Lotët e dhimbjes treten mes kujtimesh

13-VITET e TUA "MOTER"


Shkuan 13-vitet e tua "moter" ..., shkuan mortit,

13-vjet prej meje ndare, dhe lotin ia ngrive prindit.

13-vjet une "qyqe mbeta" tek numeroja vellot e bardha !?

..., kapesha kujtimeve te tua, te degjoja prej teje fjale !!

Qeshin buzet e botes,..., qeshin s'e s'njohin dhembjen_thike,

13-vjet, si oret e nates, 13-vjet plage __ marr ne heshtje !

Marsi , data 28___ kjo OTRANTO___ ne shpirtra mbet '

.., dhe tek varri ket' 13-vjetor, s'kam as lot e lule "moter",

nje AMANET qe me ke lene, do te ta shkruaj mbi mermer,

Dera e mallit per DASHURINE do te hapet ndoshta kete here !

Përherë një djalë me thinja !!

(poezi-homazh-prof.studiuesit,kritikut letrar, mikut tim—K.Shtëmbari)



M’a drodhe zënë e penës në bojën e pakët,

Vargun m’a gjysmove në at’lajm të largët....,

Mendimi më shkau, si dylli prej qiririt në mesnatë,

Si fjalët që shkëmbenim për poezitë e librat bashkë!

Për moshën që kishe, përherë më thoje;

-“Jam djalë UNË, jam i ri moj Bruna” !!

I mbushur me merita një jetësi e tëra në jetë-74-vitet që le,

(Dheut le gjurmët, si feniksi në qiell-kaltërsitë,)

Këmbanat e lotit do të dëgjohen edhe nga Londra për këtu,

Do t’a dëgjojnë ata që dhe ujin pinin me ty !

Rrugë të gjatë ke për të bërë...,rrugët e shpirtit...,....,

Me një lot të ngrirë nën qerpikun e menduar,

për ata që s’arrite dhe t’i takoje..,.., kishe shumë, shumë, shumë,

Në krah do t’më kesh dhe këtë herë, si përherë, në librat e kritikat !


E Ti do të prehesh i qetë, kur dheun e tokës tënde trupit t’ia ndjesh !

Po hyn MARSI 2010_ dhe data 28-te....,

Ne hije te LOTIT me ngjishet fjala "D E T" !

Kapercyen vitet, si hapat qe hodhe "femije"-MOTER !

Kapercyen, si dallget qe reren tresin thellesive blu...,

Aty t'u gershetua dhe "MALL-HESHTJA" per te fundit here ,

Aty e pe diellin qe erresohej ne anijen Sibila __Lubia e Vertete

Thike-kaltersise ne damaret e ujerave OTRANTO , buzeqeshja t'u enjt !

Jam kthyer nga lindja, krrusur,

Me nje shkop ngjyre te hirte.

Perendimi me ndjek pas te me genjeje mendjen...,

Tani kujteses se "Lule Kumbulles" , fle shtrire

-Radha e luleve te lotit si mozaik i ngrire !

PER KE ......!!!


Per ke qan njeriu,

Per ate qe do ,

Per ke qan zemra,

Per ate qe dhemb.

Per ke qan shpirti ,

Per ate qe pret ,

Per ke qajne syte ,

Per dhembjen e njeriut !

CAST !


I harrova endrrat ,

Ujevara m'i rrembeu moter...,

Thellesish treti akujt ,

Ne kaltersine e qiellit te ktheu !

Kishte mall pertej xhamit ...,


Kishte mall pertej xhamit te shkrire ne vaj ,

Mall mbi deget e lartesive ku preheshin rete ,

Ndare ne sup te diellit nga rrezet e para.

Kishte mall pertej xhamit ..., MOTER ,

Duke endur agimit zera te pergjumur !

U endën vitet e tua...,....,


U nise për udhë në detin e gjerë,

Me vete more ti plot mall e brengë.

Për zemër e kishe babin e shtrenjtë,

Që më shumë shok, se prind ishte për ne !

Me ty qante një hall, muahabet a mirësi,

Me ty e kish lidhur gjithë kët’dashuri!

Buzëqeshja të ngriu në ujtë e kaltër,

Sytë t’u kristalizuan në botën pa ajër!

Ike larg nga jeta, na braktise moj zemër,

Në fundin e detit e trete ti jetën !

Mes dallgëve, mes peshqëve , me kripësisë së tij,

U endën vitet e tua, e shtrenjta rini !

Të pash për here të fundit në shtëpinë tonë,

Aty , ku ziheshim, putheshim gjithmonë.

