Ali Babaj me 40 hajdutët dhe mbretëria ime (Edmond Shallvari)

Rrëfim humoristiko-satirik


Ali Babaj me 40 hajdutët dhe mbretëria ime

Para ca kohësh vjen të më ritakojë ish kapoja i hajdutëve, që unë ja kisha vënë nofkën Ali BABA, si ai me 40 hajdutët e përrallës.
E kishte humbur fare toruan i gjori.
Pse?
Ja u rrëfej unë shpejt e shpejt, se s'kam kohë për llafe shumë.

Erdhën një natë këtu ku jam roje(secyritu) hajdutët e Aliut. Po pse, i lashë të vinin dorë mbi pronën socialiste, ooh, më falni, kapitaliste?
Mo po na kaq e na aq e na lerë të vjedhim, as të trazojmë e as të lëndojmë. Po unë ju thashë, që kokën e le e pronën social., më falni kapitaliste, s'e le të cënohet.
Lajmërojnë në çast kapon e tyre. Sa hap e mbyll sytë, të vjen Aliu me helikopter.
Jep e merr me mua. Asgjë!
"Sa paguhesh?", më pyet serbes.
"Kaq", i them shifrën në evro.
Çakëriti sytë.
"Më pak se puroja që tymos unë", ma kthen me tallje e vazhdon, "Të jap sa paqeta të duash, veç leri hajdutët e mi të lirë të vjedhin".
"Ç'thua more!? Asnjë qime s'ju le, vetëm po kaluat mbi trupin tim!"
Më afroi një tufë me evro, po unë më keq se purot, ja ktheva mbrapsht.
Se ç'bëri pastaj ca llogaritje me ment, i ndritën sytë, u kthye nga hajdutët e tij dhe i urdhëroi të ktheheshin nga erdhën.
Më ra me dorë në sup sikur të ishim miq prej kohësh, hipi helikopterin dhe u zhduk qiellit.

Kthehemi tani në ardhjen e tij të dytë, por këtë rradhë jo me mjetin qiellor, por atë tokësor, urbanin e zonës. E kush, Ali Babaj i tmerrshëm!
"Ç'pate?", e pyes i habitur.
"Nga ty më ra Kartagjena!"
"Lere Kartën e Gjenës, shkoqitmi më mirë llafet".
"Ke një cigare, se m'u ça hunda?"
"Ku mbaj unë puro, o i uruar?"
"Po ç'të kesh o, kush të kërkoi puro?"
Nxjerr qeskën me duhan, copkën e bardhë të letrës dhe t'ja thurr e ngjit me pështymë, sa e lashë gojë hapur nga habia.
Pastaj filloi të më rrëfejë për atë Kartën e Gjenës, si e kishte humbur. Si, do thoni ju?
Nisur nga shembulli im në punë për lënien e kokës në ruajtjen e pronës soc., më falni, kapitaliste, Aliu ja u kishte bërë rrogat sa mua që të nesërmen e asaj dite, 40 hajdutëve të tij.
Deshte i gjori, që dhe ata të linin kokën e tyre për pasurinë e tij, si unë për pasurinë e tjetrit.
Tjetrit thashë? Shyqyr s'e ngatërrova këtë rradhë.
Kur u gdhi një mëngjes, Karta e Gjenës ishte zhdukur, bashkë me 40 hajdutët e Aliut. Vetëm kutia bosh e purove kishte mbetur.
Me ankesë e qarje, ngriti zërin.
"Ç'më bëre, më shkatërrove jetën me atë shembullin tënd heroik për pronën!"
Keq më erdhi, por edhe vura buzën në gaz.
"S'ta kam unë fajin, jooo!"
"Ti ma ke! Unë njëlloj veprova me ta, si afendikoi tënd me ty, për t'i bërë të të ngjanin".
"Ha, ha, haaa, po mua o Ali, s'më bënë të tillë në moshë të rritur. I tillë u bëra që në bark të mëmës. Që në bark, o Ali, u mësova me pak unë. Ja dëgjo ca vargje të miat, të bindesh më shumë:

Me Pak-un

Me pak-un embrionin na lidhën
Oksigjenuar me frymën e paktë
Me pak-un një epokë na rritën
"Sa e shumtë kjo qenka!", thamë.

Zhdrejtësisht triumfalë ecëm
Jeta na pakohej më pak
Veç prapë besnikë të pak-ut mbetëm
Ç'ti bëjmë, embrionit të pafaj?

E more vesh tani, që s'ta kam unë fajin?"
"Ptuu, racë e çuditshme! Dhe ndjehesh i lumtur kështu, o i paktë?", m'u shkarkua Aliu.
"Dëgjo Ali Baba!", ja kthej këtë rradhë me ton më të lartë se ai.
"Unë krijoj mbretërinë time, mes varfërisë reale".
Iku pa vazhduar më drejt urbanit, duke mërmëritur fjalën "mbretëri" disa herë e ku ta di se çfarë tjetër nëpër dhëmbë.

Mora vesh që ishte punësuar si mua roje(secyritu) dhe priste e priste, e pret e pret, për të krijuar atë, mbretërinë e tij.
E paska marë sagllam atë thënien për mbretërinë time, i gjori Ali, pa ditur ama, që vetëm unë di dhe mund ta krijoj atë.

Tregim

Ajo, Ai dhe...

