuk ka asnjë shenjë mashtrimi, në çfarëdo gjendjeje qofshin ata. Besimtarët, me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në krye nuk hidhen as andej as këtej, siç hidhen poetët. Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u bën thirrje njerëzve për ta besuar Allahun si një Zot të vetëm; u bën thirrje në një fe të vetme; u bën thirrje në një rrugë të vetme. Muhamedi nuk e thotë atë, që nuk e bën vetë dhe nuk vepron ndryshe nga ajo që thotë. Atëherë, ku është ai në krahasim me poezinë dhe poetët? Dhe ku janë poezia dhe poetët në krahasim me të? 4. Diskutimi dhe polemika Qenë tri çështjet që i bënë idhjtarët të habiten aq shumë. Ato ishin: Monoteizmi (besimi në një zot), zbulesa dhe ringjallja pas vdekjes. Ato qenë themeli i konfliktit që ndodhi midis idhujtarëve dhe myslimanëve në punët e fesë. Për këto çështje ata polemizonin vazhdimisht me njëri-tjetrin. Idhujtarët nuk kishin ndonjë arsye që ta kundërshtonin ringjalljen pas vdekjes, por e quanin atë larg mendjes. Prandaj thoshin: “A pasi të vdesim ne e të bëhemi pluhur e eshtra, do të ringjallemi!” (27:16-17) Herë tjetër do të thoshin: “Ai kthim është larg (mendjes e mundësisë).” (50:3) Dhe: “A doni t’ju tregojmë një njeri që do t’ju paralajmërojë ju se si, pasi (të vdisni e) të jeni copëtuar plotësisht, ju do të krijoheni rishtaz? A po gënjen ndaj Allahut (Muhamedi), apo ndonjë shpirt e ka kapur atë?” (34:7,8) Kurse një poet i tyre ka thënë: “A do të vdesim, pastaj do të ringjallemi e pastaj do të tubohemi?! S’është gjë tjetër kjo, veç gënjeshtër, o nëna Amrim!” Allahu i Madhëruar u është përgjigjur ishujtarëve që pyetën në mënyra të ndryshme. Idhujtarët shikojnë në këtë botë që mizori vdes pa e vuajtur dënimin e mizorisë që ka bërë. Kurse ai, të cilit i është bërë padrejtësia, vdes pa e marrë të drejtën e vet. Ai që bën mirë, vdes pa e marrë shpërblimin e mirësisë së vet. Keqbërësi vdes, pa u dënuar për veprën e keqe që ka bërë. Pra, po të mos ketë një ditë pas vdekjes, kur njerëzit do të ringjallen e prej keqbërësit do të merret ajo, që ka bërë padrejtësisht dhe do t’i jepet atij, që i është bërë padrejtësia; kur mirëbërësi do të shpërblehet për veprën e mirë që ka bërë; kur keqbërësi e krimineli do të ndëshkohet etj., atëherë të dyja palët do të ishin njëlloj dhe nuk do të kishte ndonjë dallim midis tyre; madje, mizori dhe keqbërësi do të ishin më të lumtur se viktima e mirëbërësi. Por diçka e tillë nuk është logjike dhe nuk është e drejtë. E, nuk mund të mendohet, që Allahu ta ndërtojë rregullsinë e krijimit, mbi një padrejtësi dhe mbi një të keqe të tillë. Allahu i Madhëruar ka thënë: “A t’i konsiderojmë kriminelët si myslimanët? C’është me ju, si gjykoni?” (68:35,36) Dhe: “A mos menduan ata, të cilët bënë të këqija, se në jetën e tyre dhe në vdekjen e tyre do t’i bëjmë të barabartë me ata që besuan dhe bënë vepra të mira? Sa i keq është ky gjykimi i tyre!” (45:21)Ndërsa për Ringjalljen, që, sipas tyre është larg mendjes, Allahu i Madhëruar përgjigjet: “A është më i vështirë krijimi juaj apo ai i qiellit?” (79:27) Dhe: “A nuk e shohin ata se Allahu që krijoi qiejt e Tokën dhe nuk u lodh me krijimin e tyre, ka fuqi t’i ringjallë të vdekurit? Po, Ai është i Plotfuqishëm për gjithçka.” (46:33) Dhe: “Dhe ju, sigurisht e njihni formën e parë të krijimit e përse nuk e çmoni?” Allahu ka thënë, gjithashtu: “Ashtu siç e kemi filluar krijimin (tuaj), e rikthejmë. Ky është detyrimi Ynë e Ne e bëjmë këtë.” (21:104) Allahu u ka rikujtuar idhujtarëve që, kur bëhet një herë një gjë, është më e lehtë të ribëhet. Në suren Rum thuhet: “E ajo (përsëritja) është më e lehtë për Të.” (30:27) Dhe: “A mos u lodhëm Ne me krijimin e parë? Jo, por ata janë në dyshim për një krijim të ri.” (50:15) Përsa i përket mesazhit të Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ata dyshonin, megjithëse e njihnin mirë çiltërinë, besnikërinë, sjelljen dhe devotshmërinë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata besonin se profetësia dhe mesazhi i Zotit janë detyra shumë të mëdha për t’iu dhënë një njeriu. Kështu, sipas tyre, njeriu nuk mund të jetë i dërguar i Allahut dhe anasjellas i dërguari nuk mund të jetë njeri. Mirëpo, kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) njoftoi për profetësinë dhe mesazhin e vet e bëri thirrje që t’i besonin atij, idhujtarët u hutuan, u çuditën dhe thanë: “C’është me këtë të dërguar; ai ha ushqim dhe ecën nëpër tregje?” (25:7) Allahu ka thënë: “Por, ata u çuditën që u erdhi paralajmëruesi (i dërguari) nga mesi i tyre, prandaj jobesimtarët thanë: “Vërtet, kjo është një gjë shumë e habitshme.” (50:2) Dhe: “Allahu nuk i shpalli gjë asnjë njeriu.” (6:91) Allahu i Madhëruar e ka bërë të kotë besimin e tyre. Për këtë Allahu thotë: “(Thuaj) kush e zbriti Librin, me të cilin erdhi Musai e që ishte dritë e udhërrëfyes për njerëzit?” (6:91) Allahu u ka treguar njerëzve ndodhitë e profetëve e të të dërguarve dhe dialogjet që janë zhvilluar midis tyre dhe popujve të tyre. Popujt e tyre e mohuan profetësinë e të dërguarve: “Ju nuk jeni tjetër, vetëm se njerëz si ne…” (36:15) Dhe: “Të dërguarit e tyre thanë: “Vërtet, ne nuk jemi tjetër, veç njerëz, por Allahu i dhuron (profetësinë) kujt të dojë nga robtë e Tij.” (14:10,11) Profetët dhe të dërguarit kanë qenë të gjithë njerëz. Po të ishte i Dërguari i Allahut engjëll, nuk do të përmbushej qëllimi i mesazhit dhe dobia e tij, sepse njeriu nuk mund t’i ndjekë engjëjt e të bëhet si ata dhe çështja do të mbeste përsëri e dyshimtë. Për këtë Allahu ka thënë: “Në qoftë se Ne do ta bënim atë (të Dërguarin) engjëll, do ta bënim (në trajtë) njeriu e do të shkaktonim një pështjellim aty, ku çështja është e pështjelluar.” (6:9) Meqenëse idhujtarët e dinin se Ibrahimi, Ismaili dhe Musai (paqja e Allahut qoftë mbi ta!) ishin njerëz dhe të Dërguar, nuk gjetën shteg që të vazhdonin të dyshonin kështu, por ata sajuan një dyshim tjetër. Ata thanë: “A nuk gjeti Allahu ndonjë tjetër për t’ia ngarkuar mesazhin e vet, përveç këtij jetimi të varfër? Allahu nuk do t’i linte të mëdhenjtë e parisë të fisit Kurejsh e Thekif e të bënte profet këtë.” Pastaj thanë: “Përse të mos i zbriste ky Kuran një njeriu të madh nga dy fshatrat?”, do të thotë nga Meka dhe Taifi. Allahu i Madhëruar iu përgjigj mëtimit (pretendimit) të tyre: “A janë ata (idhujtarët) që e ndajnë mëshirën e Zotit tënd?” (43:31,32) Zbulesa, Kurani, profetësia dhe mesazhi profetik janë mëshirë nga Allahu dhe Allahu e di vetë se si e ndan mëshirën e Vet, kujt ia jep atë dhe kujt nuk ia jep atë. Për këtë Allahu ka thënë: “Allahu e di më së miri se ku (dhe si) ta zbatojë misionin e Vet…” (6:124) Më pas, idhujtarët kaluan në një dyshim tjetër. Ata thanë: “Kush bëhet i dërguar i ndonjë mbreti të kësaj bote, mbreti ia plotëson atij disa kushte të thjeshta, duke i dhënë pozitën, shërbyesit, çifligun, pasurinë, shoqëruesit, autoritetin etj. Kështu, ai ecën me shoqërues si dhe me njerëz me famë e të nderuar. Atëherë, si është puna e Muhamedit që thotë se është i Dërguari i Allahut dhe s’pushon së shkuari nëpër tregje, për të fituar kafshatën e gojës? Përse të mos i jetë zbritur një engjëll, që së bashku me të, të jetë paralajmërues? Le t’i jepet atij ndonjë thesar ose le të ketë ndonjë kopësht, nga i cili të ushqehet.”

vazhdimi...

