GRUAJA NË ISLAM

Këngët dhe instrumentet muzikore

Lejon vallë feja këngë dhe muzikim me instrumente muzikore? Rreth kësaj çështje ekzistojnë mendime të ndry­shme. E para, siç shënuam më lartë, duke u argëtuar ma da­jre ditëve të bajramit dhe dasmave, të këndohet ndonjë këngë, nuk është mëkat. Është ky një argëtim, gëzim dhe emocionim i muslimanëve. Kur po kthehej nga një betejë, para Pejgamberit a.s. erdhi një shërbëtore zezake dhe i tha: O i Dërguar i All-llahut, nëse të kthen All-llahu xh.sh. nga beteja shëndosh e mirë, kam vendosur që t’i bij dajres. Ç’thua për këtë? E i Dër­guari i All-llahut i tha: “Nëse vërtetë ke vendosur, atëherë bjeri darjes, e nëse nuk ke premtuar, s’do të mundesh t’i bijsh.” Dhe shërbëtorja i ra dajres. Nga ky hadith del se është e lejuar të përdoret da­jreja (pa xhingla), të këndohen marshe dhe këngët tjera nga ngjarjet e rëndësishme siç janë betejat.

Lidhur me këtë temë flet edhe një hadith tjetër nga i Dërguari i All-llahut:

“Do të ketë njerëz të atillë nga ummeti im, të cilët do t’i bëjnë hallall zinanë, mëndafshin, pijet që shkakto­jnë gjendje të dehur dhe çall­gitë.

Edhepse ka edhe disa hadithe tjera lidhur me këngët, çallgitë, vërtetohet se ata janë të dobët.

Disa kanë vërtetuar se këndimi kolektiv është haram. Edhe Birgivi në veprën e tij “Tarikat-i Muhammedijje” e thekson të njëjtën gjë. Por, ky është mendim i gabuar. Nuk është i vogël numri i as’habëve dhe i tabiinëve dhe i imamëve të medhhebeve, të cilët nuk e quajnë haram. Gjithashtu shejhul Islami i asaj kohe, Ebussuud Efendiu në letrën që ia dërgon Birgivit, thotë se nuk është e vërtetë se për këtë temë ekziston ujdi (ixhma), meqë as’habët, tabiinët dhe imamët e medhhebeve këtë e quanin ose mubah ose mekruh (mubah: kryerja e një akti që s’është as gjynah as sevap. Mekruh: punë që llogaritet e shëmtuar). Shevkani në librin e tij “Nejlu’l-evtar” pas një shpjegimi të gjatë të ar­gumenteve dhe mendimeve të dy palëve, shënon se kjo vazhdon të jetë e dyshimtë edhepse nuk është haram, ndaj njerëzit duhet të ruhen nga dëgjimi i këngëve që veçanërisht flasin për dashurinë dhe gruan. (v. VIII, fq. 109).

Meqë vargjet e këndshme poetike, me valle të bukura dhe gjëra të ngjashme i interesojnë edhe sufizmit, përkatësit e sufizmit insistojnë shumë për këtë temë dhe diskutojnë shumë me ata që mendojnë ndryshe. Në misti­cizëm kjo qu­het “Sema”. Imami Suhraverdi në veprën e tij “Avarifu’l-maarif” kësaj teme i kushtoi një vend të posaçëm.

Gazaliu në veprën e tij “Ihja” në një pjesë të madhe të librit lidhur me semanë (ritual religjioz i dervishëve) pas theksimit të mendimeve të ulemasë, thotë se nuk ka asnjë argument se semaja është haram. Përkundrazi nassi dhe ki­jasi (nass: argumente nga ajetet në Kur’an dhe hadithet; ki­jas: metodë islamike që nga një çështje për të cilën ka tekst decid, analogjikisht nxirret vendimi për një çështje për të cilën nuk ka “nass”) vërtetojnë se kjo është mubah nga as­pekti fetar. Por njofton se si haram janë llogaritur instru­mentet muzikore, nëse ato janë shkaktare për gjërat që me fenë janë të ndaluara e haram, siç është pija alkoolike. Si­pas Gazaliut në pesë raste janë haram kënga dhe çallgia:

