Zërat e çjerrë

S'kam faj.........


S'rroj dot' pa ty moj mikja gotë,
Kur kam trishtim shkoj në kllapi.
Të vë në buzë një tjetër botë ,
Të kthej një gllëqkë tjetër njeri.

Të pi me kut se s'ke derman,
Ti ta bën mëndjen lesh e li.
Ndodh që të pi dhe me filxhan,
Pastaj jetoj në mbretëri.

Ti je ilaçi botës plakur
Dhe për moment s'pyet askënd.
Kur të pi ty rend duke llapur
Çdogjë vërdall s'e lë në vënd.

Ti ta merr mëndjen e ta kthen prapë,
Këtë ta quaj mirësi.
Dhe kurrë s'të piva në të thatë,
Nuk më the: Ndal!...Ti je lubi.....

I lumtur...., kush s'e ka provuar,
Deri në masën çakërrqef.
Të merr peng si pakuptuar
Hallin ta shton e kurr' s'ta ndreq'.

S'rroj dot' pa ty moj mikja gotë
Dhe pse e quaj çmënduri.
Nuk kam faj un' faj ka kjo botë
Që se kuptojë fjalën ...NJERI........

Se rroj dot pa ty mikja ime
por nje dite dhe ty do te braktis
i kfjellur i pire jeta ka intrige
shpresoj digund tjeter
qetsin dot takoj.

Unë milingonë kam qefë të isha
Sa forcë të madhe ajo ka!
Se mban mbi supe të atilla pesha
Shtatë herë nga vehtja më të mëdha

Do kisha qejfë të isha buall
Të çel ugaret ku mbillet drithë
Të hiqja pas qerret me grurë
Të kishte BUKË…BUKË për të gjithë !

S’do ishte keq të isha zog
Dhe krahë të kisha për fluturim
Por jo ama të isha korb,
që kërrmat ha në pikëllim…

dhe peshk me hala do të pranoja
në det të kripur…o në liqen
por midis shokëve kurr s’do doja
të isha unë një peshkaqen!

Ndaj jam më i lumturi shqiptarë
Madje dhe shkruaj poezi.
Se mbaj mbi supe të thjeshtën fjalë
Të madhërishmen fjal’ NJERI.

Lermë.....


Koka më dhëmb,
Zemra më rreh.
Dua që jetën ta jetoj.
Ti që më do e më njeh,
Si zemra më dhimbsesh njësoj.


Në heshtje flas.
Në heshtje flasin.
Vallë ç'mund të bëj?!
Më thonë:Ngjasim.
Në cep të syrit djajtë gajasin.

Po ku të zhytem?
Në ç'ujra vallë?!
Të rri në breg?
Të rri mbi valë!
Më mirë tek trupi yt si ngjalë...

Lermë të dehem,
lermë të flas.
Në prush të digjem, të përcëllohem.
Me cep të syrit të të ndjek pas,
Heshtjen tënde, të pi,..... Freskohem.....

****************

Askush s'e merr vesh,ç'ndodh në këtë jetë,
Çdogjë e trzauar si një çorbë e thartë.
E gëlltit me qejf,pa patur recetë
Dhe më tej s'dallon kur është ditë dhe natë.

Rrëmbimthi të tërë,s'dinë se ç'të kërkojnë,
Shtypet shpirt e zemër si një milingonë,
Njëra të thot Zot,tjetri i thot Zonjë
Dhe me zell të madh prap të poshtërojnë.

Askush s'e kupton djallin se ku fshihet,
Pak shejtan në bark paskan' pat' të tërë.
Tjetri s'e dallon kur marrosen qiejt
Dhe ngre sy e supe si i një djall i shtënë..

Kudo që shkoj.......


Kudo që shkoj në shpirt të ruaj,
Si gjë e rrallë në këtë botë,
Kur shikoj tjetër,nga ty veç ndruaj,
Jo se s'kam qejf e i pazotë.

Kur vjen pranvera çelin lulet,
Aromën tënde e thith unë,
Ta dish fort mirë si shtizë më ngulet,
Një manushaqe të kem më shumë.

Përse të rroj pa shpresë dhe fat,
Kur ty të kam e qortoj zotin,
Buzqeshia jote shpirtin ma kap,
Buzqeshja tjetër më ndjell lotin....

S'kam merake.......