Keqbërësit thanë edhe: “Ju vetëm se po ndiqni një njeri, që e ka zënë magjia!” (25:7,8) Dihet se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është dërguar për të gjithë njerëzit: për të mëdhenj e për të vegjël, për të fuqishëm e për të pafuqishëm, për ata me pozitë dhe për ata pa pozitë, për skllevër dhe për të lirë. E, sikur të tërë ato që përmendëm më lart: shërbëtorë, roje e njerëz të mëdhenj, të përfitonin nga Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk do të përfitonin të pafuqishmit, të vegjëlit etj., kur ata janë shumica e njerëzve. Por, kështu do të humbiste vlera e mesazhit dhe nuk do të kishte më asnjë dobi. Pra, iu dha përgjigjia mëtim idhujtarëve, se Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duhet të kishte pozitë, shoqërues etj. që të ishte i dërguar. Për ta hedhur poshtë këtë mëtim mjafton të themi se Muhamedi është i Dërguar. Ajo që kërkuan idhujtarët, binte në kundërshtim me pohimin se zbulesa shpallej për të gjithë njerëzit, njëherësh, edhe për ta. Pasi iu hodhën poshtë edhe këto mëtime, ata ndërmorën një hap tjetër, gjithë inat, për t’ia vështirësuar punën Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata filluan të kërkonin argumente të ndryshme. Kështu, midis tyre dhe Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u zhvilluan diskutime e polemika, për të cilat do të flasim më poshtë, në dashtë Allahu. Cështja e monoteizmit (besimit në një Zot), ishte kryet e çështjeve dhe themeli i kundërshtimeve të idhujtarëve. Idhujtarët pohonin se Allahu i Madhëruar ishte i Vetëm: i Vetëm në qenien e Tij, i Vetëm në cilësitë e Tij dhe i Vetëm në veprat e Tij. Ata e njihnin Allahun si Krijuesin, që krijoi qiejt, Tokën e ç’ka midis tyre. Ai është Krijuesi i Gjithçkaje. Ai është Zotëruesi i gjithçkaje; në dorën e të cilit janë pronat e qiejve, të Tokës dhe ç’ka midis tyre. Ai sundon gjithçka. Ai është që u jep riskun njerëzve dhe kafshëve. Ai i jep riskun çdo qenieje të gjallë. Ai është Rregulluesi i gjithçkaje nga qielli deri në Tokë. Ai rregullon punën e të voglit dhe punën e të madhit; rregullon punën e milingonës dhe lëvizjen e atomit. Ai është Zoti i qiejve, i Tokës dhe i gjithçkaje në mes tyre. Ai është Zoti i Gjithçkaje. Ai ka nënshtruar Diellin, Hënën, yjet, malet, xhindet, njerëzit, engjëjt etj. Gjithçka i përulet Atij. Ai strehon e ndihmon cilin të dojë, kurse Atij askush nuk i kërkon dot llogari. Ai ngjall dhe Ai vdes. Ai bën ç’të dojë dhe gjykon si të dëshirojë e askush nuk i kundërvihet gjykimit të Tij; askush nuk mund ta prapësojë vendimin e Tij. Pasi idhujtarët pohonin se Allahu i Madhëruar është Një, si në qenien e Tij, ashtu edhe në cilësitë dhe në veprat e Tij, idhujtarët thoshin: “Allahu i Madhëruar u ka dhënë disa robve të Vet të afërm – siç janë profetët e Allahut, të dërguarit e Allahut, të dashurit e Allahut dhe njerëzit e mirë – aftësi jashtë të zakonshmes. Me këto aftësi këta njerëz të afërm tek Allahu mund të ndikojnë mbi shumë çështje të Gjithësisë.” Pra, ata besonin se këta vepronin me lejen e Allahut në punë, si, lindja e fëmijëve, largimi i halleve, plotësimi i kërkesave, shërimi i të sëmurëve etj. Idhujtarët besonin se Allahu ua ka dhënë atyre këto aftësi, sepse ata janë njerëz të Tij të afërt dhe sepse ata janë të rëndësishëm për Të. E, meqënëse Allahu ua paska dhënë atyre këto aftësi, ata ua plotësojnë kërkesat njerëzve pa e parë njerëzit se si ata ia arrijnë kësaj. Ata i luten Allahut dhe ua largojnë njerëzve hallet, fatkeqësitë e sprovat dhe bëhen ndërmjetës për të afruar tek Allahu atë, me të cilin janë të kënaqur ata vetë. Duke marrë si themel këtë mëtim idhujtarët i konsideruan këta profetë, shenjtorë dhe njerëz të mirë si ndërmjetës mes tyre dhe Allahut. Ata sajonin vepra, që gjoja i bënin të afrohen te këta njerëz, për t’i kënaqur ata. Idhujtarët i kryenin ato vepra dhe pastaj u luteshin atyre dhe u kërkonin t’u plotësohen kërkesat, u kërkonin ndihmë atyre për vështirësitë që kishin dhe u luteshin që t’i mbronin nga gjërat që kishin frikë. Veprat, që idhujtarët shpikën për t’u afruar te profetët dhe njerëzit e mirë, kryheshin në disa vende të caktuara për ta. Idhujtarët ndërtuan shtëpi në ato vende dhe aty vendosën statujat e profetëve a njerëzve të mirë, të gdhendura sipas pamjes së tyre të vërtetë ose të përfytyruar. Ndonjëherë gjenin varret e disa njerëzve që, sipas tyre, ishin të shenjtë (evlija) dhe të mirë dhe ndërtonin mbi to shtëpi, pa gdhendur statuja mbi to. Më pas, shkonin e i vizitonin ato. Idhujtarët i preknin me dorë statujat dhe bekoheshin me to. Silleshin rrotull varreve e statujave e qëndronin në këmbë përpara tyre në shenjë respekti dhe madhërimi. Idhujtarët betoheshin dhe premtonin nën emrin e profetëve, njerëzve të shenjtë dhe njerëzve të mirë që të afroheshin tek ata. Me këto veprime ata kërkonin diçka nga privilegji dhe mirësia e këtyre njerëzve të shenjtë a të mirë. Madje, idhujtarët premtonin se do të jepnin për hir të tyre edhe nga risku, që Allahu u kishte dhënë atyre, si drithëra, bukë, gjellë, pije, kafshë, bagëti, ar, argjend, plaçka e pasuri. Drithërat, bukën, pijet, arin, argjendin, plaçkat dhe pasurinë që kishin i dërgonin te vendet dhe varret e këtyre njerëzve të mirë ose te statujat e tyre duke ua dhënë rojeve, që rrinin pranë këtyre varreve a shtëpive. Kurse për bagëtitë e mëdha dhe të imëta, idhujtarët përdornin disa mënyra.

vazhdimi....

Nganjëherë i emërtonin kafshët me emrin e statujave. E bënin këtë për t’u afruar tek të vdekurit dhe për t’i kënaqur ata. Kështu i quanin ato kafshë të shenjta dhe as nuk i thernin, as nuk i godisnin dhe as nuk u bënin keq. Kafshët ishin të lira: kullosnin ku të donin dhe shkonin ku të donin. Në raste të tjera, ata i thernin kafshët mbi statujat e atyre njerëzve të mirë, do me thënë mbi varret e tyre ose në vendet e caktuara për ta. Në raste të tjera i thernin kafshët në çfarëdo vendi tjetër, por kur i thernin ato, përmendnin emrat e evlijave a njerëzve të mirë në vend të emrit të Allahut të Madhëruar. Idhujtarët festonin për këta “evlija” e “njerëz të mirë” një ose dy herë çdo vit. Ata shkonin te varret a vendet e caktuara për ta nga çdo anë. Grumbulloheshin atje në ditë të caktuara dhe organizonin festa; bekoheshin duke prekur gurët, rrotulloheshin qark tyre, thernin kurban për ta etj. Festat kishin një kohë të caktuar. Në to vinin të afërmit e të largëtit. Vinin njerëz me pozitë e pa pozitë dhe secili paraqiste premtimin e tij, që të plotësonte kërkesat e tij. Kështu vepronin idhujtarët me këta “evlija” e “njerëz të mirë”, që të afroheshin tek ata dhe që t’i kënaqnin ata, për t’i bërë ata ndërmjetës midis tyre dhe Allahut. Idhujtarët besonin se nëpërmjet këtyre “evlijave” e “njerëzve të mirë”, ata do të afroheshin tek Allahu dhe nëpërmjet tyre Allahu do t’i përkrahte ata. Idhujtarët u luteshin evlijave të vdekur, që t’u plotësonin nevojat dhe t’u largonin vështirësitë. Ata besonin se të vdekurit i dëgjonin fjalët e tyre dhe u përgjigjeshin kërkesave të të gjallëve, duke ua plotësuar kërkesat dhe duke ua larguar vështirësitë: vetë idhujt ose me ndërmjetësimin e idhujve tek Allahu. Me këto veprime, idhujtarët i vinin shok Allahut (bënin shirk). Ata morën për zot idhujt në vend të Allahut. Ata i konsideruan idhujt ortakë të Allahut. Zotat e idhujtarëve ishin evlijatë, të ashtuquajturit njerëz të mirë e të tjerë si ata. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ftoi që për Zot të njihej vetëm Allahu dhe e hodhi poshtë gjithçka, që idhujtarët e merrnin për zot përveç Allahut, idhujtarëve u erdhi rëndë. Ata e bënë të madhe çështjen, e mohuan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe thanë: “Cështja nuk është ashtu siç thuhet.” Dhe: “A mendon ai t’i bëjë zotat një Zot? Vërtet, kjo është gjë shumë e çuditshme. Paria, nga mesi i tyre filluan t’i thonë njëri-tjetrit: vazhdoni dhe duroni për hir të zotave tuaj, sepse nuk ka dyshim se kjo është një gjë e kurdisur. Ne nuk e kemi dëgjuar diçka të tillë në njerëzit e fundit (para nesh), kjo nuk është gjë tjetër, përveçse një trillim.” (38:5-7) Thirrja për në Islam përparoi. Idhujtarët vendosën që ta mbronin idhujtarinë e tyre, të hynin në diskutim e polemikë të hapur me myslimanët, që ta ndalonin thirrjen për tek Allahu dhe ta asgjësonin ndikimin e saj (te myslimanët). Atyre iu dha argument i qartë në çdo pikëpamje. Myslimanët u thanë atyre: “Nga e dini ju se Allahu u ka dhënë robve të Vet të afërm aftësi veprimi në Gjithësi dhe se ata kanë mundësi sipas mendimit tuaj që t’i plotësojnë kërkesat dhe t’ua largojnë vështirësitë? A e dini ju të fshehtën (të panjohurën në gjithësi)? A e keni gjetur atë që thoni në ndonjë libër të trashëguar nga profetët e mëparshëm ose nga dijetarët?” Për këtë Allahu ka thënë: “A mos janë fshehtësitë tek ata dhe ata i shkruajnë?” (52:41) (68:47) Dhe: “Nëse thoni të vërtetën, më sillni ndonjë libër përpara këtij ose ndonjë gjurmë të mbetur prej diturisë.” (46:4) Dhe: “Thuaj: “A mos keni ndonjë dije, që ta nxirrni atë para nesh? Ju, vërtet mbështeteni vetëm në hamendje; ju vërtet, vetëm gënjeni.” (6:148) Ishte e natyrshme që idhujtarët të pranonin se nuk e dinin të fshehtën e Allahut dhe as e kishin gjetur atë të shkruar në ndonjë nga librat e profetëve dhe as e kishin marrë një gjë të tillë nga dijetarët. Prandaj thanë: “Jo, ne ndjekim atë, që gjetëm te prindërit tanë.” (31:21) Dhe: “Ne i gjetëm të parët tanë në këtë fe (pagane) dhe ne gjurmët e tyre do të ndjekim.”(43:22) Në këtë përgjigje del qartë si paaftësia ashtu edhe padija e idhujtarëve, prandaj atyre u thuhet: “Allahu e di dhe ju nuk e dini.” Prandaj dëgjoni prej Allahut të Madhëruar se çfarë thotë e çfarë tregon për të vërtetën e atyre që ju i adhuroni: “S’ka dyshim se ata që po i adhuroni ju, përveç Allahut, janë rob si ju.” (7:194), do me thënë, ata nuk kanë mundësi të bëjnë asgjë nga gjërat që i përkasin vetëm Allahut, ashtu siç nuk keni mundësi edhe ju, pra, ju dhe ata jeni njësoj: të paaftë dhe të pafuqishëm. Për këtë arsye Allahu i ka sfiduar idhujtarët: “Thërrisni, pra ata e le t’ju përgjigjen juve, nëse thoni të vërtetën.” (7:194) “E ata që ju i luteni në vend të Tij, nuk kanë as fuqinë më të vogël.” (35:13)

vazhdimi...

“Nëse ju u luteni atyre (idhujve), ata nuk e dëgjojnë lutjen tuaj; por, edhe sikur ta dëgjonin, nuk do të mund t’ju përgjigjeshin e Ditën e Kijametit, ata do ta mohojnë adhurimin tuaj. E askush nuk mund të ta tregojë ty të vërtetën si Ai, që e njeh mirë gjithçka…” (35:13,14) “Ata (idhujt) që i adhurojnë (idhujtarët) në vend të Allahut, nuk krijojnë asgjë; ata vetë janë të krijuar; janë të vdekur e jo të gjallë dhe nuk e dinë se kur do të ringjallen.” (16:20,21) “A i përshkruajnë shok (Allahut) atë, që nuk mund të krijojë gjë e ata (idhujt) vetë janë të krijuar? Ata (idhujt) nuk mund t’i sjellin atyre ndonjë ndihmë e as veten e tyre nuk mund ta ndihmojnë.” (7:191,192) “Mirëpo, ata (idhujtarët) në vend të Tij, morën për zota të tjerë, të cilët nuk krijojnë dot asgjë, sepse ata vetë janë të krijuar. Ata nuk kanë në dorë për vete as dëm, as dobi; ata nuk kanë në dorë as vdekje, as jetë e as ringjallje.” (25:3) Allahu e ka sqaruar pamundësinë dhe paaftësinë e atyre “zotave”. Allahu e ka sqaruar që t’u lutesh atyre dhe të mbështetesh (shpresosh) tek ata, është një gjë e kotë, sepse ata nuk sjellin dobi. Për këtë Allahu ka përmendur në Kuran disa shembuj. Një ndër ta është: “E ata që u luten të tjerëve përveç Atij (Allahut), nuk do të merrnin përgjigje më shumë se ai, që shtrin duart e tij (drejt ujit), që uji të arrijë në gojën e tij, por ai (uji) nuk do të arrijë. E lutja e jobesimtarëve (që nuk i drejtohet Zotit) nuk është tjetër vetëm se një rrugë e gabuar.” (13:14) Allahu i ka ftuar idhujtarët që të mendohen pak, meqënëse ata e pranonin që Allahu është Krijuesi i gjithçkaje dhe se “zotat” e tyre nuk kishin krijuar asgjë dhe nuk kishin mundësi që të krijojnë asgjë, madje ata vetë ishin të krijuar nga Allahu. Prandaj, Allahu u tha atyre: Si i barazoni me Allahun, që është Krijuesi dhe i Plotëfuqishmi me këto krijesa, që janë krejt të pafuqishme?! Si i adhuroni në të njëjtën kohë edhe Allahun edhe ato?! Si i luteni edhe Allahut edhe atyre? “Atëherë, a është Ai që krijon si ai, që nuk krijon? A nuk po kujtoheni?” (16:17) Kur Allahu ua drejtoi idhujtarëve këtë pyetje, ata mbetën gojëhapur dhe u iku argumenti i tyre. Prandaj heshtën dhe u penduan. Por, u kapën përsëri pas një çështjeje të pavërtetë. Thanë: “Prindërit tanë kanë qenë njerëzit më të mençur dhe ata njiheshin për këtë. Zgjuarsinë e tyre e ka pranuar i afërmi dhe i largëti. Dhe ata të gjithë kanë qenë të kësaj feje. Atëherë, si është e mundur që kjo fe të jetë e kotë dhe e pavërtetë? Madje edhe vetë prindërit e Muhamedit dhe të myslimanëve të tjerë, të kësaj feje kanë qenë.” Allahu iu përgjigj idhujtarëve se prindërit e tyre nuk kishin qenë në rrugë të drejtë. ˙Ata nuk kishin ditur rrugën e vërtetë e as i kishin hyrë asaj rrugë. Pra, ata kanë qenë të humbur. Kjo u thuhej idhujtarëve herë tërthorazi e herë drejtpërdrejt. “Vërtet, ata (idhujtarët) i gjetën prindërit e tyre të humbur. Kështu që (edhe ata) nxituan pas gjurmëve të tyre (pa menduar).” (37:69,70) Ndërkohë, idhujtarët nisën ta frikësonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët me “zotat” e tyre. Ata u thoshin: “Ju jeni treguar të paedukatë ndaj “zotave” tanë, sepse ata janë të pafuqishëm. Por shpejt ata do të zemërohen me ju dhe do t’u shkatërrojnë krejt ose do t’u gjymtojnë.” Thëniet e idhujtarëve ishin si ato të të parëve të tyre, kur ata u thoshin të dërguarve të Allahut: “Ne nuk themi tjetër vetëm se dikush prej “zotave” tanë (ndoshta) të ka çmendur ty…”(11:54) Allahu iu përgjigj idhujtarëve duke u kujtuar atyre idhujt, që ata shikonin ditë e natë. Zotat e tyre nuk kanë mundësi as të lëvizin nga vendi i tyre e të shkojnë as më përpara as më prapa e as të largojnë ndonjë të keqe nga vetja e tyre. Atëherë, si kanë mundësi që t’u bëjnë keq myslimanëve a t’i zhdukin fare ata? Për këtë Allahu ka thënë: “A kanë (idhujt) këmbë, që të ecin me to? A kanë duar, që të rrëmbejnë me to? A kanë sy, të shohin me ta? A kanë veshë, të dëgjojnë me ta? Thuaj: “Thërritni shokët (“zotat”) tuaj e thurni kurthe (plane) për mua e mos prisni.” (7:195)

