Dokumentet me tretman sekret për historinë shqiptare

Dokumentet me tretman sekret për historinë shqiptare
Dokumentet me tretman sekret për historinë shqiptare

Prof. Dr. Hakif Bajrami

Dokumentet me tretman sekret për historinë shqiptare me proveniencë të komandave ushtarake serbe dhe gjermane 1940-1944 janë zbuluar në dosjen e gjeneralit serb Milutin Milankoviq, i cili ishte komandant i të së ashtuquajturës Zonë operative "Regjioni i Divizionit të Kosovës".
Dokumentet janë të shkruara në gjuhën serbe dhe ruhen në ish-arkivin ushtarak të Beogradit. Dokumentet prezantojnë të dhëna me interes për historinë shqiptare.
Dokumentet në fillim kanë një simbolikë antinjerëzore sepse atyre u paraprin Programi i partisë fashiste serbe "Zbor", për likuidimin e hebrenjve në Jugosllavi. Këtë program e zbatoi në praktikë qeveria profashiste serbe e Milan Nediqit (1941 - 1944). Dokumentet botohen për herë të parë, pa komente, duke ia lënë lexuesit që ta njohë më mirë e më drejtpërsëdrejti kohën për të cilën flasin; për ta kuptuar më mirë rreshtimin politik në Shqipëri, në Ballkan, Evropë e më gjerë.
Ja dokumentet që sistematizohen në tri rrafshe:
1. Programi i "Zbor"-it për asgjësimin e hebrenjve në Jugosllavi, i sajuar më 1940;
2. Kujtimet e gjeneralit Milutin Milankoviq për gjendjen në Kosovë në periudhën 1939 - 1941;
3. Dokumente të institucioneve gjermane për vitet 1941 - 1944.
Programi i Partisë Fashiste Serbe "Zbor" për asgjësimin e hebrenjve në Jugosllavi 1939 - 1944
Këtë program, me titull Drama e shoqërisë bashkëkohore, e sajoi Dimitrije V. Lotiqi, ndërsa e zbatoi në praktikë qeveria e Milan Nediqit 1941 - 1944.

Anija shpirtërore
Drama e shoqërisë bashkëkohore për të cilën flas para jush, zonja e zotërinj, për "Zbor"-in nuk është temë e re.
Që nga paraqitja e tij e parë, "Zbor" nuk ka folur e bërë asgjë tjetër, përpos që ka vënë në pah dramën e cila tani fillon që të luhet para syve tanë. Ai nuk i ka thënë asgjë tjetër popullit, përpos një fjale të njëjtë, në forma të ndryshme: "Popull, a e di se janë duke u mbledhur re të zeza? A e di se veç sa nuk ia kanë filluar të fryjnë erëra të tmerrshme? A e ndjen, popull, se shokët e mëdhenj veç sa nuk kanë filluar loja shkatërrimtare?"
E, më pas, duke iu kthyer 'anijes' sonë shtetërore, "Zbor" nuk ka bërë asgjë tjetër, përpos që e ka analizuar rrugën e tij, duke marrë parasysh ato të frikshme, duke marrë parasysh ato stuhi të lemerishme dhe ato tronditje të mëdha që përgatiten të vijnë. Dhe, më pas, e ka analizuar vetë atë anije, a është ajo mjaft e fortë që t'u bëjë ballë të gjitha atyre tronditjeve, të gjitha atyre stuhive, të gjitha atyre reve të zymta.
"Zbor" nuk ka thënë e bërë asgjë tjetër, përpos që, duke marrë parasysh ngjarjet që vijnë, është përpjekur që ta drejtojë jetën tonë të brendshme shtetërore dhe popullore ashtu që, populli dhe shteti, të munden t'i presin pa frikë ato ditë të tmerrshme; nuk ka thënë e bërë asgjë tjetër, përpos që është munduar që anija jonë shtetërore të shkojë asaj rruge, në të cilën, kur të vijnë ato ditë, do të kishte sa më pak rreziqe për të, e në anën tjetër, është munduar që ta forcojë popullin ashtu që, kur të vijë ajo natë e madhe dhe e tmerrshme, ta kalojë atë dhe ta presë mëngjesin i pa gjymtuar dhe i fortë.
Të tjerët nuk kanë vepruar kështu! Të habitur tepër pas ngjarjeve aktuale para tyre, tepër të habitur pas gjërave për të cilat nuk nevojitet një mund i madh që të analizohen, brenga kryesore e tyre ishte sesi të zënë vende të mira në atë anije, si të zënë një pozitë sa më të volitshme në popull, si të jenë sa më afër komandës së asaj anije, duke mos u mërzitur e brengosur, ngase nuk besojnë, për ato fjalë që paralajmëronin ngjarje aq të tmerrshme.

Drama e shoqërisë bashkëkohore
Për këtë shkak, këtyre njerëzve u kishte shpëtuar pa dëgjuar zilja e parë e kësaj drame të madhe. Zilen e dytë nuk e kishin kuptuar. E, kur ishte dëgjuar e treta, këta kishin menduar se ajo ishte e para!
Por, menjëherë pastaj, pas ziles së tretë, e dini se ngrihet perdja dhe Drama e shoqërisë bashkëkohore, me madhështinë e saj të frikshme, fillon që të luhet para të gjithë atyre që deri dje nuk e kishin parandier dhe që kishin qenë të verbër dhe të shurdhër ndaj parashikimeve të të tjerëve, duke besuar se bëhej fjalë për farë ëndrrash, e jo për deklarata të vërteta rreth të së ardhmes sonë të afërt.
Dhe ja, drama tashmë është këtu! Sot ne, pjesërisht si vrojtues, e pjesërisht si pjesëmarrës, mundemi që të flasim për të. Por unë, këtu para jush, nuk dua që të flasë rreth asaj drame duke ua numëruar ngjarjet, e as duke përshkruar hollësitë. E tërë ajo që dramën e bën dramë, të gjitha ato ngjarje të vogla e të mëdha, materia e morale, nuk janë pjesë e veprës sime të sontme. Nuk do të flas për këtë! Të gjitha dëmet materiale, të gjitha humbjet, të gjithë lotët, dhembjet, tërë gjakun, të gjitha viktimat dhe rënkimet që sjellin me vete rrënimet e tmerrshme, nuk janë për mua që t'i them sonte.
Edhe kur them: Drama e shoqërisë bashkëkohore, unë nuk do të hyjë në këtë gjë! Dua vetëm që të përpiqemi bashkërisht, ju si dëgjues, e unë si ai që ekspozon - ngase kjo është vepër e përbashkët e jona - dua që të përpiqemi bashkërisht që të zbulojmë: cila, në të vërtetë, është esenca e kësaj drame?
Dhe, nëse e shtrojmë pyetjen në këtë mënyrë, atëherë me siguri do ta marrim këtë përgjigje: esencë e kësaj drame nuk janë, sado të tmerrshme dhe të dhembshme që të jenë, ato miliona jetë që do të humben gjatë kësaj drame, as lotët, dhembja, viktimat, rrënimet, rënkimet e hungërimat. Tërë këto nuk janë esenca e kësaj drame!
Esenca e dramës është fati i hidhur dhe helmues i njerëzimit i cili atëherë, kur besonte se ka arritur kulmin e logjikës së tij, ka rënë në pakuptimësi dhe marrëzi, i cili atëherë kur mendonte se ka arritur shkallën më të lartë të lirisë, është bërë rob i gjërave që i ka krijuar vetë; i cili atëherë kur me krenari dhe dominim e ka shndërruar veten në një lloj perëndie, duke e bërë veten e tij në sytë e vetes diçka absolute, soji i mjerë njerëzor që zvarritet si krimb në faqen e dheut, erdhi në poshtërimin më të madh. Pacipëria e mendjes së tij e ka çuar atë në humnerë, e gara për hijen e lirisë, e ka çuar mu në robëri të krijesave të vetes së tij.
Esenca e dramës është - rruga e humbur. Esenca e dramës është gara për hije të mendjemadhësisë sonë, që na ka çuar deri në buzë të humnerës dhe shkatërrimit.

Regjisori
Ju, dëgjues të nderuar, e njihni mirë zakonin që shikuesit dhe dëgjuesit duhet më parë të njoftohen me personazhet kryesore të vetë dramës. Ende nuk kam dëgjuar që të jetë shfaqur ndokund ndonjë dramë, e që më parë të mos jenë njoftuar njerëzit se cilat janë personazhet kryesore të asaj drame. Do të ishte rendi që edhe unë ta respektoj këtë zakon.
Por, unë do të filloj nga ai personalitet që e ka rolin e regjisorit të dramës. Nga ai që është më shumë se regjisor, nga ai që është krijuesi dhe organizatori i saj, nga ai që ndanë rolet dhe që cakton rregullat e lojës, nga ai që është i vetmi që e di domethënien e vërtetë të ngjarjeve që janë duke u zhvilluar.
Nuk bëhet fjalë për një njeri, ai është një personalitet kolektiv: bëhet fjalë për një popull. Edhe atë, jo për një popull të rëndomtë. Ky është njëri nga popujt më të mëdhenj dhe më të pazakonshëm në botë.
Është ky populli që nuk ka territore të veta: është i shpërndarë në tërë botën, në mesin e popujve të tjerë.
Është ky populli që e ka harruar edhe vetë gjuhën e tij amtare: ai flet në gjuhë të huaja. Bëhet fjalë për popullin që e ka humbur edhe strukturën sociale të tij: ai nuk është më popull në kuptimin social të fjalës, ngase një popull, sikur druri, i ka rrënjët, trungun, gjethet, lulet dhe frytet. Ky popull nuk e ka këtë strukturë sociale.

Drama e shoqërisë bashkëkohore

Populli që e ka të ndaluar kultin e të vdekurve, që feja ia ndalon kultin e të vdekurve – është populli çifut! Çifutëve u është ndaluar që t’i respektojnë të vdekurit e tyre, siç i respekton pjesa tjetër e botës

Prof.Dr.Hakif Bajrami

Ai është i shpërndarë nëpër trungjet e huaja, sikur degët e veshtullës dhe aty, pa rrënjë në dheun e zi, futë degët e tij në trungjet e huaja dhe, në atë mënyrë arrin drejtpërdrejt, pa mundin që bëjnë popujt e tjerë, ta sigurojë jetën e tij mbi dhe.
Ai popull i çuditshëm e ka ndryshuar edhe fenë e vet. Feja e tij e sotme nuk është më feja e gjyshërve të tij, përkundër asaj që ai i ruan me xhelozi librat e tij të shenjta dhe i bart me vete. Përkundër asaj që ato libra të shenjta e akuzojnë, ai i bart me xhelozi me vete dhe, si rrallëkush, beson në çdo shkronjë të tyre. Por, megjithatë, feja e tij e sotme nuk përkon me fenë e paraardhësve të tij. Fenë e tij, ai e ka kalitur në persekutim. Është kjo feja që e ka liruar atë nga konsiderata ndaj mjedisit ku jeton, kjo është feja që i ka dhënë armën që moralin ta ruajë vetëm në raport me vëllezërit e tij dhe me bashkëfetarët dhe që i ka lejuar përdorimin e çdo mase në raport me ata që nuk i përkasin racës së tij.

Ndryshimi i madh
Ai e ka ndryshuar edhe shpirtin. Nuk mundet askush që të ndryshojë saqë ka ndryshuar ai popull i madh izraelit (ngase kështu është emri i tij), nuk mundet dikush ta humbë atdheun dhe të jetë i shpërndarë në botë, ta harrojë gjuhën, ta ndryshojë fenë dhe strukturën sociale, e që përkundër tërë kësaj, t’i mbetet shpirti sikur që ka qenë dikur. Edhe shpirti i tij është dashur që të pësojë ndryshime të mëdha. Ai shpirt është mbushur me ligësi dhe mbrapshti. Duke jetuar në një mjedis që nuk është i veti dhe në të cilin gjithmonë ka qenë i përndjekur, në njërën anë, ai ka qenë i detyruar që ta vërë maskën e gënjeshtrave në fytyrën e tij. Që kurrë të mos jetë ai që është në të vërtetë. Nga ana tjetër, që të armatoset me urrejtje ndaj atyre, për shkak të të cilëve duhet ta bartë maskën vazhdimisht në fytyrë. E urrejtja është eksploziv i tmerrshëm! Të punosh me urrejtje dmth të punosh me një preparat të rrezikshëm shkatërrues, më të tmerrshëm dhe më të rrezikshëm sesa secili eksploziv i zbuluar nga njeriu. E izraelitët jetojnë me shekuj në këtë mënyrë!
Ky popull ka qenë i detyruar t’i ndryshojë thellësisht doket dhe zakonet e tij. Herën e kaluar, në një ligjëratë preka rastësisht, e sot më duhet ta përsëris, njërin nga shembujt më të mëdhenj, ku shihet se sa shumë i është dashur këtij populli që ta ndryshojë psikikën e tij. Të gjithë popujt e kanë kultin e të vdekurve. Kjo është njëra nga bazat e jetës religjioze të çdo populli. Populli që e ka të ndaluar kultin e të vdekurve, që feja ia ndalon kultin e të vdekurve – është populli çifut! Çifutëve u është ndaluar që t’i respektojnë të vdekurit e tyre, siç i respekton pjesa tjetër e botës. Atyre nuk u lejohet zbukurimi i varreve. Atyre u ndalohet që të shkojnë shpesh në varreza. Populli bredhës nuk guxon as varrezat t’i lidhë me një pjesë të tokës. Vetëm një herë në vit bën lutje për të vdekurit, por as kjo nuk është e domosdoshme që të bëhet në varreza, por në çfarëdo vendi tjetër.
Ja, ai popull është regjisor i Dramës së shoqërisë bashkëkohore.
Pse?

Prejardhja hyjnore
Paramendojeni një popull që ka një histori të tillë siç e kanë çifutët. Një histori, nëpërmes të së cilës ne evropianët jemi të lidhur me qiellin. Por, një popull që përkundër prejardhjes së tillë hyjnore dhe qiellore të historisë së tij, me anë të së cilës e ka lidhur botën e krishterë me qiellin, është bërë regjisor i kësaj drame, atë ditë kur e ka mohuar domethënien hyjnore të historisë së vet.
Secilit send nga historia e tij ai i ka dhënë domethënie të kësaj bote. Përkundër asaj që e ka vënë në pah me krenari prejardhjen e tij hyjnore dhe zgjedhjen e tij nga Zoti, ai ka mohuar që të besojë në kuptimin hyjnor shpirtëror të tërë asaj që në të premtohet dhe zhvillohet.
Vallë, a nuk ka qenë paraardhësi Jakov, ai sipas të cilit edhe e kanë marrë emrin Izrael, a nuk ka qenë ai, në vendin që quhej Fanuil, që ishte rrokur (mundur) me Zotin që kishte marrë pamje njerëzore. Dhe, kur ishte afruar mëngjesi, a nuk kishte thënë njeriu i cili ishte duke u rrokur me Jakovin: “Më lësho, ka ardhur mëngjesi!” Kurse Jakovi i kishte thënë me krenari: “Nuk do të të lëshoj derisa të më bekosh!” Dhe, njeriu, pasi e quajti Izrael, e bekoi dhe i tha: “Ke luftuar dhe je mundur me Zotin dhe me njerëzit dhe ke qëndruar! Qofsh i bekuar”!
Cili është ai popull dhe, a ka të tillë, që në historinë e tij ka pasur guximin të thotë se është rrokur me Zotin? Vetëm Izraeli është ai! Vetëm një popull në themelin e historisë së tij e ka atë skenë të tmerrshme e madhështore, se paraardhësi i tij, ai nga i cili rrjedh, jo vetëm me njerëz dhe me popuj, por është mundur (rrokur) edhe me Zotin. Dhe, tërë natën e ka kaluar në luftë dhe, tërë natën mbeti i paepur. Vetëm pësoi një lëndim dhe mbeti sakat, dhe shkoi duke çalitur te vëllai i tij, Isaku.
Dhe, ky tregim i Besëlidhjes së Vjetër është gdhendur në shpirtin e popullit të Izraelit. Në atë mënyrë sikur që te ne është kënga për Miloshin dhe Markon. Ajo e udhëheq jetën e tij. Popujt e tjerë munden ta mposhtin njëri-tjetrin, kurse Izraelin nuk e mundi as Zoti, prandaj nuk do ta mundin as ata.

Sunduesit e popujve të tjerë
A nuk ka i ka thënë vetë Zoti Jakovit: “Fara jote do të jetë aq e madhe, si pluhuri në tokë, do të shpërndahesh në perëndim dhe lindje, në veri dhe jug dhe të gjithë popujt do të bekohen në ty dhe në farën tënde. Dhe ja, unë jam me ty dhe do të të mbroj kudo të që shkosh, do të ta tregoj rrugën dhe nuk do të të braktis, përderisa do të bësh atë që të kam thënë”.
Dhe, për shkak se çifutët besojnë se atyre u është caktuar që të sundojnë popujt e tjerë dhe se atij ligji, asaj besëlidhjeje të bërë midis Zotit dhe babait të tyre, Jakovit, nuk do t’i bëjë ballë asgjë dhe se, në fund të fundit: me vuajtje, mundime, megjithatë Izraeli do t’i sundojë popujt. Ai i falënderohet vetëm kësaj, që ja, historia e tij e mundimshme dhe madhështore është para nesh dhe ne shohim sesi ai popull, në rrethana të ndryshme, në të cilat nuk do të mund të mbijetonte asnjë popull tjetër, ai ka mbijetuar! Ai është bluar, por jo në tërësi! Përndjekësit e tij kanë dështuar, por ai - jo!.
Por, për këtë shkak, shpirti i tij është mbushur me urrejtje, për këtë shkak shpirti i tij ka ndryshuar nën presionin e tërë atyre mundjeve me Zotin dhe me njerëzit dhe, gjithnjë e më shumë, tek ai është paraqitur dhe është forcuar besimi se: Do të vijë ajo ditë që, sikur njeriu që u mund me Jakovin, popujt do të thonë: “Më lësho, është bërë mëngjes”! Kurse, Izraeli atëherë do të thotë: “Nuk do të të lëshoj, derisa të më bekosh! Nuk do të të lëshoj derisa të ma pranosh fitoren! Nuk do të të lëshoj derisa nuk do t’mi dorëzosh shenjat e fitores!
Shumë njerëz që e kanë analizuar atë fenomen janë munduar që qëndrueshmërinë dhe forcën e hebrenjve, përkundër rrethanave në të cilat asnjë popull tjetër nuk do të mund të qëndronte, ta shpjegojnë me anë të faktorëve psiko-biologjikë, ekonomikë dhe politikë. Por, mendja e madhe – Dostojevski, ka thënë: “Jo, nuk kanë rezistuar hebrenjtë gjatë historisë së tyre, ashtu që janë zhdukur edhe romakët, babilonasit, persianët, egjiptianët e lashtë, të cilët i kanë përndjekur, e ata, si të përndjekur, kanë mbetur – nuk kanë mbetur ata për shkak të atyre rrethanave politike dhe ekonomike. Jo! Por, në zemrën e tyre, në shpirtin e tyre, si burim i pashtershëm i fuqisë, ka mbetur besimi se ata janë populli i zgjedhur”. Se të gjitha ato probleme janë sikur retë, pas të cilave rrezit dielli, se të gjitha ato janë çështje kalimtare, se të gjitha ato janë procese në mundjen e gjatë e të mundimshme, që Izraelit i është shkruar që ta ketë me Zotin dhe me popujt, porse, në fund të fundit, kur të vijë mëngjesi, Izraeli duhet të fitojë!

Në vazhdimin e ardhshëm:
Cila është ajo maskë që, sipas autorit, e bartin të gjithë çifutët në raport me popujt e tjerë?
Cili ka qenë rezultati i bartjes së kësaj maske?

