Kohë çalamane (Edmond Shallvari)

Lypsarja


Një shpirt nën rrobe
Një rrobe mbi shpirt
Një jetë prej gjoje
Njeri-mjerisht.

Një rrahje pa zemër
Një zemër pa rrahje
Një moshë pa emër
Mbiemër-Lypsare.

Një kokë e kërusur
Një kërusje nën vete
Një jetë e mbushur
Me pambushësi jete.

Ky dëshpërim

Më del përpara
Me fytyrë zhubravitur
Instiktivisht më qesh.
E kapërcej si ajrin
Që mbetet pas
Dhe prap' jam në mes.

Më ndjek pas
Si prostitutë nate
Dhe falas më jepet.
Oh, ç'më ze mat
Për disa çaste
S'mi shuan epshet!

Më kalon në krah
Si qen besnik
Në kohën e plakjes.
Ky dëshpërim
Me një fillim
Mbarim që s'ndalet.

I vjetri imazh

Më shfaqesh përballë
Në krahë më shfaqesh
I vjetri imazh
I kohës fatale.

I kohës së ndrydhur
Vetvetes kënaqur
I ndjenjës së mbyllur
Veç ëndrrash shfaqur.

Ç'më duhesh tani
Ç'më ndez gjumësinë?
I vjetri, i ri
Me kurban rininë.

Ky lot

Nuk di se si më doli sot ky lot
Nga dhimbja, urrejtja, dashuria?
Ai rrjedh dhe unë s'e ndal dot
Apo ai s'ndal dot hallet e mia?

S'besoj fjala e parë të ishte hall
Besoj fjala e parë tjetër të ish'
Pse sot ky lot që rrjedh në hallin ndal
Mos vallë bashk' me njeriun halli lind!?

Ftohtësia


Sa ftohtë!

Përtej palcës.


Mbështillem

Bashkë me të ftohtën.

Ç'mbështillet

E ngrohta.


Frymëmarrja,

Antarktidën e shpirtit,

Avullon.

Trupi,

Ajzberg ujrave të jetës,

Noton.

Sot jam vetë gjithësia


Sot jam vetë gjithësia
Nuk kam fillim-mbarim
Gjithçka pra është e imja
E imja infinit.

S'dua t'ja di nga vij
Nga shkoj s'dua t'ja di
Shpërthej, shkatrroj, krijoj
Në kohën infinit.

Nuk njoh se ç'është mosha
Për mua s'ka kuptim
Por veç më dhimbset bota
E njerëzve hallexhinj.

Që kur e njoha hallin
U bëra hallexheshë
Nuk di kush lindi djallin
Që mua më përqesh.

Mos duhet të njoh veten
Më mirë se vetja mua?
Jo s'dua që të endem
Në infinit të vuaj!

Sot jam vetë gjithësia
Nuk kam fillim-mbarim
Që djallin kam dëbuar
Në fundin infinit.

O, mama!

O bukuri e bukur
E trupit bukuri
E shpirtit të padukur
Që sot parajsës ndrit…

Më shaj si dikur
.........Si dikur, cimbithmë!
...........Shuplakën, oh, shuplakën
...................... E dorës tënde kërkoj!
................Bëmë, o mama, çtë duash
..................Veç kaq larg mos ikë!
....Nuk rroj dot pa uratën
Oh, i mjeri, si rroj!

Më prit

Nuk ngutem të të vij
Sepse jam ngutja vetë
Mes nesh kjo largësi
Copë qielli që lidh retë.

Më prit në tjetrën anë
Sa t’kapërcej midis
Kët’ qiell që sot na ndan
Bashkon mes kaltërsish.

Qeshja flet më shumë se fjala
Fjala qesh më shumë se qeshja
Shpirti loton më shumë se syri
Syri dashuron më shumë se zemra. (E SH)

Buzët dhe shega

Buzët e tua si hapje shege
Hapja e shegës si buzët e tua
Të dyja këtë çast ç'më bëni për vete
Ç'më çthurni këtë çast, të dyja.

Rrëfimi i diktatorit "disident"

Për tjetër u nisa
Për tjetër më bënë
Marksi, Lenini, Stalini.
Më dhanë të pija
Më dhanë për të ngrënë
Kështu ma mësuan gatimin.

Menyja e tyre
Ma mori mendjen
Nuk dija më tjetër gatim.
Të rrija në krye
Duhej që gjendjen
Ta mbaja në zap përdit'.

Qërim i patates
Dhe prerja e qepës
Më dhanë idenë e madhe.
Që jo vetëm llafet
Bëjnë mirë për njerëz
Pa bërë dhe Luftë Kllase.