vazhdimi...

Për këtë Allahu solli disa shembuj: “O ju njerëz! Ja, u dha një shembull! Dëgjoni, pra! Vërtet, ata që ju i lusni në vend të Allahut, nuk mund të krijojnë asnjë mizë edhe nëse grumbullohen të gjithë për të; po ashtu, nëse miza u rrëmben atyre diçka, ata nuk do të mund ta shpëtojnë atë prej saj. I dobët është edhe lutësi edhe i luturi.” (22:73) “Shembulli i atyre, të cilët përveç Allahut morën mbrojtës (idhuj) është si shembulli i merimangës, që thur shtëpi e sikur ta dinin ata më e dobëta shtëpi është ajo e merimangës.” (29:41) Njëri nga myslimanët e ka treguar pafuqishmërinë e idhujve me këto fjalë: “A është zot ai (idhull), në kokën e të cilit urinojnë dhelpërat? Me të vërtetë, i poshtëruar është ai, që e urinojnë dhelpërat!”. E kur arriti puna deri te këta shembuj të qartë, idhujtarët u shqetësuan, u zemëruan dhe i shanë myslimanët, madje edhe Zotin e tyre, Allahun e Madhëruar. Por Allahu i Madhëruar i ndaloi myslimanët që t’i shanin idhujtarët dhe urdhëroi e tha: “Ju mos ua shani ata (zota), që (idhujtarët) u luten përveç Allahut e të fyejnë Allahun nga armiqësia, duke mos ditur (për madhërinë e Tij).” (6:108) Idhujtarët vendosën që ta shkatërronin thirrjen për në Islam dhe t’i pengonin njerëzit nga rruga e Allahut me presion e me dhunë. Për këtë, çdo kryetar dhe njeri me pozitë filloi t’i ndëshkojë ata që besonin nga fisi i tij. E disa prej tyre shkuan tek Ebu Talibi dhe i kërkuan që ta ndalonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të thërriste në rrugën e Allahut. Ndëshkimi ndaj myslimanëve Ndëshkimet, që idhujtarët ushtronin ndaj myslimanëve qenë të shumta dhe të rënda, aq sa të rrënqethet mishi e të çahet zemra prej tyre. Bilal ibn Ribahi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ishte skllav i Umeje ibn Halef Xhamhiut. Umeja i varte Bilalit në qafë një litar dhe e çonte te fëmijët, që të luanin me të, por Bilali thoshte: “Një, Një.”9 Umeja e nxirrte Bilalin në mesditë dhe e shtrinte me shpinë përtokë, në rërën a gurët e nxehtë. Urdhëronte që t’i vinin mbi gjoks një gur të madh e pastaj thoshte: “Do të vazhdosh kështu, derisa të vdesësh, ose ta mohosh Muhamedin dhe të adhurosh putat Latë dhe Uzza.” Bilali nuk pushonte së thëni: “Një, Një.” Një ditë kaloi andej Ebu Bekër Es Siddiku (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Kur e pa Bilalin duke e torturuar ashtu, ia bleu atë Umejes dhe e liroi për hir të Allahut. Amër ibn Fehiri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) torturohej aq shumë nga idhujtarët, sa i humbiste ndjenjat dhe nuk dinte ç’fliste. Ebu Fekihi. Emrin e vërtetë e kishte Eflih; thuhet se ishte prej Ezdi. Ai ishte skllav i Beni Abdi Dariut. Atë e nxirrnin në mes të ditës, në pikun e vapës. Ia lidhnin këmbët me pranga hekuri. Ia hiqnin rrobat dhe e shtrinin barkas në rërën e nxehtë. Pastaj i vinin në shpinë një gur të madh dhe e linin ashtu, pa lëvizur, derisa humbiste ndjenjat. Kështu, idhujtarët nuk pushuan së torturuari atë, derisa më në fund emigroi për në Abisini në Hixhretin e dytë. Njëherë i patën lidhur këmbët me një litar. Pastaj e tërhoqën dhe e lëshuan në rërën e nxehtë. Pastaj ia shtrënguan litarin në fyt, derisa kujtuan se vdiq. Ebu Bekri kaloi atypari, e bleu Eflihun dhe e la atë të lirë për hir të Allahut. Habbab ibn Eretti ishte nga ata që ishin zënë robër qysh në kohën e Padijes (para Islamit). E pati blerë Ummu Enmari, bija e Sibaiut, nga fisi Huza. Habbabi punonte farkëtar. Pasi u bë mysliman, pronarja e vet e torturoi shumë. Ajo merrte hekurin e skuqur dhe ia vinte në shpinë, që të mohonte Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!).

Por kjo ia shtoi atij edhe më shumë besimin dhe bindjen në Islam. Idhujtarët e mundonin, duke i lëvizur qafën sa majtas djathtas dhe duke i shkulur flokët. Herë-herë e lëshonin mbi prushin e zjarrit, pastaj i vinin një gur të rëndë mbi gjoks, që të mos çohej. Zemireja ishte një roëreshë romake. Ajo e përqafoi Islamin dhe u mundua shumë për hir të Allahut. Torturat i dëmtuan shikimin dhe ajo u verbua. Dikush tha: “Ty të ka goditur Latta dhe Uzzaja!” Ajo iu përgjigj: “Jo, për Allahun. Nuk më kanë goditur putat. Goditja është nga Allahu e po të dojë Ai, e heq verbimin.” Të nesërmen, kur lindi dielli, Allahu ia kishte kthyer përsëri shikimin asaj. Atëherë kurejshët thanë; “Kjo është magji e Muhamedit.” Ummu Abisi ishte një robëreshë e fisit Beni Zuhre. Ajo u bë myslimane, por pronari i saj, Esued ibn Abdul Jaguthi, e torturonte shumë atë. Esuedi ishte nga armiqtë e betuar të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai ishte prej atyre, që talleshin me të. Robëresha e Amr ibn Mu’milit ishte nga fisi Beni Adji. Ajo u bë myslimane e Omer ibn Hattabi e torturonte shumë. Atë kohë, Omeri ende ishte idhujtar. OmperText Transfer Proteri e rrihte atë, derisa i binte të fikët. Pastaj e linte dhe thoshte: “Për Allahun, ty do të të lë vetëm të hidhëruar!” Ajo ia kthente: “Ashtu ta bëftë edhe Zoti ty!” Ndër ato që u bënë myslimane dhe u tortuaruan, është edhe Nadija me vajzën e vet. Të dyja ishin robëresha të një gruaje prej fisit Beni Abdud Dari. Ebu Bekr Es Siddiku (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i bleu këto robëresha dhe i la të lira, ashtu siç la të lirë edhe Bilalin, Amir ibn Fehirin dhe Ebu Fekihun. Babai i tij, Ebu Kuhafi, e qortoi Ebu Bekrin: “Unë po shoh se ti po lë të lirë skllevër të dobët. Sikur të liroje nga skllavëria burra të fortë, ata do të të ndihmonin e do të të mbronin ty.” Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me Të!) i tha të atit: “Por, unë dua vetëm kënaqësinë e Allahut.” Atëherë, Allahu i Madhëruar zbriti ajete, ku lavdëronte Ebu Bekrin dhe i përbuzte armiqtë e tij. Allahu i Madhëruar thotë: “Unë u kam paralajmëruar për zjarrin e ndezur fort. Aty nuk hyn tjetër, përveç atij, që është më i mjeri, i cili përgënjeshtroi dhe u zmbraps.” (92:14-16) Në ajet bëhet fjalë për Umejje ibn Halefin, i cili përgënjeshtroi Profetin dhe u zmbraps përballë urdhrave të Allahut dhe për cilindo, që është ose ishte si ai. Më tej Allahu i Madhëruar thotë: “Ndërsa, ai që është i devotshëm, do të jetë larg tij (zjarrit); ai, që e jep pasurinë e vet, që të pastrohet e jo për t’u shpërblyer nga dikush, që i ka bërë mirë më parë, që e jep vetëm për të fituar kënaqësinë e Zotit të vet, më të Lartit; ai, së shpejti, do ta gëzojë atë kënaqësi.” (92:17-21) Në këtë ajet flitet për Ebu Bekr Es Siddikun (Allahu qoftë i kënaqur me të!), për të gjithë ata që ai i liroi, si dhe për të gjithë shokët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ammar ibn Jasiri (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Nëna e tij dhe babai i tij janë torturuar mizorisht nga idhujtarët. Ata ishin të fisit Beni Mahzum. Beni Mahzumët, me në krye Ebu Xhehlin, i merrnin ata, prisnin pikun e vapës dhe i torturonin në rërën e nxehtë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kalonte pranë tyre dhe u thoshte: “O familja e Jasirit! Duroni, juve u është premtuar Xheneti! O, Zoti im! Fale familjen e Jasirit!” Jasir ibn Amir ibn Malik el Amsijju el Medhhaxhiju – babai i Ammarit – vdiq nën tortura. Sumejja, bija e Hajjatit –nëna e Ammarit- ishte robëreshë e Ebu Hudhejfe Mahzumijut. Ajo ishte e moshuar dhe shumë e dobët. Pas torturash të shumta, Ebu Xhehli e mbylli poshtërsinë e tij, duke e dhunuar këtë nënë të madhe me një heshtë. Sumejja vdiq. Ajo është dëshmorja (shehidja) e parë e Islamit. Ammarit iu bënë më të rënda torturat. Idhujtarët herë i vishnin një koracë, kur ishte vapë e madhe, herë i vendosnin mbi gjoks një copë gur të rëndë e të nxehur shumë. Herë tjetër do ta zhysnin në ujë, derisa ai, i sfilitur tha atë që donin ata, por zemra e tij ishte e mbushur me iman (besim). Prandaj, Allahu i Madhëruar zbriti ajetin: “Ai, që e mohon Allahun, pasi e ka besuar Atë - përveç atij që detyrohet (për të mohuar), kur zemra e tij është e qetë, me iman – ai, që kënaqet me mosbesimin, mbi të ka zemërim nga Allahu dhe për ta ka një dënim të madh.” (16:106) Mus’ab ibn Umejri (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Ishte një prej atyre njerëzve me jetesë më të mirë. Kur përqafoi Islamin, nëna nuk e lejonte më të hante e të pinte. Ajo e nxori nga shtëpia dhe Mus’abi jetoi kështu, derisa lëkura iu fishk e iu bë si këmishë gjarpri. Suhejb ibn Senan er Rumi torturohej, derisa humbiste ndjenjat e nuk dinte ç’thoshte. Othman ibn Affani (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u torturua tmerrësisht nga xhaxhai i tij. Ai e mbështillte me një rrogoz prej gjethesh palme dhe më pas e tymoste atë. Ebu Bekr Siddiku dhe Talha ibn Ubejdullahu, gjithashtu janë torturuar dhembshëm. Neufel ibn Huejlid el Adeuiu i mori ata. Dikush ka thënë që i mori Othman ibn Ubejdullahu, i lidhi të dy me litar, për të mos i lënë të falen e për t’ua ndaluar fenë islame. Por ata të dy e kundërshtuan dhunën e tij; bënë çmos, derisa u zgjidhën dhe falën namaz. Ebu Bekri dhe Talhai janë quajtur “dy miqtë”, sepse janë lidhur të dy me një litar. Ebu Xhehli, kur dëgjonte për dikë të nderuar dhe me pozitë, që ishte bërë mysliman, e paralajmëronte dhe e kërcënonte se do të humbiste pasuri e pozitë. Kur ai, që bëhej mysliman, ishte i dobët dhe i varfër, Ebu Xhehli e rrihte rëndë dhe përpiqej që ta mashtronte. Pra, sa herë që idhujtarët merrnin vesh se ndonjëri përqafonte Islamin, bënin çmos ose duke e munduar dhe torturuar, ose duke e mashtruar. Idhujtarët vepronin kaq rëndë kundër myslimanëve të dobët e të varfër, që ishin shumica. Ndërsa, për ata që bëheshin myslimanë nga njerëzit e mëdhenj e me pozitë vepronin ndryshe. I bënin mirë llogaritë me ta. Merreshin me kryetarët e fiseve (idhujtarë) e me njerëzit me pozitë dhe me shumë kujdes përpiqeshin që t’i prapësonin nga Islami.