…Dhe gjithçkah e përmbysi lajmi në televizion !

Detit këpus dallgë !


Detit ia preva dallgën, tek vinte bregut,

Me penë ia shemba ngjyrën nën gurinj.

Letrën e shtriva për së gjati në hapësirë,

Të merrte në bardhësi, “mëkatet e shenjtorit”!

MOTRES SIME "ALBANA" !


Qendroje ne mes dhembjes e bere mermer nga loti ,

Krahet qe masja mallin si kam me moj "moter",

As buzeqeshjen qe zemrat n'a ndane per se fundi ,

Dallgeve te nje deti blu u zhduken si mos te ishe...,...,

Dhe 1-vit nga vitet ..., !


U harrua dhe ky vit ..., ...,

Nga jeta hapa zymtesie terheq zvarre ,

U thye me fjalet te prekte pak vajtim ,

Si gjethe e thare ra ne rrebeshin e viteve ,

...dhe yjeve ua trembi heshtjen e lodhur !

Ike moj motër, more rrugën për parajsë,
Në zemrën e copëtuar kishe veç dashuri dhe gaz.
Kur lotët derdhje, të rrëshqisnin me ngadalë,
Ashtu siç flisje me të gjithë nga një fjalë.
T’u thye zemra nga fjalët pa pushim,
Në fundin e detit “ti” re në qetësi !
Nuk fole, nuk klithe, s’kërkove ndihmë tek askush,
Se s’kishe njeri pranë veç dallgëve pa fund.
“T’i” mori ëndrrat deti, u martove me të, shpirt,
“Ti”, nuse vetë ishe dhe deti për ty u bë bishë !
Në mes tij ngele shenjtore e përjetëshme,
Dashuria t’u kthye në një ëndërr prekëse !
Me mall u nise drejt idealit të vërtetë,
...,por anija gjigande të zhyti 800m thellë.
U shuajtën ëndrrat, shpresat dhe dëshirat,
U tretën lotët, nënat dhe zemrat.
108-Shpirtra u shkëputën nga jeta,
Me ty bashkë, me ty ranë atje në fund të detit.
Lotoj e lotoj se s’do të kem më pranë,
Ikën vite motër, dhe “ti” njëherë në ëndërr s’më ke dalë!
Më ka marrë malli motër , më ka marrë,
Me ty s’do jem më si më parë,
Për “ty” do të lotojnë dhe brezat në vazhdimësi,
Për “ty” dhe për shpirtrat që ju mbytën në thellësi !

Ndarja


M'u shua fjala fletes jetime ,

Bardhesise se tepruar, syte iu vrane ,

Emer s'kishte, as ne krye e as ne fund.

M'u shua fjala, rrugeve te gjata hijerende .

Ecte kokeulur, zvarre terhiqte trup ,

Dita qe pertypi castin e dhembshem te ndarjes....,

Thinj kohen


Thinj kohe te ikur, ne rrudhje dallgesh ,

Perhap arome deti ne vargje te lodhura,

Hesht pena e cfilitur ne gjethe te kumbulles ,

Kafshon gdhendje ne rendese kujtimesh !

MOTRES SIME "ALBANA" !


Ne perthyerje te viteve e fsheha lotin e dhembjes ,

Qe prej Marsi '97 , s'i numerova dot vitet e ndarjes .

E mira e motres sa heshtur me iken vite pa TY, prane ,

..,por ne germa e vargje per mua JE ne PERJETESI e GJALLE !

* * * * * * * * *

Kujtimet më vijnë rrotull që nga fëmijëria,

Lulet ishin më të sjellshmet, se takohesha cdo orë,

Motra ishte më e shenjta, sa me to se krahasoj .

UDHËTIM MES DETIT...,


Kur deti përplaset anijes me forcë…, s’frikësohem JO !

S’harroj e këputem në djepin e mallit, si foshnjë…,

Dallga jote det më tret hijet e shkuara të vajit,

Më pret në buzë të zemrës, brengën vite-ngjeshur !

E di që diku do gjej mall dhe malli im, për këtë udhë…,

I frikëshëm, i grijtë, i ndarë në kutiza të pafundme malli,

Ti merr nën vehte dhe të pafajëshmet Jetë-Fëmijësh !

E deti vazhdon të përplaset forcërisht “anijes të pa shpirt” !