Ajo ja dinte gjynahet e shkuara.
Ai mendohej t'i shfaqej si mëkatari para priftit, në kërkim të faljes.
Ajo filloi me pak, pastaj më shumë se pak, pastaj më shumë se gjysma e besimit, t'i besonte rrëfimit pendues të tij.
Ai po e ndjente veten të lehtësuar para saj dhe para vetes. Po fitonte kështu, mbi ferrin ndjellës të mëkatit.
Ajo e pranoi e lumturuar martesën në dy format ceremoniale, në bashki dhe kishë. Të dyja format u realizuan pa bujën e zakonshme të martesës.
Ai nuk e donte më bujën, pas pësimit ndarës nga gruaja e parë. Tashmë ai ishte larg nevrastenisë shfaqëse të dikurshme. Dukej që posa kishte gjetur shërimin e vetvetes, qetësinë e saj të munguar.
Ajo po i largohej gjithnjë e më shumë, hijes dyshuese ndaj tij. Gjithçka, këtej e tutje, i fliste në favor të mosdyshimit. Fjalët e tij, po tejkalonin për mirë forcën e bindjes, për një të ardhme të sigurt bashkëshortore.
Tejkalimi do arrinte kulmin e vet, në ditët e kësaj mesvere të nxehtë. Ai ngulmoi për herë të parë të ishin vetëm të dy, aty në vilën pushuese mes pemëve pyjore dhe ujrave detare të Kalkidhikisë.
Ajo u ndje me krahë fluturues nga përputhja e dëshirave mes tyre. Gjoksi i gufoi më shumë se në çastet e epshit. Ishte e çmendur për një fëmijë të sajën, të tyren.
Mesvera, vila, pylli, deti dhe ajo e dhënë tërësisht në krahët e tij.
Më pas, afër fundit të mjaltit kalkidhikian, ajo do ndjehej akoma më fuqishëm besuese, pas atyre fjalëve magjike të mëkatarit thellësisht të penduar, para të cilave do prekej dhe vetë Zoti.
"E dashura ime! Dua të përfundoj rrëfimin tim, larjen e shpirtit dhe marrjen e faljes e bekimit në tempullin e Zotit, për t'u ndjerë i denjëshmi tënd. Vetëm kështu do mund të largoj e zhduk njëherë e mirë hijen rënduese ndaj vetes dhe hijen tënde dyshuese ndaj meje".
E pafuqishme për kundërshtim dhe për më tepër e magjepsur para kërkesës së tij, ajo ndjeu rrjedhjen e piklotit të lumturisë.
E para herë i pranoi vetes njeriun e penduar kaq bindshëm, para çdo të kulluari tjetër në virgjërinë e tij.
Të nesërmen e ditës së fundit kalkidhikiane, ai u nis në një manastir të Agjio Oros-it(Shën Orosi), aty ku një hap e ndan njeriun nga qielli dhe asnjë hap shpirtin e tij nga Zoti.
Heshtja kishtare disaditëshe, ishte frymë ngrohëse, ledhatuese, çlodhëse dhe gjumëndjellëse për trupin dhe shpirtin e saj. Para dorëzimit gjumor, zgjaste dorën mbi jastëkun ngjitur dhe humbiste fluturimin thellësive qiellore, për t'ju kthyer çastit çlodhës në gjoksin e tij.
Çasti shkëputës nga kjo ndjesi parajsore dhe kthimi në merak, erdhi papritur në një nga ditët kur ajo ndjeu tejkalimin e heshtjes mes tyre. Ndodhitë, edhe pse të rralla, me njerëz që kthesonin jetën normale drejt murgërimit manastireve të Agjio Oros-it, ja kthyen përmbys ditnetët e kënaqësisë.
Sinjalet dërguar celularit të tij, ktheheshin me sinjalin e heshtjes.
Qetësonte veten me pengesat valore të asaj zone malore.
Ditëpaktat e premtuara, kaluan javën.
Më shumë se ai, po e ndjente ajo veten murgeshë në manastirin e madh të jetës së saj. Më shumë se mëkatet e tij, po ndjehej ajo mëkatare, që heshturazi i pranoi ikjen manastireve. Nuk duhej lënë të ikte. Fundi i fundit, ai e kishte shlyer mëkatin me rrëfimin ndaj saj. Ajo ishte për të, tempulli rrëfyes e falës më i afërt.
Pse, pse e la të ikte?!
Po Zoti?
Zoti s'mund të falë nëpërmjet dënimit. Aq më tepër dhe ndaj pafajësisë së saj.
Më në fund, ooh, më në fund! Celulari u drodh, bashkë me melodinë e këngës së tyre të preferuar.
Këtë rradhë nuk gaboi me thirrjen e saj, "Agapi mu!(I dashuri, im!)".
Kaq mundi, kaq deshte t'i thoshte. Më shumë se pyetjet, i duhej zëri i tij. Zë, që i depërtoi drithshëm trupit, si një rrezatim i zbritur nga një botë e largët, e panjohur, e paimagjinueshme.
"Duro dhe pak, e dashur! Mos u shqetëso, mos u mërzit! Koha që po kaloj këtu, më ka lehtësuar shpirtin. S'ta merr mendja sa ndryshe ndjehem. Çdo ditë marr uratën dhe bekimin e të madhit të murgjve. Fjalët e tij janë shërim për mua. Po rilind vërtet, e dashur!"
E dëgjoi, e ndjeu, u magjeps më shumë ajo nga fjalët e tij, se ai nga fjalët e Zotit.
Këmbët ju shkëputën nga toka. Po lëvizte, pa ecur mbi të....

Atij ju mpinë këmbët papritur. Çakëriti sytë, për t'u bindur në ishte apo jo në ëndërr, ku ndodh që do të vraposh e s'lëviz dot nga vendi.
Ajo ishte aty, përballë tij. Po e priste.
Zhurma e avionëve, që uleshin e ngriheshin aerodromit të lënë pas, i ngjante simfonive të çakërdisura të orkestrës para fillimit të shfaqjes.
Këmbët e mpira, të lëvizura jo nga dëshira e tij, ja kishin çuar trupin para asaj. Bashkë me atë tjetrën në krah. Tjetra shfaqte një gjakftohtësi shtirëse, të tradhëtuar nga kuqësia e fytyrës së bronxuar nga dielli i verës.
Atij ju shkëputën menjëhershëm duart nga çantat, pas dhimbjes së tmerrëshme, që i bllokoi frymëmarrjen dhe shkëndijoi sytë, nga një goditje e fortë mes këmbëve. Mes tyre, kishte mbetur këpuca e saj.
Unaza e flakur fytyrës, humbi diku midis gjoksit e këmishës gjysmë të kopsitur.
Ajo iku, vrapoi, për të mos u kthyer kurrë më.

Tradhëtimin e tij të rradhës, e kishte tradhëtuar prefiksi i telefonatës së bërë nga dhoma e manastirit, oh, ç'gaboj dhe unë kështu, nga dhoma e hotelit në Kazablanka.

Tregim

I vërtetë në fantazinë e tij.
Fantazi në vërtetësinë e saj.