E ç'ë, se ndodhte
Më shumë qërimi
Më pastër a s'del patatja?
Shtatë ju shkonte
Atyre që shihnin
Si kokat servirja mbi pjata.

Pas më ndiqte
Një popull i tërë
Jetë nga jeta e tij më dha.
Për mua vdiste
E çfarë s'ka bërë
Për mua hidhej në zjarr.

Vazhdova kështu
E ç'faj kam unë?
Armiqtë s'më linin rehat.
Me kokat mbi hu
Që ngula më shumë
Qepnjerëzit i bëra zap!

Më thoni tani
A s'jam disident
Që ndryshe desha ta nis?
Sa për dënim
Të shkoni në hell

Vendndodhja e djallit

Ju lutem, mos më ndiqni pas!
Kthimit do t'ju them rrugëtimin
E vajtjes, ku banon një djall
Që botës i dha mëkatimin.

S'di pse në të udhëkryqit mes
Anonime ishin tre rrugë
E katërta, nuk ndruhem ta them
S'di pse më tërhoqi më shumë.

Ecjes më kalonin në të kundërt
Të njëjtit si mua, njerëz
I qetë, i vetmi isha unë
Ata të djallëzuar, tepër.

Dhe kthenin kokën me tallje
Dhe qeshnin djallëzisht të gjithë
Unë vazhdova, vendosa mos ndalem
Pa çka se m'i gjysmuan fuqitë.

Kërkoja vendndodhjen e djallit
Rrugës së gjatë, pa fund
Pa ditur se po shkelja mëkatit
Dhe djalli vetë, isha unë.

Shtëpia e Librit - Blog: Së shpejti me librari fizike pranë qendrës së Tiranës

Përshëndetje miq të librit!
Kemi kënaqësinë t’ju njoftojmë se së shpejti “Shtëpia e Librit” do hapë një librari fizike pranë qendrës së Tiranës. Aktualisht, jemi duke përfunduar përgatitjet dhe shpresojmë që në fillim të Majit do t’ju ofrojmë të gjithë klientëve tanë në Tiranë dhe Shqipëri një shërbim që i përmbush më mirë nevojat tuaja.Libraria “Shtëpia e Librit” do përmbajë të gjithë librat që ju mund t’i gjeni aktualisht në faqen tonë ShtepiaeLibrit.com si dhe shumë libra të tjerë që nuk i kemi publikuar ende.Librat do jenë të organizuar sipas kategorive kryesore në faqen tonë, në mënyrë që ata të mund të gjenden më me lehtësi. Një avantazh tjetër i rëndësishëm është fakti se libraria do jetë e pajisur me kompjuter ku ju mund të kërkoni për librat që disponojmë.Me hapjen e librarisë do fillojmë të ofrojmë edhe shërbime të tjera për porositjen e librave në gjuhën angleze ose në gjuhë të tjera. Gjithashtu, do të kemi oferta të ndryshme për klientët tanë të rregullt si dhe aktivitete të ndryshme për të gjithë miqtë e librit.Megjithëse nuk e kemi hapur ende zyrtarisht, ju jeni të mirëpritur të na vizitoni në katin e parë të qendrës tregtare që gjendet tek ish-Kinema 17 Nëntori, te Rruga e Barrikadave (përballë me Aleancën Franceze).
-----------------------------
p.s. Eshtë mesazhi-lajm, dërguar miqve të librit nga Shtëpia e Librit, e cila bën shpërndarjen e librave sipas porosive të lexuesve brenda e jashtë Shqipërise(www.shtepiaelibrit.com). Tani kjo Shtëpi realizon së shpejti dhe shitjen e librave në dyqanin e saj, me vendndodhje në Tiranë.
Eshtë rasti të informoj dashamirësit e krijimtarisë sime, që në këtë librari të re, gjenden gjithë botimet e mia.

Edmond Shallvari

Nga libri, "Unë në Dy".