Hebrenjtë, populli më tradicional në botë

Edhe kur flet me përqeshje dhe ironi për traditën e popujve të tjerë, populli izraelit bart atë maskë, meqë nuk ka popull më tradicional në botë sesa që është populli hebre
Për këtë shkak, çifutët edhe kanë filluar që të veprojë në drejtim të atij mendimi, se ai duhet të fitojë.
Si ka vepruar? Me të gjitha mjetet e mundshme të tij, por gjithmonë në përputhje me qëllimin e lartpërmendur. Nëse i është dashur që të përjetojë poshtërime, ai e ka duruar një gjë të tillë; nëse i është dashur që të durojë dhunë, ai e ka duruar; nëse i është dashur që të heqë dorë edhe nga vetëbesimi i tij – edhe këtë e ka bërë, me të njëjtën lehtësi, sikur që ka hequr dorë nga gjuha e tij. Por, kjo gjithmonë ka qenë vetëm në sy të të tjerëve. Për veten e tij, ai gjithmonë ka mbetur ai i vjetri – populli i Izraelit.

Popull me maskë
Dihet se Jakovi (Jakobi) e ka marrë bekimin e tij me mashtrim, por ky bekim i mbeti atij, për shkak se ajo që iu dha, nuk mundi, apo nuk pati dëshirë që t’i merrej.
Bie në sy se populli i Izraelit gjithmonë është me maskë, shumë rrallë e tregon fytyrën e tij të vërtetë. Ai duhet të jetë i maskuar në atë mënyrë siç ishte maskuar me lëkurë të deles paraardhësi i tij Jakovi, për ta mashtruar të atin e tij të verbër, Isakun.
Ai e bart atë maskë kur të shkojë në mesin e një populli dhe kur prezantohet, pasi ta ketë mësuar gjuhën e tij, sikur të ishte i biri i tij. Ai e bart atë maskë edhe kur të vendoset në mesin e atij populli dhe kur t’u afrohet atyre që sundojnë, me përulësinë më të madhe, meqë vetëm maska mund ta fshehë kryelartësinë, krenarinë e çifutit. Ai e bart atë maskë kur bashkëqytetarëve të tij të feve të tjera u flet për barazinë, ngase çifuti kurrë nuk beson se është i njëjtë, i barabartë me popujt e tjerë. Ai e bart atë maskë kur të paraqitet në tribunë para masave të punëtorëve të një populli dhe flet rreth urrejtjes që shtresat (klasat) e ndryshme të atij populli duhet ta kenë për njëra-tjetrën, ngase ai e di se, ajo që thotë, u dedikohet vetëm popujve të tjerë, meqë nuk ka popull me solidaritet më të madh sesa të çifutëve. Ai e bart atë maskë kur u flet popujve të tjerë rreth mosekzistimit të Zotit, ngase si është e mundur që një çifut i vërtetë të jetë ateist; ai, esenca e plotë e shpirtit të të cilit është e lidhur me historinë popullore me Qiellin.
Por, ai e thotë këtë me maskë, ngase ajo u dedikohet popujve të tjerë. Ai bart maskën edhe kur flet kundër martesës dhe familjes, meqë nuk ka popull që është aq familjar, siç është populli hebre. Por, ai ka për qëllim që të shkatërrohen familjet e popujve të tjerë.
Edhe kur flet me përqeshje dhe ironi për traditën e popujve të tjerë, ai bart atë maskë, meqë nuk ka popull më tradicional në botë sesa që është populli hebre.

Rezultatet e luftës
Ai e bart maskën edhe kur flet për internacionalizëm, meqë ai ka neveri për popujt e tjerë. E bart maskën edhe kur deklarohet pro demokracisë, socializmit apo komunizmit.
Pra, tërë ajo që ai bën në mesin e popujve të tjerë, është e lidhur me atë maskë që e ka bartur paraardhësi i tij në fytyrë, kur e mori bekimin e të parëlindurit.
A ka qenë e suksesshme kjo luftë e tij? A ka dhënë rezultate? Mendoj se gati as që nevojitet të përgjigjem pozitivisht në këtë. Rezultatet e asaj lufte të tillë vërehen në çdo hap. Rezultatet e një lufte të tillë të Izraelit shihen në Evropën e krishterë.
Falë asaj, ai ia ka dalë që, në fund të shekullit XVIII të epokës së krishterë t’i rrënojë të gjitha sistemet mbrojtëse të popujve evropianë.
Ai ia ka dalë që t’i shkatërrojë sistemet mbrojtëse morale dhe fetare të çdo populli. Siç ia ka dalë edhe që të fusë dyshim të tmerrshëm, shqetësim të madh në shpirtrat e popujve evropianë, në mos edhe mosbesimin në Zot. Por, çifutët nuk e kanë braktisur sistemin e tyre religjioz, besimin dhe besëlidhjen e Jakovit me Zotin.
Ai ia ka dalë që, në politikë, t’i rrënojë sistemet mbrojtëse të popujve evropianë, që i kanë ndërtuar këta popuj gjatë tërë historisë së tyre, ashtu si kërmilli që e ndërton shtëpinë e tij, që ta mbrojë. Kështu, mund të thuhet se doktrina e demokracisë politike, e cila në të vërtetë nuk është asgjë tjetër përpos mundësi që hebrenjtë të mund të vijnë në shprehje në politikë, që të dalin nga pozita e deriatëhershme e nënshtruar.
Derisa doktrina e demokracisë nuk ia ka dalë që të mbizotërojë në botë, çifutët shihnin në çdo aspekt ‘corpus stranierum’ (trup i huaj), një grup njerëzish që duhej të kontrollohej me të madhe nga organet publike. Për këtë shkak, ata gjendeshin të vendosur në vende të ndara; ku u urdhërohej se me cilat punë guxonin të merreshin; u urdhërohej dhe u thuhej se në cilat pjesë të ditës dhe natës guxonin të lëviznin. Me një fjalë, për shkak se sistemet e deriatëhershme të popujve evropianë kishin ndier se bëhej fjalë për një popull i cili është i rrezikshëm që të lihet të përzihet me mesin ku jetojnë, ngase ambienti kurrë nuk do ta asimilojë, e ai në të do të veprojë si thartirë e rrezikshme shkatërrimtare, për këtë shkak, sistemet e deriatëhershme i mbanin të veçuar.

Luftëtarët e demokracisë
Për këtë shkak, çifutët janë luftëtarët më të mëdhenj për demokraci, meqë ajo është për ta një dritare nëpërmes të së cilës kanë hyrë në gjokset dhe zemrat e atyre popujve, janë rehatuar sikur të ishin në shtëpi të vet dhe ia kanë filluar që të punojnë me të madhe. Kjo ka bërë që shkatërrimi dhe shpërbërja modeste, të shndërrohet në shkatërrim dhe shpërbërje më të madhe.
Por, kjo punë e çifutëve ka qenë vetëm prolog i prologut të kësaj drame, që është zhvilluar para 150 vjetësh, me anë të së ashtuquajturit revolucion francez. Drama e vërtetë fillon në ditët tona.
Për shkak se Izraeli (sa herë që thuhet Izraeli, mendohet në popullin hebre – shënim i përkthyesit), gjatë këtyre 150 vjetëve ka përparuar shumë në të sunduarit e botës. Por, tërë kjo ka qenë vetëm trampolinë që i është dashur për kërcimin e fundit efikas.
Nëse e shikojmë ekonominë botërore, atëherë do të shohim se çifutët, që janë 15-16 milionë, disa thonë 18 milionë njerëz, kanë një hise të drejtpërdrejtë të tillë në ekonominë botërore, saqë edhe sikur ajo hise t’i kishte takuar ndonjë populli dhjetë herë më të madh, do të ishte tepër i padrejtë.
E, çka të thuhet kur ajo i takon një populli që përbënë vetëm 0.75% të numrit të përgjithshëm të njerëzimit.
Me teoritë e tij ekonomike, Izraeli ia ka dalë që, te të gjithë popujt e krishterë, e me anë të tyre edhe te popujt e tjerë të mëdhenj, ta fusë teorinë mbi paratë, sipas të cilës paratë bëhen jo vetëm mjet për shitblerje, mjet për trafik ekonomik, që është roli i tyre i vërtetë, por bëhen edhe vlerë e tillë e cila në ekonominë e secilit popull i ka tejkaluar të gjitha vlerat.
Me një rast tjetër kam dhënë një shembull të këtillë: Paramendoni që dhjetë njerëz të gjenden në një dhomë. Secili prej tyre ka gjësende të ndryshme me vlerë prej nga 100.000 dinarë. Njëri ka derra, tjetri dele, i treti ara, i katërti shtëpi, i pesti mall tjetër, secili ka pasuri me vlerë prej 100.000 dinarësh, por asnjëri prej tyre nuk ka para, prandaj prona e tyre vuan.
Derrat dhe delet nuk kanë ushqim, arat nuk mund të punohen, shtëpitë nuk ndreqen, malli nuk përtërihet. Të dhjetët së bashku i kanë 1 milion dinarë.
Por, nëse në atë dhomë hyn një njeri që nuk ka as dele, as derra, as shtëpi e as mall, as libra, asgjë, por ka 100.000 dinarë para të gatshme, ata të dhjetët do të duhej të çoheshin e të përkuleshin para tij. Edhe nëse ata të dhjetët, së bashku kanë 1 milion dinarë, e ai vetëm 100.000 dinarë, falë sistemit të sotshëm ekonomik rreth parave, që është qartë krijesë çifute, ai njeriu i vetëm vlen më shumë se dhjetë të tjerët.
Kjo nuk është asgjë e re për ne, zonja dhe zotërinj, këtë e dini të gjithë ju nga jeta. Kështu është në jetë dhe vetëm falë asaj teorie për para që çifutët ia kanë dalë ta fusin në të gjitha shtetet e krishtera; sipas të cilës paratë janë më shumë sesa mjet i rëndomtë, por janë vlerë e llojit të veçantë, që nuk mund të matet me asnjë pasuri tjetër, as me kafshë, as me mall, as me shtëpi, ara, me asgjë në botë.
vijon
• Pse autori mendon se çifutët ia kanë dalë që, me gjithë numrit të vogël të tyre, të mbizotërojnë në ekonominë botërore?
• Pse, sipas tij, çifutët nuk merren me bujqësi?
• Si u bënë ata pronarë të shtëpive të mëdha botuese dhe i revistave të shumta?

Pse çifutët duhet të japin viktima

Ekskluzive: Botohet për herë të parë Programi i partisë fashiste serbe "Zbor" për likuidimin e hebrenjve (4)
Pse çifutët duhet të japin viktima
Populli hebre, për shkak të përndjekjes së tij, për shkak të karakterit të tij të bredhësit, ka preferencën nga të mençurit (dijetarët) e tij që pasurinë e tij të mos e shndërrojë në pasuri të patundshme, por të tundshme, meqë nuk dihet se për sa kohë do të jetë në një vend
Falë kësaj, paratë janë bërë vlerë më e madhe edhe se vetë njeriu. Njeriu - vlerë shërbyese, paratë - vlerë sunduese. Nga e drejta romake ka mbetur shprehja si përgjigje në pyetjen kur paraqitet ndonjë vepër e keqe, e nuk dihet autori i saj: His facit qui prodeste (E ka bërë ai që i shkon për shtati).
E, kujt i shkon për shtati një botëkuptim i këtillë? A u shkon për shtati të krishterëve dhe popujve të tjerë që kanë ara, shtëpi, bagëti, që merren me punë të tjera? Jo! U shkon për shtati atyre që pasurinë nuk e shndërrojnë në pasuri të patundshme, por manipulojnë me të, në bazë të parave.
E kur e dimë se populli hebre, për shkak të përndjekjes së tij, për shkak të karakterit të tij të bredhësit, ka preferencën nga të mençurit (dijetarët) e tij që pasurinë e tij të mos e shndërrojë në pasuri të patundshme, por të tundshme, meqë nuk dihet se për sa kohë do të jetë në një vend. Është e sigurt se një sistem i këtillë i ka shkuar për shtati këtij populli, i cili e ka vlerësuar pasurinë e tundshme, sidomos paratë, më shumë se pasurinë e patundshme dhe të mirat e llojeve të tjera, prandaj ata e bartin edhe përgjegjësinë për këtë sistem.
Pra, falë kësaj, ata ia kanë dalë që, në ekonominë e secilit popull, e edhe në tërë ekonominë botërore, të kenë ndikim vendimtar. Me anë të kësaj, ata ia kanë dalë që tërë sistemi bankar botëror, që tregtia më e madhe botërore të gjendet në duart e tyre, që tërë industria kryesore të gjendet në duart e tyre. Pak në mënyrë direkte, me faktin që janë të zottë e saj, e pak në mënyrë indirekte, nga fakti që janë financues, apo që kanë në duar leva të tjera me anë të të cilave ndikojnë në atë lloj të ekonomisë njerëzore.
Çka nuk mbajnë (kontrollojnë) ata? Bujqësinë. Thënë ndryshe, nuk e punojnë tokën, nuk i punojnë arat. Këtë e bëjnë popujt tjerë. Por, për këtë shkak, tregtia me produkte bujqësore është në duart e tyre!
Me një fjalë, e gjithë ajo që paraqet ekonomi botërore gjendet, pak a shumë, nën ndikimin e tyre, ashtu që janë pronarë të vërtetë, apo që e kontrollojnë me anë të lidhjeve të tyre.
Këto janë të arritura të mëdha që ia kanë dalë t'i arrijnë për këto 150 vjet, prej se ia kanë dalë që ta shkatërrojnë rendin që i ka mbajtur si "korpus stranierum", nën ligje dhe regjim të veçantë.

Hebrenjtë në ekonomi
Por, hebrenjtë nuk janë të kënaqur me këtë. Ata, falë ndikimit të tyre në ekonomi, ia kanë dalë që ta sundojnë çdo popull në domenin ekonomik. Por, e kanë parë se nuk mjafton sundimi i një populli në aspektin ekonomik; ata kanë parë se ekzistojnë edhe gjëra që nuk janë bukë, nuk janë materie dhe që ndikojnë në jetën e një populli; për këtë shkak, ata u janë qasur edhe manifestimeve të mëdha të jetës shpirtërore të çdo populli. Ata e kanë në duar pjesën kryesore të shtypit! Apo, ajo është nën ndikimin e tij. Ata i mbajnë të gjithë teatrot dhe operat e mëdha private në botë. Ata mbajnë në duart e tyre të paktën ¾ të industrisë filmike botërore! Ata mbajnë në duart e tyre sipërmarrjet e mëdha botuese! Ata mbajnë në duart e tyre revistat e mëdha! Çka do të lexojnë popujt e krishterë, apo popujt e tjerë josemitikë në gazeta dhe revista, këtë e përcaktojnë hebrenjtë; çka do të shikojnë në teatro - këtë e caktojnë hebrenjtë; çka do të shohin në filma - këtë e caktojnë hebrenjtë! Edhe shkrimtarët e pastër të krishterë, teatrot, gazetat, revistat, kanë frikë nga ndikimi i Izraelit. E ndjejnë fuqinë e tij tepër të madhe. Kanë frikë nga konflikti me të, prandaj i dorëzohen edhe pa luftë. Prej këtu vjen ai ndikim tepër i madh çifut në jetën shpirtërore të popujve joçifutë.
Njerëzit thonë se çifutët vendosin edhe atë që do të jepet në balet!
Por, megjithatë as kjo nuk mjafton. Ky nuk është ende ai agimi, kur ai që mundet do të thotë: "Më lësho! Ka gdhirë!" Ende duket se agimi është larg, ngase kohë pas kohe shpërthen reagimi, vjen ndonjë masakër. Kohë pas kohe ndonjë qeveri tregon se nuk është në gjumë. Kohë pas kohe, në mesin e njerëzve krijohet ndonjë lëvizje kundër sundimit të tyre. Kohë pas kohe populli fillon që të logjikojë e të kuptojë, që të ngre krye dhe që, sikur Isaku i verbër, të kthjellet e të thotë: "Zëri është i Jakobit, por duart janë të Ezavit" dhe të pyes: "A je ti im bir, Ezavi?"
Prandaj, nuk ka ardhur ende kjo - mendojnë hebrenjtë - ende nuk ka ardhur ajo që duhet të vijë. Ende tërë kjo nuk është e sigurt; ende nuk është ashtu siç do të duhej të ishte.
Dhe, hebrenjtë e dinë dhe thonë: Duhet të vijë momenti kur çifutët do t'i sundojnë të gjithë popujt. Por, jo kështu me maskë në fytyrë, por do të sundojnë pa maskë. Duhet të vijë dita kur çifutët do të munden lirisht ta heqin maskën dhe, si sovran, të qëndrojë para popujve. Jo sikur sot, që të shtiren se janë të rendit të dytë, apo të dhjetë, që të lejojnë lloj-lloj budallai arian që ta luajnë rolin e atyre të rendit të parë, e ai nga prapa vetëm t'i lëvizë penjtë (e marionetës). Jo këtë! Por që çifutët të qëndrojnë në vendin e tyre të vërtetë, që ta shohin popujt e tjerë popullin çifut në tërë madhështinë dhe famën e tij.
Është e mirë kjo që Izraeli tashmë ka arritur, por kjo nuk mjafton. Ende nuk ka gdhirë.
Për të ardhur deri te kjo, nevojitet tërë kjo që është arritur, por ajo nuk mjafton.

Ende ekzistojnë shtetet kombëtare
Duhet të bëhet edhe diçka tjetër! Duhet të bëhet revolucioni i madh. Një kaos i madh në botë. Duhet të bëhet një thyerje e madhe. Në tërë këtë, do të ketë viktima edhe në mesin e hebrenjve. Por, sa ka flijuar secili popull i krishterë për famën dhe madhështinë e tij, sa viktima në mesin e bijve më të mirë të tij i ka dhënë, prandaj në atë tërmet edhe çifutët duhet të japin viktima. Por, ato janë viktima të nevojshme. Kjo është sikur ajo kofsha e këmbës e Jakobit, e cila i ishte përkryer gjatë mundjes dhe kishte filluar të shqeponte. Ato viktima janë të domosdoshme, por më pas vjen agimi, vjen ora e fitores së Izraelit!
"Ngase vetëm në këtë mënyrë - logjikon Izraeli - i kam përgatitur të gjitha. I kam shkapërderdhur popujt. Në Evropën e krishterë janë popujt e krishterë, por ata janë të shushatur, të sakatuar, të amortizuar. I kam ndërprerë të gjitha lidhjet midis tyre. Jo vetëm që ia kam dalë që ta kthej një popull kundër popullit tjetër, por në secilin popull kam futur dyshim të madh, e kam kthyer vëllanë kundër vëllait. Të krishterët e kanë humbur fenë e tyre: ia kanë kthyer shpinën Zotit; ia kanë kthyer shpinën Krishtit. I kam bërë që të dyshojnë në gjithçka dhe në të gjithë. E kam shkëputur lidhjen e secilit popull me historinë e vet: ecin popujt si lejlekët në mjegullën vjeshtore, si kope e shpërndarë delesh, duke ecur tutje tëhu."
"Pra, kam bërë shumë. Por, tërë kjo nuk mjafton. Ende ekzistojnë shtetet e tyre kombëtare, çfarëdo qofshin ato, ekzistojnë ende. Nesër, përnjëherë, sikur kur në grumbullin e copëzave të shpërndara të hekurit afrohet magneti, e copëzat, që deri atëherë ishin të parenditura, të vendosura pa kurrfarë rregulli dhe logjike, përnjëherë rregullohen dhe renditen në një drejtim - kështu munden edhe popujt e thyer dhe të amortizuar, nëse ua lëmë shtetet kombëtare, që të kthjellen, të qëndrojnë në këmbët e veta dhe të dalin jashtë kontrollit. Gjithmonë derisa ekzistojnë shtetet e tyre kombëtare, popujt e krishterë dhe të tjerët munden që t'i refuzojnë shprehjet e ndryshme internacionale që ua kam servuar në vend të shprehjeve burimore, duke iu kthyer shpirtit të tyre kombëtar, që nga shtetet e rrejshme kombëtare, të formojnë shtetin e tyre kombëtar, i cili do të ishte në përputhje me nevojat e tyre kombëtare. Dhe, atëherë, çka do të ndodhë me ty, Izrael?"
Kështu mendon Izraeli.
Izraeli nuk ka paqe e qetësi derisa të mos luhet edhe akti i fundit i dramës njerëzore, derisa në shoqërinë kështu të shkapërderdhur të shteteve të krishtera evropiane, të mos paraqitet edhe një luftë e madhe, të mos paraqitet një konflikt botëror, në të cilin viktimat e përgjakshme, mundimet dhe dhembjet do t'i shkëpusin edhe lidhjet e fundit, që një ditë tërë popujt të heqin konsideratat e fundit ndaj shtëpisë së vet, ta urrejnë rendin e tyre, që me duart e tyre - siç ka thënë një poet i vjetër francez - ta shqyejnë barkun e tyre.