Unë, qeni dhe jashtëtokësorët

Mesnata e la mesin pas.
Bashkë me të, edhe unë gjumin.
Hedh një sy përreth zonës që ruaj, si për t'i dëshmuar vetes më shumë, se sa dikujt që këtë çast është askushi, se jam në krye të detyrës dhe preferoj gjysmështrirjen në ndenjësen e veturës sime. Është i vetmi vend ku ndjehem rehatshëm e volitshëm, para asaj palo kolibe të rojes, që sikur më ze frymën.
Qetësinë e natës e ngacmojnë çjerrjet e aeroplanëve dhe fishkëllimat e largëta të makinave nëpër autostradë.
I vetëm unë, si njeri dhe një qen, si kafshë. Vetëm se unë ja kaloj atij për nga vetmia, sepse përreth lëvizin e më shpesh lehin dhjetra kafshë si ai.
Afrimi i tyre rreth zonës, e lëviz nga pozicioni shtrirazi, në pozicion gatishmërie për mbrojtje e sulm bashkë. Zëri i tij lehës, është sa ankesë, aq dhe urdhër ndaj kopesë, për të mos guxuar kalimin e kufirit, që na takon vetëm ne ta mbrojmë.
Kopeja bëhet kor në lehje, si për të treguar unitetin e saj qenor dhe forcën ndaj njëshit, por pas tonit më urdhëror të tij, domethënë qenit tim, kori prishet, duke dëshmuar mosmarrëveshje për veprimet në vazhdim.
Për t'i dhënë fund korit qenor të çakërdisur dhe ndihmuar mosngjirjen e qenit tim, dal menjëherë nga makina, rrëmbej fshesën bishtgjatë dhe me ulërima njerëzore( as vetë s'di si më dolën) ju shfryj të largohen. Qeni im bëhet më zemërtrim, duke u lëshuar në ndjekje të kopesë së shpërbërë, që merr pas kësaj arratinë mes errësirës.
Qeni im kthehet dhe më shikon sa me pamje triumfatori, aq dhe falenderuese, për ndihmën e dhënë. Lëshon tinguj folës, me tundje koke majtas e djathtas, duke u ngjitur pas këmbëve të mia dhe ngritur më pas vertikalisht e prekur me të përparmet e këmbëve gjoksin tim. Pluhuri dheror i putrave të pushta, më pudros rrobat gjithandej.
Shkundjen e tyre ai e merr për vazhdim loje dhe kështu pasmesnata shtyhet e shtyhet, tatëpjetës së saj.
Më në fund merremi vesh të ndahemi, duke zënë sejcli vendet e mëparshme. Ai rrumbullakosur në krahun e majtë të makinës, unë gjysmëharkuar në ndjenjësen e saj.
Mbyll sytë, jo për gjumë, por për qejf mendimesh e fantazirash, që tejkalojnë seriozitetin e jetës reale. Kjo gjendje, sikur më shkëput dhe tjetërson nga vetja, pa më rrezikuar kurrë ndaj saj.
Nuk mbaj mend kohëzgjatjen e kësaj gjendjeje, kur lëvizshmëri shumëngjyrëshe dritash më brofin në këmbë, duke m'i hapur tej normalitetit sytë. Është tamam sinjali i dritave të alarmit që ka makina e rojes(secyritu), që vjen kontroll kur i teket. Por, ndërsa mendja vazhdon e bindur për ardhjen e saj, sytë nuk dallojnë asgjë, gjë që më detyron fërkimin disa herë të tyre.
Kthej kokën nga mund të kthehet, kur në çastin kthyes prapa bashkë me trupin, dalloj tej xhamit të makinës, lëvizje hijeje në formë njeriu. Hija fillon afrimin drejt meje, duke qartësuar habitshëm pamjen e saj.
Nuk më besohet! S'është e mundur!
Qendra shikuese e trurit, kushedi ç'do ketë pësuar, që shikimin normal të syve e anormalizon.
Hedh shikimin në vendi ku u rrumbullakos qeni. Mungon! Prandaj s'dëgjoj lehjet e tij, që s'mungojnë sikur miza të cënojë zonën tonë të ruajtjes.
Ç'lehje?! Ç'qen?!
Ai është hijëzuar dhe po qenëzohet para syve të mi.
Ç'qenëzohet?! Po njerëzohet!
Ç'njerëzohet?! Vetëm në konstrukt.
Ai është qen i njerëzuar dhe njeri i qenëzuar, njëkohësisht.
Ndërsa pamja qenore më largon tmerrin e çastit, pasi është e qenit tim, të njohurit tim, që dhe kur e shaj apo shkel pa dashje lehqan e nuk më tregon dhëmbët, pamja njerëzore më llahtaris dhe më duket sikur ngrihen përpjetë leshrat në tullacllëkun e kokës.
"Mbarova!", them me vete. "Kaq e pata! Vetëm iksha sa më parë, pa ndonjë dhimbje me vuajtje!".
Por, asgjë e tillë s'po ndodh.
Qennjeriu nuk po shfaq as shënjën më të vogël të egërsisë së tij. Më bën shenjë të ul xhamin e derës.
I trembur e ul. Ja, mos e ul, mos do jem më i sigurt? Duart s'mu bindën pak më parë për nxjerrjen e çelësit, që të mund të ndizja makinë dhe ikja.
Me fjalë grekoshqiptare, të kombinuara aq çuditshëm, por kuptueshëm, më liron një çast nga ethet e vdekjes.
"Kalla(Mirë) po ja kalojmë mazi(bashkë). Imaste(Jemi) për njeri-tjetrin. Ego(Unë) për ty dhe esi(ti) për mua dhe o kathenas(sejcili), edhe për veten".
Zëri më bllokohet, edhe pse kaloi tmerri i mëparshëm. Dua të flas, por veç tundjes aprovuese të kohës, nuk dëgjoj dalje zëri nga goja.
"Mi(Mos) u çudit! Ego ime(Unë jam) vetja tënde dhe imja mazi(bashkë). Eci dhen imastan(Kështu nuk ishim), por u bëmë. Pjo kathara(Më qartë), na bënë".
"Kush? Jati(Pse)?"
Këtë rradhë e dëgjoj të folurën time njëlloj si ai, grekoshqiptarçe.
Qennjeriu ngre kokën lart, pastaj dorën me gishtin tregues, diku mes yjësisë qiellore.
"Jashtëtokësorët?", e pyes.
"Po! Imaste(Jemi) tokësorë të jashtëtokësuar".
"Po ne të krijuar imaste(jemi), o kathenas(sejcili) në llojin e vet".
"Të tjerët, po, alla emis i dhio(kurse ne të dy) jemi dhe në tjetër ekzistencë. Në atë ekzistencë, pu sihna(ku shpesh) ja kemi kërkuar njeri-tjetrit stin siopi(në heshjte)".
"Pu to kseris esi(Ku e di ti) ç'kam kërkuar unë? Ke pu to ksero ego(Dhe ku ta di unë) ç'ke kërkuar ti?"
"Ego tulagjiston(Unë të paktën) e di. Vargjet e tua ja mena(për mua), kanë marrë dhenë se oli ti raca mas(në gjithë racën tonë)".
"Po ato vargje eprepe na se makrinun(duhej të të largonin) më shumë nga dëshira për t'u njerëzuar".
"Ha, ha, haaa, haaam! Antitheto, me ekanan(Përkundrazi, më bënë) më të dëshiruar të jem si ty, qoftë ke ja liges stigmes(dhe për pak çaste). Kathe raca(Çdo racë) qëniesh, ka të mirë dhe të liq. Mi thimonis(Mos u inatos), po ju keni më shumë të liq. Oqi apla(Jo thjesht) në sasi. To kako(E keqja) nuk matet me numura. Sa nga ju mas hrisimiopiste(na përdorni) më shumë për sharje, edhe pse si racë në thelb imaste pisti mehri thanatu(jemi besnikë deri në vdekje)? Thanato, ipa(Vdekje, thashë), kurse nga ju ofendohemi edhe në këtë fjalë, të ndryshuar me 'ngordhje'. Nejse".
Ç'të them!? Ai i ditka të gjitha. Ai është qeni dhe vetja ime. Unë jam përballë qenvetes.
Qenvete, që po më përcjell mesazhet e gjysmës së saj, asaj gjysme, që më ka preferuar mua për t'u njerëzuar. E pabesueshme!
Në një farë kuptimi e ndjesie, ndjehem i privilegjuari.
Shsht, mos më dëgjojë kush! Ec e dëgjo pastaj llafet e botës!
"Ja, ky është ai që ndjehet i privilegjuar të jetë qennjeri!!!"
"Mi fovase(Mos u tremb)! Tipota kako(Asgjë e keqe) s'ka për të ndodhur me sena(me ty). I eksogini(Jashtëtokësorët) na krijuan në padukshmërinë tonë brosta sto kozmo(përpara njerëzve). Emis imaste(Ne jemi) të dukshëm, mono enas ja ton alon(vetëm për njeri-tjetrin)".
Fillon të ecë, të largohet. Bashkë me ecjen, dëgjoj vargjet e mia për mua dhe atë, për ne dhe ata.