Mes dy Don Kishotëve

Nuk e di, jam prapa me kohën, apo me veten? Apo, e kundërta?
E pamundur t'ja gjej anën zbërthimit të kohës, bile më ngjan vetja si një Don Kishot qesharak, që lëviz përballë kundërshtarit, po brenda vetes sime.
E pamundur, të ndodhë e pamundura. Don Kishoti ishte fanatik i të shkuarës dhe mospranues i kapërcimit prej saj. Ai vazhdonte të jetonte të sotmen e të shkuarës dhe jo të së ardhmes. Çdo Don Kishot tjetër përballë tij, humbet kuptimësinë e simbolikës donkishoteske. E megjithatë, unë e ndjej brenda vetes ekzistencën e kundërt të simbolikës. Përballja mes dy Don Kishotëve, e bën akoma më tragjikomike gjendjen time mendore e shpirtërore.
Po unë, kujt i përkas?
Të ishte vetëm i njohuri i Servantesit, s'do ekzistonte kjo dilemë. I panjohuri im, ma vërdallos logjikën trurit, si trupi i një të dehuri. Dhe po si trupi i tij, që mbahet fijes së perit nga mosrënia, nëpërmjet çasteve ekuilibruese të hapave të hedhura më shumë majtasdjathtas se përpara, logjika ime mbetet në mes dy palëve luftuese.
Edhe pse i njohuri e di mospajtimin tim me të, kur më shikon të dilemuar para kundërshtarit, merr kurajo më shumë për rezistencë.
Mos po anoj ndaj asaj që bie ndesh me dialektikën e mendimit tim?
S'ka mundësi, një qesharak kalorës të luajë dhe për më tepër të më venitë formimin tim, për shkallët zhvilluese të shoqërisë. Mos kjo po më ndodh nga paraqitja binjake e tij në të kundërt?
I panjohuri im, nuk duhej të ishte kopje paraqitëse e të njohurit Don Kishot. Nuk ka mundësi, që me shpatë dhe parzmore, me kalë e Sanço Panço, të bëjë të kundërtën e binjakut të vet. Të ndeshet me të shkuarën me mjetet e të shkuarës, të cilën binjaku e mbron nëpërmjet luftimit të së ardhmes, po me ato mjete.
Mos kam pirë gjë dhe jam i dehur i trullavitur?
Pa merre më shtruar rrugën e logjikës dhe vetsqaroju!
Vetëm kështu mund t'i shpëtosh dyzimit donkishotesk, sot e mot.
Pse dhe mot?
Sepse, o i gjorë, ti je qenie e mbarsur me paradoksin e kohës, që pjell paradoksin e ekzistencave paradoksale.
Ti kujton se je i shkëputr nga i njohuri Don Kishot dhe vetëm sa qesh me të, por nuk kupton ngjitjen tënde pas binjakut të tij kundërshtar, duke synuar dhe ti të ardhmen me metodat e të shkuarës.
Je pra një Don Kishot allamodern, më qesharak se i vërteti, akoma më tragjik se ai.
Ai mbetet rezistenca qesharake e të shkuarës, ndaj së ardhmes.
Ti mbetesh rezistenca qesharake e të ardhmes, ndaj së shkuarës.
E more vesh tani, që je në fakt prapa me kohën? Jo në raport me idealizmin tënd, por realitetin tënd. Ti je vetë kontradikta. Je dykohësh. Më fal që po ta them, por edhe i dyzuar, je.
Prit, mos u nxeh, nuk të thashë hipokrit! Dyzimi tënd nuk është si dyfytyrësia e hipokritit. Ti jeton me mundim vuajtës dy botët, dyfytyrëshi nuk di kë botë ka të tijën. Ai i ndron pa pikën e sikletit e dhimbjes.
Ti ke botën e idealizmit tënd dhe të realitetit brenda e jashtë teje. E para gati sa s'përplaset, sa s'thyen kokën mbi të dytën dhe kjo ty të nakatos organizmin, deri në vjellje. Është pikërisht vjellja, që të lehtëson dhe shpëton nga përplasja. E njëjta gjë dhe në të kundërt. Ajo që mbetet pas kësaj, është plaga e shpirtit.
Po me veten si je?
Pak e çuditshme do të të duket, por kjo ndodh se ti je vetë çudia.
Mos qesh! Nuk shakatoj!
Duke qënë i tillë, ti e merr veten e dyzuar mes dy kohëve të tua dhe në të dyja rastet i shfryn asaj, si të jetë ajo fajtorja.
I shfryn tek e shikon përpara kohës, me ankesën, "Pse më le prapa?!" dhe me ankesën tjetër, "Pse mbetesh prapa?!", i shfryn kur je përpara saj.
Pse ndodh kjo?
Po ç'thamë pak më parë? Harrove atë, paradoksin e kohës, me të cilin është mbarsur qenia tënde?
Shyqyr më në fund, u morrëm vesh!

Me hijen…

Me hijen time u ndrova një natë
Në çast u bëra xhuç, gjigand u bëra
Dhe vetja u hijesua atë çast
Në hije u shkri, e tëra.

Përplasesha me botën pa ndjerë prekje
E shkelja, më shkelte, gjithandej
Nuk ndjeja isha mes jetës, a mes vdekjes
Veç ndjeja që si nata nxija krejt.