Në vazhdimin e ardhshëm:

• Cilët janë udhëheqësit sekretë hebrenj?
• Pse, sipas autorit, popujt e tjerë, gjatë 150 vjetëve, kishin rënë, kurse hebrenjtë vetëm ishin ngritur?

Rreziku nga shtimi i hebrenjve

Ekskluzive: Botohet për herë të parë Programi i partisë fashiste serbe "Zbor" për likuidimin e hebrenjve (5)
Rreziku nga shtimi i hebrenjve
Pse, sipas autorit të Programit të partisë fashiste serbe "Zbor" për likuidimin e hebrenjve në Jugosllavi, Dimitrije V. Lotiqi, popujt e tjerë, gjatë 150 vjetëve, kishin rënë, kurse hebrenjtë vetëm ishin ngritur?

Kur të vijë kjo ditë, kur të vijë deri te shkatërrimi dhe kaosi në tërë botën, kur të bëhet ai revolucioni i madh botëror që duhet të vijë pas një lufte të tillë të madhe botërore, atëherë do të vijë ai agim që e pret Izraeli, atëherë popujt e lodhur e të përgjakur do të thonë: "Më lësho! Ka gdhirë"!
Dhe, më duket se Izraeli është duke pasur sukses! Ja, lëre më që ka rënë zilja e tretë, por është ngritur edhe perdja dhe ne, si në teatër, shikojmë sesi popujt e krishterë në Evropën e krishterë janë gjuajtur kundër njëri-tjetrit, sikur të ishin armiq.
Deri në momentin e fundit, Franca dhe Anglia thoshin: Hitleri është duke bërë blof! Deri në momentin e fundit, Hitleri thoshte: Anglia dhe Franca janë duke bërë blof! Për fat të keq, nuk kishte bërë blof asnjëra palë. Ato kishin hyrë në luftë!
I vetmi që e dinte se nuk bëhej fjalë për blof, i vetmi që e dinte se gjërat janë duke shkuar kah lufta, se lufta duhet të vijë, ishte Regjisori.
Të shohim se a është kjo vepër bash e tij, ngase kur unë e them këtë, sikur dëgjoj dikë nga ju që mendon, e duke menduar, sikur thotë: Kjo është vetëm një hamendje e madhe! Ku janë faktet për një gjë të këtillë? Dhe, më pas, një hipotezë pa kurrfarë probabiliteti. Ju e tregoni popullin hebre sikur ai të ishte një krijesë që mendon gjithnjë të njëjtën gjë, e cila vazhdimisht e ndjek këtë mendim, e cila vazhdimisht refuzon të gjitha mjetet që nuk çojnë drejt këtij caku dhe zgjedh mjete të tjera që çojnë në këtë drejtim. Edhe sikur të bëhej fjalë për një gjë të tillë, do të duhej që Izraeli ta kishte një organizatë, e unë nuk jam duke e parë këtë organizatë. Pastaj, do të duhej të kishte udhëheqësi, e unë nuk jam duke e parë atë udhëheqësi.
Po, kjo arsye të cilën e thashë me zë, në vend tuajin, kjo arsye është njëri nga shkaqet kryesore pse të krishterët gjithmonë janë mashtruar nga hebrenjtë! Ata kanë pritur të shohin një lojë të hapur: Ku është - thonë - organizata? Ku është udhëheqësia publike çifute? - Vërejtja juaj nuk është e vështirë për mua, por ju jeni duke kërkuar shumë nga çifutët. Ju harroni se ata, për dallim nga popujt tjerë, nuk mund t'i tregojnë letrat e hapura, ngase nuk jetojnë sikur popujt e tjerë. Hebrenjve u duhet që të luajnë me letra të fshehta, ngase u është shkruar që të jenë me maskë në fytyrë, sikur paraardhësi i tyre Jakobi me lëkurë të qengjit në qafë dhe duar.
Ju mund të thoni se ky është vetëm një supozim. E pranoj! Supozim! Por, nëse pas këtij supozimi, që nuk është vetëm i imi, qëndron një varg i tërë i fakteve që e vërtetojnë, atëherë ai nuk është më vetëm një propozim.
Nëse bëhet ndonjë vrasje, e kryesi i saj nuk dihet, atëherë hetuesit ndërtojnë supozime. Bëjnë një supozim dhe e hetojnë atë, e më pas kthehen. Nuk qenka kjo! Ndërtojnë supozimin tjetër, ndjekin një rrugë tjetër, e më pas kthehen. Por, kur bëjnë supozimin e dytë dhe ajo përputhet me hetimet, siç thuhet në gjyqësi, sikur dikush të kishte bërë gjithçka bazuar në atë supozim. Kur kjo hipotezë të përputhet me rezultatet e hetimeve, atëherë hetuesit, e më pas edhe gjyqi, binden se personi i cili është nxjerrë para drejtësisë, është me të vërtetë kryesi i veprës për të cilën akuzohet.
Kështu edhe në këtë rast! Pranoj: supozim, por nëse ky supozim përputhet me faktet - edhe atë, me një varg faktesh, atëherë ai supozim është vërtetuar nga faktet dhe nuk është më vetëm supozim. Ai është bërë fakt, falë përkrahjes së fakteve materiale që i ka pas vetes.
Nëse për këtë supozim kam një varg faktesh, nëse gjatë 150 vjetëve të fundit të historisë së njerëzimit - që të mos shkojmë më larg - shihet se popujt e tjerë kanë rënë, kurse ndikimi i popullit hebre është rritur, atëherë, pasha Zotin, më duhet të përfundoj se ato 150 vjet kanë qenë vite të rritjes së çifutëve dhe rënies së popujve të tjerë evropianë.

Përse janë rritur çifutët
Nëse thellohem edhe më shumë në analizë dhe shoh se çifutët janë rritur për shkak të parimeve të tyre konservatore tradicionale, e jo për shkak të atyre revolucionare, demokratike, ateiste që i kanë përhapur në mesin e popujve të tjerë joçifutë, atëherë duhet të vij deri te përfundimi se çifutët janë një popull që luan rol të dyfishtë. Popull që ka disa teori për veten, e teori të tjera për pjesën tjetër të botës.
Nëse, në fund të fundit, çdo luftë që është zhvilluar gjatë 150 vjetëve të fundit, ku ka pasur mjaft sish, ka sjellë ngritjen e çifutëve, nëse çdo revolucion sjell rritjen e ndikimit të tyre, atëherë më duhet që të vij te përfundimi - krejt logjik dhe të natyrshëm - se çdo luftë dhe çdo revolucion është në dëm të popujve të krishterë evropianë, e në dobi të popullit çifut.
Dhe, nëse tani paraqitet një libër që e shtjellon tërë planin e punës së çifutëve, nëse ai libër ka dalë në vitin 1902 dhe, si pjesë e planit hebre, flet për ngjarjet që do të ndodhin në të ardhmen, atëherë përkundër asaj se çifutët do të thonë se bëhet fjalë për një "falsifikat", mua do të më duhet të shtoj se ai "falsifikim" tregon se çka do të ndodhë në të ardhmen, se ai libër në të vërtetë i ka zbuluar planet e tyre. Kurse, pse ata atij libri ia vënë në dyshim rëndësinë dhe autenticitetin, ata e bëjnë këtë për shkak se ai libër zbulon kartat e tyre, të cilat ata kanë dashur që të mbetem e për pjesën tjetër të botës.
Prandaj, kur tërë këtë e shikojmë në tërësi, atëherë nuk mund të themi se bëhet fjalë për supozim. E, ajo që ju nuk e shihni organizatën dhe udhëheqësinë çifute, më falni, por jeni tepër naivë nëse prisni që hebrenjtë t'ua tregojnë edhe ato gjëra. Ata nuk na konsiderojnë aq të marrë sa që të na e tregojnë udhëheqësinë dhe organizatën dhe, vetëm kur të zgjohen të krishterët, mund të shohin nga ju vjen rreziku. A doni ju të thoni se çdo çifut di për këtë dramë?
Jo! Plani i kësaj drame as nuk mundet, e as nuk duhet që të jetë i njohur për çdo çifut - ashtu sikur që çdo anglez nuk e di politikën e Britanisë së Madhe, por mundohet që ta dijë dhe t'i shërbejë sa më shumë që të mundet.
Dikush mund të thotë, në lidhje me këtë: Paj, ju i bërë çifutët të plotfuqishëm. A kanë dhënë ata Hitlerin, Stalinin, Çemberlenin, Lojd Xhorxhin, Klemansonë dhe Uilsonin? Por, a kam thënë unë ndokund se po? Jo, ata nuk i kanë krijuar këto figura. Por ata, në dramën, regjinë e së cilës e bëjnë, secilit prej tyre i japin rol të përshtatshëm edhe atë me aq mjeshtëri, sa që edhe një Hitler, për të cilin kishim besuar se i ka kuptuar mirë planet e çifutëve, e luan rolin e tij mjaft mirë, qoftë edhe pa vetëdije, ashtu si u duhet çifutëve.

Paraloja
Por, për t'i parë mekanizmat e kësaj drame, duhet që të kthehemi pak prapa.
Nuk dua të hyj në çështjen se kush është fajtor për Luftën botërore të vitit 1914. Kam mendimin tim për këtë çështje, por ai nuk na nevojitet për këtë bisedë që jemi duke e bërë. Ata që kanë fituar, kanë kërkuar më parë që të konstatojnë se për luftën botërore, fajin e ka Gjermania. Tani, paramendojeni ju një forum që duhet t'ia diktojë Gjermanisë paqen, një vendi të kualitetit të veçantë, të rrezikshme për rendin evropian, vendit që është në gjendje të kryej një krim aq të madh, sa që të shkaktojë luftë botërore. Paramendojeni atë forum që duhet të bëjë paqe, që t'ia diktojë një vendi aq të rrezikshëm, por të mundur.
Shoh tri qëndrime të mundshme që do të duhej t'i kishin diktatorët, nëse e vrasin mendjen dhe kanë parasysh interesin e popujve të tyre.
Njëri është: E kemi shpallur fajtor, por nuk do ta ngucim, nuk do ta ofendojmë, nuk do ta bëjmë të zhgënjyer, ngase Gjermania është e tmerrshme! Nëse e bëjmë të dëshpërohet, do të bëhet nami! Pra, mundësia e parë është: e kemi mundur, por duam që të sillemi ndaj saj si bujarë, që të bëjmë me të atë që quhet 'kantacio benevolencie' (ndoshta mendohet "captatio benevolentiae" - bërje e dikujt për vete, tërheqje e vëmendjes - shënim i përkthyesit), që t'i hyjmë në qejf, që herën tjetër të mos sillet ashtu si është sjellë në vitin 1914, që të ndalet dhe turpërohet nga njerëzia dhe bujaria.
Kjo do të ishte njëra nga mënyrat. Nëse Gjermania është tepër e rrezikshme, ashtu si e paraqesin, atëherë ajo është mënyrë e dobët që të sigurohet një paqe e qëndrueshme. Por, e lejoj edhe atë mundësi, edhe një politikë e tillë do të kishte kuptim.
Një mënyrë tjetër është që të thuhet: Gjermania është e rrezikshme, duhet ta dobësojmë, ta bëjmë aq të dobët sa që kurrë më të mos hyjë në luftë.
Dhe, mënyra e tretë, që shkon paralelisht me të parën dhe të dytën, është: edhe nëse jemi fitues, duhet të jemi edhe të fortë, tepër të fortë, ngase Gjermania është shtet i rrezikshëm, e populli i saj, popull i rrezikshëm!

Në vazhdimin e ardhshëm:

• Çka solli paqja e Versajës?
• Çfarë efektesh pati ajo për Evropën?
• Cilat ishin obligimet e Gjermanisë?
• Të gjitha këto, natyrisht, mund t'i lexoni në bazë të pikëpamjeve të mbrapshta të autorit Dimitrije Lotiq, udhëheqësit të partisë fashiste serbe "Zbor".

Drama e njerëzimit bashkëkohor

Ekskluzive: Botohet për herë të parë Programi i partisë fashiste serbe "Zbor" për likuidimin e hebrenjve (6)
Drama e njerëzimit bashkëkohor
Çka solli Paqja e Versajës? Çfarë efektesh pati ajo për Evropën? Cilat ishin obligimet e Gjermanisë? Të gjitha këto, natyrisht, mund t'i lexoni në bazë të pikëpamjeve të mbrapshta të autorit Dimitrije Lotiq, udhëheqësit të partisë fashiste serbe "Zbor"

Nga këto tri mundësi, diktatorët e Versajës nuk e kanë marrë as të parën, as të dytën dhe as të tretën!
Ata nuk e kanë ofenduar Gjermaninë, por e kanë poshtëruar. Me të gjitha mënyrat e mundshme që mund të shkaktohet zemërimi apo dëshpërimi te njeriu, diktatorët e Versajës kanë vepruar mbi Gjermaninë që t'i shkaktojnë zemërim dhe dëshpërim.
Në marrëveshjet e Versajës për armëpushim kishte edhe pjesë përulëse, apo nëse doni edhe qesharake dhe të panevojshme, duke mos treguar (diktatorët) as më të voglin vullnet që t'ia falin Gjermanisë. Tërë kjo ka ndikuar që vreri, zemërimi dhe dëshpërimi, për një popull aq krenar siç është populli gjerman, të jenë të tepërta.
Kuptoj, nuk kanë dashur që ta falin për pikën e parë, dmth kanë thënë: Vetë të kam mundur dhe tani do të të detyroj që ta pish tërë helmin! E kuptoj këtë - ndoshta këtë nuk do ta bëja, por e kuptoj edhe këtë!
Por, shikoni se çka kanë bërë më tej. Një Gjermani ashtu të zemëruar, ata nuk e kanë lidhur me zinxhirë, por me fije merimange. E veten, fituesit, që e kanë zemëruar aq shumë Gjermaninë, veten e kanë dobësuar!
Dhe tani, zonja e zotërinj, më pyetni se a ishin budallenj ata që e bënë Paqen e Versajës? Nuk janë të marrë! Ata ishin njerëz të pjekur. Njerëz që kanë përvojë jetësore, që kanë inteligjencë të lartë. Dhe, shikoni se çka kanë bërë! (Dëgjohen të qeshura nga publiku!) Qesheni? Sikur të ishte për t'u qeshur, do të duhej të qeshja edhe unë!
Kështu është arritur Paqja e Versajës! Së pari e kanë lënduar atë që e kishin shpallur për bishë. Të gjitha poshtërimet që mund të ndikojnë në psikikën e një populli aq krenar, të disiplinuar dhe të viktimizuar; të gjitha poshtërimet që do ta detyrojnë që të përgatitet për luftëra të reja - kanë përgatitur çdo gjë të mundshme, në mënyrë që populli gjerman kurrë të mos e harrojë diktatin e Versajës.
Nga ana tjetër, kur u desh që ta lidhin, e lidhën me fije (të rrjetit) të merimangës. E, kur u desh që fituesit të ishin të fortë, ata u dobësuan. Edhe atë, jo rastësisht. U dha një ton kësisoj: Le të dobësohemi! Poshtë fuqia! Rroftë dobësia!

Paraloja e një drame
Mendoni se jam duke u tallur, se kjo është vetëm një karikaturë. Jo zotërinj, kjo nuk është karikaturë! Kjo është skema nga e cila doli drama jonë. Kjo është paraloja e kësaj drame.
Edhe atë - jo rastësisht. Këtë e përgatiti regjisori, Izraeli. E përgatiti tërë zemërimin e popullit gjerman, e lidhi me fije merimange, si dhe e dobësoi fituesin, në mënyrë që të vijë deri te edhe një luftë evropiane. Ngase, nëse nuk vjen deri te një luftë evropiane, nuk ka revolucion! Nëse nuk ka revolucion, atëherë nuk vjen as ai agimi të cilin e pret Izraeli! Për këtë shkak, sipas mendimit të tij, duhet zemëruar gjermanët, këtë popull të madh, të fuqishëm dhe krenar, duke mos kursyer asgjë që mund ta shkaktojë zemërimin e Gjermanisë! Ngase Gjermania duhet të jetë ajo forca dinamike, vrastare që do t'ia japë goditjen fillestare sistemit të tanishëm.
Nga ana tjetër, të gjitha garancitë e Marrëveshjes së Versajës duhet të jenë fije merimange. Vetëm fjalë, pallavra! Ashtu që, sapo Gjermania t'i çelë sytë, të nesërmen pas nënshkrimit të asaj marrëveshjeje, të shohë e të thotë: "Paj, këto nuk janë kurrfarë prangash! As edhe hija e prangave! Në këtë mënyrë, fije për fije, do të largohet tërë rrjeti i merimangës dhe, një ditë, populli i fuqishëm dhe krenar gjerman do të drejtohet dhe atëherë vaj halli për atë që ka pasur guximin t'i bëjë poshtërime të tilla!"
Nga ana tjetër, anglezët, francezët dhe të tjerët: të përçarë dhe të dobësuar! Nuk është tregim imi ky rreth dobësimit të tyre. Kjo ishte tek ata parullë zyrtare. Falë Zotit, nuk ka luftë! Pse? Ngase kemi arritur marrëveshjen. Gjermanët e kanë nënshkruar, e ne e kemi vulosur! Kështu që nuk ka më luftë! Nëse gjermanët marrin guximin, e kemi gjyqin! Ku shkojnë marrëveshjet? Në gjyq! Kur njëra palë mundohet ta thyejë marrëveshjen, vjen gjyqi dhe e detyron palën fajtore që të kërkojë falje. (Dëgjohen të qeshura).
Edhe unë do të qeshesha, sikur të mos isha duke folur për dramën e njerëzimit bashkëkohor!
Nuk kam nevojë që t'jua shtjelloj të gjitha detajet poshtëruese të Paqes së Versajës për Gjermaninë. Secili prej jush që ka dëshirë ta dijë këtë, nëse tashmë nuk e di apo nuk i kujtohet, do ta gjejë atë në secilin publikim të asaj kohe, apo në ato që flasin për atë kohë. Do të mjaftojë që t'ju them se Gjermania ishte e detyruar që t'ua dorëzojë aleatëve tërë armatimin e saj të shumtë (vetëm topa ishin 30.000), tërë flotën e saj, të gjitha sekretet e saj industriale.
Gjermanisë i ishte ndaluar që të kishte ushtri, flotë, apo aviacion. Gjermanisë i ishte imponuar obligimi që ta paguajë dëmin, vlera e të cilit nuk ishte caktuar. E, tërë këtë, Gjermania duhej ta nënshkruante pa bërë fjalë, pa diskutim e pa pazarllëqe: të vijë, të nënshkruajë dhe të përkulet në shenjë përshëndetjeje. Edhe atë, në po të njëjtën sallë të pasqyrave në Versajë, në të cilën, në vitin 1871, pas luftës fitimtare prusiane-franceze, ishte shpallur perandoria gjermane.
E, kur një Gjermani ashtu e përulur dhe e lënduar u bë e dobët, atëherë çifutët dhe miqtë e agjentët e tyre, bënë gjithçka që të krijohen parakushtet për një unitet gjerman, përzunë mbi 20 dinasti gjermane që deri atëherë kishin sunduar me shtetet federale gjermane, duke krijuar kështu kushtet për krijimin e një Rajhu të Tretë Gjerman, unik dhe prepotent. Dhe, në vend të obligimeve reale që Gjermania të mbetet e qetë, çifutët dhe agjentët e tyre krijuan Shoqërinë e Popujve, si gjyq "i cili nuk kishte fuqi të mjaftueshme që ta detyrojë Gjermaninë që t'i përgjigjet ftesës për të ardhur, e as që ta detyrojë që të mos dalë nga Shoqëria duke e rrapëlluar derën pas vete." Dhe, të gjitha obligimet që, sipas marrëveshjes, Gjermania duhej t'i merrte mbi vete, u shkëputën si fije merimange, ngase duart e hebrenjve dhe agjentëve të tyre, sa herë që vinte deri te ajo që ndaj Gjermanisë të ndërmerreshin garanci të vërteta, ishin gjithmonë aty duke penguar një gjë të tillë, jo për shkak të dashurisë për gjermanët, por për realizimin e planit të tyre djallëzor.

