TE VECANTA

Mua me ka ndodhur

Në faqet e “Kontakt” vjen sot një histori e veçantë, por që nuk i ka ndodhur vetëm protagonistes së shkrimit në vijim. Është historia e mashtrimeve me anë të njoftimeve me gazeta, apo “mblesërive” on-line, pas të cilave vajzat dalin të zhgënjyera dhe zemërthyera. Historia e 17-vjeçares korçare është një leksion për adoleshentet.

Historia e dhimbshme, si dhe e ka quajtur vetë 17-vjeçarja korçare, ka nisur vetëm tre javë më parë kur vajza nga një fshat i këtij qyteti, gjatë lëximit të mesazheve në një të përditshme, ka përzgjedhur mes tyre një nga mezazhet tipike dhe që për të, ka qenë melankolik. Duket se mesazhi “Hyr në botën time të vogël, për të gjetur rehatin e shpirtit tënd”, i ka lënë kaq mbresa vajzës korçare sa që mezi priste që të shikonte “don zhuanin”, që ende nuk ja kishte dhënë adresën se kush dhe nga ishte. Kjo enigmë e ka shtyrë vajzën që të merrte në dorë telefonin dhe të formonte numrin, pas një apo dy pip…pip… nga ana tjetër e receptorit, një zë djali iu përgjigj, pas prenzantimit biseda mes të “rinjve”, ka kaluar shumë miqësore. Djali i ka folur vajzës se ishte nga një lagje e Beratit të lashtë dhe se ishte vetëm 25-vjeç, i arsimuar dhe se kishte pretendime për partneren. Pas disa bisedave telefonike vajzës i është ngritur mendja, që një ditë të ftohtë dhe me diell nëntori të niset drejt qytetit Muze të Beratit.

Pas udhëtimit mbi 6 orë në mesditën e ditës së shtunë vajza ka mbërritur në qendrën e qytetit të Beratit dhe ashtu, paksa e çorientuar jo vetëm nga udhëtimi, por edhe nga mrekullia e qytetit ka ndalur paksa për t’u orientuar ndërsa ka pritur që, sipas llafit, dikush t’i afrohej. Vajza që mbante me vete një çantë me ngjyrën e lënë në telefon dhe me veshjet për t’u njohur nga djali, ka ngelur e shtangur, kur drejt saj po afrohej një mesoburrë, me një dorë prapa dhe duke qeshur. “Nuk e mora për djalin që kishte folur me mua”,- ka deklaruar 17-vjecarja në ambientet e policisë, para prindërve të saj. Mesoburrin që po i afrohej, vajza e mori ndoshta për babain e djalit apo një të afërmin e tij. Që në momentin e takimit vajza ka ngelur e shokuar dhe kureshtja e ka shtyrë që të shikojë se përse njeriu me të cilin kishte lënë takim e mbante dorën prapa dhe se, përse njeriu që ajo kishte lënë takim, kishte dërguar një njeri tjetër.

Por njeriu që iu afrua dhe i foli në emër i zgjati dorën e majtë për ta takuar, i foli: “Unë, (ai) ishte djali që dy të rinjët kishin folur disa herë në telefon dhe që në atë moment vajzës edhe zëri iu duk ndryshe. Një mendim i mjegullt dhe absurd filloj të qarkullonte me shpejtësin e të qindën e sekondës (të paktën kështu u shpreh para prindërve). Zhgënjimi e mbërtheu prej fyti nxënësen e vitit të dytë të një shkolle nga një fshat vetëm 3 km larg qytetit të Korçës. Ku të shkonte në këto momente, kujt t’i kërkonte ndihmë, njerëzit më të afërm të saj ndodheshin qindra kilometra larg. Vajzës i ishin kujtuar fjalët përkëdhelëse të nënës së saj: “Bijë, ki kujdes, mbaro njëherë shkollën, edhe të lartën, fillo punë dhe menjëherë vazhdo gjej njeriun që do të kalosh jetën”.