Mendime

Kriza riciklon për nesër, statukuonë e djeshme

Kthehuni prapa në kohë dhe ndaloni në krizën e parë të kapitalizmit. Lerini hollësirat në qitapet e Smithit, Marksit dhe teoricienëve të tjerë të ekonomisë dhe shikoni më të kapshmen e më të prekshmen, shkak-pasojën e saj.
Shkaku? Centralizimi i decentralizuar, bashkë me decentralizimin e centralizuar të ekonomisë.
Paradoksale, por ekzistente.
Brenda këtij paradoksi do gjeni shumësi paradoksesh të tjera, si spontaneiteti dhe planifikimi, zhvillimi e shkatërrimi, superprodhimi dhe varfëria, etj, etj, etj.
Vazhdoni ecjen dhe ndalesat më tej, në krizën e dytë, të tretë, deri në këtë të sotmen.
Nëse gjeni ndonjë ndryshim thelbësor mes tyre, lutem ma thoni, sepse unë, me kaq aftësi shikimi, dëgjimi, studimi, të menduari dhe konceptuari që kam, sado që rrëmoj e rrëmoj, kërkoj e kërkoj, nuk gjej që nuk gjej, thelbësira të ndryshme.
Ajo që ndryshon, është thjesht stadi i avancuar teknologjik në prodhim dhe llogaritje.
Më duket sikur koha vetë, është mes paradoksit të saj.
Pse?
Sepse, aq sa ecën, aq dhe ngecën në rrjedhën e saj. Ecja konstatohet vetëm në formësinë ndryshuese të elementëve përbërës të prodhimit kapitalist.
Pra, kemi krahun njerëzor të punës, që ndryshon vetëm në ripërtëritjen e tij, falë ligjshmërisë absolute të lindjevdekjes e vdekjelindjes dhe mjetet e prodhimit, që kanë dhe ato kohën e tyre të përdorimit dhe amortizimit.
Mirë jemi, më duket, deri këtu, në këtë udhëtim më shumë pamor se mendor.
Vazhdojmë, atëhere.
Jo në të ardhmen, jo, por përsëri në rikthim prapa, në fillimin e mbarimin e krizave të para. Tek, Ata. Ata, pra, që zotërojnë kapitalin, pra pushtetin. Brenda llojit të tyre, Ata, pavarësisht nga cimbithjet, plagët e vdekjet nga kriza, përsëri mbijetojnë dhe mbeten po Ata.
Të Tjerët, Të Tjerët pra, që zotërohen nga Ata, pavarësisht nga cimbithjet, plagët e vdekjet nga kriza, përsëri mbijetojnë dhe mbeten përsëri Të Tjerë, siç ishin para krizës.
Këta Të Tjerë, që brenda ciklit ekonomik, kujtuan s'e bënë, por edhe bënë në fakt, dy hapa para e një prapa, bile shpesh tre hapa para e një prapa, duke filluar të ndjehen më njerëz se më parë, tani, nga tre hapa para, bëjnë dy e shpesh tre hapa prapa, nga dy para, bëjnë një e gjysëm prapa. Për të mos thënë më keq se kaq, që shkon deri në tejkalim të barazimit të hapave paraprapa me minus para.
Ata mbeten po Ata, duke dalë pas krizës ca më plus e ca më minus, por me kapitalin e pushtetin përsëri në zotërim.
Të Tjerët, mbeten po Të tjerë, duke dalë pas krizës, ca më plus e ca më minus, por me të njëjtin raport ndërvartësie ekonomike dhe shoqërore me Ata, si më parë, si në atë krizën e parë fare, shekuj të shkuar.
Ç'ju thashë? S'ju thashë ndonjë gjë të re?
Po ç'të re prisni t'ju them, për gjëra kaq të vjetra sa vetë kapitali i pushtetit dhe pushteti i kapitalit?
E reja ama, është kjo, që Ata, Ata, pra, të patundshmit e kësaj pronësie dhe vetshkaktarët e krizave, sot, ja dhe këtë çast bile(hapni televizorin e shikoni, merrni gazetat e lexoni), janë bërë më gjyhnaqarë se gjyhnaqari, më qarës se qarësi, më fukara se fukarai, më lypës se lypësi dhe na kërkojnë ne, Të Tjerëve, që ato hapat iluzioniste me tre hedhje para e një prapa, me dy para e një prapa, t'i bëjmë sa më shumë në ecjen përpara të gjysmuara e në prapaecje të çaplyera.
Dhe kjo, për "të mirën tonë" dhe dinjitetin e Atdheut, që Ata vetë e përdhunuan dhe e përdhunojnë, duke e mbarsur me embrionin-përbindësh të vazhdimësisë së statukuosë të kthyer në absolute, të ekzistencës, të të mbeturit pafundësisht Ata-Ata dhe ne, Të Tjerët-Të Tjerë.
Kështu, kriza riciklon për nesër, pasnesër, .., statukuonë e djeshme, të pardjeshme, ....