a) Të dëgjuarit e individëve që nuk janë mahrem dhe me zërin e të cilëve mund të nxiten ndjenjat seksuale;

b) Çallgitë, të cilat do të jenë shkaktare të harxhimeve të kota dhe shkapërderdhjeve, si dhe shkaktare të një pune që është e ndaluar;

c) Këngët për prostitucionin, këngë që shpifin për All-llahun dhe për të Dërguarin e Tij si dhe për ashabët, ose ato që në mënyrë të hapët e përshkruajnë gruan;

d) Haram është edhe të dëgjuarit e një njeriu që është shumë i ri e nën ndikim të egos dhe të epsheve të tij, e që ato që i thotë (këngëtari), çojnë në sjellje që është haram;

e) Është e ndaluar nëse e harxhon kohën kot së koti, madje edhe nëse dëgjuesi është nga populli i thjeshtë dhe kënga s’ka ndikim as pozitiv as negativ ndaj tij.

Konkluzion: Sipas mendimit tim, s’është me vend të jipen gjykime se kënga dhe çallgia, (që deri tani thuhej se janë hallall, mubah, mekruh dhe haram), janë hallall absolut ose haram absolut. Problemin duhet shikuar në këtë mënyrë:

a) S’ka kurrfarë dëmi në organizimin e ndonjë argëtimi në momentet e kënaqshme hallall, në rastin e ditëve fetare, kom­bëtare, dhe festa, siç janë për shembull das­mat, bajramet, luftërat, shkuarja në haxh etj.

b) Janë këngët e çallgitë që do të shkaktojnë shqetësime seksuale, tubimi i burrave dhe grave që krijojnë kushte që janë haram sipas fesë, siç janë pija e bixhozi, që veç tjerash na e marrin kohën dhe pengojnë në kryerjen e obligimeve. Shkurt, janë haram të gjitha ato që shkaktojnë të këqia dhe amoralitet.

Jeta përbashkët
e grave dhe burrave

Në moralin Islam nuk lejohet që njerëzit e dy gjinive të qëndrojnë bashkë nëse nuk janë mahrem. Nuk lejohet që këta të mbyllen vetë në një dhomë. Është theksuar se per­soni i tretë midis atyre që nuk janë mahrem është she­jtani. Në një hadith thuhet:

“Prej sot asnjë burrë të mos hyjë tek gruaja burri i të cilës nuk gjendet me të. Po qe e domosdoshme të hysh, atëherë le të jetë me ty një ose dy shokë.

Në një tjetër hadith thuhet:

“Mashkulli të mos hyjë tek gratë, burrat e të cilave nuk janë me to, meqë shejtani, si gjaku hyn nën lëkurën e njeriut.”

Ju ofrojmë një shembull për kujdesin që i jepet këtij parimi në shoqërinë islame: Gruaja e Pejgamberit a.s. Safija shkoi tek i Dërguari i All-llahut që ishte i zënë me ibadet në xhami. Pas një bisede të shkurtër Safija dëshiroi të kthehet në shtëpi. Pasi ishte natë, i Dërguari i All-llahut deshti ta përcjellë. Derisa Pejgamberi a.s. dhe gruaja e tij shkonin rrugës, dy veta nga musli­manët ensarë, kaluan me nguti skaj tyre. Pejgamberi a.s. u tha: “Mos u ngutni, pranë meje është bija e Hujejit, Safija (gruaja ime).” E ata thanë: “Subhanall-llah! (vallë për ty do të mendojmë diç të keqe?)” Pejgamberi a.s. shtoi: “Shejtani hyn në njeriun si qarkullimi i gjakut. Edhe unë u frikësova dhe juve t’mos ju ketë hyrë në zemër.”

Një ditë Pejgamberi a.s. as’habit të tij i tha:

“Asnjë burrë të mos ngelë sy më sy me një grua, mahremi i së cilës s’është me të. Gruaja të mos udhëtojë pa mahremin e vet. Një i pranishëm e pyeti: -O i Dërguar i Zotit, gruaja ime shkoi në haxh e unë u paraqita për luftë. Pejgamberi a.s. e urdhëroi: -Atëherë shko me gruan tënde dhe bashkarisht kryeni haxhin”.