"Plani djallëzor i hebrenjve"
Por, plani djallëzor i hebrenjve më së miri shihet në pikën e fundit: në dobësimin e fituesit dhe diktatorit të paqes së Versajës.
Ata e futën Amerikën në luftë. Ata e sollën Vilsonin, eksponentin e tyre, që të ndihmojë në zemërimin e Gjermanisë, por edhe që ta pengojë çdo shkatërrim të tyre, që ta krijojë Shoqërinë e Popujve, një fasadë llomotitëse, nën hijen e së cilës do të përgatitej drama, ashtu siç rritet embrioni i zogut të pulës në inkubator. E më pas, Amerikën e nxorën nga loja.
Ata përçanë edhe Britaninë e Madhe dhe Francën, si dhe këto të dyja me Italinë edhe atë, në kohën më kritike, në vitet 1935-36.
Ata punuan shumë në dobësimin e Britanisë së Madhe, por sidomos të Francës. Kjo e fundit është vepër e prekshme e tyre dhe meriton që të shtjellohet në detaje.
Kush ishte agjent kryesor i defetizmit në Francë, nëse nuk ishin çifutët? A nuk ishin ata dhe agjentët e tyre bartësit e sulmeve mbi çdo përpjekje të reagimit kombëtar dhe të ngritjes kombëtare të Francës? A nuk ishte nën udhëheqjen e tyre të drejtpërdrejtë, me anë të Leon Blumit, me ndihmën e krijesës çifute-komuniste të frontit popullor, që Franca u dëmtua në aspektin ekonomik, politik dhe ushtarak? A nuk ishte Zhak Izije Zej, një çifut, i cili si ministër i edukimit kombëtar, ai që mbyti mendimin kombëtar francez në arsim?
A nuk ishte nën udhëheqjen e tij që kongresi i sindikatës së mësuesve, dy vjet e gjysmë pas ardhjes së Hitlerit në pushtet, në Nansi, në gusht të vitit 1935, aprovoi rezolutën e famshme, se obligimi kryesor i mësuesve francezë ishte që të punonin në çarmatimin moral të Francës - që mësuesi francez nuk guxon të presë që popujt tjerë të fillojnë me çarmatosje, se duhet menjëherë të fillohet me çarmatimin e Francës? A nuk ndodhi në këtë kongres, kur një koleg i tyre pyeti mësuesit e pranishëm: "Me çka do ta presim Hitlerin nëse na sulmon nesër?", që kolegët e tij ia krisën së qeshuri dhe u përgjigjën: "Do ta gjuajmë ushtrinë me 'fllajera'!" A nuk ndodhi kriza e shtatorit të vitit 1938 në Çekosllovaki pas dy vjetësh të qeverisë së Leon Blumit (në të cilën, nga 90 anëtarë të ekipit ministror - ministra, nënsekretarë shtetërorë, shefa të kabineteve dhe kryesues të degëve të përgjithshme - 40 prej tyre ishin çifutë, 40 masonë, që dmth miq të njohur të çifutëve dhe vetëm 10 francezë, joçifutë dhe jomasonë) - që e solli Francën në atë pozitë që, në 5.000 aeroplanë ushtarakë gjermanë të klasës së parë, të ketë vetëm 50 sish të saj, që për 800 aeroplanë ushtarakë gjermanë që prodhoheshin në muaj, fabrikat franceze mezi të prodhonin të dhjetën hise të tyre për ushtrinë e vet? A nuk erdhi Franca, nën atë qeveri, në prag të luftës qytetare? A nuk ia doli ajo qeveri që t'i kthejë francezët kundër njëri-tjetrit, derisa çifutët, në fakt, u bënë zotërinjtë e fatit të këtij kombi të madh?

Në vazhdimin e ardhshëm:

• Cili ishte, sipas mendimit të Lotiqit, ndikimi i çifutëve në bashkimin e Musolinit me Hitlerin?
• A kishin ndikim çifutët në ndryshimet e bëra në Rusi?
• Kush ishte Jakob Shif?

Sa kishin ndikim çifutët në ndryshimet e bëra në Rusi?

Ekskluzive: Botohet për herë të parë Programi i partisë fashiste serbe “Zbor” për likuidimin e hebrenjve (7)
Sa kishin ndikim çifutët në ndryshimet e bëra në Rusi?
Cili ishte, sipas mendimit të Lotiqit, ndikimi i çifutëve në bashkimin e Musolinit me Hitlerin? Kush ishte Jakob Shif?
Dhe, derisa Fronti popullor i Francës, kohë pas kohe, bënte demonstrata të zhurmshme të pjesëtarëve të tij, që me grushte të ngritura, nën flamurin e kuq, nën udhëheqjen e çifutëve, bërtisnin: ”Poshtë Hitleri!”, Hitleri shkëpuste lidhjet e fundit që e pengonin Gjermaninë, mu falë kësaj qeverie të Francës: bënte ushtrinë, obligimin e përgjithshëm ushtarak, i merrte rajonet e demilitarizuara të Rajnës dhe e përgatiste Gjermaninë për një veprim të shpejtë në Austri, Çekosllovaki dhe Poloni.
A nuk ishin hebrenjtë ata që e hodhën Musolinin në përqafim të Hitlerit? A nuk e bëri këtë ai kuvend i Francës, në të cilën fjalën kryesore e kishte çifuti L??n Blum, duke e rrëzuar nga pushteti Lavalin, i cili kishte arritur marrëveshje me Musolinin. A nuk ishte ai i njëjti Blum, me ekipin e tij çifut-mason (mu në kohën kur ishte evidente se Gjermania ishte duke u forcuar dhe përgatitej për veprime definitive), që përgatiti frontin në Pirineje dhe frontin në Alpe, krahas frontit në Rajna?
Por, nuk është vetëm këtu i prekshëm veprimi shkatërrimtar çifut. Rasti i Rusisë është shumë më konkret për tezën tonë.
Në vitin 1917, në muajin shkurt, ra regjimi carist. Qeveria e përkohshme, ndër të parët, mori një telegram nga bankieri amerikan Jakob Shif, njërit prej liderëve të çifutërisë ndërkombëtare! (Ky është ai Shifi që, në vitin 1905, në Portsmuth, i kishte thënë grofit Vite: “Nëse cari nuk e jep lirinë që e kërkojnë çifutët, atëherë ato të drejta do të merren.”). Në atë telegram ishte përgjigjur shpejt, në mënyrë adekuate, P. Miljukov, ministër i punëve të jashtme të Qeverisë së përkohshme. Në atë përgjigje, ai, në mes tjerash, thotë: “Më lejoni që të jem me Ju në bashkësi, për shkak të realizimit të ideve të reja të barazisë, lirisë dhe harmonisë midis popujve.” Këto fjalë do të ishin të pakuptueshme, sikur Shif të ishte vetëm bankier. Por, ai kishte themeluar në Universitetin “Columbia” katedrën e parë të ekonomisë sociale, e cila kishte për detyrë jo vetëm që të merret me çështjen e përvetësimit njerëzor të tokës, jo vetëm me organizimin e industrisë, por edhe me udhëheqjen shpirtërore të punëve njerëzore. Dhe kjo lutje e Miljukovit, që Shifi t’i lejojë që të jenë në bashkësinë e ideve, tregon se Miljukovi i njihte mirë idetë e Shifit dhe rëndësinë e tij në çifutërinë ndërkombëtare dhe, me anë të saj, në botë.

Cili ishte roli i Jakob Shifit në luftën kundër Rusisë?
Roli i Jakob Shifit në luftën kundër Rusisë nuk kishte filluar me atë telegram. Si kryetar i Komitetit çifut-amerikan dhe si kryetar i rendit të pavarur çifut-mason “Bnai B’rit”, më 15 shkurt 1911, Jakob Shif i kishte shpallur luftë presidentit të Shteteve veriore amerikane, Taft (ndoshta mendohet në SHBA, meqë Taft ishte presidenti i 27-të i SHBA-së – shënim i përkthyesit), duke mos dashur ta pranojë as dorën e zgjatur të presidentit në Shtëpinë e Bardhë, për shkak se ky i fundit nuk donte ta pranonte kërkesën e çifutëve amerikanë, që të ndërpritet marrëveshja tregtare me Rusinë, që ishte nënshkruar në vitin 1832, ngase Rusia nuk donte që t’i pranonte prapa çifutët që ishin kthyer si subjekte (nënshtetas) amerikanë.
Pikëpamja e presidentit ishte e qartë: Rusia ka të drejtë që, në vendin e vet, ta lejojë të hyjë kë të dojë, ashtu siç vepron edhe Amerika. Dhe, menjëherë të nesërmen, shumica e gazetave amerikane kishte ndërmarrë sulm të madh kundër Taftit e, ndërmarrjet më të mëdha botuese e kishin mbushur vendin me broshura kundër Rusisë. Rezultati ishte shumë i keq për Taftin, ngase në të dy dhomat e Kongresit amerikan, dhjetë muaj pas shpalljes së luftës nga ana e Jakob Shifit, e kishin thirrur Taftin që ta lajmërojë Rusinë se marrëveshja tregtare me të është ndërprerë. Këtu, dmth se Shif ia ka dalë që t’i mposhtë dy qeveri: atë amerikane dhe atë ruse – edhe atë vetëm për 10 muaj të luftës vendimtare.
Dhe, pasi ??fti shkëputi marrëveshjen me Rusinë, në vitin 1912, një delegacion i përfaqësuesve të rendit (urdhrit) “Bnai B’rit” kishte shkuar në Shtëpinë e Bardhë dhe ia kishte vënë presidentit Taft një medalje, që i jepte të drejtën në titullin “njeriu i cili, vitin e kaluar, më së shumti i ka kontribuuar mirëqenies së çifutërisë”.
Në verën e vitit 1916 shërbimi informativ ushtarak rus, nga Nju Jorku kishte marrë një raport të besueshëm me këtë përmbajtje:
“Mbledhja e parë e partisë revolucionare ruse është mbajtur të hënën, më 14 shkurt, në pjesën lindore të Nju Jorkut. Të pranishëm ishin 62 delegatë, nga të cilët 50 ishin veteranë të revolucionit të vitit 1905, kurse të tjerët ishin anëtarë të rinj. Shumica prej tyre ishin çifutë dhe, kryesisht, intelektualë... Debati ishte zhvilluar në drejtim të analizimit të mjeteve dhe mundësive për bërjen e një revolucioni të madh në Rusi, meqë momenti ishte tepër i volitshëm... Pengesa e vetme serioze ishte çështja e parave, por sapo u shtrua kjo çështje, të pranishmit u njoftuan se kjo nuk duhet të bëhet shkas për hamendje, ngase sapo të jetë e nevojshme, sasi të rëndësishme parash do të jepen nga personat që simpatizojnë lëvizjen për çlirimin e popullit rus. Me atë rast, emri i Jakob Shifit ishte përmendë disa herë”.

Çfarë të dhënash jep një memoar që ka të bëjë me bolshevizmin dhe çifutërinë?
Një memoar që ka të bëjë me bolshevizmin dhe çifutërinë, e të cilin komisari i lartë i Republikës franceze ia kishte dërguar degës informative të Gjeneralshtabit të ushtrisë franceze, jep të dhëna interesante (dokumenti 7-?18-?). Ky dokument ishte botuar në gazetën “Në Moskë”, që dilte në Rostov në Don në vitin 1919, gjatë kohës së ‘trupave të bardhë’, por ishte botuar edhe në gazetën “Franca e Vjetër”, ku për këtë memoar thuhet se shërbimi informativ amerikan ua ka dërguar të gjitha shërbimeve informative aleate. Ai memoar thoshte:
I. Dëgjohet se në shkurt të vitit 1916 përgatitet revolucion në Rusi.
Në këtë vepër, kanë marrë këta persona dhe institucione::

1) Jakob Shif.
2) Banka "Kun, Leb et comp."
3) Hugenhajni.
4) Maks Brajtung.

Në prill të vitit 1917, Jakob Shif kishte deklaruar publikisht se revolucioni kishte shpërthyer falë ndihmës në para, të dhënë nga ai.
II. Në pranverë të vitit 1917, Jakob Shif kishte filluar që t’i japë ndihma në para Trockit (me emrin e vërtetë Bronshtajn, çifut) me qëllim të ngritjes së revolucionit social në Rusi.
Përpos kësaj, Trocki merrte ndihmë edhe nga Maks Varburg nga Hamburgu, nga sipërmarrja e madhe çifute “Sindikata e Rajna-Vestfalisë”, si dhe nga çifuti Olaf Ashberg nga banka e Stokholmit “N?? B?nken”.
III. Në tetor të vitit 1917 ishte realizuar revolucioni bolshevik, me anë të së cilit, sovjetët e kishin marrë udhëheqjen e popullit rus. Këtu, alloheshin sidomos këta persona:
IV. Në mesin e miqve intimë të Jakob Shifit është edhe rabini Juda Magnes. Ai është predikues i çifutërisë ndërkombëtare dhe për të mendohet se është profet. Në fillim të vitit 1917, ky profet kishte deklaruar se është bolshevik. Shifi e kishte qortuar publikisht për këtë, por edhe më tej kishte ruajtur me të miqësinë dhe kontaktin.
V. Nga ana tjetër, i njëjti Juda Magnes, i ndihmuar nga Jakob Shif, si drejtor i organizatës botërore “Paol”, ka për qëllim realizimin e supremacisë ndërkombëtare të partisë punëtore çifute.
VI. Disa javë më parë, kishte shpërthyer revolucioni socialist në Gjermani: automatikisht, udhëheqjen politike mbi revolucionin e kishte marrë çifutja Roza Luksemburg, kurse njëri nga udhëheqësit kryesorë të lëvizjes bolshevike ndërkombëtare është çifuti Hlaze.
VII. Nëse kemi parasysh se banka çifute “Kun, Lobl et comp.” është në lidhje me firmën çifute “Sindikata e Rajna-Vestfalisë” dhe me bankën çifute “Vëllezërit Lazar” në Paris, si dhe me shtëpinë bankare “Gincburg” dhe, krahas kësaj kemi parasysh se të gjitha këto shtëpi çifute janë në lidhje të ngushta me shtëpinë çifute “Spajer & comp.”, si dhe me “Naj Banken” e Stokholmit, del se lëvizja bolshevike, në një masë të madhe, është pasqyrim i lëvizjes së përgjithshme çifute dhe se këto banka janë të interesuara në organizimin e tij.”
(Të gjitha këto dokumente janë publikuar në librin e gjeneral Neçvolodovit: “Car Nikolla dhe çifutët”).

Vazhdimi i ardhshëm:

• A ishte Revolucioni i tetorit, sipas Lotiqit, çlirim i popullit rus, apo diçka tjetër?
• Çka thoshte Karl Marks, alias Karlo Mardohaj Marks?
• Në çka bazohet pjesa ekonomike e marksizmit?

Revolucioni i vitit 1917 ishte robërim i popullit rus

Është plotësisht e pasaktë të thuhet se çifutëria ndërkombëtare e ka krijuar regjimin bolshevik në Rusi për eksploatimin direkt çifut të tokës dhe popullit rus. Sado të mëdha që të jenë dobitë e drejtpërdrejta që do t'i sillte ai eksploatim direkt i tokës dhe popullit rus, çifutëria ndërkombëtare nuk e kishte këtë qëllim. Ajo, me anë të revolucionit, ia ka dalë që ta krijojë një kështjellë të revolucionit botëror, me anë të së cilës dhe me ndihmën e së cilës çifutëria ndërkombëtare do ta realizojë ëndrrën e saj pesëdhjetë-shekullore për të qeverisur në tërë botën dhe mbi të gjithë popujt, duke i shkatërruar të gjitha shtetet e veçanta kombëtare, duke i shkatërruar të gjitha fetë e tjera, me krijimin e një shteti botëror, me të cilin nuk do të mund të qeverisë, përpos popullit të përhapur gjithkund midis popujve të tjerë, të cilit do t'i përkulen të gjithë popujt e tjerë, duke i shërbyer dhe duke e lavdëruar si fitues.
Për këtë shkak, mund të thuhet se çifutëria ndërkombëtare as që kishte për qëllim që ta eksploatojë ekonomikisht Rusinë dhe rusët pas revolucionit, por që me anë të sovjetit, si organizatë shtetërore të mendimit çifut-marksist dhe me anë të Kominternës, si organizatë ndërkombëtare të po atij mendimi, të punojë në atë mënyrë që kjo t'i dobësojë të gjitha shtetet kombëtare, e sidomos ato të krishtera nga njëra anë, e në anën tjetër që ta shtyjë botën kah konflikti i ri botëror, ku palët luftuese të jenë aq të lodhura dhe të sfilitura për një rol definitiv ushtarak dhe për fitore.

Ndarja e Trockit nga Stalini
Të gjithë çifutët që kishin marrë pjesë në revolucionin rus, kishin vetëm këtë qëllim.
Për këtë shkak, ndarja e Trockit nga Stalini dhe akuza e Trockit se Stalini e ka tradhtuar revolucionin, është vetëm një maskë e çifutërisë, dedikuar të krishterëve. Të krishterët duhet mashtruar se bolshevizmi ka evoluuar, se ai nuk është më ai bolshevizmi i parë, i egër, gjakpirës; por është një bolshevizëm tjetër, më i zbutur, që vetëm për shkaqe formale nuk mund të heqë dorë nga lajthitjet bolshevike, duke e ruajtur vetëm emrin, e që në të vërtetë, është shumë larg tij. Për këtë shkak vijnë akuzat e Trockit, i cili rastësisht është çifut - për tradhtarin Stalin. Në të vërtetë, ajo akuzë është hedhje pluhur syve, ngase Stalini, siç do të shohim më vonë, është duke punuar në drejtim të revolucionit botëror, duke qenë i dëgjueshëm ndaj planit të çifutëve.
Pra, revolucioni i vitit 1917 nuk ishte çlirim i Rusisë, kryengritje e popullit të tiranizuar rus, por mashtrim i Rusisë dhe robërim i popullit rus nga ana e një mendimi të huaj për shpirtin kombëtar rus, historinë dhe traditën e tij; një mendimi që e ka origjinën nga fara çifute e rritur në plehërishtën e perëndimit, të bartur në Rusi me anë të vagonëve të plombuar, që të veprojë në një moment të caktuar.
Me rastin e vlerësimit të sistemit sovjetik, ky moment historik i robërimit të popullit rus nga ana e mendimit jude-komunist, me qëllim lihet anash.
Ngase, me të vërtetë, nuk është njësoj a është revolucioni vepër e popullit rus, apo vepër e të tjerëve, nga jashtë: në rastin e parë bëhet fjalë për çlirim, kurse në rastin e dytë për pushtim, okupim. Teza çifute-marksiste dhe e legjionit të miqve të tyre është se Rusia është çliruar me revolucion. Faktet historike vërtetojnë të kundërtën, se ajo është pushtuar nga një grusht aventuristësh çifutë-marksistë, që kishin hyrë në vend nëpër territorin armik, e që ishin ndihmuar materialisht shumë nga ana e çifutëve.
Por, jo vetëm ky moment: kampanja nga jashtë si dhe numri i vogël i bolshevikëve, si edhe vetë shpirti i mendimit bolshevik-marksist, tregon se revolucioni i tij nuk është çlirimi i Rusisë dhe popullit rus, por okupimi dhe robërimi.