DHE TI...
ME SHKRIMET TUJA
E BERE TE PERJETSHME
ALBANEN
E BERE TE GJALL
NE ZEMREN E SECILIT
SHQIPTAR
TE LUMTE PENDA
E DHIMBJA QOFTE
E LEHTE PER TY
E TE DASHURIT TUAJ
I PA HARRUAR
PERJET
QOFTE KUJTIMI PER
ALBANEN TENDE
DHE TONEN...

NDERIMET E MIA E NDERUAR, BRUNA
NE DITE-DATEN TUAJ TE PERKUJTIMIT


Vllazërisht Çaushi!

Dhe nje vit nga vitet....,


U harrua dhe kjo dite ..., ...,

Nga jeta hapa zymtesie terheq zvarre ,

U thye me fjalet , te prekte pak vajtim ,

Si gjethe e thare ra ne rrebeshin e fund-dites

Dhe yjeve jua trembi heshtjen e lodhur !

M a l l e n g j i m i


Atje , tej largesise gdhihet e ngryset vetem ,

Me heshtjen e zhubrosur fsheh lotin pas vetes ,

Ndan hijen ne strehe te harreses . . . , . . . ,

Mbetur ne dy brigje vajtimi , rrenohet brenda nesh !

Jam kthyer ....,

Jam kthyer nga lindja, krrusur,

Me nje shkop ngjyre te hirte.

Perendimi me ndjek pas te me genjeje mendjen...,

Tani kujteses se "Lule Kumbulles" , fle shtrire

-Radha e luleve te lotit si mozaik i ngrire !

* * * * * * * * *

“Ti” rri e ndrojtur në kornizë, mediton e veç hesht,

“Ti” ngre gotën e uron; -një vit të mbarë të kesh !

Qesh e dukesh si një foshnje e pafajëshme…,

…,sikur gjithë hallet që kishe i harrove fare.

Dukesh si ëngjëll, sikur do të flasësh një fjalë,

Sikur do të nisësh e t’më qortosh përsëri,

Me fjalët që i denim veç unë e “ti” !

Dhe rri pres, vështroj portretin tënd…,

E dora jote e zgjatur në shpirt më dhemb.

Zgjasë dorën dhe unë, por s’ta kap dot,

Dora jote nën qelq e shpirti yt në det !

Kapma dorën motër, më jep pak dorën tënde,

Të shoh sa vuajte motër në 3-orë që udhëtove!?

Sa ke ulëritur, sa ke qarë me shpirt,

Kur anijen e fundosën në detin egërsirë !

Dora ime e zgjatur mbi të tënden fle,

Pret që “ti” ta prekësh e t’i thuash: “Motër, mire je”?!

* * * * * * * * *


Unë jam këtu, në dhomën plot errësirë,

Rri vetëm e pres, mos më vjen “ti” shpirt!

Shoh yjet në qiell, i numëroj si më pare,

…,dhe vërtetë çuditem kur shoh yje të shtuar.

E di moj “motër”, që dhe “ti” lart shkove,

Me shpirtin e pastër, ndër yje kalove.

Yll “ti” mes yjesh, je kthyer në shenjtore,

Je larg nesh motër, zemrën ç’na e copëtove!

Ndoshta shikon, dëgjon a mediton,

Me shpirt do të më flasësh, por je veç “një kufomë”!

Ndoshta “ti” po qan dhe në këto caste që të flas,

Me lotët që kurrë s’kanë për të qenë lotët e parë,

Ato lotë që derdhje nga malli, dashuria,

Ato lotë që u dergjën kur u mbyt anija .

Për kë lotove vallë? Për jetën a dashurinë…,

Për nënën a babanë, për motrën a vëllanë…,

Për kë i derdhe ato LOTË !?

“Ti” mbete në fund të detit dhe unë s’të pash dot !

Rri vetëm mes errësirës,

E di që s’do të kem kurrë pranë,

As si kufomë e as si njeri të gjallë !

S' DO TE KETE LAMTUMIRE ... !


Me tremb viti qe iken , sa here vjen marsi ...,

Ngarkuar nga dhembjet e nje "deti kufome" ,

As lotet e nenave s' ja ngrin dallget atij detit,

...dhe 28-marsi 1997-es do te mbetet helm i zi !

Me trembin vitet qe ikin "moter" ...,

Ne kujtim te kujtimit tend , lamtumira s'do te jetoje kurre !

Çast brenda shpirtit


Zhgarravinë që merr frymë e strukur qoshesë,

Mbulon shëmtinë e lotit një prekje buzësh,

Çahet në cipë të ujit rënkimi i gjetheve të largëta.

Porta e mallit mbetet mbyllur me kohën,

Një det n’a ndau mua dhe TY përgjithnjë…sa shpejt !