Nuk ndjehem më si i vetmuar,
As ai që qaja veten.
Si zogj në qiell fluturuam
Yje ishim,yje mbetëm.

Tani çdogjë e kam provuar
Nuk kam merake përsëgjalli
Ta fus një thik në kraharuar
Për vdekjen malli të më marri.

Sepse...........


Sepse më do me mall poeti
Dhe pse një varg s'e shkrojte kurrë.
Si hije nate, shpirti mbeti,
Mbi syrin tënd, qerpikjagunë.

Sepse të dua, si ajri vetë,
Çdo ndjenjë ta ktheva poezi.
Si uragan më ngjit tek retë,
Më kthen në breshër,në veri.

Sepse të dy,bëhemi lumë,
Vërshon dëshira breg më breg.
Un' si rrebesh,ti si furtunë,
E mbajmë njëri- tjetrin peng...

Ja të thash...


Ja të thash e dashur: Lamtumirë!
Ja më the :S' është koha,ç'është kjo fjalë.
Ndoshta s'është për njëri-tjetrin mirë,
Endrrat që në gjumë i kemi parë.

Ty në shpirt të kam e do të mbaj
Dhe në botën që i thonë:Parajsë.
Ti e dashur kur të vdes mos qaj
Dhe në Ferr të mos më ndjekësh pas.

Fati qe i mirë, kur na bashkoi
Dhe të dy i thamë: Një mbrekulli,
Vdekjen nuk e duam; na përgjoi
Dhe do vijë,kur s'do ta duash ti...

Ja më the.......


Ja më the e dashur :Të kam zemër,
Ja të thashë : Në botë nuk ka si ty.
Çfar ti bëj një të shkrete ëndërr,
Një portreti që ka tjetër sy ?!......

Çfar ti them e si mund t'ja them vallë!
Endrrën që nga gjumi shpesh më zgjon.
Ti më thua: Pa ty s'jam e gjallë
Un' të them: Ajo më tundon.

Çfar të bëj ndodhem mes dy zjarresh,
Njëri djeg,tjetri përvëlon,
Ky është hall që përmbyska malet
E as njëra-tjetra pe nuk të lëshon....

Sa ziliqare......


Nuk munde ta fshihje moshën,
Pas tualetit aq moderrn,
Rrethinat fare nuk më joshin,
Aspak s'më josh ai rimel.

Ti para meje çfar s'mendoje,
Un' para tej mjaft i saktë,
Edhe pse moshën s'ma kërkoje
Un' prap s'të thash që ti je plakë.

Ti ishje rreshkur,ishje vyshkur,
S'mbulohet dielli me shoshë.
Ne hoxha duhesh për të yshtur
Dhe prap s'të thash që ti s'ke moshë.

Sa ziliqare për rininë,
Pse nuk të njojta më të re,
Ta digjnim fare dashurinë
Edhe për ty të bëja be......

----Nuk u mplaka-----

Nuk mplakesh nga vitet
Ato moshen nuk tregojn
Brenga ne shpirt kur valvitet
Ato rrudhat mbi fytyr t'i shtojn!

Nje shekull me duket jetoj
E perlotur e hudhur ne humnere
Asgje e bukur nuk m'kujtohet
Athua keshtu isha perhere!?

Lule e fresket nuk mbeta
U vyshka pa qelur fare
Keto m'i dhuroj vet jeta
Per lumturin mbeta-ziliqare!

UNE ECJA, NDJEJA DHE BESOJA

Une ecja…
e veshur me shprese,
me endrra, me besim
une ecja drejt qellimit.

Une ndjeja…
pergedheljen e vales se dashurise
dhe shihja shkelqim
ne kulmin e gezimit.

Une besoja
se nje dite do te rritem shume
do t’ia gjeje kulmin kenaqesise.

Une nuk dija
se edhe vuajtje kishte ne ate lum
te jetes, te dashurise…

Une nuk besova
se bota e madhe se permbush vetmine
une vetem kerkova
dashurine, dashurine, dashurine.

S'mendon njeri......

Më dhimbsesh, o njeri, që shtrihesh bulevardit,
Një strehë për ty s'u gjet në këtë botë.
I tharë,cung,si fleta e një rrapi,
Ku era e përplas ,ku mund, e fare kotë.

Ti s'ke nevojë për vargje nga poeti,
Që ti dhuron me shpirt e simpati.
Gjë tjetër s'ka ç'të jap dhe ky i shkreti,
Me libra s'blihet asnjëherë shtëpi.