Por vajza kishte një dëshirë të madhe, të gdhihej në Beratin e bukur, ndaj, edhe pse e shokuar e kishte pyetur djalin se ku e kishte shtëpinë.

-Nga këtu 16 km, në një fshat të zonës të Tomorrit- i kishte thënë djali, duke drejtuar dorën e djathtë drejt malit. Atë moment vajza shikoi që burrit i mungonte dora dhe se ishte invalid. Vuri dy duart në kokë, por nuk dinte se ç’farë të bënte, nuk dinte kujt t’i kërkonte ndihmë dhe nuk kishte se ku të strehohej derisa të gdhihej për t’u kthyer nga kishte ardhur.

Morën një taksi dhe pas një ore, vajza ka mbërritur në anë të rrugës nacionale Berat -Skrapar për të vazhduar më pas edhe një orë në këmbë derisa të mbrinte në shtëpinë e “burrit” të ardhshëm, një gërmadhë e para viteve ‘70 ku varfëria dukej qartë. Prindrit e djalit ishin të shokuar, që djali i tyre invalid dhe një herë i martuar dhe i divorcuar, këtë radhë kishte sjellë në shtëpi një “princeshë”. Prindërit e varfër, të gëzuar, bënë ç’mundën që vajza të mos mërzitej. Ata habiteshin që vajza kishte pranuar të martohej me djalin e tyre që ishte 34-vjeç dhe kishte qenë i martuar dhe ishte invalid.

Prindërit e vajzës kanë alarmuar njerzit kudo që i kishin dhe natën e parë as që kanë fjetur. Së bashku me të afërmit e tyre e kanë gdhirë me shpresën që vajza e tyre mundet të kishte shkuar tek ndonjë shoqe e saj, por deri në momentin që të dy prindërit kanë vendosur që të kërkojnë ndihmën e policisë, nuk kanë marrë asnjë sinjal jete. E ndërsa prindërit po humbnin shpresën e gjetjes së vajzës, në orën 16.30 minuta ka rënë zilja e telefonit. Zëri nga ana tjetër e receptorit, foli: “Jam vajza juaj, kam shkuar larg,- dhe ka shtuar,- ejani nesër në Berat, aty më bëni zile që t’ju takoj”.

Ditën e hënë, që në të gdhirë, prindërit janë nisur drejt vendit ku i kërkonte vajza dhe me brengën e gjetjes apo jo në vendin ku i kërkonte bija e tyre, në mesditë kanë mbërritur në Berat. Të gjendur përballë heshtjes së telefonit, prindërit e vajzës janë detyruar të paraqiten në dyert e komisariatit të policisë dhe të kërkojnë ndihmë për të gjetur vajzën.

Kanë qenë punonjësit e policisë, të cilët në rrugë operative dhe me anë të numrave të telefonit të vënë në dizpozicion nga prindërit e vajzës, brenda orës kanë lajmëruar se kishin gjetur vajzën, e cila ka pranuar që të mbërrijë në polici, aty ku dhe ishin prindërit për t’i takuar. Sapo ka parë dy prindërit, vajza është ngashëryer dhe ka kërkuar që të largohet sa më parë nga qyteti i Beratit. E pyetur nga policia nëse vajza kishte ankesa për djalin, ajo ishte shprehur edhe në deklaratën e lënë si dokument, se nuk kishte asnjë ankesë. Ndërsa ishte shprehur se prindërit e burrit që e kish mashtruar do t’i ruante në kujtesë si prindër të mbrekullueshëm, jo vetëm për mikpritjen, por edhe për këshillat që i kishin dhënë. Vajza u rrëfeu policëve se ishte zhgënjyer nga një mesazh gazete dhe se ky zhgënjim e ndau nga një dozhuan ende pa u bashkuar.

“U bashkova shpirtërisht në gazetë me mesazhin dhe u ndava fizikisht në polici nga një “Donzhuan”, ndërsa kërkoja “princin e kaltër”,- u shpreh vajza, ndërsa linte pas Beratin dhe “dashurinë” e jetës.