Partisë


Ku t'i kërkoj metastazat e tua, Parti?!

Si kancer gjigand mbi të lashtin vend

Mbive ngado si me magji

Dhe na le pa ment.


Kush u mundua metastazat t'i priste

E zuri kolera e tëndit mallkim

Dhe mes kolerës filloi të vdiste

Që mos vdisje Ti.


Thonë je e pavdekshme, kancerozja jonë

Askush s'të shkulka dot nga rrënjët

Por një profeci e fundit më thotë

Së shpejti ringjallen të rënët!

Tregim nga Edmond Shallvari

Falli

Një, "Mirmëngjes!", shoqëruar me një shikim tjetërlloj nga mirmëngjeset e zakonshme të saj. Vazhduar me, "Po shkoj të të bëj frapenë", pa pyetur nëse e dua këtë çast.
Ecje e ngadaltë drejt kuzhinës të dyqanit, ku s'më shpëton kthimi vjedhurazi i kokës së saj, me të njëjtin shikim të mirmëngjesit të sotëm, por ku dhe zemra tejkalon papritur normalitetin e rrahjeve.
I kundërve zemrës mendimin frenues dhe për ta realizuar plotësisht atë, lëviz si me flakje kthimin e kokës në drejtim kot, duke qortuar veten për rënien e saj në grackën e instiktit seksual. Bashkë me kokën lëviz dhe këmbët e kështu më duket se normalizoj veten e anormalizuar pak sekonda më parë. Në ecje moralizoj qortueshëm me veten.
"Je në vete? I martuar ti, e martuar dhe ajo. Besnik e shkuar besnikut ti, serioze e shkuar seriozitetit dhe ajo. Po dhe në mos qoftë besnike, ti s'je gjysma tjetër e mosbesnikërisë, për ta çuar veten në ato drithërimat e rrezikshme të ndezjes".
Nuk ndjej skuqjen e vetes, por as vetja nuk ndjen bërjen e ndonjë mëkati për t'u skuqur. Fundi i fundit, ajo nuk ka vetëm burimin e logjikës, për të qenë e mbrojtur nga shigjetat e instiktit.
I ndodhur mes shkundjes trurore të koshiencës dhe subkoshiencës, ndjej prekjen e krahut, bëj kthimin e kokës e përsëri devijimin e zemrës nga normaliteti rrahës. Eshtë buzëqeshja me nuanca djallëzore e saj, që si energjia diellore tejngop me energji punën e zemrës. Bashkë me të, edhe lëvizjen drithëruese të dorës, që shkakton rënien e piklave të frapesë nga gota. Maria nxiton në kuzhinë e kthehet me leckën e njomur, duke zhdukur në çast nga pllakat spërkatjet e piklave.
Vazhdon i njëjti shikim i veçantë, që po më tërbon, çudit, çorienton, përqëndrimin e zakonshëm në punë. Mundohem të kujtoj shikimet e djeshme, pardjeshme, njëndizajshme, por as njera prej tyre, as gjysma, apo çereku qoftë, nuk më ngjason sadopak me të sotmen.
O unë jam në të veçantën perceptuese të realitetit dhe tjetërsoj veprimet e Marias, o ajo kushedi ç'zgjim mëngjesor ka patur, pas ndonjë nate të çuditshme ëndërrash.
Kë të përjashtoj e kë të pranoj? Mbetem në kompromisin e të dyjave. Pra, diçka do na ketë ndodhur të dyve sot, diçka që gjakftohtësinë e logjikës nuk mund ta mikroskopojë për ta zbuluar. Ç'po më ngjan kjo gjendje, me kërkimin e shkencëtarëve për të zbuluar grimcën e Zotit. Të dy palët qenkemi në kërkim të saj, sipas mënyrës së vet. Po ajo? Ajo më duket se po tallet me ne. E megjithatë, tallja qenka joshëse përmes enigmës së saj.
Nejse. Të kthehem në grimca ime e sotme, tallja e së cilës ma veçon ditën e punës, duke e futur një universi të padukshëm, paralel me të dukshmin.
Mos po e eksagjeroj si shumë? Mirë do ishte dhe kjo, pasi pas eksagjerimit vjen kthimi në realitetin e paeksagjeruar. Por...
Maria vazhdon mos ndryshojë shikimin e ky mosndryshim, ma nxjerr zemrën jashtë vënies në zap.
Edhe kur largohem drejt magazinës së mallrave, ku syri s'ka nga ç'bukuri të ngacmohet, energjia buzëqeshëse e Marias, ma sjell përballë me të njëjtën pasojë drithëruese të trupit. E kotë çdo lëvizje shkundëse e kokës, çdo thirrje në ndihmë e vetëdijes e citim përmendësh moralizimi.
Ngushëllimi i vetes se me kaq, asgjë devijuese nga besnikëria bashkëshortore s'po ndodh, sikur më lehtëson, qetëson, justifikon. Pra, unë jam po ai i djeshmi, pardjeshmi, i pacënueshmi në qenien time. Nëse po ndodh diçka platonike këtë çast, prapë se prapë mbetem po unë në paprekshmërinë e mëparshme. Platonizmi ka mijra vjet që e bën njeriun shpirtërisht mëkatar, pa e cënuar në bashkëshortësi. Pra, qetësohu tani! Nëse të pëlqen, kënaqu me kaq, vetëm me kaq. Ndryshe...