Qëndrimi i idhujtarëve
I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte fisnik, i ndershëm e serioz dhe Allahu i Madhëruar e ruajti dhe e mbrojti atë nga shumë armiqësi të njerëzve. Herë pas here atë e mbronte xhaxhai i tij, Ebu Talibi, të cilin kurejshët e nderonin, e respektonin dhe i bindeshin. Atij ia kishin frikën dhe nuk mund të luanin me të. Ai ishte edhe nga paria e Beni Abdi Menafit që jo vetëm kurejshët, por edhe arabët mbarë njihnin vetëm nderim e respekt. Për këtë arsye, idhujtarët u detyruan të ndërmerrnin hapa paqësorë ndaj Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Prandaj parapëlqyen të bënin bisedime me xhaxhanë e tij, Ebu Talibin, por me njëfarë kërcënimi dhe paralajmërimi. Midis Kurejshëve dhe Ebu Talibit Disa burra nga paria e fisit Kurejsh shkuan tek Ebu Talibi dhe i thanë: “Djali i vëllait tënd ka sharë zotat tanë, ka turpëruar fenë tonë, ka shpërfillur parinë tonë, i ka quajtur të humbur prindërit tanë; prandaj, ose mos e lejo të veprojë më ndaj nesh ose na lër të lirë të veprojmë vetë me të. Edhe ti vetë je në kundërshtim me të, ashtu siç jemi ne. Kështu që ne do ta ndalojmë atë të veprojë edhe kundër teje.” Ebu Talibi u tha një fjalë të butë e iu përgjigj atyre bukur. Ata ikën dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdoi punën e vet, duke shpallur fenë islame dhe duke bërë thirrje për në Islam. Paralajmërimi i Kurejshëve Kurejshët nuk duruan gjatë, kur panë se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po vazhdonte punën e vet me thirrjen për në Islam. Shkuan tek Ebu Talibi dhe i thanë: “O Ebu Talib! Ti je i moshuar dhe i nderuar ndër ne. Ne të kërkuam ty të nae heqësh qafe djalin e vëllait tënd, por ti nuk po e bën këtë. Për Zotin, ne nuk e durojmë dot atë, që na shan prindërit tanë, që na ul parinë tonë e na turpëron zotat tanë. Pra, ose t’i japë fund kësaj, ose ne do t’ju luftojmë, atë dhe ty, derisa të shkatërrohet njëra palë.” Kështu i thanë dhe ikën. Ebu Talibit i erdhi shumë rëndë nga ky paralajmërim dhe kërcënim, prandaj thirri të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i tha çfarë i kishin thënë ata. “Ki kujdes mua dhe veten tënde e mos më ngarko një punë, së cilës nuk ia kam fuqinë!”,- i tha. Kur e pa i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dobësinë e tij, iu kthye: “O xhaxha! Për Allahun, sikur të më vënë Diellin në të djathtën time dhe Hënën në të majtën time, që unë ta lë këtë punë, nuk do ta lë, derisa Allahu ta nxjerrë në pah atë, ose të vdes.” Pastaj i kërkoi leje që të ikte dhe qau. Ebu Talibit iu kthye dhembshuria dhe besimi dhe i tha: “Shko, o biri i vëllait tim dhe thuaj ç’të duash se për Zotin, unë kurrë nuk do të të dorëzoj ty për asgjë.” Një propozim i habitshëm nga Kurejshët dhe një refuzim i mençur nga Ebu Talibi Kurejshët panë se paralajmërimi i tyre kundër myslimanëve nuk bëri dobi, sepse i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdonte punën e tij dhe Ebu Talibi vazhdonte ta ndihmonte atë. Kjo do të thoshte se Ebu Talibi ishte i përgatitur, që të ndahej me kurejshët dhe të armiqësohej me ta, për të ndihmuar djalin e vëllait të vet, Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Qëndruan ca duke u menduar dhe duke u këshilluar se çfarë të bënin. Më në fund, arritën në një mendim të çuditshëm. Erdhën tek Ebu Talibi. Bashkë me ta ishte edhe Ammar ibn Uelidi, më i miri i të rinjve të tyre e më i forti dhe më i bukuri i kurejshëve. I thanë: “O, Ebu Talib! Merre këtë djalë! Merre mendjen e tij dhe ndihmën që mund të të japë ai. Bëje djalë për shpirt, ai është yti tani. Por, na e dorëzo neve djalin e vëllait tënd, Muhamedin, kundërshtarin e fesë sate dhe të fesë së prindërve të tu, atë që ka përçarë popullin tënd dhe ka ulur parinë e tij. Na e dorëzo, që ta vrasim! Vërtet, ne po të japim një burrë për një burrë.” “Për Zotin, sa keq po më detyroni!”,- ia ktheu Ebu Talibi. “Po më jepni birin tuaj, që unë ta ushqej për ju dhe unë t’ju jepkam birin tim, që ta vrisni? Për Zotin, kurrë s’ka për të ndodhur!” Atentate kundër të Dërguarit të Allahut Pasi kurejshët dështuan, i humbën shpresat dhe panë se paralajmërimi, kërcënimi dhe bisedimi nuk bënë asnjë dobi, filluan atentatet kundër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i shtuan mundimet dhe grackat e tyre kundër myslimanëve. Meqenëse i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte njeri i lartë, i respektuar dhe i shoqëruar nga myslimanët, qenë krerët e kurejshëve ata, që morën përsipër t’i bënin të keqen të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), sepse njerëzit e thjeshtë nuk mund të merrnin përsipër të bënin atentate kundër tij. Ata që e mundonin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në shtëpi ishin: Ebu Lehebi, Hakim ibn Ebul Asi ibn Umeje, Ukbe ibn Ebi Muajiti, Adij ibn Hamra Thekafiu dhe Ibn Asdai Hedheliu. Të gjithë këta ishin fqinjët e tij. Kështu, dikush do t’i lëshonte anin e deles mbi shpinë, kur ai ishte duke u falur, ose do t’ia hidhnin edhe në enën ku gatuante, kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e përgatiste atë për të gatuar. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) do ta nxirrte me shkop, do të qëndronte te dera e vet dhe do të thoshte: “O Beni Abdul Menaf! Cfarë fqinji është ky?!” Pastaj e hidhte anin e deles në rrugë. Kur Umeje ibn Halefi e shikonte të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), e shante dhe ia bënte me sy, duke e përçmuar. Edhe vëllai i tij, Ubej ibn Halefi e kërcënonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O Muhamed! Unë e kam heshtën, e kam edhe një kalë,që e ushqej çdo ditë me disa grushta misër, që t’i hip dhe të të vras ty.” Kështu e kërcënonte herë pas here, derisa një ditë i Dërguari i Allahut i tha: “Jo! Unë do të vras ty, në dashtë Allahu.”10 Kurse Ubej ibn Halefi i pati ardhur një ditë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me një eshtër të kalbur; e thërrmoi atë dhe ia fryu në fytyrë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Një herë, Ukbe ibn Ebu Muiti u ul te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe dëgjoi prej tij Kuran.

vazhdimi...