Burimi: Gazeta Shekulli

?Gli albanesi non vogliono i rifiuti degli italiani?



A Tirana ? rivolta per un termovalorizzatore: ?Il 40% dell'immondizia arriver? da voi?



Nel pi? assoluto silenzio stampa, da tre settimane il governo italiano sta lavorando per esportare un po' di rifiuti in territorio albanese. E' noto che in Campania non si sa dove mettere i rifiuti e la Lombardia - dopo le proteste della Lega - non ? pi? disposta a trattarne.

In Calabria non si trova un sito per il "termovalorizzatore", dopo che la gente della piana di Gioia Tauro ? scesa in piazza - con decine di sindaci e rappresentanti delle associazioni ambientaliste - per impedire il raddoppio di quello di Rosarno. Ed ancora: a Pettogallico, alla periferia di Reggio Calabria , da tre mesi va avanti un braccio di ferro (con relativo blocco dei cantieri ed intervento della polizia) tra la Giunta regionale calabrese e migliaia di cittadini, che non ne vogliono sapere della scelta di localizzare la discarica della citt?, sulle sponde di un torrente che accoglie uno degli agrumeti pi? belli della provincia .

Si sono aperte decine di vertenze in tutto il sud, governo e giunte regionali non sanno pi? cosa fare. Cos?, nel silenzio, qualcuno ha pensato a trovare una soluzione . Se non riusciamo a trovare in casa chi si vuole prendere i nostri rifiuti proviamoci con i vicini. A partire dai pi? deboli (o presunti tali).

Alla fine di maggio viene siglato un accordo tra la cooperazione italiana ed il governo albanese per l'implementazione di due iniziative. Il primo intervento riguarda un dono del governo italiano di 400.000 euro per il miglioramento/ampliamento della discarica di Sharra (vicino a Tirana). Si tratta di un vecchio sito , che gi? nel periodo di Enver Hoxha era destinato a discarica per la capitale. Ma dalla caduta del regime ad oggi, Tirana ha triplicato la sua popolazione e ,soprattutto, si sono moltiplicati i consumi e le merci usa e getta , e la vecchia discarica non ce la fa pi?.

Non solo: i rifiuti, di qualunque genere, vengono buttati in discarica senza tener conto delle infiltrazioni delle falde acquifere e dei danni conseguenti. Con questo nuovo progetto , almeno sulla carta, si dovrebbero rendere impermeabili i terreni e ridurre i danni ambientali. Ma quanto verrebbe ampliata la discarica e per quali rifiuti (qualit? e provenienza) non ? dato sapere.

Il secondo intervento riguarda Kashar, un'area a nord di Durazzo, dove ? prevista la costruzione di un termovalorizzatore della portata di 1000 ton al giorno, pari a circa 350.000 ton/anno, il pi? grande impianto mai costruito finora dalle imprese italiane. L'investimento di 6 milioni di euro viene effettuato con un prestito a tasso agevolato da parte dell'Italia. Beneficiaria un'impresa italiana che, per l'occasione, ha costituito a Tirana la sede sociale di un'impresa che si chiama Albaniabeg Ambient.

Approfondendo i termini dell'accordo si scopre che i rifiuti che il termovalorizzatore di Kashar utilizzer? provengono per il 40% dall'Italia , e l'accordo dura per 25 anni. La cosa pi? interessante, quasi geniale, ? che questi "rifiuti" saranno importati dall'Italia come "materie prime per combustione" , evitando sia le tasse doganali che vengono pagate in questi casi dal paese esportatore, sia l'allarme della pubblica opinione.

Tutto sembrava ben regolato e nessuno si aspettava le vibrate reazioni che hanno scosso l'Albania in questi ultimi giorni. Diversi intellettuali, tecnici ed opinionisti sono intervenuti sulla stampa albanese ponendo pesanti interrogativi su tutta la vicenda. Le associazioni ambientaliste sono scese in piazza insieme a semplici cittadini allarmati dalle notizie apprese e preoccupati per la vicinanza dei siti a centri abitati. In particolare, l'area scelta per il termovalorizzatore a nord di Durazzo ? una delle poche aree a vocazione turistica che non sia stata devastata dalla speculazione edilizia di questi anni.