Çasti çlodhës vjen kaq shpejt, sa duket sikur nuk ekziston për sot koha rrjedhëse e vetë kohës.
Ulemi përballë njeri-tjetrit, me lëvizje kote të gotës me frape dhe thithje të saj po kot, pa ndonjë ndjesi kënaqësie. Këtë rradhë shikimi i saj sikur më thyen cipën mbrojtëse të syve, pasi ndjej të më depërtojë diku në brendësi të qenies sime, si një eksplorues hapësirës kozmike. Ndjehem i pushtuar deri në robërim të hapësirës trupore, nga ky lloj shikimi. Të ketë kuptuar gjë nga brendësia e subkoshiencës sime të turbulluar para pak orësh, minutash, sekondash? E pamundur! Sepse nga kjo brendësi, hë për hë nuk ka dalë asnjë lloj sinjali ngacmues ndaj saj. Përkundrazi. Eshtë ajo që po më sinjalizon e depërton brendësinë e qenies së saj, tek mua. Ç'faj kam unë, atehere?
"Dje isha në një fallxhore të njohur. Për herë të parë në jetën time", thyen e para heshtjen e gjendjen mpirëse të trupave.
"Pse? Beson në falli?"
"Nuk jam ndodhur në gjendje mosbesuese, për të besuar apo jo. Kam patur besim tek vetja dhe kështu kam ecur në jetë".
"Mirë ke bërë. Pse vajte atëhere? Apo thjesht për kuriozitet?"
"Nuk di si ta shpjegoj. Vërtet është dhe kurioziteti, por jo vetëm ky, pasi e kam patur dhe më parë e nuk më ka çuar asnjëherë".
Vazhdimi im me shikimin pyetës e çuditës bashkë, në vend të thënies me fjalë, e bën më të menduar, aq sa duket sikur ashtu do mbetet, vetëm me heshtjen.
"Të thashë, që veten e kam drejtuar me një besim deri në teprim, egoizëm quaje, po të duash. Ishte çasti kur jo vetëm teprimi, por vetë besimi u lëkund. Mos më pyet pse, nuk e di pse-në. Ty s'të ndodh lëkundje e besimit ndaj diçkaje?"
"S'e mohoj, më ndodh".
"Por për mua është hera e parë kjo lëkundje. Mendo të të lëkundet ajo që e ke patur e kuptuar të pacënueshme në veten tënde".
"Kuptova. Për ty ka qenë e kthyer në absolut ky besim, duke e përjashtuar ndaj çdo cënimi e lëkundjeje".
"Po më kupton drejt. Faleminderit. Ishte pra ky çast lëkundës, që s'mund ta duroja dot. Kujtoja se isha në ëndërr të thellë, zgjimi nga e cila, do më kthente në gjendjen e mëparshme, por jo. Askush s'mund të më rikthente dot në atë gjendje.".
"Edhe ?"
"Edhe, ndryshe nga ndonjë që rend psikologut, unë vendosa ku më tha një shoqja ime. Në një fallxhore".
"Pse jo në psikolog?"
"Sepse nuk kisha çfarë t'i shpjegoja atij. Ja ku je ti tani në këtë rol. Merr vesh gjë, me një lëkundje besimi ndaj vetes?"
"Unë jo, po psikologu atë punë ka".
"Jo, mik, jo! Unë s'kam ç'ti them më shumë se kaq askujt. Ndërsa psikologu do endet psikoanalizave pa fund, pa kurfarë rezultati ndaj rastit tim".
"Po pranoj logjikën tënde. Po fallxhorja ç'do bënte më shumë?"
"Mbase asgjë, mbase diçka, qoftë dhe në iluzionin tim".
"Dhe kush ndodhi në fakt nga të dyja këto?"
O Zot, pse prapë i njëjti shikim tani, këtë çast, sikur të jem unë psikologu, fallxhorja, apo i treti zgjidhës i problemit të saj?!
Nuk di, nuk njoh forcën mistike lëshuese e thithëse të shikimit nga sytë, por e ndjej ndodhjen e saj përmes një fuqie magjike të papërballueshme. Kemi lëshuar e thithur nga njeri-tjetri shkimet tona në të mijtat e sekondës dhe po në të mijtën e saj, si në përplasjen e madhe në univers, ndjehem i vullkanizuar në çdo pjesë të trupit. Më ndihmon kjo kohë sekondare në të mijtën e saj, për ta normalizuar sadopak përmes frymëmarrjes së thellë, lëvizjes pak nga vendi dhe vazhdimit të bisedës me përgjigjen e saj.
"Diçka sa brenda, aq dhe jashtë asgjësë dhe iluzionit".
"Po më çudit vërtet".
"E gjete, apo më saktë the një fjalë brenda së cilës ndodhem qysh dje. Tek çudia".
"Kaq fallxhore e fortë qenka?"
"S'kam pse të ta fsheh. Ne njihemi tashmë prej kohëshe e flasim sic thuhet, mbarë e prapë. Më tha diçka që e ndjej, e besoj, por që më trondit, më tremb, më turbullon e më në thellësi, më ngacmon".
"Prit, se e koklavite me kaq sa the!"
"Aspak. E thëna e fallit s'ka koklavitje fare. Më troç s'kish si të thuhej. Koklavitja është tek mua, pasojë e asaj thënieje troç".
"A, ha, kuptova. Po mos i merr kaq tronditshëm atëhere. Thënieje fallxhoreje janë, hamendjeje të saj".