Bazat e socializmit të Marksit
Çfarë është ky mendim marksist që futet në Rusi? A përputhet fryma e tij me shpirtin e popullit rus, me traditën e tij, historinë dhe qëllimet e tij?
Çifuti ??rlo Mardohaj-Marks e ka shkruar kritikën e kapitalizmit dhe, me të, ka vënë bazat e socializmit dhe bolshevizmit të sotshëm.
Socializmi ka ekzistuar edhe para Marksit, por nuk ishte i kontrolluar nga çifutët. Aty ndoshta duhet të kërkohet edhe mossuksesi i tij. Çifutët, përkundër asaj se ishin përfituesit më të mëdhenj të kapitalizmit, kishin parë se çështja e qëllimeve të tyre politike-mesianike, është e lidhur mu me suksesin e socializmit, për shkak se socializmi shihet si mjet i fuqishëm për përçarjen e popujve josemitikë, për rrënimin e shteteve të tyre kombëtare, për luftë kundër Evropës së krishterë, për realizimin e qeverisjes politike çifute në botë. Këtu duhet të kërkohet edhe suksesi i Marksit dhe i socializmit.
Ekzistojnë tri mendime kryesore në të cilat mbështetet pjesa ekonomike e marksizmit, që në të vërtetë e mundësojnë dhe e bëjnë mjet të përshtatshëm të këtyre planeve çifute botërore. Sonte nuk do të flas rreth vetë pjesës ekonomike të marksizmit, ngase kjo as nuk është tema për të cilën jemi duke folur, por do të flas rreth atyre parimeve filozofike, rreth atyre botëkuptimeve mbi të cilat është ndërtuar marksizmi, për të cilat është bërë dhe të cilat ia kanë dhënë atë dinamikën e fuqishme.
Mendimi i parë është ateizmi. Nuk ka Zot! Njerëzit së koti i ngrehin sytë kah qielli. Atje nuk gjendet askush. Dhe, jo vetëm atje lart, por Zot nuk ka askund. Prandaj, janë të marra dhe të krisura të gjitha besimet tjera që dalin nga besimi në Zot, si dhe janë të kota të gjitha shpresat që lidhen me atë besim.
Botëkuptimi i dytë është materializmi. Shpirti nuk ekziston! Ekziston vetëm materia, bile edhe vetë shpirti është manifestim psikik i materiales dhe, vetëm kushtet materiale të jetës njerëzore ndikojnë në historinë njerëzore. Vetëm materialja është e rëndësishme dhe kryesore në jetën e popujve dhe të shteteve, kurse ana morale, sidomos ajo shpirtërore, është pa rëndësi. I ashtuquajturi aspekt moral dhe shpirtëror, është vetëm manifestim i aspektit ekonomik.

Filozofia e marksizmit
Ky i fundit është kryesori dhe elementari, kurse aspekti moral dhe shpirtëror del nga ai elementari dhe varet nga ai.
Mendimi i tretë ka të bëjë me luftën e klasave. Një popull nuk përbëhet nga vëllezërit, por nga vetë armiqtë e përbetuar, të renditur kryesisht në dy klasë, që janë në një luftë të vazhdueshme e të pandërprerë! Për këtë shkak, historia e një populli nuk është e lidhur me një bashkësi kulturore, të bashkuar për nga prejardhja apo jeta e përbashkët, por histori e armiqve të përbetuar, që kafshohen, copëtohen dhe shkatërrohen në luftën e ndërsjellë të pashpirt.
Këto tri botëkuptime përbëjnë filozofinë e marksizmit. Ato bartin në vete vulën e gjeniut çifut dhe të mentalitetit të tij robërues.
Duke lënë anash kontrastin evident se populli që është përfituesi më i madh i kataklizmave, i cili gjatë 150 vjetëve, prej se ka futur në dorë "lirinë politike dhe barazinë", ia ka dalë që të fusë në dorë numrin më të madh të bankave, industrisë dhe tregtisë, minierave dhe trafikut njerëzor, tani paraqitet si kritik, rrënues dhe organizator i rrënimit të të njëjtit rend, kontrast që do të duhej të ishte vërejtje për të gjithë, që me shumë kujdes t'i pranojnë reformatorët çifutë. Do të ndalem në faktin e shumë-përmendur, se ky mendim çifut-marksist nuk përshtatet me shpirtin çifut, por përshtatet me karakterin dhe mentalitetin e tij dyfytyrësh. Ju gjykoni vetë!
??rksi është çifut - bir i popullit çifut, i cili nuk mund të heqë dorë nga besimi i tij në Zot. E tërë historia e tij është ndërtuar në atë besim, të cilit çifutët edhe sot e kësaj dite, në vija të përgjithshme, i janë besnik. Besimi në Zot është aq e lidhur me çifutërinë, sa që nuk besoj të ketë edhe një çifut që është ateist i sinqertë dhe i vërtetë.
Çifutët besojnë se shpirti udhëheqë dhe e vë në lëvizje historinë. E tërë historia e tyre është dëshmi për këtë. Tërë ajo që ata kanë bërë, kanë bërë të inspiruar nga ideja mesianike se ata janë popull i zgjedhur nga Zoti, për të sunduar mbi të gjithë popujt tjerë. Por, ata besojnë këtë kur janë në pyetje vetë ata, ngase një mendim i tillë e forcon dhe e mbanë bashkë popullin. Për popujt e krishterë dhe të tjerë, ata, në themel të mendimit social dhe socialist, kanë vënë botëkuptimin materialist të historisë - që është një mendim krejtësisht i kundërt me atë që vlen për vetë çifutët.

Në vazhdimin e ardhshëm:
• Sipas autorit Lotiq, a përputhet mendimi marksist me shpirtin e popullit rus?
• Si vjen deri te kryengritja popullore?

Faktorët që determinojnë kryengritjen popullore

Ekskluzive: Botohet për herë të parë Programi i partisë fashiste serbe ‘Zbor’ për likuidimin e hebrenjve (9)
Faktorët që determinojnë kryengritjen popullore
Sipas autorit Lotiq, a përputhet mendimi marksist me shpirtin e popullit rus? Si vjen deri te kryengritja popullore?
Çifutët janë më shumë se një popull – ata janë një familje e madhe. Nuk ka rast tjetër ku pjesëtarët e një populli janë lidhur aq ngushtë midis veti me anë të solidaritetit, sesa që është rasti te çifutët. Çifutët punojnë kështu kur janë në pyetje vetë ata si popull, ngase një mendim i tillë solidar dhe lidhshmëria e thellë për shkak të fatit të njëjtë, për shkak të vëllazërisë së gjakut, ushqen, mbron dhe forcon një popull. Për këtë shkak, në themel të mendimit social dhe socialist, çifutët kanë vënë luftën klasore, në vend të solidaritetit, në mënyrë që popujt e tjerë të luftojnë dhe të derdhin gjak midis veti.
A i përshtatet mendimi marksist shpirtit të popullit rus? A përshtatet me popullin rus mosbesimi në Zot, materializmi dhe lufta e klasave? A janë këto mendime të tij, që ishin ndrydhur dhe ndjekur nga regjimi i mëparshëm, e që ia kishin dalë që, me revolucion, ta çlirojnë veten dhe popullin rus?

Përgjigja është negative. As ateizmi, as materializmi e as lufta klasore nuk janë mendime autentike të popullit rus. Këto janë mendime të huaja për natyrën e tij, të futura nga jashtë, që e kanë pushtuar vendin e tij, duke e robëruar atë dhe tërë atë që është e tij.
Por, ndokush mund të dyshojë në këtë. Për këtë shkak, të tillëve ju preferoj që të bëjnë të ashtuquajturin introspekcion, le të gjykojnë për popullin rus duke u bazuar në shpirtin e vet. Më pas, le të përgjigjen a përshtaten ateizmi, materializmi dhe lufta klasore me popullin tonë.

“Kryengritja kundër dahive”
Kur flas për popullin, për shpirtin e tij, unë nuk e kam fjalën për të shkolluarit, e as për vetëm një gjeneratë, por për psikikën e përgjithshme të popullit, që është shprehur gjatë shekujve.
A mundet populli ynë që ta kuptojë ekzistimin e gjithësisë pa Zot? Kurrë dhe askund ai nuk ka mundur që të pajtohet me një mendim të tillë. Edhe në kohën kur ende nuk e kishte pranuar krishterimin, ai besonte se gjithësia duhet ta ketë një të zot që e ruan botën nga hajnat dhe plaçkitësit, qofshin këta në formë të ‘zotave’ të këqij, apo njerëzve të këqij.
A mundet populli që ta kuptojë materializmin dhe predominimin e tij në histori? Kurrë dhe askund populli ynë nuk është pajtuar me një mendim të tillë. Kurse, “Kryengritja kundër dahive” (dahitë ishin udhëheqësit e njësive jeniçere osmane – sqarim i përkthyesit), që përshkruhet shumë mirë me fjalët e lahutarit popullor të verbër, dëshmon më së miri konceptin popullor të proceseve historike.
Si vjen deri te kryengritja popullore?
Katër faktorë janë përballë njëri tjetrit: dy që janë kundër kryengritjes, e dy që duan kryengritjen.
Faktorët që shkojnë në favor të kryengritjes janë: faktori material (populli) dhe parimi shpirtëror.
Populli pa udhëheqës nuk qohet në kryengritje, nuk krijon histori. Duhet që të ekzistojnë rrethanat që turqit e Beogradit të fillojnë të dyshojnë në mundësinë e kryengritjes, që ata të fillojnë të vrasin dukët, që këta të fundit të shohin se edhe pa bërë kryengritje do ta humbin kokën, duke ndikuar që disponimi i popullit për luftë të pajiset me udhëheqje organike, që populli të bëhet me udhëheqës dhe, që të vijë deri te kryengritja.
Këngët popullore tregojnë besimin e thellë popullor se, në ngjarjet historike, aspekti shpirtëror është më i fuqishëm sesa aspekti material, e jo anasjelltas, siç e kanë imponuar çifutët, me anë të Marksit, në botën e krishterë.
A e ka të njohur populli ynë, që është i inspiruar me Zotin, konceptin e luftës klasore? Ngase, nëse lufta klasore është ligj njerëzor, i jetës, atëherë ky popull i zgjuar do të duhej ta ketë parë atë dhe të flasë për të: e ai askund nuk flet për të si për një dukuri normale jetësore. Përkundrazi, kur në këngët e tij popullore e përshkruan udhëheqësinë e tij, ai kënaqet me pasurinë e saj, me bukurinë e saj, ai krenohet me fuqinë e tij, me guximin dhe mençurinë e saj. Vetëm në një vend ai zemërohet me sunduesit e tij: “Të mëdhenj, me shpirt të mallkuar”.
Vetëm në një rast ai i mallkon ata në këtë mënyrë, kur ata grinden midis veti dhe kur gjakderdhja e ndërsjellë e tyre e copëton mbretërinë.

Të robëruar nga ideologjia
Sikur populli ta kishte parë luftën klasore, ai do ta urrente klasën sunduese të tij dhe do t’i fërkonte duart nga gëzimi kur t’i shihte ata duke u gjakosur ndër vete. Ngase, nëse ajo klasë sunduese është armiku i tij, atëherë mosmarrëveshjet e asaj klase, lufta e saj, për të janë fati dhe mirëqenia e tij.
Për këtë shkak, mund të thuhet se as ateizmi, as materializmi e as lufta klasore nuk i përgjigjen shpirtit të popullit tonë.
Kështu kemi dëshmuar jo vetëm që revolucioni historik rus erdhi nga jashtë, me anë të parave dhe organizimit çifut, por edhe që vetë ai mendim, që erdhi në pushtet me anë të revolucionit, sipas natyrës së tij, nuk i përgjigjet shpirtit të popullit rus.
Ky është regjim sovjetik, nuk është Rusi.
Kuptohet se shumë ma shohin të madhe që them këtë. Ata do të donin që edhe pas vitit 1917 të mos e quaj Rusinë Sovjet. Por, unë nuk mundem, për tri shkaqe kryesore:
Shkaku i parë është se: ajo vet nuk e quan ashtu vetveten e saj. Nuk di se çka ka shtyrë Stalinin dhe shokët e tij që krijesën e tyre ta quajnë BRSS, ku nga të katër këto fjalë, nuk ka as edhe një fjalë që ka domethënie gjeografike apo nacionale. Por, ata kanë pasur ndonjë arsye për këtë. E, në botën e civilizuar, është zakon që dikush të quhet ashtu si ai e quan veten e tij, e jo me ndonjë emër tjetër. Rëndom, njerëzit konsiderojnë fyerje nëse dikush i quan ashtu si ata nuk e quajnë vetveten.
Shkaku i dytë është se Rusia dhe populli rus janë të robëruar me ideologjinë dhe organizimin e huaj – siç thamë më parë.
Dikush mund të thotë, nejse, le të jetë edhe ashtu! Keni të drejtë. Por, atje në veri gjendet toka e madhe ruse dhe populli i madh rus. Këtë vend më duhet ta quaj Rusi.
Do të përgjigjem me këtë tregim, që është edhe shkaku im i tretëm i fundit: Ishte njëherë njëfarë Jovani. Kishte tokë dhe fëmijë, shtëpi dhe punëtori, ara dhe bagëti. Këtë e vret Stojani. I merr gruan, fëmijët, shtëpinë, punëtorinë, tokën dhe bagëtinë. Për këtë shkak, unë atë e quaj Stojan, kurse pasurinë, fëmijët dhe bagëtinë, e edhe vetë gruan, i quaj të Jovanit. Dhe, këtë nuk mund ta përziej kurrsesi, as ta harroj. Kështu e kam zakon. Dhe, mendoj se ky nuk është adet i keq, mendoj se edhe ju e keni këtë zakon.
Por, në mesin tuaj duhet të ketë njerëz që nuk janë bindur nga kjo dhe që mendojnë: ky krahasim nuk është me vend. Atje nuk është vrasës dhe uzurpator Stojani, por vendi dhe populli rus kanë gjetur formën e duhur të rregullimit shtetëror dhe popullor, fatin dhe fuqinë e vet: Rusia ka lulëzuar dhe tani Bota e vjetër dridhet nga frika ndaj Rusisë. Le të shohim se a është kështu!

Pse gjeneratat e vjetra janë aq të rralla
Ne jemi në kërkim të së vërtetës, e cila është më e dashur për mua, sido që të jetë ajo. Të shohim pra, a është ashtu.
?ara ca ditësh kam folur me një të ri, i cili për shkak të dashurisë së madhe ndaj atdheut të tij rus, e kishte kaluar kufirin fshehurazi, kishte qëndruar aty rreth gjysmë viti dhe ishte kthyer fshehtazi. Raportet e tij janë botuar në numrin 24 dhe 27 të buletinit tonë. Nga ajo bisedë e gjatë katër orë, theksoj vetëm këtë:
“Ai është një vend në të cilin, përpos fëmijëve të vegjël, askush nuk të shikon në sy. gjatë bisedës shikojnë poshtë, lart, apo anash, e në sy nuk të shikojnë. Vetëm kur të njiheni mirë, i ngrehin sytë lart me frikë, duke ju shikuar në sy. Por edhe pas kësaj, zakoni harrohet vështirë.
Ky është një vend, të thuash ashtu, pa pleq e plaka. Kjo bie më së pari në sy. Gjeneratat e vjetra janë aq të rralla, sa që bien në sy shumë pak.
Ky është një vend shumë i prapambetur. Prapambeturia është bërë shprehi, ashtu si ne që nuk e hetojmë praninë e ajrit, po ashtu ata nuk e hetojnë praninë e prapambetjes, janë mësuar me të.
Ai është një vend ku asgjë nuk mund të blihet pa u shtyrë. Për gjashtë muaj sa kam qëndruar në BRSS, nuk kam parë asnjë artikull që ishte me bollëk. Për këtë shkak, për çdo artikull bëhen radhë, “hvost”: për gazeta, shkrepëse, sapun, miell, këpucë, stof, apo edhe për bileta të hekurudhës. Nga asnjë stacion hekurudhor kurrë nuk nisen të gjithë udhëtarët: dikush mbetet pa u nisur, meqë nuk ka vend.
Ai është një vend ku blihen edhe gjësendet që nuk i duhen njeriut, me shpresë se, me anë të këmbimit, do të vihet më lehtë te gjësendet e nevojshme. Është një vend ku vetëm familjet e rralla, të privilegjuara qytetare, e kanë dhomën e tyre të veçantë. Shumë shpesh, në dhoma të mëdha jetojnë nga tri çifte bashkëshortore, apo një çift bashkëshortor dhe dy-tre të vetëm.
Me një fjalë, ky është një vend që jeton në një terror që nuk mund të paramendohet në Evropë dhe në një varfëri, e cila në Evropë duket e pabesueshme”.

Në vazhdimin e ardhshëm:

• Çka ndodhi në Rusi, në vitin 1939?
• Cila është historia e regjimit sovjetik, në sytë e Dimitrije Lotiqit?
• Si jetonin asokohe të burgosurit në BRSS?

Fshatarët dhe punëtorët ishin opozita e vërtetë dhe masive

Ekskluzive: Botohet për herë të parë Programi i partisë fashiste serbe “zbor” për likuidimin e hebrenjve (10)
Fshatarët dhe punëtorët ishin opozita e vërtetë dhe masive
Cila është historia e regjimit sovjetik, në sytë e Dimitrije Lotiqit?
Por, as kjo ndoshta nuk e bind ndokënd, që në BRSS-në e sheh Rusinë dhe fatin e popullit rus. Të vazhdoj më tutje. Atje qeveris qeveria që quhet Qeveria punëtore-fshatare. Dhe, shumë njerëz te ne që e pëlqejnë një regjim të tillë, thonë: me siguri se në Rusi nuk e kanë gjendjen e mirë as fisnikët e as kapitalistët, as peshkopëve dhe priftërinjve, por e kanë gjendjen e mirë punëtorët dhe fshatarët. Të shohim se a është, të paktën, kështu. Pranoj se, nëse gjendja e punëtorëve dhe fshatarëve është e mirë, nëse sovjetikët të paktën këtyre shtresave të gjera të popullsisë i kanë bërë mirë, atëherë tërë kjo që flas kundër tyre nuk është e bazuar. Por, çka të bëjmë nëse nuk është e mirë as gjendja e punëtorëve dhe fshatarëve?
Ata që mendojnë kështu, do të habiten, do të tmerrohen kur t'u them se opozita e vetme e sovjetikëve sot, janë mu punëtorët dhe fshatarët. Inteligjencia nuk është opozitë. Sikur edhe në vendet e tjera, ajo është oportuniste, karrieriste, e dobët, jo luftarake. Fisnikët ose janë të shkatërruar, ose në arrati. Biznesmenë të pavarur nuk ka fare: ata janë likuiduar. Klerikët merren vetëm me çështje të kishës, e cila edhe sot, në kohën e Stalinit, është e përndjekur. Nga radhët e tyre, më luftarakët janë "priftërinjtë bredhacakë", që nuk janë të regjistruar dhe bredhin në fshatra dhe qytete, duke bërë ceremoni sekrete, për çka edhe janë të pëlqyer nga populli, mu pse lutjet e tyre janë të fshehta.