Pastaj shkoi e i tregoi Ubejit, të cilin e kishte shok. Por Ubeji e qortoi dhe i kërkoi që herë tjetër, kur të shkonte te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ta pështynte në fytyrë. Dhe ai kështu bëri. Kurse Ebu Lehebi e luftoi dhe e mundoi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që ditën e parë të Thirrjes për tek Allahu. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte dhënë dy vajzat e veta, Rukijen dhe Ummi Kulthumin për dy djemtë e Ebu Lehebit, Utbenë dhe Utbejiun dhe Ebu Lehebi u tha dy djemve të vet: “Ju mallkoj ju të dy, në qoftë se nuk i ndani dy vajzat e Muhamedit.” Edhe e shoqja e Ebu Lehebit ju tha: “I lëshoni ato të dyja, sepse ato kanë dalë nga feja.” Dhe ata i ndanë. Gruaja e Ebu Lehebit, Ummu Xhemilja ishte armike e betuar e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e Thirrjes së tij. Ajo sillte degë e shkarpa me gjemba dhe ia hidhte të Dërguarit të Allahut natën në rrugë, që të pengoheshin ai dhe shokët e tij. Kur ajo dëgjoi se kishte zbritur ajeti: “Qoftë i shkatërruar Ebu Lehebi!”, erdhi me duart e mbushura me gurë, duke kërkuar të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur ai ishte ulur pranë Qabes, që ta godiste. Por Allahu ia mori asaj shikimin dhe ajo vuri re vetëm Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!). “Ku është shoku yt?”,- tha ajo. “Unë kam marrë vesh se ai është tallur me mua, por, për Zotin, po ta gjej, do ta godas me këta gurë mu në gojën e tij.” Pastaj shtoi: “Për Zotin, unë jam poete.” Dhe tha: I përbuzur është, ne e kundërshtuam Urdhrin e tij, fenë e tij ne e mohuam” Pastaj u kthye e iku. Ebu Bekri i tha Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O i Dërguari i Allahut! Si nuk të shikoi ajo ty?” Ai i tha: “ Nuk më shikoi, sepse Allahu ia mori asaj shikimin.” Nga të këqijat, që i bënin kurejshët të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte edhe se ata e quanin Mudhemmem (I përbuzuri) në vend të Muhamed (i Falenderuari). Kështu ata e shanin dhe e fyenin atë. Por Allahu i largoi fyerjet e tyre. Ata i thoshin “i përbuzur” një njeriu që ishte gjithmonë i falenderuar. Edhe Enes ibn Sharik Thekafiu e fyente shumë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ndërsa Ebu Xhehli i mallkuar, sikur kishte marrë mbi supet e veta tërë barrën për të penguar Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga rruga e Allahut. Ai i bënte keq të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me fjalët e tij, e ndalonte atë nga namazi e krenohej e mburrej me atë që bënte. Madje, një ditë, kur e pa të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke u falur, filloi ta paralajmëronte e ta kërcënonte, por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kapi për fyti dhe i tha: “Të është afruar ty e keqja dhe t’u afroftë! Edhe një herë: t’u afrua ty e keqja dhe t’u afroftë!” (75:34) “A po më kërcënon mua o, Muhamed?”,- iu kthye Ebu Xhehli. “Për Allahun, jam më krenari, që ka ecur ndonjëherë midis maleve të Mekës.” Një ditë, Ebu Xhehli u tha shokëve të vet: “A e vë Muhamedi fytyrën e tij në tokën me pluhur këtu, përpara nesh?” Ata i thanë: “Po!” “Për Latin dhe Uzanë,- shfryu ai, po ta shikoj ta bëjë këtë punë, do t’ia thyej qafën me këmbë dhe do t’ia mbuloj fytyrën me pluhur.” Pas pak erdhi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe nisi të falej. Ebu Xhehli u përpoq ta shkelte me këmbë, por, për habinë e të gjithëve, ai shtyhej mbrapsht. Me duar dukej sikur mbrohej nga diçka. “C’ndodh me ty, o Ebu Hakim?” “Midis meje dhe atij,- tha ai, ishte një hendek zjarri, ishte tmerr, ishin krahë të fuqishëm.” “Po të afrohej edhe pak tek unë, - tha i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), do ta kapnin engjëjt e do ta bënin copë-copë.” Të tillë rrugë të poshtër ndiqte edhe Ukbe ibn Muiti. Një ditë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po falej pranë Shtëpisë së Shenjtë. Ebu Xhehli me disa shokë ishin ulur. Njëri prej tyre tha: “Kush i sjell zorrët e devesë së Beni Filanit që t’ia hedhë në shpinë Muhamedit, kur të bjerë në sexhde.” U çua më i keqi i atij populli, Ukbe ibn Muiti dhe i solli zorrët. Priti, derisa i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vuri ballin në tokë dhe ia hodhi në mes të shpatullave. Atëherë, idhujtarët qeshën aq shumë, sa filluan të binin mbi njëri-tjetrin. Ndërsa Muhamedi ishte në sexhde e nuk e ngriti kokën, derisa erdhi Fatimja dhe ia hoqi nga shpina. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ngriti kokën dhe tha: “O Zoti im! Merru Ti me kurejshët!” Atyre u erdhi shumë rëndë që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u lut kundër tyre, sepse besonin se lutja në atë vend pranohej tek Allahu. Pastaj Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i përmendi ata një nga një, me emër: “O Zoti im! Merru Ti me filanin!” e kështu me radhë. Dhe me të vërtetë, të gjithë ata u vranë ditën e Bedërit. Ata, që e përqeshnin më shumë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishin pesë: Uelid ibn Mugire Mahzumiu, Esued ibn Abdul Jaguth Zuhriu, Ebu Zam’a Esued ibn Abdul Muttalib el Esediu, Harith ibn Kajs Huzaiu dhe As ibn Uail Sehmiu. Allahu i kishte zbritur të Dërguarit të Vet se do ta mbronte nga e keqja e tyre, duke i thënë: “Vërtet, Ne të mjaftojmë ty kundër atyre që tallen.” (15:95) Pastaj, Allahu zbriti për secilin prej armiqve mësim dhe këshillë, që të përfitonin edhe të tjerët. Para disa vitesh Uelidin e kishte gërvishtur një shigjetë, por nuk i kishte shkaktuar gjë. Engjëlli Xhibril i bëri shenjë vendit të gërvishtur. Plaga iu hap e dhembjet nuk pushonin,derisa pas disa vitesh Uelidi vdiq nga ajo plagë e pashërueshme. Esued ibn Jaguthi u sëmur nga plagë kanceroze që i dolën në kokë, pasi i bëri shenjë Xhebraili. Ai u mundua shumë prej asaj plage, derisa vdiq me shumë vuajtje. U tha edhe se ishte helmuar. Xhebraili i bëri shenjë në bark dhe ai pati heqje barku e ënjtje derisa vdiq. Kur Esued ibn Abdul Muttalibi e zuri ngushtë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i bëri këtë lutje Allahut: “O Allahu im! Merrja shikimin dhe bëj që të humbasë fëmijën e tij!” Menjëherë, engjëlli Xhibril e goditi me një gjemb në sy dhe ai u verbua. Edhe djalin ia hodhi në një pellg, derisa vdiq. Harith ibn Kajsi u sëmur rëndë nga verdhëza, derisa jashtëqitja filloi t’i dilte nga goja dhe ashtu vdiq. As ibn Uaili po rrinte në një vend me gjembaçë. Aty i hyri një gjemb në shputën e këmbës. Gjembi kishte qenë ioniew31_1.cab helmuar. Helmi i shkoi në këmbë dhe pas ca kohe vdiq. Kjo qe një përmbledhje e shkurtër e atyre vuajtjeve që kanë kaluar i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët nga Kurejshët pas shpalljes së Islamit dhe thirrjes së hapur në Islam. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndërmori dy hapa për t’i bërë ballë këtij qëndrimi mizor. Shtëpia e Erkamit Hapi i parë: Profeti Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e caktoi shtëpinë e Erkam ibn Ebi Erkam el Mahzumiut qendër të thirrjes në Islam, të adhurimit dhe të edukimit, sepse ajo ndodhej rrëzë malit Safa dhe larg syve të mizorëve. Aty, Profeti Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mblidhej bashkë me shokët e vet dhe fshehurazi u këndonte atyre Kuranin, i këshillonte dhe u mësonte atyre Librin dhe Urtësinë11. Me këtë masë, ai i ruajti shumë shokët e vet nga ato, që kishte frikë se do të ndodhnin, po ta bënte mbledhjen haptazi. Vetë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e adhuronte Allahun dhe bënte thirrje për tek Ai haptazi, përpara idhujtarëve. Atë nuk e largonte nga misioni i vet as padrejtësia, as armiqësia, as përqeshja dhe as tallja e idhujtarëve. Kjo ishte Urtësia e Allahut, që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ta shpallte Thirrjen si tek ata që i besonin, ashtu edhe tek ata që nuk i besonin. Kjo do të thotë që njerëzit nuk kanë ar gu ment për t’u shfajësuar pasi u kanë ardhur të dërguarit dhe u është shpallur e Vërteta. Askush, nuk mund të thotë në Ditën e Gjykimit: “Neve nuk na ka ardhur ndonjë përgëzues dhe as paralajmërues.” </SPAN>

Hixhreti në Habeshe

Hapi i dytë: Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha myslimanëve se për të shpëtuar nga mundimet e Kurejshëve duhej që të emigronin në Habeshe, pasi ishte siguruar, që Nexhashiu13 ishte njeri i drejtë dhe tek ai nuk bëhej padrejtësi. Në vitin e pestë të Profetësisë, në muajin Rexhep bëri hixhret grupi i parë i myslimanëve. Ata ishin 12 burra dhe 4 gra, me në krye Othman ibn Affan Emeuijun (Allahu qoftë i kënaqur me të!), me gruan e vet, Rukijen, që ishte e bija e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pra, Othman ibn Affan Emeuiju dhe Rukija janë e para familje, që ka emigruar në rrugën e Allahut, pas Ibrahimit dhe Lutit (paqja qoftë mbi ta!). Sahabet dolën fshehurazi, në errësirën e natës në drejtim të Minasë, që ndodhet në jug të Xhidas. Allahu kishte vendosur që ata të gjenin dy anije tregtare atje. Hipën dhe shkuan në Habeshe. Posa Kurejshët morën vesh për ikjen e tyre, u zemëruan e u tronditën dhe u nisën menjëherë pas gjurmëve të tyre, për t’i kapur e kthyer në Mekë e pastaj për t’i dënuar dhe për t’i kthyer nga feja e Allahut. Mirëpo myslimanët e kishin kaluar detin dhe kurejshët, pasi kishin arritur deri në breg, u kthyen mbrapsht të dëshpëruar. Idhujtarët u pajtuan me myslimanët dhe ranë në sexhde Në muajin e Ramazanit, në vitin e pestë të Profetësisë, afërsisht dy muaj pas emigrimit të myslimanëve në Habeshe, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi te Xhamia e Shenjtë. Rreth Qabes ishin shumë Kurejshë. Aty ishte edhe vetë paria e Kurejshëve. Në atë kohë, Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kishte zbritur surja “En Nexhm”. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u çua në mesin e tyre dhe nisi ta këndonte suren e zbritur. Ata kurrë ndonjëherë nuk kishin dëgjuar si ato fjalë të mrekullueshme të Kuranit. Prandaj u mahnitën. Fjalët i tërhoqën të gjithë Kurejshët dhe i bënë tërë sy e veshë. Ata mbetën duke dëgjuar të heshtur dhe të habitur, derisa Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti tek ajetet e fundit të Sures, ku ka udhëzime e paralajmërime. Në fund të sures, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këndoi ajetin: “Pra, bini në sexhde për Allahun dhe adhurojeni Atë!” Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ra në sexhde, ranë me të edhe idhujtarët e nuk mundën të përmbanin veten. Buhariu ka kumtuar se ibn Mes’udi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka thënë: “Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këndoi suren “En Nexhm”. Kur arriti tek ajeti i fundit, bëri sexhde. Edhe nga ata që ishin rrotull, nuk mbeti askush, pa bërë sexhde. Dikush nga turma mori një dorë guriçka ose dhé, e ngriti deri te fytyra dhe tha: “Kaq më mjafton mua.” “Unë,- thotë Ibn Mes’udi, e kam parë atë njeri (që nuk bëri sexhde, por ngriti dorën me guriçka a dhč te fytyra) të vritet i pafe.” Ai ishte Umeje ibn Halefi, i cili u vra në luftën e Bedërit. Mërgimtarët kthehen në Mekë Lajmi i sexhdes mbërriti në Habeshe, por jo ashtu siç ishte vërtet. Në Habeshe e morën vesh se kurejshët ishin bërë myslimanë, prandaj mërgimtarët myslimanë u kthyen të gëzuar për në Mekë. Një orë larg Mekës ata e morën vesh të vërtetën. Disa prej tyre u kthyen për në Habeshe, kurse disa hynë fshehurazi në Mekë, të tjerë hynë në besën e ndonjërit prej Kurejshëve. Myslimanët mërgojnë për në Habeshe për të dytën herë Kurejshët i shtuan torturat dhe mundimet ndaj myslimanëve. Ata u penduan, që bënë sexhde bashkë me ta. Kurejshët vendosën të hakmerreshin kundër myslimanëve, kur dëgjuan se Nexhashiu i kishte pritur mirë ata. Duke u nisur nga këto kushte, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i udhëzoi shokët e vet, që të emigronin përsëri në Habeshe. Këtë herë emigruan 82 (thuhet edhe 83) burra dhe 18 gra. Emigrimi i dytë qe edhe më i vështirë se i pari. Këtë radhë Kurejshët ishin syhapët dhe i ndiqnin hap pas hapi lëvizjet e myslimanëve. Por myslimanët ishin edhe më syhapët dhe më të zgjuar se ata. Ata lëvizën me zgjuarësi dhe mundën t’i kalonin të gjitha vështirësitë dhe arritën në Habeshe. Kurejshët u ngrenë kurth mërgimtarëve Idhujtarëve u erdhi rëndë që myslimanët u shpëtuan nga kthetrat dhe arritën në një vend, ku kishin siguruar veten e tyre dhe besimin e tyre. Prandaj dërguan dy burra nga paria e tyre në Habeshe, që të kërkonin kthimin e tyre në Mekë. Dy burrat që dërguan ishin Amru ibn As dhe Abdullah ibn Rabia, të cilët në atë kohë ishin idhujtarë. Të dy burrat shkuan në Habeshe me një plan të menduar mirë. Së pari, u takuan me priftërinjtë dhe u dhanë disa dhurata. Pastaj u treguan atyre qëllimin, për të cilin kishin ardhur dhe argumentin përse donin t’i kthenin mërgimtarët në Mekë. Priftërinjtë u bindën. Pastaj, shkuan te Nexhashiu, i paraqitën dhuratat e i folën: “O mbret! Në vendin ku sundon ti, janë dukur disa djem mendjelehtë, të cilët kanë braktisur fenë e tyre dhe nuk e kanë përqafuar fenë tënde. Ata kanë shpikur një fe tjetër, që nuk e njohim as ne, as ti. Ne na kanë dërguar tek ti njerëzit më të nderuar të popullit të tyre, prindërit, xhaxhallarët e të afërmit e tyre, që t’ua kthesh atyre. Ata i njohin më mirë këta dhe e dinë më mirë se për çfarë i kanë turpëruar dhe se për çfarë i kanë qortuar.” Ata i përkrahën edhe priftërinjtë, sipas planit të përgatitur më parë. Mirëpo Nexhashiu u rezervua për këtë gjë. Ai e pa të arsyeshme që ta dëgjonte çështjen nga të dyja palët, që t’i dilte në pah e vërteta. Ai i thirri myslimanët dhe i pyeti: “Cila është kjo fe, për shkak të së cilës keni braktisur popullin tuaj dhe nuk keni hyrë as në fenë time dhe as në fenë e askujt.” Fjalën e mori Xhaferr ibn Ebu Talibi, në emër të myslimanëve. Ai tha: “O mbret! Ne ishim një popull i paditur, adhuronim idhujt, hanim ngordhësira, bënim punë të turpshme, nuk shikonim farefisin dhe u bënim keq fqinjëve. I forti prej nesh hante të dobëtin. Kështu ishim, derisa Allahu çoi te ne një të Dërguar nga gjiri ynë, të cilit ia njohim prejardhjen, çiltërinë, besnikërinë dhe ndershmërinë. Ai na ftoi ne të besojmë vetëm Allahun, ta adhurojmë Atë dhe t’i braktisim ata, që i adhuronim ne dhe baballarët tanë: gurët dhe putat. Ai na urdhëroi që të jemi të drejtë në fjalë, të mbajmë amanetin, të shikojmë farefisin, të sillemi mirë me fqinjët, të largohemi nga gjërat e ndaluara dhe nga gjakderdhja. Ai na ndaloi, gjithashtu të bëjmë punë të turpshme, na ndaloi të gënjejmë, të hamë pasurinë e jetimit, të shpifim ndaj grave të ndershme. Ai na urdhëroi, që të adhurojmë vetëm Allahun e të mos i bëjmë shok Atij. Ai urdhëroi që të falim namazin, të japim zeqatin, të agjërojmë Ramazanin.” Kështu, Xhaferri ia numuroi atij çështjet e Islamit. Pastaj tha: “Ne i besuam atij dhe i shkuam pas, për të zbatuar atë, që na solli nga feja e Allahut. Adhuruam vetëm Allahun dhe nuk i bëmë shok Atij. I ndaluam të gjitha ato, që nai ka ndaluar Allahu dhe i lejuam ato, që nai ka lejuar Allahu. Për këtë, njerëzit tanë na u bënë armiq, na munduan dhe na vunë në provë në fenë tonë e bënë çmos që të na kthejnë tek adhurimi i putave, në vend të adhurimit të Allahut. Ata deshën që të na bënin që t’i quajmë të lejuara punët e fëlliqura. E pasi na poshtëruan, na bënë padrejtësi e na torturuan, për të na larguar nga feja jonë, ne erdhëm në vendin tuaj e të zgjodhëm ty midis shumë të tjerëve. Kështu, patëm dëshirë që të jemi nën mbrojtjen tënde e shpresojmë se ti nuk do të na bësh padrejtësi, o Mbret.” Kur i dëgjoi Nexhashiu këto fjalë, i kërkoi Xhaferrit që t’i këndonte diçka nga Kurani dhe ai i këndoi fillimin e sures “Merjem”. Mbreti u mallëngjye dhe qau. Qau aq shumë, sa iu lag mjekra. Qanë edhe priftërinjtë, derisa i lagën librat e tyre me lotë. Pastaj Nexhashiu tha: “Vërtet, ky Libër dhe ai, që ka sjellë Isai, kanë dalë prej të njëjtit burim.” Pastaj u foli dy delegatëve të Kurejshëve: “Shkoni, se për Zotin, nuk ua dorëzoj juve dhe nuk lejoj që ata të cenohen.” Atëherë, të dy kurejshët dolën. Ditën e dytë, Amru ibn Asi sajoi një truk tjetër. Ai i tha Nexhashiut: “Ata thonë për Isanë një fjalë të madhe.” Atëherë, Nexhashiu i thirri dhe i pyeti ata për këtë gjë. Xhaferri tha: “Ne themi për Isanë atë, që na ka sjellë Profeti: “Isai (paqja qoftë mbi të!) është rob i Allahut dhe i Dërguari i Tij. Ai qe një shpirt, të cilin Allahu e nderoi14; është fjala, që Allahu i Madhëruar zbriti mbi Merjemen virgjëreshë15.” Nexhashiu mori një shkop nga toka dhe tha: “Për Zotin, ajo që thoni ju, nuk ndryshon më shumë se sa ky shkop nga ajo që themi ne.” (Dhe tregoi shkopin që kishte në dorë)” Pastaj u tha: “Shkoni e rrini të qetë në vendin tim, jeni të sigurt nga çdo shqetësim, jeni të sigurt nga çdo shqetësim. Edhe sikur të më jepej një mal me flori, nuk do ta mundoja asnjërin nga ju.” Pastaj, Nexhashiu urdhëroi që t’u ktheheshin mbrapsht dhuratat që kishin sjellë dy delegatët kurejshë. Kështu, të dy Kurejshët dolën të turpëruar, ndërsa myslimanët qëndruan në një vend të mirë, me fqinj të mirë.