Sa kot lehin
Thosha dikur
Çfarë dufi nxjerrin
Me ham-ham, hum-hum!

Kanë gjuhën e tyre
Gjyshja më thosh'
Më kot nuk ngjiren
Nuk lehin më kot.

Kam netë roje
I vetëm mes qenve
Dremis e zgjohem
Nga gjuha e lehjeve.

Kam kohë i bindur
Për arsyen e lehjeve
Nuk është e shtirur
Si gjuha e njerëzve.

Dhe bashkë me ecjen e vargjet, shikoj përkuljen pak nga pak të trupit, afrimin e duarve drejt tokës, dhe....

Ai, qeni im, është akoma i rrumbullakosur në krah të makinës. Dalja ime dhe zhurma mbyllëse e derës, e ngre nga vendi, duke i dhënë trupit një shtrirje pjerësore me drejtimin lartësor të këmbëve prapa.
Në të njëjtën kohë dhe unë bëj hapjen e sforcuar të krahëve dhe nxjerrjen përpara të gjoksit.
Sejcili, sipas mënyrës së vet, largon mpirjen gjumore të trupit.
I shkel syrin. Më duket se ma shkel dhe ai. Jo më duket, po ma shkel vërtet.
Ha, ha, haaa, haaam!

Tregim Fjalimi

Muzikën mëngjesore të radjos e ka në vend të ziles zgjuese. Me sytë përgjumësh, zgjat instiktivisht dorën sirtarit të komodinës, duke plotësuar kështu normalitetin gojor me protezat e dhëmbëve.
E zakonshmja kafe, me trupin gjysmëngritur e mbështetur jastëkut në pozicion vertikal kokës së krevatit, një sy kalimthi kanaleve televizive për të rejat e fundit dhe drejt kompjuterit, për të tjera të reja nga interneti.
Në 90 përqind të mëngjeseve, këto janë 99.99 përqind të veprimeve të tij.
Më pas? E zakonshmja e ikjes për në punë.

Ndryshimi i orës të djelës së sotme, edhe pse pa kurfarë lidhje me veprimet e zakonshme, ja çorienton rradhën e tyre. Dëshira për më shumë gjumë, ul butonin e radjos, por ngjeshja pas trupit të gruas e ngacmon për tjetër gjë.
Kur gjëja kapërcen kënaqshëm kulmin e saj, kujtesa për takimin promovues të librit të tij e brofën nga krevati. Ora e radjos, e qetëson në çast.
Në raste të tilla, kur ndodh ajo, gjëja e qejfit, ai nxiton i pari për bërjen e kafesë. Kështu, edhe sot.
Por, gati sa nuk e kafeos jorganin pas thithjes së parë, kur rastësisht në qoshen e ekranit të televizorit shikon orën, që është 60 minuta përpara asaj të radjos.
Për çerek ore fillon takimi.
Me sharje të përzjera dhe përgjysmime veprimesh vrapon tualetës, vishet e spërkatet shpejt me aromën e preferuar, hedh ripin e çantës në sup dhe ikën me një "Mirupafshim!", të përfunduar shkallëve të pallatit.