"Jo, jo! Kështu mendoja dhe unë më parë. Ajo më tha diçka që shpjegonte atë që kisha pësuar tek vetja".
Pas shikimit mistik, bashkë me të njëjtin efekt drithërues tek mua, gjithçka qartësohet më në fund.
"Ka kohë që dikush mendon e fantazon për ty. Ti nuk e di, mund të dyshosh në hava për ndonjë, por ai tregohet tepër korekt në marrëdhëniet me ty e burrin tënd, pa shenjën më të vogël të dyshimit. Kështu më tha, tek vërtiste gishtave filxhanin. Mendja ime që atë çast e humbi më shumë besimin ndaj vetes, por njëkohësisht njohu shkakun e saj".
Të ketë lidhje shikimi i sotëm me kërkimin e saj për zbulimin e të panjohurit enigmatik të fallit? Pa prit! Mos dyshon gjë në mua? Mos jam gjë unë, personazhi i famshëm i fallit? E pamundur! Pse, një e menduar kalimthi, apo fantazi e çastit për të, që e pranoj, më ka ndodhur, mund të më bëjë mua papritur, protagonistin kryesor në jetën e Marias? Ç'them dhe unë kështu?! Pa luaj vendit! Sa të njohur hynë e dalin shtëpisë së saj, unë mbeta të jem më fantazuesi për të?
"Dakort Maria. E zemë se dikush vërtet mendon e fantazon për ty. As ti s'e di kush është, as ai nuk shfaqet, pra mbetet diçka në platonizmin e tij. Jeta vazhdon si më parë".
"Thua ti kështu, por jo falli, ama.Falli më shumë se rrëfen, parashikon".
"Pse, të tha gjë parashikuese?"
"Diçka të tillë, që përmban mundësin e flertit me atë njeri".
"Po këtë e ke ti në dorë".
"Eeh, po të jetë kaq e thjeshtë, nuk do isha kaq e turbullt. Pak profecira kanë ndodhur?"
"Tjetër profecia e tjetër falli".
'Të dyja kanë parashikimin, pra dhe pasojën. Nejse. Çohemi tani".
Më merr nga dora gotën e boshatisur dhe me pyetjen, "Si e kisha bërë?" e përgjigjen time, "Speciale", përfunduar me të njëjtin shikim djallëzor, ecën tundshëm drejt kuzhinës.
E ndjek më shumë se çdo herë tjetër tundjen e vitheve, që s'di pse sot më duket më tundëse, më provokuese, më ndezëse.
Kthimi i kokës së Marias, më skuq për herë të parë, por buzëqeshja e lëshuar më ngushëllon e sjell në vete.
Nxitoj në magazina, për të vazhduar sistemimin rafteve të kutive, me mallra të ndryshme për shitje.
Jam më i mbushur me mendime e fantazi se më parë, aq sa përsëris lëvizjen e kutive disa herë gabim, duke i larguar e kthyer në të njëjtat vende ku ishin. Mundohem të qetësoj veten, të fshij shfaqjet e imazheve të shkrehura, duke thirrur në ndihmë logjikën dëbuese të tyre. E quaj diçka të çastit, kalimtare, rënie të përkohëshme në grackën e instiktit, që me siguri i ndodh çdo mashkulli dhe me këtë bindje, mbyll fantazinë me tundjen e fundit të vitheve, si një veprim i zakonshëm ecjeje të femrës. Filloj ndreqjen e gabimeve në rafti i parë, kur papritur shfaqet Maria, me një listë kërkesash në dorë.
"Këto kuti do t'i vendosim poshtë rafteve në dyqan, për lehtësi shitjeje. Kemi punë bashkë, sot".
Dhe pa më lënë hapësirën lëvizëse për t'u ngjitur shkallës, me të njëjtin veçanti shikimi e buzëqeshjeje të ditës së sotme, hedh ajo hapin e parë ngjitës. Eshtë një hedhje e ngadaltë, me delikatesë, si në hapësirën me mungesë peshe të anijes kozmike, që shoqërohet nga ngritja po aq delikate dhe e ngadaltë e trupit. Hapi i dytë e ngre akoma më lart, bashkë me shikimin tim, që më drithëron papritur. Eshtë hapi i tretë i saj, fatal për mua, që urdhëron realizimin e fallit të fallxhores.
Jam mes urdhërit dhe mosbindjes, mes mosbindjes logjike dhe bindjes së padurueshme trupore. Shikimi rrëshqet lakmueshëm, aty ku fillon ngacmimin madhimi i dualitetit mbigjunjor të këmbëve të saj, për të ndalur ndezshëm strehës mbuluese të vitheve të kërcyera. Tashmë urdhëri profetik, mposht mosbindjen e fundit të logjikës së mbetur. Si i zbritur nga maja e shkallës, ai ngjitet fuqishëm qenies sime. Ve në lëvizje dorën, gishtat e së cilës guxojnë prekjen e pulpave, për të vazhduar tej shikimit, shijimin mes atij dualiteti të përkryer këmbësh, që lëvizin hapshëm e mbyllshëm pambarim. Deri aty, aty, ku pambarimi humbet kuptimësinë e ekzistencës, përmes një mbarimi shpërthyes ekstaze femërore. Bashkë me ekstazën, mbaron si me magji dhe vetë profecia e fallit...
Të shkruar në filxhanin e kafesë, apo...