Dekretet e komisarëve sovjetikë
Por, opozita e vërtetë, e rrezikshme dhe masive janë punëtorët dhe fshatarët.
Se me të vërtetë është kështu, shihet nga dy dekrete të komisarëve popullorë sovjetikë, të atij të datës 28. XI 1938, me të cilin është vënë legjislatura e re punëtore, si dhe me atë të datës 28 V 1939, me të cilin është vënë e drejta e re kolkoze. Dekreti i parë, me dispozitat e tij paraqet legjislaturën më të vështirë punëtore në Evropë. Kurse dekreti i dytë paraqet një robërim të vërtetë të ri të fshatit. Por, këto dekrete dalin jashtë kontekstit të kësaj analize që jemi duke bërë këtu sonte. Këtë mund ta gjeni edhe në shkrimet tona të tjera. Megjithatë, duhet ta themi një gjë: në Evropë nuk ekziston një legjislaturë e tillë që përkujdeset aq pak për liritë e punëtorëve, siç është ajo sovjetike. Po ashtu, nuk ka në botë legjislaturë të tillë që fshatarit i ka dhënë aq pak të drejta, sikur që është ajo në BRSS.
Sovjetët ishin të detyruar ta bënin një gjë të tillë. Me vite të tëra, ata në kongreset e tyre partiake, për të gjitha problemet e tyre fajësonin 'udhëheqësit', ata që i drejtojnë fabrikat. Për shkaqe doktrinore politike, ata nuk kishin guxuar që të thoshin se problemet u vinin për shkak të presioneve që vijnë nga masat punëtore dhe fshatare, në emër të të cilëve edhe qeverisin. Por, në fund, jeta i kishte detyruar që haptazi t'i publikojnë akuzat dhe ato u dëgjuan për herë të parë në Kongresin partiak të marsit të vitit 1939 - edhe atë jo më kundër 'udhëheqësve', por drejtpërdrejt kundër punëtorëve dhe fshatarëve. I tërë viti 1939 është në shenjë të luftës së regjimit sovjetik kundër punëtorëve dhe fshatarëve.
Ajo luftë nuk ka plasur tani. Ajo është e vjetër sa edhe regjimi bolshevik. Në fillim, ajo ishte luftë kundër 'të bardhëve', më pas kundër inteligjencisë reaksionare, shtresave të mesme dhe klerikëve. Tani, vetë masat popullore, jo për shkak të arsyeve doktrinore, por në emër të natyrës, apo vetë jetës, rebelohen kundër një sistemi të pamundur, që është shpikur nga shpirti çifut për popujt joçifutë dhe që duan t'ua imponojnë agjentët e vetëdijshëm dhe të pavetëdijshëm çifutë, kundër vullnetit të Zotit.
Historia e regjimit sovjetik, gjatë këtyre 22 vjetëve është histori e një lufte të përgjakshme dhe të ashpër e popullit rus kundër okupatorëve të tij, përfaqësuesve dhe eksponentëve të mendimit çifut-marksist.

Krimet e regjimit sovjetik
Këto dekretet e fundit janë vetëm pranim i haptë i regjimit sovjetik i asaj lufte, mu me ata, në emër të të cilëve ata kishin rrëzuar regjimin e vjetër, kishin shkatërruar aq të mira materiale, kishin vrarë me miliona njerëz, kishin shkaktuar vdekjen nga uria të dhjetëra miliona të tjerë, kishin përndjekur dhe përzënë me dhjetëra miliona të tjerë, kurse të gjithë të tjerët i kishin futur në regjimin ku "përpos fëmijëve, askush tjetër nuk të shikon në sy".
Dyshuesit ende nuk janë të bindur. Ata përmendin dy arsye. E para ka të bëjë me fuqinë politike dhe ushtarake të BRSS-së, kurse e dyta me gjërat e mëdha e të çuditshme që ata kanë krijuar në Rusi. Ata që nuk besojnë, thonë: "nëse është kështu si thoni, atëherë prej nga vjen ajo fuqi politike dhe ushtarake e BRSS-së, prej nga vijnë aq shumë gjëra të jashtëzakonshme të mëdha, që janë bërë atje?" Ata kanë të drejtë që të pyesin. Dhe, unë ju përgjigjem:
Kur është paraqitur kjo fuqi, për të cilën flisni? Kur Evropa perëndimore hyri në luftë. Ku ishte BRSS në vitin 1938 për pengimin e Polonisë ndaj Çekosllovakisë? Përkundër protestës sovjetike dërguar Polonisë, kjo e fundit u përgjigj me neveri dhe e vazhdoi presionin dhe sulmin kundër Çekosllovakisë, me ç'rast sovjetikët nuk bënë asgjë për ta penguar Poloninë.
Pse BRSS nuk i ka diskutuar problemet e saj me vendet skandinave para 1 shtatorit 1939? Pse konfliktin e saj me Poloninë nuk e ka diskutuar para 7 shtatorit 1939? Ka vetëm një arsye. Në mënyrë që BRSS të mund ta demonstrojë forcën, ajo duhet të ketë para vetes kundërshtarë të dobët, shumë më të dobët se vetvetja.
Eksperti ushtarak i "Times"-it, më 10 gusht 1939, pra në kohën kur Anglia negocionte me BRSS-në, kishte bërë këtë vlerësim për ushtrinë e kuqe:
"E aftë që, me sulm të befasishëm, t'i japë goditje serioze edhe armikut të fortë, nëse ky i fundit nuk është i kujdesshëm. E aftë për ofensivë të rëndësisë së vogël kundër armikut të dobët."

Çka shkruhet në librin e një francezi
Pra, e paaftë që ta godasë armikun e fortë i cili është në gjendje gatishmërie - siç nuk është e aftë as për një ofensivë të rëndësisë së madhe dhe të përgjithshme, bile edhe kundër kundërshtarit të dobët.
Shkaqet për këtë janë: teknike (vështirësitë në qarkullim, trafik), ushtarake (kuadri i dobët dhe joadekuat i oficerëve), morale-politike (jobesueshmëria e trupave), ekonomike (gjendja e vështirë ekonomike e vendit).
Sa u përket mrekullive të mëdha për të cilat flasin ata që nuk besojnë, mrekulli të caktuara me të vërtetë ekzistojnë.
E para ka të bëjë me faktin që, përkundër të gjitha të dhënave për plotësimin e planit të prodhimit, vendi ka një pamje të një jete shumë modeste, bile edhe të mjerë, ku asnjë artikull nuk mund të blihet pa u shtyrë, e shpesh as ashtu.
Mrekullia e dytë ka të bëjë se, në të vërtetë do të ishte mrekulli sikur të kishte sukses regjimi që lavdërohet se, në buxhetin e tij ka 80.000.000 zyrtarë, respektivisht burokratë, ku sipas rregullit, mungon iniciativa personale.
E treta ka të bëjë me atë se do të ishte mrekulli e llojit të vet, sikur regjimi, ku liria njerëzore dhe personaliteti kanë aq pak rëndësi, të mos ishte në gjendje që të ndërtonte, me anë të punës së padrejtë dhe falas, fabrika aq të mëdha, kur para tyre, kjo u kishte shkuar për dore faraonëve dhe perandorëve romakë, me një terror shumë më të vogël, e me një respektim më të madh të lirisë dhe personalitetit njerëzor dhe me shumë më pak viktima në njerëz të vdekur dhe në të mira materiale.
Por, mrekullia më e madhe që e kam hasur në analizimin tim personal të literaturës së shumtë dhe gjatë dëgjimit të dëshmimeve të shumta, është ajo që kam hasur në librin e një francezi, i cili pasi përshkruan këto mrekulli, në fund thotë: "A mund të më shihet për të madhe që nuk kam parë asgjë të bukur dhe madhështore. Në të vërtetë, kam parë. Kam parë entin ndëshkues që gjendet 20 kilometra larg Moskës, i cili nuk ruhet nga rojat, ku të dënuarit munden lirisht të hyjnë e të dalin, që të shkojnë në operë apo kinema në Moskë, ku të ndëshkuarit lirisht munden t'i marrin aty familjet e tyre dhe që me to të jetojnë në burg, ku të dënuarit kanë një komoditet dhe bollëk të tillë, saqë enti duhet t'i pengojë ata që, nga liria, duan që disi, në mënyrë 'joligjore' të hyjnë brenda.

Lufta e rrufeshme e Gjermanisë

Ekskluzive: Botohet për herë të parë Programi i partisë fashiste serbe “zbor” për likuidimin e hebrenjve (11)

Pse Lotiqi mendon se Hitleri është bërë agjent i pavetëdijshëm çifut?
Dhe kështu, paraqitëm paralojën e dramës: të zemërohet Gjermania, të prangoset ajo me pranga të përbëra nga fijet e rrjetit të merimangës, të dobësohen fituesit.
Nga kjo do të zhvillohet drama. Por, vetëm atëherë kur të realizohet paraprakisht bashkimi i papritur i Gjermanisë dhe BRSS-së.
Edhe sot ka të habitur nga një rrjedhë e tillë e papritur. Por, a nuk vlonte shtypi ynë i madh nga pohimet: "nesër a pasnesër nënshkruhet marrëveshja e Anglisë me Rusinë". Ishte e kotë ajo që ne thoshim se kjo nuk do të ndodhte. Disa qeshnin me ne, të tjerët na mallkonin, të tretët na sulmonin. Megjithatë, Anglia nuk nënshkroi marrëveshje me BRSS-në. Në vend të kësaj, për habinë e të gjithëve, erdhi pakti gjerman-sovjetik për mossulmim.
Cila është rëndësia e tij në tërë këtë dramë? A bëhet fjalë për një pakt të rëndomtë politik-ushtarak, siç nënshkruhet shpesh midis vendeve?
Epa, jo! Ky pakt ka një domethënie tjetër. Ai është skena e fundit e paralojës. Karakteri i tij perfid-djallëzor ndriçon me dritë tragjike të kuqe vetë dramën e cila fillon që të shfaqet para syve tanë.
Për shkak se e kemi ditur një gjë të tillë, përkundër pohimeve të tilla të shumënumërta, kemi mundur me këmbëngulësi të themi se nuk do të ketë marrëveshje midis Anglisë dhe BRSS-së.

Drama filloi
Në këtë dramë, Gjermania është shkaktare e luftës, motor i saj, e si rrjedhim - edhe motor i revolucionit.
Pakti gjerman-sovjetik i 23 gushtit nuk është asgjë tjetër, përpos bashkimit të motorit me anijen, marrjen nën kontroll të fuqisë motorike gjermane nga ana e kapitenëve çifutë-marksistë të 'anijes'.
Për këtë shkak, ai pakt erdhi si skena e fundit e paralojës, në mënyrë që motori të mund ta marrë atë drejtim që dëshiron regjisori.
Për këtë shkak, ka kohë që ne kemi thënë se Hitleri është duke u bërë agjent i pavetëdijshëm çifut. Duke menduar se është duke bërë diçka që duhet t'i sjellë lumturi dhe madhështi Gjermanisë së tij, ai në të vërtetë është duke shkaktuar një luftë dhe, me anë të popullit të tij të madh, të përgatitur, të disiplinuar dhe të fuqishëm, është duke goditur murin anglo-francez, i drejtuar nga drejtuesi (kapiteni) sovjetik, tërë këtë në kuadër të qëllimit të parashtruar nga çifutët.
Dhe ja, drama filloi. U gjuajt Gjermania mbi Poloninë dhe e shkatërroi. Gjermania ka përgatitur një luftë të rrufeshme për lindjen, duke treguar se përgatitja dhe furnizimi i saj janë të shkëlqyeshme. U thye edhe Polonia.
Por, para kësaj, për shkak të garancive të dhëna, Anglia dhe Franca i shpallën luftë Gjermanisë.
Kur Regjisori ishte i sigurt se tashmë është ngritur perdja, se drama tashmë ka filluar, se kësaj here ajo do të luhet - edhe atë ashtu si duhet - pra, që nuk ka rrezik që punët të shkojnë kah paqja, se me të vërtetë do të ketë shkatërrime, dridhje, ofshama, zjarr dhe gjak - ai (Regjisori) filloi që të qeshej me një të qeshur të ftohtë dhe filloi që t'i fërkonte duart nga gëzimi.
"?, tha ai, sa mund dhe djersë! Dhe, mezi që njëherë të fillojë drama që jam duke e përgatitur me shekuj të tërë. ?! Filloi që të vijë koha e Izraelit! Erdhi fundi i mundimeve, telasheve tua, viktimizimit tënd, poshtërimit tënd të madh. Është duke aguar për Izraelin! Dhe, është duke ardhur fitorja jote: do të të bekojë mundësi me të cilin ti je mundur në natën pesëdhjetëshekullore!"

Roli i krijesës sëquajtur BRSS
Dhe, tani hyn në lojë edhe Bashkimi Sovjetik. Duke e hequr maskën nga fytyra e tij, pa fije turpi ai gjuhet mbi Poloninë e thyer, "që t'i mbrojë jetët, lirinë dhe pronat e vëllezërve të tij prek gjaku" - ai BRSS që në tokën ruse e shkeli lirinë, vrau me dhjetëra miliona njerëz dhe mori e shkatërroi tërë pronën e popullit të mjerë rus. Por, maska tani as që është e nevojshme. Ajo duhej vetëm derisa filloi Drama.
Dikur Gjermania bënte formula rreth sulmuesit, duke i bindur shtetet e tjera se kush duhej të konsiderohej sulmues. Tani, në fjalimin e Molotovit, pamë se 'kanë ndryshuar rrethanat, e bile edhe termet për sulmuesin, me të cilat jemi shërbyer, e që të tjerët kanë besuar!"
Dikur kjo ishte e nevojshme, kur BRSS ishte kundërshtari më i madh kundër fashizmit dhe kur vazhdimisht shikonte sesi t'i bënte Francën dhe Anglinë që ta sulmonin herë Italinë, herë Spanjën, e herë Gjermaninë, duke ua premtuar ndihmën e saj të 'madhe'. Sot, kjo rrenë nuk është më e nevojshme: regjia e Dramës është bërë aq mirë, saqë Anglia dhe Franca u detyruan t'i shpallin luftë Gjermanisë.
Tani, BRSS-ja mundet të marrë pjesë të presë polake, duke pritur përfundimin e Dramës.
Dikur kjo ishte e nevojshme, kur "frontet popullore" sovjetike, "blloqet antifashiste", "blloqet e forcave demokratike", u thirrshin të gjitha vendeve evropiane që t'u ndihmonin demokracive të mëdha perëndimore - sot, kjo rrenë nuk është më e nevojshme. Sot, agjentët e njëjtë sovjetikë-çifutë predikojnë dezertimin, mos-hyrjen në ushtri, urrejtjen ndaj demokracive kapitaliste. Pse të vazhdojnë të rrejnë, tani kur drama ka filluar.
Vetëm tani shihet se me sa ligësi është paramenduar roli i kësaj krijese sekrete, që quhet BRSS.
Komploti i dramës është ky:
Gjermania, e cila më së miri e ka kuptuar lojën tinëzare të Izraelit, ka pranuar me ngazëllim që në atë dramë ta luajë rolin e shkaktarit të luftës, motorit të saj, e me këtë - edhe të motorit të revolucionit. Ajo e ka bërë këtë, duke menduar se nuk do të vijë deri te lufta me anglo-francezët, në momentin kur ajo ta sulmojë dhe copëtojë Poloninë. Meqë anglo-francezët në linjën e Sigfridit as që mund të sulmojnë seriozisht, e në një mënyrë tjetër nuk munden t'i ndihmojnë Polonisë me kohë.

Lufta pa luftë
Nëse anglo-francezët do të hyjnë në luftë për shkak të garancive të dhëna Polonisë, kjo do të jetë një luftë platonike, luftë pa luftë. Ngase Gjermania, për katër javë, do ta thyejë plotësisht rezistencën polake, me ç'rast do të bjerë edhe qeveria e Polonisë që kishte shpallur luftë, e një qeveri tjetër do të lidhë paqe me Gjermaninë, duke ia dorëzuar Dancigun dhe Korridorin. Pas kësaj, anglo-francezët do të jenë të detyruar që edhe vetë të pajtohen për paqe. E, nëse nuk do të duan, le të rrinë në linjën e Mazhinovit. Gjermania, pas linjës së Sigfridit, do t'i shijojë në paqe frytet e fitores së saj.
Kjo llogari nuk do të ishte e plotë, sikur që u pa, nëse më 23 gusht të mos kishte sukses skena e fundit e paralojës së kësaj drame, që 'anija' (trupi) i revolucionit (BRSS), të mos lidhej me motorin e revolucionit (Gjermaninë).
Atë ditë, Hitleri mendonte se e ka mashtruar tërë botën. Tashmë kemi treguar se sa larg kësaj është ai, meqë ai pakt i ka mundësuar BRSS-së që të hyjë nga ana e saj në Poloni, që kësaj të fundit t'ia pamundësojë çdo rezistencë dhe që të marrë pjesë të mëdha të tokës së saj. Tani është i pamundshëm plani i Hitlerit për arritjen e marrëveshjes së paqes me Poloninë, ngase Polonia lëre më që është e mundur, por edhe e copëtuar. Me kënd të arrihet marrëveshja? E, kur nuk ka paqe me Poloninë, si të arrijnë paqe anglo-francezët, që për shkak të obligimit të nderit, kishin hyrë në luftë për shkak të Polonisë?
Gjermanët ishin përgatitur për një luftë të shpejtë, por në drejtim të juglindjes, e jo në drejtim të perëndimit.
Anglo-francezët aspak nuk janë të gatshëm për një luftë sulmuese, por vetëm për mbrojtje. Por, në luftë kanë hyrë, ngase kanë bërë premtime pa menduar mirë, që i kanë detyruar të hyjnë në luftë, përkundër faktit që me këtë nuk i kanë ndihmuar fare Polonisë. Kanë menduar se, me vetë faktin e hyrjes në luftë, ato kanë ndihmuar.
Anglo-francezët janë mjaft të fortë që t'i kundërvihen turrit të Gjermanisë. Kjo edhe përbënë vështirësinë kryesore të pozitës ushtarake të Gjermanisë. Por, edhe pse mbrojtja është e rëndësishme, shumë rrallë fitorja është siguruar vetëm nga mbrojtja. Vetëm kur mbrojtja ishte e gjatë, duke e dobësuar kështu sulmuesin, kur të sulmuarit mundnin të kalonin në sulm fitues. Por, në atë rast fitorja vjen vetëm pas një lufte të gjatë e të mundimshme.

Regjisori çifut nuk mund të dështojë

Ekskluzive: Botohet për herë të parë Programi i partisë fashiste serbe “Zbor” për likuidimin e hebrenjve (12)
Regjisori çifut nuk mund të dështojë
A do t’i kthehet BRSS-ja nacionalizmit rus? Pse Lotiq mendon se Regjisori dëshiron që Drama ta përfshijë tërë botën?
E anglo-francezët edhe mendojnë në këtë. Ata flasin për një luftë të gjatë. Por, në këtë luftë të gjatë, ata i presin dy rreziqe të mëdha. Rreziku i parë ka të bëjë me atë se a munden ushtritë e tyre ta përballojnë një luftë të tillë? Kurse rreziku i dytë ka të bëjë me atë se a mundet që në Gjermani, në vend të fitores së saj ushtarake, të vijë bolshevizimi?
Ngase në sy bie një fakt. Tash e dy muaj qëndrojnë ushtritë përballë njëra-tjetrës në gjendje luftarake, por luftë të plotë nuk ka. Shumë janë munduar që ta shpjegojnë një gjë të tillë, e edhe ne. Por, mendoj se shpjegimi i vetëm i drejtë për këtë është vetëm ky:
Duket se të dyja palët ndjejnë sa të tmerrshme janë mjetet e tyre vrastare, si edhe ato të palës tjetër, se materiali njerëzor nuk është në gjendje t’i përballojë gjatë atij armatimi.
Për këtë shkak, të dyja palët kërkojnë që të gjejnë farë pike te pala kundërshtare, ku me një përdorim të plotë të armatimit të tyre, për një kohë të shkurtër, të arrijnë rezultate të mëdha.
Një pikë të tillë deri tani nuk e kanë gjetur. Për këtë shkak, as që guxojnë ta zhvillojnë luftën në tërësi. E ajo zgjedhja në të cilën llogarisin anglo-francezët, paraqet një luftë të gjatë e me viktima, ku gjermanët në fillim do të sulmonin tmerrshëm dhe do të pengoheshin, duke pësuar viktima të shumta, e më pas do të sulmoheshin dhe do të humbnin. Për këtë shkak, themi se, për shkak të frikës evidente dhe logjike se njerëzit nuk mund të qëndrojnë sa armët, lufta e gjatë dhe e përgjakshme ka pak mundësi që të përfundojë me fitore. Bile, kjo është e pamundur. Dhe, në këtë mundësi llogarit Regjisori i kësaj drame, si dhe eksponenti i tij, BRSS-ja – që drama e gjatë dhe e përgjakshme të përfundojë ashtu si kanë paraparë çifutët-marksistët.
Personazhet kryesore të një drame
A ka mundësi që kjo dramë të mos ketë një përfundim të tillë, të pafat? Muri anglo-francez, motori gjerman dhe trupi sovjetik janë personazhet kryesore të kësaj drame.
Do të zhgënjehet (mashtrohet) regjisori çifut, në rast se Trupi nuk e dëgjon më. A ka shpresë se do të ndodhë një gjë e tillë? BRSS-ja është duke e evituar luftën, por me anë të mobilizimit është duke mbajtur një pjesë të madhe të popullit nën armë. Për një regjim sikur ky edhe vetë mobilizimi paraqet rrezik, ngase me anë të mobilizimit, nga popullsia e pakënaqur që deri atëherë në mënyrë pasive ka duruar të gjitha, krijohen ushtarë, respektivisht qytetarë të mbrojtjes aktive. Kjo ndryshon raportin e qytetarëve ndaj regjimit, prandaj regjimit i duhet që të bëjë lëshime, derisa qytetarët marrin lirinë që ndaj regjimit të marrin një qëndrim më të drejtë.
Sidomos për BRSS-në është e rrezikshme që t’ua mundësojë ushtarëve të vet që të njoftohen me jetën në pjesën tjetër të Evropës, me çka ata ishin të informuar vetëm nga propaganda vendore, e cila nga aspekti material, BRSS-në e kishte paraqitur si parajsë, e Evropën si ferr. Tani ushtarët, në pjesët e okupuara të Polonisë dhe në shtetet baltike, do të shohin mundësi jetese të tilla që nuk i kanë parë askund në BRSS e as që kanë mundur t’i marrin me mend.
Po ashtu, nevoja e furnizimit të ushtrisë duhet të shkaktojë ndryshime të thella në rregullimin e tyre ekonomik – apo të shkaktojë shkatërrimin e tërë shtetit. Të gjitha këto momente, gjatë kësaj Drame mund të ndikojnë që rrethanat në BRSS të ndryshohen thellësisht në drejtim të vërtetë nacional rus, sllav dhe të krishterë.
Nëse ndodhë kjo, atëherë Trupi do ta zhgënjejë (tradhtojë) Regjisorin. Ai do ta largojë nga vetja kthetrën e ndytë të Regjisorit. Nuk do të ekzistojë më BRSS-ja, por do të vijë në vendin e vet Rusia e vërtetë popullore. Kjo do t’i prishte më së shumti planet e Regjisorit të kësaj drame.
Por, nëse Trupi nuk do ta zhgënjejë Regjisorin, atëherë ekziston mundësia tjetër, që të prishet Motori. Kjo është një mundësi shumë më e vogël sesa ajo e para. Nevojiten humbje të shumta e të përgjakshme që të prishet Motori gjerman. E, tash për tash, kjo nuk është duke ndodhur. Kjo tek duhet të ndodhë. Nëse nuk ka ndonjë mjet të ri teknik të panjohur, kjo mund të ndodhë vetëm pas një lufte të gjatë e të përgjakshme. E, kjo luftë e përgjakshme është mu ajo që kërkon Regjisori i kësaj drame, për t’i realizuar qëllimet e tij.