Kryetari i Lidhjes lehtëson frymëmarrjen, kurse ai mezi mbush gjoksin me të, nga nxitimi i sforcuar. Pak kollë çjerrëse, djersitje dhe rregullim të veshjes të deformuar rrugës.
Po afron koha e pushimit, pas të cilit është rradha e tij folëse.
Emocioni e drejton tualetës, ku më kot ul e ngre zinxhirin e pantallonave. Më shumë ndalet pasqyrës, duke marë poza të ndryshme folëse.
Është çasti buzëqeshës, që e tmerron dhe alarmon papritur. Çakërit sytë, çaplen horizontalisht e vertikalisht dy-tri herë gojën nga mosbesimi, fshin xhamllëkun e pasqyrës dhe gati sa nuk e copton me grushtin, që ja kthen vetes.
Është pa dhëmbët e tij! E para herë e stërgjatur në kohë, pas harresave që s'kapërcenin derën e pallatit.
Edhe pak minuta për të hyrë në sallë. Edhe pak sekonda pas tyre, për të zënë vend në podjum para njerëzve e kamerave të kanaleve televizive.
Nxiton sallës, ju bën shënjë të njohurve më të moshuar, që e ndjekin pas të çuditur, deri në shqetësim.
"Kush ka proteza nga ju? Mos më shikoni kështu, nuk më kanë rrjedhur akoma mentë. Vetëm sot më rrodhën një çast. Harrova dhëmbët në shtëpi. Shpejt, s'kam kohë!"
E di që kërkon budallallëkshe diçka të pamundur, por zgjidhës për sikletin. Vetëm dy me proteza si ai. Dy të tjerët, me gjysmaket e tyre.
"Turp, nder, nxirrini t'i provoj! Të gjitha, kuptoni?!"
Larje e shplarje në çezmë, hiq e ver disa herë, deri në kombinimin e gjysmave të dy gojëve të ndryshme.
Forca mendore për kapërcimin e situatës, ia largon pështirosjen që ndjen në fillim të prekjes, larjes dhe provës në gojë të dhëmbëve të huaja. Dhëmbë njerëzish janë dhe sa pak që ngjasin!
Në fund, edhe pse me siklet, ndjen më të afërtat në voli, shikohet në pasqyrë, lëviz nofullat, thotë dy-tri fjalë dhe sikur lehtësohet ca.
Miqtë merren mes tyre, për ndarjen pronësore të dhëmbëve të mbetur. Dy prej tyre, mbetur me mangësi dhëmbësh në të kundërt, rrugës për në sallë, ngacmojnë njeri-tjetrin.
"Paskemi të ngjashëm me mikun, gjysmënofullat tona. Ha, ha, haaa!"

Ngrihet, ecën, shtrëngon nofullat për t'i ngjeshur më fort protezat, me një dhimbje goje të kthyer me zor në durim.
Fillon të flasë.
Nuk po ndjehet mirë. Trupi i drithëruar i shkëputet nga koka. Në fjalën më pas, edhe pjesë të kokës i shkëputen, duke e lënë vetëm ndjeshmërisë së gjuhës dhe nofullave.
Jo, nuk ndjehet ai në të folurën, xhestet, tonin dhe elokuencën e tij.
Në fokusin e kamerave, i shfaqet koka e mikut të protezës së sipërme. Ai po flet njëlloj me të. Jo, ai po flet njëlloj si miku, bile sa gjysma e tij. Pas tij, ja dhe i dyti, i protezës së poshtme. E njëjta ndjesi.
Mbetet pak çaste pa folur. Hedh sytë sallës, lëshon nga duart letrën, buzëqesh dhe mes çudisë së dëgjuesve, vazhdon.
"Njeriu, aq më tepër krijuesi, duhet të flasë me gojën e tij, gjuhën e dhëmbët e tij, apo siç thuhet popullorçe, jashtë dhëmbëve të tij. E për të vazhduar simbolikën e dhëmbëve, pyes: Po kur s'ka dhëmbët e tij, ç'bëhet?"
Heshtje, pas pak gjallëri, më pas duartrokitje në sallë, me zëra të përzjerë përgjigjesh për pyetjen simbolike e përsëri heshtje, në pritje të përgjigjes së tij.
Me marifet të fshirjes së hundës, nxjerr protezat, i fut në xhep dhe i lehtësuar nga shtrëngesa e tyre, lëshon zërin e tij të vërtetë.
"Kur i mungojnë dhëmbët, akoma më shumë do flasë shpirti i tij. Ky shpirt, që sot po flet para jush!"

Dhe vazhdoi të fliste, njerëzit të duartrokisnin dhe askush, veç katërshes së miqve të vjetër, nuk mori vesh të vërtetën e së vërtetës, të fjalimit të tij pa dhëmbë.