I contadini del luogo sono scesi nelle strade a protestare insieme agli operatori turistici. Ma ? stato soprattutto il quotidiano Shekulli, uno dei pi? importanti giornali albanesi, che ha attaccato questo accordo in modo pesante e diretto , rompendo una tradizionale alleanza con il governo socialista retto da Fatos Nano. Secondo alcune indiscrezioni il proprietario di Shekulli ? uno dei maggiori imprenditori albanesi che ? interessato al business dei rifiuti ed il monopolio di un'impresa italiana sull'operazione non ? stata molto gradita. Le accuse mosse da Shekulli sembrano sospette , ma sicuramente un tecnico stimato come il Prof. Sazan Guri ed altri intellettuali che sono intervenuti sulla questione non hanno interessi individuali da difendere.

Il professor Guri, dell'Universit? di Tirana, si domanda come mai si costruisce un impianto per bruciare il doppio di quello che l'Albania ha bisogno ed allo stesso tempo si va ad un drastico ampliamento della discarica di Sharra. Dove sta il trucco? Perch? non costruire un piccolo impianto commisurato ai bisogni del paese ? si domanda uno dei responsabili del PPNA, la pi? importante associazione ambientalista albanese .

Di fronte a queste critiche ed attacchi all'accordo tra governo albanese e cooperazione italiana, scende in campo il nostro ambasciatore Jannucci. Con un lungo comunicato stampa il diplomatico attacca pesantemente la stampa albanese - ed in particolare Shekulli- ed esterna il suo pensiero "unico" in forma mirabile . "Per entrare in Europa - scrive l'ambasciatore- non basta non aver pi? bisogno dei visti , significa accettare la libera concorrenza e lo standard del pensiero europeo. Se gli albanesi vogliono entrare in Europa devono pensare come gli europei ." E dopo aver attaccato duramente i giornalisti albanesi, l'ambasciatore prosegue : "Tutto questo non fa che influenzare negativamente i negoziati per l'integrazione nella UE , perch? con questi atteggiamenti si da ragione a chi pensa che l'Albania non ? ancora pronta e matura per entrare nella grande famiglia europea".

Infine, il nostro propone come rimedio di organizzare una pubblicit?/progresso ( come si fa nei paesi civili) e suggerisce lo slogan: "Chi disinforma tiene anche te lontano dall'Europa. Digli di non farlo! "

Assolutamente fantastico. Per adesso ci accontentiamo di registrare la poco diplomatica risposta di uno dei protagonisti della tenzone. Al vibrante, e carico di minacce, comunicato dell'ambasciatore ha risposto subito, con una conferenza stampa, il proprietario di Shekulli con una rozzo e plateale : "ma vafanc... a te ed a tutti i milioni di euro che ci avete promesso!". E sempre a proposito di parolacce, ieri c'? stata una manifestazione a Tirana. Inequivocabile lo slogan: "Non vogliamo la m... degli italiani".

Tonino Perna

(da repubblica.it)


Per ata qe nuk kuptojne italisht:

Italianet po hapin disa uzina per perpunimin e plehrave ne Shqiperi. Ne keto uzina per 25 vjet rrjesht do te kene te drejten te sjellin plehrat qe prodhon italia ( kontrata edhe mund te shtyhet). Keto uzina do te ndertohen afer Tiranes ne Sharre, ne Durres dhe ne Lezhe.

Mediat Shqiptare heshtin, perve? gazetes Shekulli. Konsulli italian tall Shqiptaret duke thene: " Nese doni te futeni ne evrope duhet te silleni si evropian " , pra me pak fjale te mbajne ne plehrat e italise. Qeveria e korruptuar eshte dakord per gjith?ka.

Cfar mendoni?