Drama është përgatitur, regjisori nuk dëshiron
Kështu pra, Drama është përgatitur me mjeshtri. Izraeli ka arsye që, pas kuintave, t’i fërkojë duart dhe të qeshet, ashtu si di vetëm ai. Gjykuar sipas logjikës njerëzore, të gjitha gjasat janë që kjo Dramë të ketë sukses.
Por, regjisori nuk dëshiron që Drama të përhapet vetëm në perëndim të Evropës. Dëshira e tij është që ajo ta përfshijë tërë botën. Të mos ketë as një pëllëmbë tokë pa u përfshirë nga kjo Dramë.
Deri tani, në skenën e parë dhe të dytë të aktit të parë, në skenë kanë dalë Polonia dhe Gjermania, Anglia dhe Franca dhe BRSS. Por, Izraeli dëshiron që këtu të dalin edhe popujt tjerë: edhe ata baltikë e edhe ata ballkanas, edhe holandezët e vegjël e të qetë, belgët dhe finlandezët – ai dëshiron që Drama ta përfshijë tërë Evropën.
Çfarë pushteti mbi Evropën i jep kjo? Çfarë dënimi e pret Evropën?
Tërë bukuria dhe fuqia e saj, pasuria dhe mençuria, kanë ardhur nën shenjën e Kryqit të Krishtit.
Por, gjatë 150 viteve të fundit të historisë së saj, Evropa është dhënë pas ateizmit materialist dhe pas ideologjisë antikrishtere. Dhe, e ka humbur orientimin. Sikur anija në det, të cilës ia kanë vjedhur busullën, apo retë ia kanë humbur orientimin. Dhe, atëherë erdhën emisarët e Izraelit tinëzar dhe u propozuan popujve evropianë busullat dhe pikë-orientimet e tyre të rrejshme. Popujt evropianë i pranuan këto. Dhe, iu duk se u bënë më të mençur, ngase shkenca dhe teknika në jetën e përditshme ua rritë fuqinë, por harruan se kur në anije nuk ka busull , anija mund të ketë edhe pajisje të tjera të shumta teknike, por asgjë nuk do t’i ndihmojë. Do të bredhë dhe do të fundoset bashkë me të gjithë udhëtarët, teknikën dhe pasurinë e saj.
Gjatë këtyre 150 vjetëve Evropa thoshte: më jep njerëz me vullnet dhe vendosmëri të çeliktë, me respekt asketik dhe me mendje gjeniale. E, ata nuk është e thënë që të besojnë në Zot. Dhe, atë që kërkuan edhe e morën: Stalinin, Hitlerin dhe Musolinin.
Tani ajo është para shkatërrimit. Ashtu që do t’i merret pasuria, do të shkatërrohet, do t’i vriten fëmijët dhe do të ikin në male. Dhe, më pas, do të jetë një jetë që do ta imponojë Izraeli.

Përfundimi
Por, vëllezër dhe motra, unë nuk ua tregova tërë këtë për t’u dobësuar dhe për ta vrarë shpirtin dhe forcën tuaj. Por, për t’ua zbuluar të vërtetën. Të vërtetën të cilën nuk do t’ua thotë shtypi ynë, e as njerëzit e tjerë që i dëgjoni, për shkak të fuqisë së madhe të Izraelit.
Dashuria dhe frika më bëjnë që t’ua tregoj këtë të vërtetë. Dashuria, që disi të shpëtojmë, e frika, ngase rreziku edhe vjen nga mosnjohja e të së vërtetës.
Si ndodhi që Jakobi e mashtroi të atin e tij dhe, nga i vogli u bë më i madhi, nga më i riu më i vjetri, nga i varfri - i pasur, nga i përkëdheluri, në më të përkëdhelurin? Si e mori Jakobi bekimin e të atit, që i dedikohej Isakut?
Me anë të lëkurës së qengjit! Por, a do të kishte kjo sukses, sikur Isaku të mos ishte i verbër? Ishte verbëria e Isakut bëri që babai të mos e hetojë mashtrimin.
Nëse, pra, unë sot them këtë para jush, e them për shkak se shpresoj që, besoj që Zoti ka vendosur që t’ia heqë popullit tim perden nga sytë: që të shikojë, që të mos jetë i verbër më, që në dritë të plotë ta shohë atë që nuk e ka parë deri sot, për shkak të verbërisë.
Ky është qëllimi i parë i kësaj ligjërate: që ta tërheq vëmendjen në lojën tinëzare të Regjisorit, në mënyrë që t’ia hapë sytë popullit tim.
Por, vetëm kjo nuk mjafton. Nëse unë them këtë, e ju më dëgjoni, pranoni e bile edhe mbani në mend, nuk do të ketë kurrfarë dobie nga kjo, nëse fitimi ka të bëjë vetëm me këtë.
Popujt evropianë sot janë në një gjendje të cilën Demosteni, duke u folur athinasve rreth rrezikut që ua sjell Filipi nga veriu, përshkroi se gjenden të egrit. ”I egri – tha ai – lufton si ju, athinas: ai e çon dorën e tij aty ku e ka goditur armiku, për ta çuar më tej atje ku e ka zhvendosur goditjen armiku. Ai nuk bën asgjë për ta parapenguar armikun. Ai vetëm mbrohet aty ku tashmë janë bërë goditjet, duke ia lënë armikut pa mbrojtje anën tjetër”.

Popujt evropianë dhe konflikti i tmerrshëm

Ekskluzive: Botohet për herë të parë Programi i partisë fashiste serbe “Zbor” për likuidimin e hebrenjve (13)
Popujt evropianë dhe konflikti i tmerrshëm
Çka, sipas Lotiqit, duhet të bëjnë popujt evropianë? Çka u thotë ai serbëve që të bëjnë me çifutët? Si të fillohet lufta?Qëllimi i fjalimit tim të sotëm nuk është që të shkaktoj dëshpërim. Përkundrazi, kam për qëllim që, duke treguar gjendjen reale në botë, te dëgjuesit e mi të nxis vendimin e fortë që të mbrohen me trimëri, si duhet dhe me mend, e jo si të egrit e Demostenit. Popujt evropianë kanë hyrë në këtë konflikt të tmerrshëm, së pari ngase nuk e kanë parë Regjisorin e madh të Dramës së njerëzimit. Apo edhe nëse e kanë parë, e bile edhe nëse kanë thënë se e kuptojnë dredhinë e tij, ishin të bindur se do ta mashtronin Dinakun. Drama, me zhvillimin e saj të deritashëm, ka treguar se ata ishin në lajthitje.
Nëse popujt evropianë nuk kuptojnë planet e Regjisorit, nëse nuk fillojnë që të luajnë sipas këtyre planeve, por që t'u bëjnë bisht, Drama e njerëzimit do të realizohet dhe do të përfundojë ashtu si e ka paramenduar dhe si e ka drejtuar deri tani Regjisori i saj.
Pra, duhet që të njihen planet e Regjisorit, në mënyrë që ai të mos mund t'i realizojë ato.
Për këtë shkak, nëse dëgjuesit e mi sot nuk do ta pranojnë këtë luftë kundër planeve të Regjisorit, apo të paktën të pranojnë se kam të drejtë, atëherë asgjë nuk do të më gëzojë: kam folur së koti.
Dhe, nga kjo kam frikë. Nuk kam frikë se do të thoni: nuk na pëlqeu fjalimi, apo nuk është e vërtetë ajo që thua, por kam frikë se do të thoni: "Më pëlqeu, e vërtetë është kjo që thua, por unë nuk mundem të bëj asgjë", apo "Le të luftojnë të tjerët", apo edhe "Më mirë është që të rri rehat". Nga kjo kam frikë. Nuk kam ardhur, vëllezër e motra unë te ju që të më lavdëroni, apo që të arrij famë. Kjo nuk më duhet as mua, e nuk ju duhet as juve asgjë. Ajo për çka kam ardhur është që t'ua zbuloj planet e çifutëve dinakë dhe që të vendosni që të niseni në luftë kundër tyre. Nuk ju them që t'i thyeni dyqanet e çifutëve, apo kokat e tyre. Përkundrazi, këto janë mënyra të këqija me anë të të cilave çifutët e forcojnë sundimin e tyre, duke nxitur në botë mëshirë për gjendjen e tyre të mjerë. Përkundrazi, ju ftoj që çdo dyqan, punëtori apo kokë çifute ta respektoni sikur dyqanet, punëtoritë dhe kokat e qytetarëve të tjerë të vendit tonë. Por, thyeni, copëtoni planet e çifutëve. Populli që thyen dyqanet dhe kokat e çifutëve, e i nderon dhe vepron sipas parimeve çifute, ai popull është i dashur për çifutët.

Kush e humb rrugën,përfundon si në gërmadhë
Izraeli e ka në duart e veta, e mbanë të lidhur me zinxhirë të padukshëm, por shumë të fortë. Ai popull do ta luajë rolin e përgatitur në Dramën e njerëzimit, ashtu si dëshiron Izraeli.
"E, si ta fillojmë luftën?" - mund të pyesni ju. "Çka duhet të bëjmë, kur ta kemi hequr maskën e Izraelit, kur t'i zbulojmë planet e tij? Çka duhet të bëjmë që Regjisori të mos i realizojë qëllimet e tij?"
Rreziku më i madh për një anije është kur ia shkatërrojnë busullën. Le të ketë në të gjithçka me bollëk, le të ketë pajisje shumë të forta, por nëse prishet vetëm busulla, atëherë edhe anija më e madhe do të gjendet në një rrezik të tmerrshëm. Pasi që ta ketë humbur rrugën, ajo do të përfundojë si gërmadhë.
E njëjta gjë ndodh edhe me popujt kur humbin bazat themelore të jetës së tyre. Pas asaj që sot është një humbje e parëndësishme, do të vijnë të gjitha humbjet tjera. Do ta humbë shëndetin, lirinë, pasurinë, mbretërinë dhe namin. Ai popull do të bredhë nëpër oqeanin e jetës, popujt tjerë do të ikin nga ai dhe miqësia e tij, ashtu si largohen anijet nga gërmadhat e anijeve të thyera, prishura.
Çdo popull që humbë bazat shpirtërore të jetës së tij, bëhet menjëherë rob i çifutëve dinakë. Në vend të busullës së mirë, çifutët i japin atij busullën e rrejshme dhe, populli që e ka humbur busullën e tij, duke mos mundur ta shohë se busulla që ia japin çifutët është e rrejshme, e merr atë me të dyja duart, duke e falënderuar dhe lavdëruar popullin çifut, si dhe mendjen e tij që ia gjeti dhe ia dha këtë busulle. Bile, i duket se kjo busulle e re është më e bukur dhe më e mirë sesa ajo e vjetra. Nuk është i vetëdijshëm robi i çifutëve se vetë çifutët nuk e përdorin atë busulle, apo e përdorin vetëm sa për sy e faqe. Nuk e sheh robi i mjerë i çifutëve se kjo busulle çifute e largon gjithnjë e më shumë nga ujërat e qeta në të cilat e kishte drejtuar busulla e vjetër, duke mos e çuar fare në portin e qetë, por vetëm në stuhi dhe tajfune më të mëdha, me re të tmerrshme dhe me vetëtima të rrezikshme, në drejtim të shkrepave të rrezikshme. Nuk sheh asnjë rob i çifutëve se është duke ardhur momenti, kur ai do të duhet t'u bjerë çifutëve para këmbëve dhe t'i lusë:
"Ja, erdhi agimi, o Izrael! Më lësho tani. Më le që të pushoj! Vetëm ti mund ta drejtosh këtë anijen time. Më shpëto, o Izrael, ngase nuk mund të dal nga kjo stuhi e tmerrshme nëse ti nuk më nxjerr. M'i merr të gjitha, o Izrael - edhe lirinë time edhe anijen. Urdhëro o Izrael, e unë do të të bindem! "
Pra, duhet gjetur diku busullën e vjetër të mirë popullore, e duhet gjuajtur në det, jo Izraelin, por busullën e tij të rrejshme. Duhet që bazat e rrejshme shpirtërore t'i heqim nga jeta e popullit tonë e, bazat e shëndetshme, të vërteta, ato mbi të cilat populli është rritur, ka marrë fuqi, ka lulëzuar, në qetësi dhe gëzim, ato baza shpirtërore duhet t'i kthejmë.

"Zbor"-i ka refuzuarbusullën e rrejshme
Dhe, gjithçka që ka bërë "Zbor"-i deri tash, nga paraqitja e tij e parë, në të vërtetë është luftë kundër atyre bijve të verbër të popullit tonë, që jo vetëm që, në anijen tonë, shërbehen me busulle të rrejshme por që as nuk lejojnë t'u hapen sytë, t'u tregohet se ajo busulle është e rrejshme. Se me qëllim na është dhënë busulla e rrejshme.
Ne në "Zbor" e kemi refuzuar atë busulle të rrejshme. E kemi konstatuar dhe demonstruar rrenën e saj. E kemi gjetur busullën e vërtetë shumëshekullore dhe atë duam që ta kthejmë në vendin e saj. Nuk e kemi shpikur nga koka jonë, por kemi hyrë në thellësi të jetës sonë popullore dhe e kemi gjetur aty, të ruajtur në shpirtin e tij.
Kjo është një punë e madhe. Për këtë shkak, rruga jonë është e mundimshme dhe e hidhur. Por ja, ne vazhdojmë kësaj rruge. Ne luftojmë. Me vite të tëra ne jemi në këtë rrugë. Gjithçka që kemi duruar: goditjet e ashpra dhe shpifjet e ulëta, therjet me thikë dhe të shtënat nga revolet, e edhe ato nga pushkët, ndalesat, përndjekjet dhe burgosjet, asgjë nuk na ka ndalur.
Pak më parë, ju pyetët: "Si të luftojmë?" - A jeni të gatshëm, ju pyes, në vend që t'ju përgjigjem. A keni ju me të vërtetë gjak dhe zemër trimi? A keni me të vërtetë vullnet që të luftoni? Po!? - Mirë atëherë, jeni në çastin e duhur! Na u bashkoni që sot, mos ia falni as dakikun. Vendimet e mira nuk duhet të shtyhen. Na u bashkoni që të luftojmë: që ta gjuajmë në det busullën çifute, e që në vend të saj të vendosen parimet e lashta të jetës sonë popullore: burrëria, trimëria dhe të qenit zot i mirë shtëpie. Zoti sundues në Gjithësi, mbreti sundues në shtet dhe i zoti i shtëpisë në shtëpi, në vend të një rendi shkatërrimtar dhe qyqar në Gjithësi, shtet dhe shtëpi.
Por, nëse pajtoheni me këtë, atëherë kjo do të na qojë në një luftë të dytë: luftën për një rend të vërtetë popullor dhe shtetëror - sepse sikur të jetë rendi jonë popullor në shtet, a do të ishte refuzuar busulla jonë popullore, e në vend të saj të vendosej busulla e rrejshme çifute.
Lufta tjetër e "Zbor"-it është lufta për një rend të vërtetë popullor të shtetit, për një shtet popullor. Shteti është instrument i fatit të popullit. Shteti i sotshëm (me të vërtetë demokratike, apo rrejshëm) kapitalist, është shtet popullor. Ai shërben mu për atë që t'i mundësojë Izraelit që, me anë të saj, të vijë deri te ndikimi në fatin e popullit. Ai është një shtet nacional, por jopopullor, e shpesh, pa vetëdije edhe antipopullore.
Kur të vijë deri te busulla e vërtetë popullore e shpirtërore, kur me anë të saj sigurohet një pikëpamje e vërtetë në botë dhe jetë, atëherë përnjëherë do të largohet ajo verbëri që e ka errësuar jetën tonë të deritashme dhe ne do ta kuptojmë se si duhet të jetë rregullimi i shtetit tonë, në mënyrë që t'u përgjigjet interesave të mëdha popullore.
Ka shumë bij të përkushtuar të popullit që do të tmerrohen nga këto fjalë të mia, prandaj menjëherë do të jenë të gatshëm që të më gjuajnë me gurë, apo që të më mallkojnë.
Por, unë i lus që të mendojnë pak.