Edmond Shallvari

Tregim
Zonjë dhe seks grua


I hidhte hapat si në hava, po ashtu dhe zemra i dukej sikur i rrihte jashtë gjoksit, diku sipër hapave të shkëputura nga trupi. Logjika i kishte mbetur mes boshësisë,
që me zor po drejtonte qenësinë e saj amorfe. Bota përreth mjegullohej e mjegullohej në shtëllunga avujsh, që herë i depërtonin boshësisë, duke e shtyrë të dilte jashtë vetes, e herë e rrethonin të gjithën, duke e futur më thellë asaj.
Në këtë lloj sfungjerizimi të çuditshëm të materies dhe antimateries trupore e shpirtërore të ekzistencës, Maria ndjeu papritur rrjedhjen lagëse në trup të një lëngu freskues, që në kontakt me nxehtësinë e gjakut, po i shkaktonte fragmente drithërimash orgazmore.
Ndaloi papritur. Hapat në hava u këmbëzuan në trupin e saj, zemra ngadalësoi drejt normalitetit rrahjet po brenda gjoksit, mjegulla e shtëllungosur u zhduk avullueshëm. Jo, nuk duhej mbaruar kështu kënaqësia drejt të cilës po shkonte. Shtrëngoi shalët si për të kthyer mbrapsht rrjedhën e nisur drejt rrëzës së tyre burimore, por ajo do ta ngacmonte për së fundi me drithërimën e fundit njomëse.
“E çuditshme!” mendoi. “Ç’po ndodh kështu me mua? Mblidh veten, Maria! Je zonjë grua. As më të shkrehurat e femrave nuk bëjnë kështu si ty”.
Por kaq ishte ashpërsia gjykuese ndaj vetes.
“Fundi i fundit ç’bëre? Ishe kënaqur ndonjëherë kështu me veten mes rrugës? Përderisa ndodhi, duhej të ndodhte. E përderisa u kënaqe, pse vetgjykohesh? Je tërë energji, Maria. Pse ta lesh të humbasë kohës së rëndomtë të jetës?”
Kënaqësisë së mëparshme ju shtua dhe kënaqësia e logjikës mbrojtëse, qetësuese e më pas ngacmuese, për ç’ka e priste më tej në ecjen e kësaj pasditeje të zgjedhur.
Të zgjedhur? Kështu i pëlqente varianti takues me atë, që të qenurit zonjë grua në shoqëri, i kishte zbuluar anën tjetër të fjetur, të harruar, apo mbase të paditur aq prej saj, të qenurit seks grua.
Dëgjuar për të tjerat nëpër programe televizive e revista modelesh, se si i tingëllonte për keq, pa shpjeguar pse-në. Dhe jo vetëm kaq, por menjëherë pas fjalës “seks”, ajo do nxitonte të shtonte të sharat me kurva e put.... Kështu kishte arritur barazimin e fjalës seks me ato të shara, duke larguar nga vetja llojin e ngacmimit ziliqar, që i shkaktohej sa herë i shfaqeshin seks femrat. Ngushëllohej e qetësohej me veten, pas çdo nervozizmi në fillim.
Kur nga goja e tij dëgjoi t’i vishej asaj kjo fjalë, ato më tej me kurva e put... nuk i kaluan as shpejtazi nëpër mendje. Ndryshe, pse nuk shpërtheu nga ofendimi, pse qelizat e trupit i thithën dhe shpërndanë brenda e jashtë saj ndjesinë e kënaqësisë?
Kaq ishte. Ajo u ndje vërtet seks grua, duke spostuar pa ditur as vetë sa larg dhe pa kurfarë hezitimi, atë tjetrën mënyrë vleresimi të vetes, si zonjë grua.
Në ekzistencën e para atij çasti, Maria kujtonte se ishte e plotë në kënaqësitë e saj trupore e shpirtërore. Por u desh ky çast shfaqës kaq i papritur, kaq i paparashikuar fantazive, apo ngacmuar ëndrrave, që plotësia e mëparshme të gjysmohej e gjysmohej, aq sa të ndjehej në mangësinë torturuese me veten e ndaj vetes.
E megjithatë, kur plotësia e menduar u mangësua dhe mangësia e posa ndjerë u plotësua, Maria nuk e la më të harruar ndjesinë e parë të zonjllëkut. Përkundrazi. Ajo mori tjetër përmasë për të, aq sa ju duk vetja zbuluese e diçkaje të re, më kuptimplote, më të fuqishme e gati absolute në harmoninë e marrëdhënieve mes të dashuruarve.
Sipas saj, sa më shumë vazhdon jetesa bashkëshortore, aq më i domosdoshëm është ky ilaç magjik i harmonisë.
Cili?
Të ndjerit zonjë në seksin tënd.
Kështu Maria, jo vetëm e riktheu kënaqshëm titullin e mëparshëm, por e përforcoi atë me titullin e ri akoma më shumë të kënaqshëm. S’kishte rëndësi në ishte vërtet, apo jo, seks grua. Mjaftonte për të vetëm e thëna, qoftë dhe kompliment mashkulli për ta afruar, që ajo të avanconte më tej, për ta bërë më se të vërtetë në besimin e saj. E dinte, që ky besim e devijonte nga statukuoja e jetesës së pak të më parshme. Dridhej frikshëm nga hapi i nisur, por dhe ndjellshëm ndaj tij.
Sikur titulli i ri të ishte i vjetër sa martesa e saj, kjo e sotmja do ishte thjesht një fantazi shkrimtari, për të bërë sensacion në publik me krijimin e tij. Kurse tani po bëhej ajo vetë sensacion, në librin e jetës së vet. Asaj jete, që aq tkurshëm i kishte dhënë titullin e zonjës, pa e ditur sa formale e jetonte atë realisht.
Faji?
Mbase i të dyve, ose i askujt.
Po përse atëhere shtonte një faj të ri, ndaj një faji amorf?
Faj? Pse të jetë faj i saj plotësia e një mangësie? Nëse ai, burri i saj, do kapte më parë kohën se ai tjetri, atëhere kjo lojë fjalësh s’do kthehej në lojë jetësh.
Po kohën mund ta kapte dhe ajo. Pse e kërkonte vetëm ndaj burrit?
“Sa budallaçkë që je!”, i shfryu vetes. “Si mund të kapja unë diçka, pa vetë ekzistencën e diçkasë?”
Ekzistonte diçkaja?
Thua ti kështu. Këtu nuk jemi në leksione filozofie për ekzistencën dhe njohjen. Ja mirë, e pranojmë që ekzistonte. Po diçkaja, a nuk ka lidhje me ekzistencën e njohjes për të, për ta bërë tënden më pas? E nëse ekziston mosnjohja, edhe diçkaja merr formën e mosekzistencës për ty. Filozofi deshe, filozofi të bëra.
Dakort, po e njëjta filozofi, a nuk ekziston dhe për burrin tënd?
Kush e mohoi? Prandaj dhe ky çast përmban dridhjen e frikshme, bashkë me ndjesinë e fajit të mëkatit. Po të ishte vetëm kjo lloj dridhjeje, hapi nuk do hidhej në hava e zemra të fluturonte jashtë gjoksit, mjegulla nuk do shtëllungohej e depërtonte gjithandej boshllëkut të vetvetes, lëngu rrjedhës do mpiksej që në burimin qelizor e shalët nuk do përpiqeshin të ndalnin njomjen mes rrëzës së tyre.

Po afrohej.
Edhe pak hapa ndarëse nga ai dhe nga ai çast, kur ajo, zonja Maria, më shumë se e tillë, mezi priste të ndjehej për herë të parë, seks grua.
Nuk kishte ç’të humbte, veç tkurrjes e ndrojtjes të një jete iluzore.
Ç’do fitonte?
Gjithçka të mosnjohjes e mbi gjithçka, atë që po e priste, aty, prapa asaj porte, brenda asaj dhome-folezë ëndërrash, pasionesh e fantazish orgazmash, burrin e saj.