Ti ke nevojë për ndihmë nga dikush tjetër,
Që shqip i thonë "Shtet",por nga ky s'kemi,
Prandaj do shtrihesh mbi karton mbi letër,
Sa kohë në krye të kemi njer'z me brirë demi.....

Më pëlqen vetmia..........



Natën e kam qejf pa hënë,
Një xixëllonjë më vlen për errësirë.
Diçka mbi tavolinë e dua për të ngrënë
Në vënd të ujit,një kriko birrë.

Me veten të llafosem,ndjehem mirë,
Me gjonin të këndoj e ngrej një kor.
Mëngjezeve të ngrihem herët,pa gdhirë
Dhe vërdall të vi nëpër oborr.

Ti ftoj miqtë pas mesnate të vinë,
Ashtu të djegur nga dita me vapë.
Tu jap raki të dënden të pinë
Dhe të ikin nga kanë ardhur prapë.

Po të duan dhe le të më shajnë,
Le t'u thonë të tjerve gjëra të pa qëna.,
Aman për gratë s'kanë përse të qajnë,
Se zihen me vjerrat si të lëna.......

Lereni vjerrsherimin per nje çast
pa lexoni te gjithe poezite e Vëllait!!!
Sa njerzor, fisnik, i vertet e plot gas
Eshte poezia e mikut tone: RIZAIT!

.
Pak nga pak.....

Nga pak e pak nga pak,
Pa dashjen tonë vdesim.
Dhe pse s'e kemi hak,
Hakun e vdekjes presim.

Në këmbë e këmbadorazi,
Helmin e jetës pimë.
Me sy e pa sy,..qorrazi..
Vdesim dhe nuk e dimë...

Eh ç'mu raskapit shpirti i poetit
nepër shkrepat e frymëzimit duke u përpjekur.
Trokas papushim në Portat e Xhenetit
...kisha harruar, që pata lindur i vdekur.

Tepëricë......


Si gjë e tepërt s'di pse po më dukesh,
Unë, tepëricën, s'e kam dashur kurrë.
Kush të tha, si foshnjë të më lutesh,
Shtigjet e bashkimit ti vrisje me gurë?!

Vërtetë tepëricë sot më duket vetia
Dhe vet' tepëricën shikoj me dyshim.
Xheloze,tinzare mbi buzë qëndron etia
Si litar në grykë vet' ky përqafim.

Si ferrparajsë,kjo buzëqeshje shtirur,
Çdogjë e tepërt,një varr në kodrinë.
S'ta kam zilinë për veset që ke thirrur,
Sa gjë e kot' më duket kjo,.... Vitrinë......

Kur erdhi Hrushovi në 59-tën
I pyeti të gjithë studentet tanë
"More djem a u del ushqimi?!.."
Na del dhe na tepron - por tepricat i hamë...

Tepricat tërë jetën, na ndoqën nga pas.
Madje dhe në vargje, kishim teprime
Në punë, në mort, madje në çdo çast
Tepricat i quanim për dreq - frymëzime!?

Por njerzit që merrnin miellin e shpirtit
dhe brenda në magje ngjiznin poezi
Kishin frymëzim dhe krejt fisnikerisht
Bënin si Rizai - varg e dashuri.

Ah sa shumë që kam munguar,
vjershat lashë pa bërë,
se zemrën e kam patur të hutuar,
ngaqë jeta, të zezën me ka lëne.

Teshti e mbylla "ndjekjen" prapa teje
se ndoshta u bë xheloze dhe gloreta.
Kam besuar qe vargun tim e ndjeje
si diçiturë per vargjet e tua te verteta!...........

Ç po thua Agim poeti.
Xheloze u bëra unë,
ika ika oje çfarë më gjeti,
vendin ty po ta lë unë.

Si ti poet nuk ka,
me floket si borë,
kujto vitet e rinisë,
kur vure kurorë.

Mos Me Ik Gloret Nga Vargu
Mos Me Ik Nga Poezia
Bej Shaka, Me Humor Plaku
Ti Nuk Di ç'eshte Xhelozia........

.....E di Agim ç është kjo xhelozia
spece djegese,e hidhur, legjendë.
këtë e njeh si ska më mire njerëzia,
si zogu, kur dashuron, nuk lë as pendë.