Stërmundim

Menduar
Pa mendime
Pa ecjen, ecur.
Shikuar
Pa shikime
Pa qeshjen, qeshur.

Frymëmarrje
Pa ajrin
Pa mushkërinë e thithjes.
Qarje
Pa lotin
Pa klithmën e dhimbjes.

Lindje
Pa jetën
Pa shpresën, shpresuar.
Vdekje
Pa vdekjen
Pa kryqin, kryqëzuar.

Normalitet!?

U çmenda një çast
Sa mirë.
Çdo gjë përball'
E panxirrë.

Ç'më shikoni kështu
Hi, hi, ha,haaa?!
Nuk ngjaj si ju
Normal në gjithçka?

Normal thash' për ju?
Çudi!
I çmenduri unë
Sa mir'!

Përgjysma ime

Shikohemi të plotë
Duhemi përgjysmë
Si ditnata në Tokë
Ku nata jam unë.

Askush nuk na ndau
S'na bashkoi askush
Të plotë së largu
Së afërmi, përgjysm'.

Ti kurrë s'e ke ditur
Më mirë mos e dish
Si dashuri e lindur
Përgjysmë u rrit.

Kjo gjysmë ësht' tek mua
Si e Tokës, nata
Agmuzgut bashkuar
E prapë dot s'të kapa.

Mesazh dikujt…

Nëse prapë të flas unë
Kjo tregon se unë, jam Unë
Që kam shpirt, jo vetëm hundë.

Ndryshe mbetet një humnerë
Ku s'jeton dot as i mjerë
Gjysmë i gjallë i përmjerë.

Nëse prapë vazhdon me heshtje
S'ke të drejtën kurrë me vete
Se e humbe, sa e gjete.

Ndryshe ecim për së prapthi
Ku shfryn hunda nga inati
Quret që shijon si mjalti.

Nëse kaq punon logjika
S'kam ç'të bëj, po ngrihem, ika
Fat o fat, të rëntë pika!

Nuk dhe, Pse?


Nuk i fshihem të vërtetës

Pse ajo më fshihet mua?

Nuk i hyra në borxh jetës

Pse ajo nga borxhi vuan?


Nuk e linda unë ankthin

Pse ai lindi tek mua?

Nuk e ndyva unë llafin

Pse ai u ndyrësua?


Nuk i trembem unë vdekjes

Pse ajo tallet me mua?

Nuk i lashë mangut vetes

Pse vetja u mangësua?


Ooh, sa Nuk-e, edhe Pse-ra

Më mundojnë gjithnjë mua

Mos kanë lindur që kur jeta

Nga një mollë u mashtrua?