Atë s’mund ta shpëtonte dot as Krishti


E tejkaluar në dehje nga vera e tepruar në pirje, afrimi tek krevati i shfaqte në shikim rrumbullakosjen e deformuar të katrorllëkut të mureve, kurse nëpër qoshet e zhdukura të tyre, krijoheshin spiralisht lëvizje thellësore rrathësh, që shkonin drejt një qendre të padukshme thithëse. Me mundësinë e gjysmëxhveshjes u plas barkas krevatit, me këmbë e duar të hapura, drejt qosheve gjithashtu të rrumbullakosura të tij. Me kokën ngritur e mjekrën mbështetur jastëkut, lëshoi zërin lutës ndaj ikonës mbi kokën e krevatit. “Më jep një fëmijë, o Zot i madh! Maria quhem dhe unë, si Maria e birit tënd”.
Ikona u lëngëzua rrjedhshëm në mur, si verë e derdhur nga gota mbi mbulesën e bardhë, duke krijuar dhjetra degëzime vijash të holla, që pas pak u ngrinë dhe ndriçuan në formë vetëtimash e gjëmimesh. Maria çakëriti sytë, por kjo më shumë i shtoi në shikim ndriçimet gati verbuese e në vesh zhurmën gati shurdhuese. E megjithatë, as sytë nuk i mbylli, as veshët nuk i zuri me gishta.
Dehja nga vera s’ishte gjë, para llojit të ri dehës, që po i depërtonte në gjithë trupin me një forcë të papërballueshme. Ajo filloi prekshëm në pulpat e këmbëve, i largoi shqyeshëm hollësinë e këmishës dhe akoma më egërsisht najlonin e getave në dy anët e vitheve, duke zbuluar bardhësinë e lakuriqtë të tyre. Ndaloi një çast e bashkë me të ndaluan dhe vetëtimat e gjëmimet.
Jo, nuk kishte ndaluar asgjë. Gjithçka po vetëtinte e gjëmonte ndezshëm, brenda trupit të Maries. Ishte zëri i saj, perpelitja e saj, ekstaza e saj. Ashtu, e plasur si në fillim, ngritur vetëm gjysmëbarkas, ngjeshur më pas vithet, thithur brenda tyre, si ato spiralet qosheve të mureve, lëngun e farës së kërkuar.
Juda, siç ja kishte vënë llagapin ndihmësit të tij i shoqi i Maries, Sifi, i dha shtytjen e fundit trupit, deri sa ndjeu që asgjë se lidhte mes shalëve të saj. Ngriti pantallonat e zinxhirin bashkë, shtrëngoi në mes ripin, ju ra përkëdhelshëm me dorë dyanshmërisë së vitheve dhe si të mos ndodhej në atë dhomë, u largua heshturazi.
Maria shtrëngoi këmbët, duke mbajtur me zor brenda lëngun e derdhur, që megjithate po e njomte mes tyre. Me ndjesinë e mëkatit hodhi sytë ikonës, që po formësohej nga shuarja e vetëtimave dhe lëshoi drithshëm zërin lutës të faljes.

Sifi u kthye pas mesnatës dhe me lëvizje si në mungesë ajri hyri dhomës, bëri pak shtytje me dorë trupin e saj dhe kur pa që ajo s’lëvizi, u bë paralel me anën e krevatit. Nga lodhja, gjumi ia largoi sikletin shtrirës.

Qielli i natës i kishte shkarkuar gjithë retë e mbledhura me një shi-breshër, vetëtima e gjëmime, për t’u gdhirë krejt i pastër, me pak kuqësi në lindje dhe freski ajri të lagësht. Maria, mbaroi bërjen e ponçit dhe vuri xhezven për kafenë. Sifi që mezi solli në vete kockat e bllokuara të trupit, u ngrit përgjysmë në krevat, mbështetur jastëkut, në pritje të Maries. Shfaqja e saj me diskun në dorë, ju duk krejt ndryshe nga çdo mëngjes tjetër, Aq ndryshe, sa i erdhi t’i sulej që nga krevati, ta rrëmbente në krahë, ta hidhte pastaj aty e të lëshohej si i paparë mbi të. Kështu i kishte ndodhur dikur, herëve të para të bërjes seks, pas pamjeve si të sotmes të Maries, që e joshnin më shumë. Afrimi i saj e largoi nga sulja, por jo nga ngacmimet poshtë niktikosë, bashkë me nazet dhe thënien e saj, ”Avash se do më derdhësh filxhanet!”

Maria e ndjente deri në bindje, që atë natë lutjesh e kthim të ikonës në vetëtima e gjëmime të papritura, diçka më shumë se njerëzorja kishte ndodhur brenda saj, aty ku fillon rrugën ngjizja e farës për jetën, aty ku ndal kjo ngjizje e fillon magjinë e saj të embrionit të krijesës së re.
Ç’të ishte kjo më shumë se njerëzorja? Kur njëlloj si ajo do provonte atë që provonin miliona femra me barë? Ja që ajo kështu e ndjente veten e saj, nëse vërtet brenda saj kishte ndodhur thagma e barës. Thagmë? Si i erdhi kjo fjalë për ndodhi çudirash tej normales e të zakonshmes së jetës? Mos po gënjente veten dhe justifikonte diçka që e rëndonte në shpirt?
Ç'ishtë ajo, Maria e Krishtit, që gati sa s’po i dukej vetja e barosur nga fryma e shenjtë?
Maria e Krishtit?
“Falmë o Zot për këto mendime të marra. Po nuk i mbaj dot. Nuk i kam mbajtur dot as më parë. Që atë çast kur fara e Sifit nuk mbinte dot në barkun tim. Kam menduar që atë çast për Marien tënde. Jam lutur si ajo. Besoj që dhe ajo do jetë lutur. Dhe atë natë kur t’u luta më shumë, të ndjeva më shumë. Dhe ndodhi ajo që ndodhi. Si Marisë tënde? Oh, mos më gjyko o Zot! Nuk tallem. Krijesa tënde jam e në dorë më ke të më gjykosh e dënosh. Unë jam dhe s’jam Maria tënde. Kam vetëm emrin e saj, kam burrin me emrin e burrit të saj dhe ja ku të premtoj, që dhe fëmija që do lind, do ketë emrin e birit tënd. Lemë të mbaroj këtë mision gruaje e pastaj bëj ç’të duash me mua. E di. Ferri më pret. Jo si Marien tënde, qielli hyjnor. Edhe pse më duket i padrejtë ky fat. Më ler të shprehem. Fundi i fundit më keq se Ferri s’ke ku më çon. Nëse do ishe gjykatës dhe ndaj vetes, siç je ndaj nesh, duhej të gjykoje mëkatin e parë fare. Jo atë të Evas. Ajo është një hiç para tëndes. Nuk po zemëohesh me sa shoh. Jashtë ka diell e asnjë re. Pra të vazhdoj.
Nëse bëra unë mëkat me Judën, oh, ç’rastësi e keqe emrash me tradhtarin e djalit tënd, që dhe atë jo pa qëllim e krijove, a nuk është lloj i mëkatit, edhe ajo që bëre Ti me Marien e martuar? Të besoi Josifi se ke fuqishmërinë e besimit, po Sifi im, a do më besojë dot mua, me pafuqishmërinë e femrës mëkatare? Dy mëkate o Zot, me fate të kundërta Mariesh”.