Regjisori i Madh dëshiron ta kallë botën

Ekskluzive: Botohet për herë të parë Programi i partisë fashiste serbe “Zbor” për likuidimin e hebrenjve (13)
Regjisori i Madh dëshiron ta kallë botën
Çka thotë Lotiqi për Mbretërinë e Jugosllavisë? Kush e kontrollon industrinë e sheqerit në Jugosllavi? Çka mendon Lotiqi për demokracinë?
Ja vetëm një fakt. Ai është i ëmbël, meqë bëhet fjalë për sheqer, por është edhe i hidhur, meqë është i vërtetë.
Në një tubim të fshatarëve, prodhues të panxharsheqerit, isha i ftuar i ftuar edhe unë nga Shoqata bujqësore serbe. Ja se çka thash me atë rast:
"Unë këtu shoh se organizatorët kanë ftuar të gjitha ministritë, bile edhe ushtrinë. Rroftë ushtria, bërtasin fshatarët, kurse gjenerali i pranishëm ngrihet në këmbë dhe përkulet para të pranishmëve.
Por, organizatorët kanë gabuar. Ata sundohen në bazë të Kushtetutës së Mbretërisë së Jugosllavisë. Aty thuhet se me shtetin qeverisë mbreti, Senati, parlamenti, qeveria, ushtria, nëpunësia. Tërë kjo është kështu sipas kushtetutës dhe, sipas kushtetutës, ashtu edhe duhej të ishte. Për këtë shkak, organizatorët e diskutimit rreth një çështjeje kaq të rëndësishme edhe i kishin ftuar të gjithë këta të pranishëm.
Por, për çështjen e sheqerit dhe panxharsheqerit nuk janë kompetentë as mbreti, as qeveria, as Senati, kuvendi, as ushtria e nëpunësia. Kompetente është vetëm Industria jugosllave e sheqerit, e cila është zotëriu i vetëm.
Në njërën anë 50.000 fshatarë kultivojnë panxharsheqerin, nga i cili edhe përfitohet sheqeri. Sa do ta blejnë farën, kur dhe sa do të mbjellin, kur do të shkulin panxharsheqerin, me çfarë çmimi do ta shesin, sa do të fitojnë për tërë këtë, nuk është për ta që të thonë, këtë do ta caktojë Industria jugosllave e sheqerit. Nëse nuk u pëlqen, le të mos mbjellin panxharsheqeri, le të mbjellin ndonjë kulturë tjetër.
Në anën tjetër, 3.5 milionë amvisëri jugosllave konsumojnë sheqer: si është sheqeri, sa do të ketë dhe me ç'çmim do të shitet, ata nuk mund të vendosin për këtë. Këtë do ta zgjedhë Industria jugosllave e sheqerit. Nëse atyre nuk u pëlqen kjo, atëherë le të mos blejnë sheqer, le të mos e hanë, le të hanë diçka tjetër.

Njerëzit që sundojnë
E, në Industrinë jugosllave të sheqerit, gjenden këta pesë persona të papagëzuar, apo të pagëzuar e të shkishëruar: Elbogen, Elek, Lederer, Shvarc, Lesiq dhe Koen. Dhe, tani zotërinj dhe vëllezër, ju jeni duke folur për një çështje, e cila as që ju përket juve, rreth asaj se sa do të jetë çmimi i rrepës së sheqerit, pra për çështjet që janë kompetentë vetëm personat: Elbogen, Elek, Lederer, Shvarc, Lesiq dhe Koen. Ju duhet ta zgjidhni këtë, e ju në të vërtetë as që e keni ftuar këtu Industrinë jugosllave të sheqerit! I keni ftuar ato organe të pushtetit që u obligon Kushtetuta e Mbretërisë së Jugosllavisë! Epo, mirë, t'u them: nga biseda e sotme nuk do të ketë kurrfarë dobie! Vetëm se të gjithë ne së bashku kemi humbur kohë: edhe prodhuesit, por edhe mysafirët tanë të lartë!
Ja, këtë pata t'ua them!" - kështu përfundoi ky fjalim me të vërtetë i çuditshëm.
Por, njësoj është edhe në çdo hap (e jo vetëm te sheqeri), kudo që të shkoni, qoftë në ndonjë sektor të ekonomisë, jetës shpirtërore apo jetës sonë politike. Gjithkund në këto fusha, ekzistojnë nga disa njerëz që sundojnë, duke mos pasur nevojë fare që të mbajnë llogari për interesat popullore apo shtetërore. Dhe, gjithkund sipas rregullit, ata janë ose të papagëzuar, apo që e kanë ndërruar fenë.
Një sistem i tillë jopopullor mundësohet nga demokracia (qoftë e vërtetë apo e rrejshme), ngase demokracia është shprehje politike e kapitalizmit, respektivisht e rregullimit jopopullor. Kapitalizmi dhe demokracia janë dy fytyrat e të së njëjtës medalje. Që të dyja kanë dalë nga e njëjta pikëpamje jopopullore, individualiste në botë, nga ajo busulla e rrejshme që na është imponuar nga çifutët.
Pikëpamja organike, në vend të asaj individualiste, i japin popullit dhe shtetit një formë tjetër, jodemokratike, klasore-kooperativiste, por popullore, ku mbreti dhe i zoti i shtëpisë në maje, me shtresat popullore në Parlament zgjedhin çështjet më serioze dhe më themelore shtetërore, derisa Qeveria, gjyqet, me të vërtetë ushtrojnë pushtetin e bazuar në ligje dhe sipas ligjeve, duke larguar kriteret partiake, duke i zëvendësuar ato me kritere mbarëpopullore dhe mbarështetërore, me ato kritere të busullës së vërtetë, të cilat tani nuk janë në përdorim.
Nuk është për mua që sonte të flas për këtë më shumë. Vetëm sa të theksoj që ta kuptoni veprimtarinë tonë.

Kujdesi për përhapjen e zjarrit të luftës
Ne në "Zbor", sapo e kemi përvetësuar frymën, shpirtin popullor, menjëherë kemi parë se kjo çon kah shteti i vërtetë popullor.
Kemi konstatuar pra, se rregullimi i tashëm shtetëror nuk është popullor. Kemi dëshmuar se, sipas rendit ekzistues, mbreti është ose kukull, ose tiran - vetëm zot shtëpie nuk është. E ai duhet që të jetë mu zot i shtëpisë. I tillë i duhet vendit. Për këtë shkak, populli ynë kurrë nuk ka mundur që ta paramendojë shtetin pa mbret, ashtu si nuk ka mundur ta imagjinojë gjithësinë pa Zot, e as shtëpinë pa të zotin e saj. Për këtë shkak kemi filluar luftën për një rregullim të ri popullor dhe për një shtet popullor. Nuk është se ne e kemi shpikur këtë nga kokat tona, por kemi hyrë në thellësinë e jetës popullore dhe e kemi gjetur atë aty.
Kjo është një luftë e madhe dhe e vështirë. Për këtë shkak, rruga jonë është e gjatë dhe e hidhur. Por ja, ne shkojmë asaj rruge. Me vite të tëra ne jemi në atë rrugë. Ne luftojmë. Gjithçka që kemi duruar: goditjet e ashpra dhe shpifjet e ulëta, therjet me thikë dhe të shtënat nga revolet, e edhe ato nga pushkët, ndalesat, përndjekjet dhe burgosjet, asgjë nuk na ka ndalur.
Pak më parë, ju pyetët: "Si të luftojmë?" - A jeni të gatshëm, ju pyes, në vend që t'ju përgjigjem. A keni ju me të vërtetë gjak dhe zemër trimi? A keni me të vërtetë vullnet që të luftoni? Po!? - Mirë atëherë, jeni në çastin e duhur! Na u bashkoni që sot, mos ia falni as dakikun. Vendimet e mira nuk duhet të shtyhen. Na u bashkoni që të luftojmë: që rregullimin e rrejshëm, jopopullor kapitalist-demokrat ta gjuajmë në det e, në vend të tij, të themelohet një shtet i vërtetë popullor me mbretin zot të shtëpisë në krye, me shtresat popullore, e jo me parti, si shprehje të vërteta të nevojave popullore, me Parlamentin ('Sabor'), e jo me parlamentarizmin e sotshëm, me një qeveri dhe gjyqësi të pavarura me të vërtetë, por edhe përgjegjëse.
Nëse pranoni tërë këtë, atëherë këtë të tretën do ta pranoni më së lehti.
Regjisori i Madh dëshiron që ta kallë botën, e në rend të parë Evropën. Falë, në njërën anë, lëkurave të qengjit, me të cilat vazhdimisht i mbulon duart dhe qafën e tij, e edhe falë verbërisë së atyre me të cilët punon, Regjisori ia ka dalë që ta ndezë zjarrin në Evropë. Një zjarr të madh e të tmerrshëm.
Në skenën e parë të aktit të parë ishin vetëm Gjermania dhe Polonia.
Në skenën e dytë erdhën Anglia dhe Franca.
Në skenën e tretë të aktit të parë u paraqit edhe Finlanda.
Për aktin e dytë të dramës, Regjisori i madh ka ndërmend që ta fusë edhe Ballkanin. Zjarri duhet të përhapet edhe këtu. Vetëm nga këtu duket se zjarri me të vërtetë do të bëhet evropianë. Ne tash i dimë planet e tij. Duhet ta parandalojmë këtë. Kjo nuk është një çështje e thjeshtë politike, e nuk është as një luftë e rëndomtë. Kjo është një luftë shkatërrimtare, që për çifutët duhet t'i shkatërrojë të gjitha shtetet kombëtare dhe, në rrënojat e tyre ta realizojë qëllimin e tij: realizimin e një shteti të përgjithshëm evropian, apo edhe botëror, me të cilin ai do të udhëheqë. Vendi ynë, qysh sivjet deklaroi se është neutral. Ne jemi të kënaqur me këtë. Vetëm se: edhe Finlanda ishte neutrale, e do të ishin edhe Polonia, Çekosllovakia dhe Shqipëria, sikur të ekzistonin tani.
Në mënyrë që vendi ynë të mbetet neutral, duhet që të mos ndjekë politikën e tij, por një politikë ballkanike. Vetëm Ballkani i bashkuar, i qetë, në bllokun e përbashkët ballkanik të paqes; vetëm një Ballkan i tillë mundet t'i largojë nga trualli i tij të gjitha shkaset dhe ndikimet e mundshme të Regjisorit të kësaj drame, pa marrë parasysh se çfarë maske të ketë ai dhe pa marrë parasysh fjalët me të cilat do të mundohet që të na këshillojë.
Ky mision është detyrë e vendit tonë. Ky është interesi kulmor i saj.

Në vazhdimin e ardhshëm:

• Si duhet, sipas Lotiqit, të zhvillohet lufta?
• Në çfarë konteksti e fut Lotiqi tregimin për profetin Jon?
• Çfarë misioni i përshkruan Lotiqi vendit të vet?

Si të pengohen planet djallëzore të Regjisorit të Madh

Ky është misioni, detyra e vendit tonë. Ky është interesi kulmor i tij. Nëse punon ndryshe, ai mund ta ruajë lirinë e tij, por me çmimin e humbjes së paqes, apo ta ruajë paqen, me çmim të humbjes së lirisë. E ne, nuk duam që ta humbim as lirinë, e as paqen. Duam që t’i mbajmë të dyja. Edhe ju, me sa shoh, për këtë jeni. Mirë është kjo! Por, atëherë le të punojmë në këtë që do të na sjellë paqe dhe liri: ta përcjellim gjithkund mendimin rreth solidaritetit të Ballkanit. Le të bëhemi bartës urgjentë të këtij mendimi, në ushtarë të tij. Le të kuptojmë se çka na pret jashtë kësaj. Ky mendim për të cilin angazhohemi me fakte, ka arritur përparim të madh kudo në Ballkan. Por, nuk ka askush në Ballkan që ta realizojë këtë mendim në një mënyrë të sinqertë, të vendosur, të paramenduar dhe të mençur. Politika jonë kënaqet vetëm me deklarata platonike.

Shpirti dhe gjaku i trimave
Ne përndryshe, përjetojmë ngjarjet sikur cungu në ujë, që shkon kah e çon uji. Ne nuk udhëheqim me ngjarjet. Me gojë themi se kjo është e nevojshme, por nuk punojmë që deri te kjo edhe të vijë.
Ne e themi këtë në të gjitha anët. Zëri ynë ka depërtuar edhe deri te kryeqytetet e tjera ballkanike. Por, zëri ynë do të jetë më i zëshëm, nëse vendimi juaj i sotshëm do të na ndihmojë në atë luftë, për atë qëndrimin e tretë të mendimit tonë të “Zbor”-it.
Kjo është një luftë e madhe dhe e vështirë. Për këtë shkak, rruga jonë është e vështirë dhe e hidhur. Por, ja ne jemi duke shkuar kësaj rruge. Ne luftojmë. Gjithçka që kemi duruar: gjuajtjet me gurë dhe mallkimet e rënda, therjet me thikë, gjuajtjet me revole dhe ato me pushkë, ndalesat, përndjekjet dhe burgimet – asgjë nga kjo nuk na ka ndalur.
Ju më parë më pyetët: “Si të luftojmë?” A doni me të vërtetë? Në vend të përgjigjes, ju pyes a keni me të vërtetë shpirt dhe gjak trimash? A keni me të vërtetë vullnet që të punoni? Po?! Epo, mirë atëherë! Na u bashkoni menjëherë, pa humbur asnjë moment, meqë vendimet e mira nuk duhet shtyrë. Na u bashkoni që të luftojmë për një Ballkan të qetë, të lirë dhe të fortë, i cili vetëm me ne dhe me popujt tjerë të Ballkanit mund ta ruajë edhe lirinë e edhe paqen.
Dhe, ta përfundoj këtë ligjëratë të gjatë, por sikur dëgjoj një pyetje. Një pyetje që nuk guxon të mbetet pa përgjigje. Sikur dikush nga ju pyet:
“A do të ketë sukses Regjisori tinëzar i kësaj Drame? Ai ka arritur aq shumë sukses, sa që kemi frikë se nuk do të mund ta kundërshtojmë. Sikur me të vërtetë është shkruar që ai të fitojë!”
Në vend të përgjigjes, do t’ua tregoj një tregim që e kam lexuar në librin e profetit të famshëm Jon. Ky tregim do ta japë përgjigjen në pyetjen e parashtruar.

Tregimi i profetit Jon
Joni, i biri i Amatit, dëgjoi zërin e Zotit, që i tha të shkojë në Ninivë, në një qytet të madh dhe ta predikojë zemërimin e Perëndisë dhe dënimin e tij për punët e këqija dhe për kaosin e madh. Por, Joni nuk shkoi në Ninivë, por shkoi deri në bregdet dhe hyri në një anije që shkonte për në Torzis.
Perëndia u zemërua pa masë, prandaj i çoi shumë valët e detit, saqë dukej se anija do të fundosej. Njerëzit e anijes u brengosën shumë dhe thanë: “Kush e ndolli zemërimin e qiellit?” E gjuajtën zarin dhe ai tregoi Jonin.
“Është e vërtetë, njerëz”, tha Joni, “Zoti im është zemëruar shumë për shkak të padëgjueshmërisë sime. Më gjuani në det, në mënyrë që të shpëtoni ju.”
Dhe, kur detarët e gjuajtën Jonin në det, erdhi një balenë dhe e përpiu Jonin. Dhe, Joni i frikësuar, për tri ditë e tri net qau në barkun e balenës, duke thënë: “Më mëshiro dhe më shpëto, Zoti im. Gabova. Por, mëshira jote është e madhe.” Dhe, balena e qiti Jonin në një bregdet, mu në drejtim të qytetit të madh e të famshëm Ninivë.
Dhe Joni u ngrit e, ashtu i lagur dhe i mjerë, hyri në Ninivë dhe me zë të lemerishëm filloi që të thoshte: “Njerëz, banorë të Ninivës! Më dërgoi Zoti me punë, e përkundër asaj që unë nuk desha të vij, të ikja në Torzis, Zoti e qoi stuhinë që të më nxjerrë prej barke. Balenën e urdhëroi që të më përpijë, por që të mos më hajë dhe që të më sjell këtu në Ninivë. Më çoi Zoti që t’ju them se do të vijë zemërimi dhe dënimi i Zotit për shkak të degradimit tuaj. Zoti do të dërgojë zjarr e sulfur në shtëpitë tuaja, në fëmijët tuaj, në bukurinë dhe famën tuaj. Medet për ty, oj Ninivë e famshme!”
Kur dëgjoi këtë, mbreti i Ninivës u frikësua, zbriti nga froni i artë, i shqeu rrobat e shtrenjta të tij dhe u vesh me rroba të thjeshta, qiti hi në kokë dhe e urdhëroi tërë qytetin e Ninivës që të agjërojë për tri ditë rresht. Dhe, Niniva agjëroi nga frika, gjë që Zoti e pa, iu dhimbën dhe hoqi dorë nga qëllimi i tij që ta shkatërrojë Ninivën, e cila në këtë mënyrë shpëtoi.
Duke parë këtë, Joni u hidhërua dhe doli jashtë mureve të Ninivës, bëri një kolibe të vogël për veten e tij, nga disa rrema, u ul dhe tha këto fjalë:
“Të njoh unë ty, o Zot: Ti je i mëshirshëm, nuk qëndron pranë vendimeve dhe gjykimeve Tua të drejta. Për këtë shkak edhe nuk desha që të të dëgjoj.”
Kështu tha Joni, i biri i Amatit, por askush nuk ju përgjigj, meqë qielli heshti, kurse dielli dogji shumë. Por, për habi, ndodhi një mrekulli. Farat e kungullit që ishin aty, te këmbët e Jonit, mbinë dhe filluan që të rriten, duke bërë hije, prandaj Joni u ndie mirë.
Por, Zoti dërgoi një krimb, i cili i ngrëni rrënjët e kungullit dhe ai u tha, duke u rrëzuar. Kështu, dielli depërtoi në kolibe dhe filloi që t’ia digjte ballin Jonit.
Në njërën anë për shkak të mërzisë për kungullin, e në anën tjetër për shkak se e digjte dielli, Joni u ul në pluhur dhe ngriti duart nga qielli duke thënë me tërë zërin e tij: “O Zot, më merr! Pse më mundon? Deshi të më mbys deti, por balena ishte më e shpejtë dhe ajo më përpiu. Dhe, për tri ditë e tri net qëndrova në barkun e saj, e më pas, sipas urdhrit tënd, ajo më qiti në bregdet dhe, kështu, erdha në Ninivë. E predikova fjalën tënde, kërcënimin tënd, por ai nuk u realizua, ngase Ti hoqe dorë nga qëllimi yt. Tani, nuk pate mëshirë as për këtë kungull të mjerë, por e dogje atë... Më merr, o Zot, që të mos mundohem më!”
“O Jon, more Jon! Ty të vjen keq për kungullin për të cilin as nuk u mundove, as nuk u përpoqe, e mua të mos më vij keq për qytetin e madh e të famshëm Ninivë ku, përpos bagëtive, gjenden 120.000 krijesa njerëzore, të cilët nuk dinë as çka është mirë, e as çka është keq.”

Lëmshi i shkatërrimit të krishterimit
Regjisori i Madh ka thurur mirë lëmshin e shkatërrimit të krishterimit. Dhe, në bazë të planit të tij tinëzar, puna i filloi mirë. Dhe, gjithçka është duke shkuar ashtu si dëshiron ai. Por ja, ne ja demaskuam lojën e tij. Ajo që kemi parë prapa kuintave, ua themi që të dihet, i ftojmë të gjithë njerëzit që t’i pengojnë planet djallëzore të Regjisorit të Madh, të mjerë.
Ju pyetni se a do të realizohen qëllimet e Regjisorit?”
Në vend se t’ju përgjigjem, ju them se çka duhet të bëni, që planet e tij të dështojnë.
Ju ngurroni, keni frikë, hamendeni, dyshoni në sukses. Keni frikë nga përsosmëria djallëzore e planit dhe regjisë. Për këtë shkak, sikur e humbni shpresën.
Për këtë, nuk kam fjalë të tjera përpos atyre që Zoti i tha Jonit: “Ty të vjen keq për kungullin për të cilin as nuk u mundove, as nuk u përpoqe, e mua të mos më vij keq për qytetin e madh e të famshëm Ninivë ku, përpos bagëtive, gjenden 120.000 krijesa njerëzore, të cilët nuk dinë as çka është mirë, e as çka është keq.”
Nuk është Regjisori i plotfuqishëm. Sukseset e tij vijnë nga tinëzia e tij dhe nga verbëria jonë. Për këtë shkak, le të punojmë për zhdukjen e verbërisë, me ç’rast tinëzia do të shihet menjëherë.
Por, mbi të gjitha, të mbështetemi te Ai që e mëshiroi Ninivën, ngase kujdes! Në Evropë ka njëmijë herë nga 120.000 asi krijesash njerëzore që nuk dinë as çka është mirë, e as çka është keq!
Lufta jonë edhe bazohet në atë shpresë dhe në atë besim.
Ligjëratën “Drama e njerëzimit bashkëkohor”, Dimitrije V. Lotiq e ka mbajtur në më shumë se 20 vende të Jugosllavisë. Teksti i botuar bazohet në stenogramin e ligjëratës së parë, të mbajtur në Beograd, në sallën e Pallatit të Inxhinierisë, më 25 tetor të vitit 1939.