Idhujtarët e humbin toruan
Pasi dështuan për kthimin e myslimanëve nga Habesheja, idhujtarët u zemëruan jashtë mase. Prandaj, ata i shtuan torturat ndaj atyre që kishin mbetur në Mekë. Ata tërboheshin, kur shikonin se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdonte në Thirrjen e tij. Kur shikuan se Ebu Talibi qëndronte përkrah tij, megjithë kërcënimet dhe paralajmërimet e ashpra që i kishin bërë, u shushatën dhe nuk dinin ç’të bënin. Ndoshta ata nuk i qëndruan dot tundimit të egërsisë së vet. Ata iu kthyen shantazheve dhe torturave ndaj Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ndaj myslimanëve që kishin mbetur me të. Ndonjëherë u bënin rrugë edhe të diskutonin e të polemizonin. Ndonjëherë do të paraqisnin dhurata e do të përpiqeshin të mashtronin. Ndonjëherë mundoheshin të bënin zënka dhe takime në mes të rrugës. Një herë tjetër u munduan ta vrisnin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), për ta asgjesuar thirrjen në Islam dhe Zbulesën që i zbriste. Por të gjitha këto përpjekje nuk u bënë asnjë dobi atyre dhe nuk i çuan dot në realizimin e qëllimit të tyre. Përkundrazi, ato qenë faktor i humbjes dhe i dëshpërimit të idhujtarëve. Idhujtarët e mundojnë dhe përpiqen ta vrasin Ishte e natyrshme që idhujtarët të egërsoheshin edhe më shumë pas dështimit që pësuan. Në të vërtetë, ata u kthyen te dhuna kundër myslimanëve që kishin mbetur në Mekë. Ata i shtrinë duart edhe kundër Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për ta vrarë atë. Njëherë, Utejbe ibn Ebi Lehebi shkoi te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i tha se ai e mohonte “Atë, që u afrua dhe u lëshua. E ishte afër sa dy harqe (dy kutë) apo edhe më afër.”16 (53:8) Pastaj, Utejbeja iu vërsul Profetit (paqja e 16) Utbeja e mohon Xhibrilin, i cili i afrohej Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), i çau këmishën dhe e pështyu në fytyrë, vetëm se pëshyma iu kthye përsëri Utejbes. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bëri këtë lutje: “O Allahu im! Dërgoji atij një qen nga qentë e tu!” Më vonë, Utejbeja doli me një vargan për të shkuar në Siri. Kur po pushonin në rrugë, një luan i vinte rrotull varganit. Utejbeja tha: “Për Zotin, ky do të më hajë mua, ashtu siç është lutur Muhamedi kundër meje. Ai më vrau, duke qenë ai në Mekë e unë në Sham.” Kur ranë në gjumë, ata e vunë Utejben në mes, mirëpo luani erdhi, e kapi për koke Utejben aty, midis deveve dhe njerëzve dhe e copëtoi. Ukbe ibn Ebi Muiti, shkeli me këmbë qafën e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur ai ishte në sexhde e gati sa nuk ia nxori sytë. Nga mënyra se si rrodhën ngjarjet, kuptohet se idhujtarët, pasi dështuan në përpjekjet e tyre për ta ndaluar thirrjen në Islam, filluan të mendonin seriozisht për vrasjen e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), edhe sikur kjo të shkaktonte gjakderdhje. Argument për këtë është thënia e Ebu Xhehlit ndër kurejshë: “Muhamedi është i vendosur që të na i fyejë zotat tanë, fenë tonë, baballarët tanë. Ai e poshtëron parinë tonë dhe shan zotat tanë. Unë i kam dhënë besën Allahut që do t’i rri pranë me një gur të rëndë, që mezi e mbaj dhe kur ai të bjerë në sexhde në namazin e tij, do t’ia shtyp kokën me të. Më pas dorëzomëni ose mbromëni. E pasi ta vras atë, le të bëjë fisi i Abdu Menafit ç’të dojë kundër nesh.” Kurejshët i thanë Ebu Xhehlit: “Për Zotin, ne nuk do të dorëzojmë ty kurrë tek ata. Prandaj, ti vazhdo me atë që do.” Të nesërmen në mëngjes Ebu Xhehli mori një gur të rëndë në dorë. Pas pak erdhi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe filloi të falte namazin. Kurejshët po prisnin nëpër vendtubimet e tyre se çfarë do të bënte Ebu Xhehli. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bëri sexhde, Ebu Xhehli u çua dhe iu afrua që ta vriste, por menjëherë u kthye mbrapsht i mposhtur, i zverdhur, i frikësuar; dora i kishte ngrirë mbi gur dhe guri i ra nga dora. Kurejshët i thanë: “C’ndodhi me ty o Ebu Hakim?” Ai tha: “Unë u çova që të bëja atë, që ju thashë ju mbrëmë, por m’u paraqit një mëz deveje përpara. Nuk kisha parë kurrë ndonjëherë mëz të atillë të tmerrshëm. Ai u lëshua drejt meje për të më ngrënë.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Ai ka qenë engjëlli Xhibril e sikur Ebu Xhehli të afrohej edhe pak tek unë, do ta bënte copë-copë.” Më pas ndodhi një ngjarje tjetër, edhe më e rëndë se e para. Një ditë kurejshët u mblodhën në vendin e quajtur “Hatim” dhe i folën njëri-tjetrit për të Dërguarin e Allahut. Ndërkohë erdhi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe filloi të bënte tauaf17. Kur kaloi pranë tyre, e përqeshën. Në fytyrën e tij u duk njëfarë zymtie. Kaloi andej për të dytën herë, por ata e përqeshën përsëri. Në fytyrën e tij u vu re përsëri njëfarë zymtie. Kaloi para tyre për të tretën herë dhe ata e përqeshën po ashtu. Atëherë, ai qëndroi dhe u tha: “A dëgjoni o Kurejshë? Për Atë, në dorën e të Cilit është shpirti im, nëse do të vazhdoni me armiqësinë tuaj, do të shkatërroheni.” Njerëzit e dëgjuan fjalën e tij, si t’u kishte qëndruar një zog në kokë. Ata u frikësuan dhe menjëherë filluan të thonin fjalët më të mira, që mundnin. Ditën e nesërme Kurejshët u mblodhën përsëri dhe përsëri po flisnin për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në atë kohë erdhi aty i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata iu vërsulën si një trup i vetëm, e kapën për pelerine dhe i thanë: “Ti je ai që na ndalon ne të adhurojmë ata, që kanë adhuruar baballarët tanë?” “Po,- tha ai, unë jam ai.” Atëherë ata iu hodhën përsipër. Njëri e shtynte, tjetri e godiste. Ukbe ibn Ebi Muiti ia lidhi rroben e vet në fyt dhe e shtrëngoi aq fort, sa desh ia mori frymën. Në atë çast dikush shkoi tek Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të) duke bërtitur: “Eja shpëto shokun tënd!” Ebu Bekri erdhi menjëherë, e kapi Ukben për supesh dhe e largoi nga Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Më pas Ebu Bekri filloi të godiste njërin, të shtynte tjetrin e t’u thoshte: “Mjerë ju! A po vrisni një njeri që thotë: Zoti im është Allahu?” Atëherë, Kurejshët u larguan nga i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe iu kthyen Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!); e rrahën për vdekje, saqë nuk i dallohej më fytyra. Pastaj e morën disa nga fisi i Beni Tejimit dhe e futën në shtëpinë e tij. Për ta, vdekja e Ebu Bekrit ishte e sigurt tashmë. Por në mbrëmje ai foli. Pyeti për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pastaj i dhanë bukë e ujë, por ai nuk pranoi të hante a të pinte, derisa të shikonte të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur ra nata dhe njerëzit u futën nëpër shtëpi, e dërguan Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) në shtëpinë e Erkamit. E vetëm kur e gjeti të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mirë, hëngri dhe piu. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) doli për të emigruar për në Habeshe, sepse torturat ndaj tij u shtuan dhe jeta në Mekë ishte bërë e pamundur për të. Kur arriti në vendin e quajtur “Birkul Gamad”, takoi Malik ibn Daginen, kryetarin e fisit Karat dhe Ehabish18. Kryetari e pyeti për punën e tij dhe Ebu Bekri i tregoi. Kryetari i tha: “Një burrë si ti, o Ebu Bekr nuk ikën nga vendi i vet. Ti i jep atij që nuk ka, shikon farefisin, je mikpritës, ndihmon të dobëtin dhe i jep të drejtën atij që i takon. Unë do të jem mbrojtësi yt, prandaj kthehu dhe adhuroje Zotin tënd në vendin tënd.” Pastaj, u kthyen të dy dhe erdhën në Mekë. Ibn Dagine e shpalli ndër kurejshët se Ebu Bekrin e kishte nën mbrojtjen e tij. Ata nuk ia kthyen fjalën, por thanë: “Urdhëroje Ebu Bekrin që ta adhurojë Zotin e tij në shtëpië e tij dhe të mos dalë hapur. Ne kemi frikë se mos i kandis gratë tona, djemtë tanë dhe njerëzit tanë të dobët.” Kështu, Ebu Bekri qëndroi një kohë të caktuar duke adhuruar Allahun në shtëpi. Pastaj, ndërtoi një xhami në oborrin e shtëpisë së vet dhe e falte namazin hapur dhe e këndonte Kuranin me zë. Ibn Dagine i rikujtoi se ishte nën mbrojtjen e tij, por Ebu Bekri ia ktheu: “Unë jam i kënaqur, që të jem nën mbrojtjen e Allahut.” Kur këndonte Kuran, Ebu Bekri nuk e përmbante veten dhe shpeshherë qante shumë. Kur e shikonin gratë e idhujtarëve dhe djemtë e tyre ashtu, çuditeshin prej tij. Prandaj, idhujtarët e mundonin Ebu Bekrin. Në atë gjendje shumë të vështirë që po kalonin i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët, ndodhi që dy prej trimave më të mëdhenj të Kurejshëve përqafuan Islamin. Myslimanët u qetësuan ca nga kjo, sepse do të ishin nën hijen e fuqisë së tyre. Ata ishin Hamza ibn Abdul Muttalibi, xhaxhai i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Omer ibn Hattabi.