Duhej t’ja thoshte sa më parë Sifit, pa dalë barku në dukje. Po kur? Në mëngjes, kur dalldisej pak nga ponçi dhe thithte shijshëm kafenë? Me pak naze më shumë para, apo pas pirjes?
Apo në mbrëmje si ajo e asaj nate, kur vera sa nuk i xhveshi majë trapezës, po mos ndodhte vdekja e shokut dhe rendja për bërjen e arkivolit, ashtu siç deshte t’ja bënte vetëm ai?
Në të dyja variantet, duhej të ishte ajo më dalldisja se pijet, ndryshe humbej davaja. Në atë të mëngjesit do duhej të sforcohej më shumë, pasi tjetër ishte kur vinte dhe vetë në qejf nga dehja. E dehur nuk përmbahej dhe ai e dinte ç’hiqte. E padehur do duhej të kujtonte Judën. E tmerrshme. Ndjeu se kishte rënë në mëkat dyfish, jo vetëm ndaj burrit, po edhe Zotit, pasi Maria e Tij nuk kishte asnjë Judë në jetën e saj me Josifin, si ajo.

Sifi pranoi i menduar fjalët mes skenave të seksit të Maries, pa kundërshtuar asnjë prej tyre. I vetmi kundërshtim, që siç filloi dhe mbaroi, pavarësisht përpjekjeve me çdo pjesë ngacmuese të trupit e kokës së Maries, ishte mos ardhja në formë, edhe pse përbrenda ndjente zjarrllëkun ndezës. Për të mos e mërzitur dhe lënë pa kënaqur të shoqen, ai bëri ç’mundi sipërfaqshëm e më tej me duar, derisa dëgjoi rënkimin ulëritës të saj. Meqë Sifi nuk i ktheu kurrizin, por vazhdoi deri në fund të ekstazës, Maria u ndje triumfatore në gjithçka atë natë.


Jo, nuk duhej krim i dyfishtë. Kaq fije mëshire i kishte mbetur ende në pjesën e pakët të shpirtit të mpirë. Nuk ishte si ata të papërmbajturit e shkalluar, që në çmenduri e sipër merrnin veç jetës së grave, edhe jetë të tjera. Çmenduria e tij ishte zbutur që në çastin e ardhjes. E megjithatë ishte çmenduri. E vetma gjë që i kishte lënë pjesës së koshiencës, ishte durimi i pritjes deri në lindjen e fëmijës. Më pas edhe kjo pjesë do çmendej si gjithë të tjerat. Derin atëhere do vazhdonte t’i shtohej më shumë padurimi i çmendurisë, nga sytë e gojët e njerëzve.
Maria e tij ishte tjetërsuar në Magdalena e para dy mijë viteve dhe s’kishte Zot e Krisht ta shpëtonte. Sepse thirrjes së Krishtit për të gjuajtur i pamëkatshmi njeri mbi atë grua mëkatesh, ishte ai i pari që do t’i përgjigjej. Kështu ishte në rregull jo vetëm me veten, por edhe me Zotin.
Po Kristina e vogël? Logjika e çmendurisë e vërtiste po rreth saj. Ajo nuk duhej rritur me qumështin e mëkatares, edhe pse ishte krijesë e tij. Po mëkatari tjetër pse duhej të jetonte? Ja që këtë i urdhëronte përsëri logjika e çmendurisë. Juda le ta gjente nga tjetërkush, ashtu si Juda i vërtetë. Kot s’ja kishte vënë nofkën Judë, edhe pse e mbante në punën e tij si ndihmës. Të shiste më keq se Juda, për një meze kërnacesh e një gotë birrë. Me siguri që i kishte bërë magji, që nuk e dëbonte. Qarjet e tij për jetën, ja mposhtnin Sifit, anën tjetër të inatit. Kujtonte se me kalimin e kohës e mësimin e zanatit të marangozit, Juda do ta vetlargonte nofkën e keqe. Por ai, siç po merrte nga zanati i Sifit, arriti t’i merrte më parë më të çmuarën e jetës, Marien. Jo, nuk do ta merrte pas edhe atë. Nuk e meritonte të iknin të tre. Ai do merrte me vete vetëm Marien e tij e njëkohësisht do godiste me gurin e dënimit, Magdalenën e saj.
Zoti le ta gjykonte pastaj.

Ata dukej sikur po flinin shtrirë të dy, pranë njeri-tjetrit, sejcili në arkivolin e vet.
Qarja e Kristinës e tundi nga shtangia e tmerrshme Judën. E mori në krahë, e shtrëngoi në gjoks dhe doli jashtë duke vrapuar e thirrur ulëritshëm. Para syve i shfaqeshin arkivolet bosh, që pak ditë më parë i kishte bërë vetë Sifi, pa e lënë atë ta ndihmonte. Prapa i dukej sikur e tërhiqte një dorë e padukshme, por që më pas e përfshiu të tërin rreth kockash skeletore. Në vesh i kumbonte zëri i Sifit, “Judë, që Judë mbete, o i gjorë!”
Pas, me bardhësinë e mermertë të laluriqësisë, vraponte drejt tij Maria, me duart shtrirë drejt foshnjës.
Kristina nuk ishte më në krahët e tij.
Ambulanca lëshoi zhurmën alarmuese të urgjencës.

ok zotri i nderuar se shpejti une ti ve autoresinen ose do i fshi krejt mfal per shqetsimin

Faleminderit! Autoresi ose fshirje, kjo ne deshiren tuaj.

Ja vera emrin tuaj ne temen nese deshiron erdhe ndonje kund tejter ju lutem kallxomni tash sa jam online tja ve

Ne cikli me poezi, "Ajo, vetem ajo!" dhe cikli tjeter me vete, "Kohe calamane". Faleminderit.

Mvjen keq per ket se ndorri krekoj falje