Hamza dhe Omeri
Një ditë Ebu Xhehli kaloi pranë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur ai ishte në kodrën Safa dhe e fyeu dhe e mundoi. Thuhet se atë ditë Ebu Xhehli mori një gur dhe e goditi Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në kokë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u plagos dhe filloi t’i rridhte gjak. Pastaj, Ebu Xhehli shkoi te kuvendi i kurejshëve te Qabeja e u ul bashkë me ta. Aty ishte një robëreshë e Abdullah ibn Xhed’anit, që banonte pranë Safasë dhe e kishte parë krejt ndodhinë nga shtëpia e saj në Safa. Pas pak kohe u kthye Hamzai nga gjahu me harkun e vet në krah. Robëresha i tregoi se çfarë kishte parë. Atëherë Hamzai nxitoi për tek Ebu Xhehli, qëndroi përballë tij dhe i tha: “O njeri i shëmtuar! Ti shan djalin e vëllait tim, kur unë jam në fenë e tij.” Pastaj e goditi me hark dhe e plagosi keq. Nga kjo u çuan të dy fiset Beni Mahzum dhe Beni Hashim, por Ebu Xhehli i tha: “Lëreni Ebu Amaretin. Unë e kam fyer rëndë djalin e vëllait të tij.” Hamzai u bë mysliman papritmas, e pranoi Islamin me gojë përpara se t’i hynte në zemër. Pastaj Allahu ia zgjeroi gjoksin për Islamin. Ai ishte djali më i lartë në fisin kurejsh dhe më i forti i tyre. Ai është quajtur “Luani i Allahut”. Ai u bë mysliman në muajin Dhul Hixhe, në vitin e gjashtë të Profetësisë. Omeri mysliman Tri ditë pasi u bë mysliman Hamzai (Allahu qoftë i kënaqur me të!), u bë mysliman edhe Omer ibn Hattabi (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Përpara se të bëhej mysliman, ai ishte më i ashpri i njerëzve kundër myslimanëve. Një natë dëgjoi fshehurazi disa ajete nga Kurani, kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po falej në Qabe dhe në zemrën e tij kuptoi se Kurani ishte e vërteta. Megjithatë, ai mbeti në kokëfortësinë e vet, derisa një ditë mori shpatën dhe u nis që ta vriste Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në rrugë e takoi një burrë që i tha: “Ku po shkon o Omer?” -”Dua të vras Muhamedin.” -”Si do të ruhesh prej fiseve Beni Hashim dhe Beni Zuhre, pasi ta kesh vrarë Muhamedin?” -Mua më duket se ti e paske lënë fenë e vjetër. -A do që të tregoj ty një gjë të habitshme o Omer? Motra jote dhe kunati yt, janë bërë myslimanë.” Atëherë, Omeri u nis i zemëruar dhe vajti tek ata të dy. Bashkë me ta ishte dhe Habab ibn Ereti, i cili po lexonte një fletushkë, ku ishte shkruar surja “Ta Ha”. Hababi, kur dëgjoi zhurmën e Omerit u fsheh në shtëpi, ndërsa motra e Omerit e mbuloi fletushkën. Posa hyri në shtëpi, Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tha: “C’janë këto pëshpëritje, që dëgjova nga ju?” Ata i thanë: “Asgjë tjetër, përveç bisedës që zhvilluam midis nesh.” Omeri tha: “Mos e keni lënë fenë tuaj?” Atëherë, kunati iu kthye: “O Omer! Po sikur e vërteta të jetë në tjetër fe dhe jo në fenë tënde?” Omeri iu vërsul kunatit dhe e goditi fort me këmbë. Motra e Omerit e largoi Omerin nga i shoqi. Omeri i ra edhe asaj me grusht, duke ia gjakosur fytyrën. Atëherë, ajo, e zemëruar i tha: “O Omer! Po sikur e vërteta të mos jetë në fenë tënde?” Pastaj shtoi: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe Muhamedi është i Dërguari i Allahut” Omeri u mërzit, u pendua dhe i erdhi shumë turp. Ai tha: “Ma jepni edhe mua librin tuaj, që ta lexoj edhe unë.” Motra i tha: “Ti je i papastër e atë nuk lejohet ta prekë askush, përveç atyre që janë të pastër, prandaj çohu e lahu.” Ai u çua, u la, pastaj mori fletushkën dhe lexoi: “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit.” Pastaj tha: “Këta janë emra të mirë e të pastër.” Pastaj lexoi: “Ta Ha” derisa arriti tek ajeti: “Vërtet, Unë jam Allahu, nuk ka zot tjetër përveç Meje, pra Mua më adhuro dhe fale namazin, për të më kujtuar mua.” (20:1-14) Pastaj Omeri tha: “Sa të mira dhe sa të nderuara janë këto fjalë! Tregomëni, ku është Muhamedi.” Aty doli Hababi dhe tha: “Gëzohu, o Omer! Unë lutem, të jetë plotësuar lutja, që i ka bërë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për ty, natën e së enjtes.” Vërtet, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i qe lutur Allahut atë natë kështu: “O Allahu im! Lartësoje Islamin me njërin nga dy burrat që Ti do më shumë: ose me Omer ibn Hattabin ose me Ebu Xhehl ibn Hishamin!”

vazhdimi...

Pastaj Habbabi i tregoi Omerit, se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndodhej në shtëpinë e Erkamit dhe trokiti në derë. Aty, një burrë shikoi nga e çara e derës Omerin me shpatën nxjerrë nga milli. Ai njoftoi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Myslimanët u grumbulluan. Hamzai u çua dhe tha: “Cfarë keni?” Ata iu përgjigjën: “Ka ardhur Omeri!” Ai tha: “Omeri? Hapiani derën: nëse ka ardhur për mirë, e pranojmë, nëse ka ardhur për sherr, do ta vrasim me shpatën e vet.” Në atë kohë, i Dërguari i Allahut ishte brenda. Atij po i zbriste Kurani. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli vetë. E kapi Omerin prej rrobash dhe prej shpate, e tërhoqi fort dhe i tha: “O Omer! Ende nuk ke hequr dorë? Do të vazhdosh ashtu, derisa Allahu të të godasë me turp e dënim, ashtu siç goditi Uelid ibn Mugiren?” Pastaj tha: “O Allahu im! Përforcoje Islamin me Omer ibn Hattabin!” Atëherë, Omeri tha: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se ti je i Dërguari i Allahut.” Ata që ishin në shtëpi, thanë njëzëri “Allahu Ekber” (Allahu është më i Madhi). Vendi ushtoi, aq sa e dëgjuan edhe ata, që ishin te Qabja. Idhujtarët i kundërpërgjigjen kthesës së Omerit Omer ibn Hattabi ishte i pakrahasueshëm për forcë fizike. Kur u bë mysliman, ai shkoi tek armiku më i egër i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i myslimanëve - Ebu Xhehli. Trokiti në derë. Doli Ebu Xhehlidhe i tha: “Mirëserdhe dhe ç’e mirë të solli?” “Erdha të të them,- iu kthye Omeri, se unë i kam besuar Allahut dhe të Dërguarit të Tij, Muhamedit.” Ebu Xhehli ia përplasi derën dhe i tha: “Allahu të shëmtoftë ty dhe lajmin që ke sjellë.” Pastaj Omeri shkoi tek daja i vet, As ibn Hashimi, e njoftoi ç’kishte ngjarë në shtëpi. Pastaj, shkoi te Xhemil ibn Ma’mer Xhehmiu, i cili ishte njeriu që i përhapte më shumë fjalët ndër kurejshët dhe e njoftoi se ishte bërë mysliman. Atëherë, Xhemili thirri me zë të lartë: “Omeri është bërë i pafe.” Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tha: “Gënjen! Unë kam përqafuar Islamin.” Atëherë, Kurejshët iu vërsulën Omerit (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Ata vazhduan të ziheshin e të vriteshin me njëri-tjetrin, derisa doli dielli mbi kokat e tyre. Pasi u kthye Omeri në shtëpinë e vet, idhujtarët u grumbulluan dhe u drejtuan për tek ai, që ta vrisnin. Ata ishin aq shumë, sa dukeshin si lumë në luginën e Mekës. Aty erdhi edhe As ibn Sehmiu, që ishte nga fisi Beni Sehm. Njerëzit e fisit të tij ishin aleatë të fisit Beni Adj, fisit të Omerit. Asi ishte veshur mirë, me stoli dhe këmishë mëndafshi. Posa erdhi te shtëpia e Omerit, i tha: “Cfarë ke, o Omer?” “A mos kujtuan njerëzit e fisit tënd,- iu kthye Omeri, se do të më vrasin, sepse jam bërë mysliman!” Asi iu përgjigj: “Jo, ata nuk do të të vrasin ty!” Pastaj doli nga shtëpia e Omerit, i pa njerëzit që kishin vërshuar dhe u tha: “Ku doni të shkoni?” Ata i thanë: “Omer ibn Hattabi e ka lënë fenë.” Asi u tha: “Jo, ju nuk do ta vrisni atë!” Atëherë ata u kthyen mbrapsht. Islami dhe myslimanët lartësohen me Omerin mysliman Pasi u bë mysliman Omer ibn Hattabi, myslimanët u bënë më të fortë. Më parë ata e falnin namazin fshehurazi. Tani që u bë mysliman, Omeri i tha të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O i Dërguari i Allahut! A nuk jemi njëlloj në të vërtetë, edhe sikur të vdesim edhe sikur të rrojmë?” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Po.” “Atëherë, përse të fshihemi,- e pyeti përsëri Omeri. Për Zotin, që të ka dërguar ty me të Vërtetën, ne do të dalim hapur.” Dhe dolën të rreshtuar në dy rreshta. Në njërin printe Hamzai, në tjetrin Omeri. Të ngjeshur me njëri-tjetrin, ata hynë në Xhaminë e Shenjtë. Kur i shikuan kurejshët ashtu, u hidhëruan si kurrë ndonjëherë. Omeri u quajt “Farruk” (ndarës- ai që ndau të keqen nga e mira). Ibn Mes’udi ka thënë: “Ne u përforcuam shumë, kur Omer ibn Hattabi e përqafoi Islamin. Më parë, ne nuk kishim mundësi që ta falnim namazin në Qabe. Por, pasi u bë mysliman ai, shkuam dhe u falëm atje.” Edhe Suhejbi ka thënë: “Kur u bë mysliman Omeri, u shfaq sheshit Islami dhe filloi thirrja për në Islam haptazi. Kështu, ne u ulëm rreth Shtëpisë së Shenjtë dhe bëmë tavaf rrotull saj. Filluam të mbanim qëndrim ndaj atij, që na kishte sulmuar dhe u dhamë njëfarë përgjigjeje armiqve të Islamit.” Kurejshët duan të mashtrojnë me dhurata e propozime Kur idhujtarët panë fuqinë e myslimanëve, kur u bënë myslimanë Hamzai dhe Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me ta!), u mblodhën për t’u këshilluar me njëri-tjetrin. Ata mendonin për hapin më të përshtatshëm që do të ndërmernin kundër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanëve. U çua Utbe ibn Rebia Abshemiu, i cili ishte nga fisi Beni Abdu Shems ibn Abdu Menafi dhe kishte autoritet në njerëzit e vet e u tha: “O kurejshë! Pse të mos shkoj te Muhamedi, të flas me të dhe t’i paraqit atij çështjet; ndoshta ai do t’i pranojë disa prej tyre dhe pastaj t’ia japim, që të na lërë të qetë.” Idhujtarët thanë: “Pse jo, o Ebu Uelid? Shko tek ai dhe foli!” Atëherë Utbeja shkoi tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). E gjeti atë ulur, vetëm në Xhaminë e Shenjtë dhe i tha: “O djali i vëllait tim! Ti, siç e di, je më i miri ndër ne, si në prejardhje, ashtu edhe në cilësitë që ke. Por, ti i ke prurë një gjëmë shumë të madhe popullit tënd; ke përçarë bashkësinë e tyre, ke ulur parinë e tyre, ke turpëruar zotat dhe fenë e tyre. Ti i ke quajtur të pafe prindërit e tyre. Prandaj, dëgjo nga unë. Unë do të të paraqes ty propozimet, ti shikoji ato, ndoshta do t’i pranosh disa prej tyre.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Fol, o Ebu Uelid! Unë po të dëgjoj!” Utbeja i tha: “O djali i vëllait tim! Në qoftë se ti, për këtë që bën, do pasuri, ne do të grumbullojmë për ty nga pasuritë tona, derisa të bëhesh më i pasuri ndër ne. E në se dëshiron të kesh pozitë, në do të bëjmë ty udhëheqësin tonë dhe nuk do të bëjmë asgjë pa urdhrin tënd. Në qoftë se do që të bëhesh mbret, ne do të të emërojmë ty mbret për ne. E në qoftë se i dëshiron shumë femrat, zgjidh cilat të duash nga femrat e kurejshëve dhe ne do të të martojmë ty me dhjetë prej tyre. Po qe se ajo që të vjen ty, është ngacmim nga xhindi dhe s’mundesh ta largosh, ne po kërkojmë një mjek për ty. Po shpenzojmë pasuritë tona për këtë gjë, derisa të të shërojmë ty, sepse ndodh që xhindi e zapton njeriun dhe nuk i largohet, derisa ai të mjekohet.” “A mbarove o Ebu Uelid,- iu kthye i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai i tha: “Po.” “Atëherë dëgjomë mua,- iu drejtua përsëri Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Fol,- i tha Utbeja. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këndoi këtë pjesë të Kuranit: “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit. Ha, mim. (Kurani është) Zbritje prej të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit! (Kurani është) Libër, ajetet e të cilit janë të shkoqitura, Kuran arabisht për një popull që di ta kuptojë. Eshtë përgëzues dhe qortues (paralajmërues), por shumica e tyre ia kthyen shpinën, prandaj ata nuk dëgjojnë. Ata thanë: “Zemrat tona janë të mbyllura për atë që ti na thërret dhe në veshët tanë kemi shurdhim të rëndë, kështu që ndërmjet nesh dhe ndërmjet teje ekziston një perde, prandaj ti vazhdo në tënden dhe ne të vazhdojmë në tonën.” (41:1-5) I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdonte t’i këndonte dhe Utbeja dëgjonte me duar vënë pas shpine dhe mbështetur mbi to. Kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti tek ajeti “Në qoftë se nuk përgjigjen, ti thuaju: “Unë ju paralajmërova ju për (dënimin me) një rrufe (dënimi), si rrufeja e Adit dhe e Themudit,” Utbeja i vuri dorën gojës së të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe iu lut për hir të Allahut dhe të farefisit të mos këndonte më. Ai kishte frikë mos ajo që tha, ndodhte vërtet: “Mjaft!”,- i tha ai. Kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti tek ajeti i sexhdes, i tha Utbes: -A dëgjove o, Ebu Uelid? -Po. -Ti je ai, për të cilin flet ky ajet. Utbeja u çua dhe shkoi te shokët e vet. Ata filluan t’i thonin njëri-tjetrit: “Betohemi për Allahun se Ebu Uelidi nuk ka ardhur me atë fytyrë që ka shkuar.” Pasi erdhi dhe u ul aty, ata i thanë: “C’na fsheh, o Ebu Uelid?” Ai tha: “Unë dëgjova një fjalë që, për Zotin, nuk e kam dëgjuar kurrë ndonjëherë. Për Zotin, nuk ishte poezi, nuk ishte as magji, nuk ishte as fall. O kurejshë! Bindmuni mua dhe ma lini mua ta zgjidh. Lëreni atë (Muhamedin) dhe atë që do të bëjë ai. Mos e cenoni atë, sepse për Zotin, do të ndodhë diçka e madhe, sipas asaj, që unë dëgjova prej tij. Në qoftë se Muhamedin e vrasin arabët, jua heqin qafe, pa ndërhyrë ju vetë e në qoftë se ai i mund arabët, mbretëria e tij do të jetë edhe juaja dhe krenaria e tij do të jetë edhe juaja. E kështu, ai do t’ju bënte njerëzit më të lumtur.” Ata i thanë: “Për Zotin, të paska bërë magji o Ebu Uelid.” “Ky është mendimi im për të, por ju bëni bëni si të doni.”

Idhujtarët diskutojnë
Pasi idhujtarët dështuan edhe në planin e mashtrimeve e të dhuratave, menduan që të bisedonin për çështjen e fesë. Ata i thanë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Ne do të të paraqesim ty një çështje të vetme, që është në interesin tënd.” “Cfarë është ajo?”,- pyeti ai. Ata i thanë: “Të adhurosh zotat tanë një vit dhe ne të adhurojmë zotin tënd një vit. Kështu që, në qoftë se ne kemi të drejtë, merr edhe ti pjesë nga e drejta. Kurse, po qe se je ti në rrugën e drejtë, marrim edhe ne pjesë nga ajo.” Atëherë, si përgjigje ndaj atyre Allahu i Madhëruar zbriti suren “El Kafirunë”: “Thuaj: “O ju jobesimtarë! Unë nuk adhuroj atë që adhuroni ju! As ju nuk adhuroni Atë, që adhuroj unë. Dhe unë kurrë nuk do të jem adhurues i asaj, që ju adhuroni! Por edhe ju nuk do të jeni adhurues të Atij, që unë adhuroj! Ju keni fenë tuaj dhe unë kam fenë time!” (109:1-6) Pastaj Allahu zbriti ajetin: “Thuaj: “O ju të paditur, a mos më thërrisni të adhuroj tjetër përveç Allahut?” (39:64) Dhe: “Thuaj: “Mua më është ndaluar të adhuroj ata, që ju i lusni në vend të Allahut…” (6:56) Idhujtarët lakmonin që ta shuanin konfliktin, sepse shpresonin në atë që u tha Ukbe ibn Rebia. Prandaj bënë shumë lëshime dhe anuan në atë që paraqiste i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), por me kusht, që të ndryshonin dhe të zëvendësonin diçka nga ajo që i ishte zbritur. Ata thanë: “Sillna një Kuran tjetër, ose ndryshoje këtë!” (10:15) Atëherë, Allahu e urdhëroi Profetin: “Thuaj: “Mua nuk më takon që ta ndryshoj vetë (Kuranin), unë përcjell vetëm atë që më zbret; nëse e kundërshtoj Zotin tim, i frikësohem dënimit të një Dite të Madhe.” (10:15) Allahu ia bëri të qartë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) rëndësinë e kësaj çështjeje, duke përmendur disa nga mendimet e rrezikshme që i kalonin nëpër mend atij: “Në të vërtetë, ata (idhujtarët) gati arritën të të sprovojnë ty me atë që Ne të shpallëm, që të trillosh tjetër nga çfarë të zbritëm e atëherë, ata do të të zinin ty mik. Dhe sikur Ne të mos të të kishim forcuar ty, ti gati anove pak nga ata. E atëherë, Ne do të bënim të shijosh dyfish mundimin e kësaj jete dhe dyfish të Jetës tjetër e pastaj ti nuk do të gjeje mbrojtës kundër Nesh.” (17:73-75) Me këto qëndrime të ashpra idhujtarët u bindën se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) do të vazhdonte të thërriste për në fenë islame dhe se ai nuk ishte tregtar që të pranonte bisedime apo lëshime në punë çmimi. Mirëpo, idhujtarët donin të bindeshin edhe me një rrugë tjetër. Ata dërguan ca njerëz te çifutët, që t’i pyesnin se ç’mendonin për Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Cifutët iu përgjigjën: “Pyeteni për tri gjëra. Nëse ua thotë, është Profet i dërguar; nëse jo, është shpifës. Pyeteni për një grup djemsh të kohës së parë, si qe puna e tyre? Për këta djem ka një histori të habitshme. Pyeteni atë edhe për një burrë, që shtegtoi aq shumë nëpër tokë, saqë arriti në Lindje dhe në Perëndim të Tokës, si ka qenë ngjarja e tij? Pastaj pyeteni atë për shpirtin, ç’është ai?” Paria e kurejshëve e pyetën të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për ato tri gjëra që i porositën çifutët. Atëherë ka zbritur Surja “El Kehf”, ku përshkruhet ngjarja e atyre djemve. Ata quhen “Djemtë e Shpellës”. Pyetën edhe për historinë e burrit që i erdhi tokës rrotull. Ai ishte Dhul Karnejn. Në suren “El Isra” zbriti, gjithashtu përgjigja e pyetjes për shpirtin. Për këtë Allahu tha: “Të pyesin ty për shpirtin. Thuaj: “Shpirti është çështje që i përket vetëm Zotit tim, e juve nuk u është dhënë nga dija veçse pak.” (17:85) Kjo provë mjaftonte për t’i bindur kurejshët se Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte vërtet i Dërguari i Allahut, po të donin të gjenin të vërtetën, por mizorët nuk pranuan dhe mohuan. Pasi e shikuan të vërtetën në mënyrë të qartë, ata sikur shfaqën njëfarë zhdërvjelltësie. U treguan si gjoja të gatshëm që të dëgjonin çfarë thoshte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe gjoja do të përgjigjeshin dhe do të pranonin. Por vunë si kusht që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të caktonte një kuvend, ku të mos vinin myslimanët e dobët, që ishin skllevërit e të varfërit, të cilët u bënë myslimanë që në fillim. Ata e kërkuan këtë, sepse ata që donin të diskutonin, ishin paria e fiseve të Mekës. Ata nuk pranonin që të rrinin në një kuvend me myslimanët e varfër, por që ishin besimtarë të devotshëm. Në fillim, dukej sikur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Alahut qofshin mbi të!) pati njëfarë dëshire që të vepronte ashtu, sepse shpresonte që edhe ata do ta besonin. Por, Allahu e ndaloi dhe i tha: “Dhe mos i përzër ata, që adhurojnë Zotin e tyre në mëngjes e në mbrëmje, duke qenë të çiltër ndaj Tij. Ti nuk përgjigjesh për veprimet e tyre e ata nuk përgjegjen për veprimet e tua e po i dëbove ata, do të bëhesh nga të padrejtët.” (6:52) Idhujtarët kërkojnë sa më shpejt dënimin Ndodhte që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i paralajmëronte idhujtarët se do t’u vinte ndëshkimi i Allahut, në qoftë se ata do të vazhdonin ta kundërshtonin atë, ashtu si më parë. Mirëpo, kur dënimi u vonua, ata nisën ta kërkonin atë që t’u vinte sa më parë. Donin të talleshin me të për inat. Shtireshin se paralajmërimi nuk kishte ndikuar tek ata dhe se dënimi nuk kishte për të ndodhur kurrë. Për këtë Allahu zbriti disa ajete të Kuranit: “Ata kërkojnë prej teje që t’ua ngutësh dënimin, por Allahu nuk e thyen premtimin e Vet, sepse një ditë te Zoti yt, është sa njëmijë vjet nga ato që llogarisni ju.” (22:47) Dhe: “Po si e kërkojnë ata ngutjen e dënimit? Vërtet, Xhehenemi i ka rrethuar jobesimtarët nga të gjitha anët.” (29:54) Dhe: “A mos janë të sigurt ata që përgatitën kurthe, se Allahu nuk do ta bëjë tokën t’i përpijë ata, ose se nuk do t’u vijë atyre dënimi nga nuk e mendojnë. Ose t’i rrëmbejë ata duke qenë në udhëtimet e tyre (për në tregti) e ata nuk mund t’i shpëtojnë atij. Ose do t’i kapë ata duke qenë në panik. Pra, vërtet, Zoti juaj është i Butë, i Mëshirshëm (prandaj nuk ua ngut dënimin).” (16:45-47) Për këtë çështje kanë zbritur edhe ajete të tjerë. Polemika e idhujtarëve vetëm për të shtyrë inatin me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): ata kërkonin që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) t’u bënte mrekulli e gjëra të jashtëzakonshme.