Jeta grua - burrë

“Në jetën shoqërore të sotme kënaqësia, mjerimi, dëshira e flaktë për stoli, veçanërisht jeta qytetare, mbledhjet dhe argëtimet, qejfet me pije, në tryezën e bi­xhozit: gruas i bëhet truri vërdallë dhe në këtë rrugë ndjen një dobësi...” Këto fjalë dalin nga vepra “Tradhëtia” autor i së cilës është një mjek që i është rrekur temës “Seksi dhe kurora”.

Shoqëria islame s’është shoqëri ku nuk takohet asnjë grua në vendet publike, siç është rruga, tregu... Është gjë normale se gruaja do të del në rrugë, do të shkojë në treg që të kryej punët e veta, për nevojat e veta, madje edhe për rek­reim. Por nuk është ajo shoqëri islame ku gruaja dhe burri pa kurrfarë kushtesh dhe nevoje gjenden njëri pranë tjetrit intimisht të përzier.

Bile edhe ata shkencëtarë të seksologjisë dhe ata shkrimtarë të cilët nuk i marrin parasysh rregullat morale dhe fetare, si dhe parimet shpirtërore, thonë se në afërsinë e dy gjinive ekzistjnë ca parime dhe rregulla. Psh. flerti. Në leksikone, flerti definohet kështu: “Dashuri midis dy palëve pa shkuar larg në të”. Në librat e seksologjisë e njëjta gjë shprehet kështu: “Një marrëveshje e sinqertë midis femrës dhe maskullit në kufinjtë të edukatës që do të dashurohen dhe do ta ngazëllejnë njëri tjetrin dhe të provojnë se a do të vazhdojë ky ngazëllim dhe argëtim.” Nëse këto definicione shprehin sinqeritetin, atëherë na imponohet një pyetje: Cili do t’i kontrollojë këta të rinjë që dashurohen dhe gjejnë kënaqësi dhe ngazëllim ndaj njëri tjetrit, që të mos e tepro­jnë deri sa janë në lidhje dashurie e të mos i tejkalojnë kufijtë? Vallë vetë ata do ta kontrollojnë derdhjen e ujit të kënaqësive fizike, kur digjen në flakën e dëshirave seksu­ale? Këtë e demanton (përgënje­shtron) vetë natyra e njeriut, e mbi të gjitha realiteti dhe praksa e sotme. Nëse ekziston sinqeritet në mendimet e përkrahësve të flertit, feja Islame nuk e lejon këtë marrëzi, nuk e lejon as hipokrizinë dhe gënjeshtrën.

Mund të ketë dobi nga shoqërimi midis femrës dhe mashkullit. Në çfarëdo sistemi qoftë, nuk është e thënë të mos ketë dobi nga ky shoqërim. Vehen në peshojë punët se cilat janë të dobishme e cilat jo. Cila anë të peshojë, për atë anë jepet gjykimi. Po u pyet vjedhësi, ai do të thoshte - s’ka gjë më të dobishme se vjedhja.

Theksohen dy dobi nga shoqërimi i meshkujve dhe femrave:

1. Ky shoqërim gruas i sjell dituri, përvojë dhe sprovë. Dituria për jetën nuk fitohet në shkollë por në vetë jetën. Kjo mund të arrihet në një jetë të përbashkët midis gjinive. E burri do të mësojë për sjelljet e mira dhe gjentile si dhe për bukuritë e këtij shoqërimi.

2. Një shoqëim i këtillë midis dy gjinive do të nxisë kërshërinë e cila epshet e dëshirat e palëve do t’i zbusë, e kështu do të bëhet edhe edukimi seksual e nga ana tjetër do të zvogëlohet prostitucioni.

Por, një shoqërim i këtillë nuk do t’i japë gruas dituri të mjaftueshme. Detyra e gruas është që ajo të jetë nënë. E kjo gjë nuk mësohet nga mashkulli. Progresi perëndimor në planin material vyshket për shkak të shoqërimit të burrave me gra. Dhe, nëse pajtohemi se shoqërimi i gjinive ka kon­tribuar në diçka, dëmet janë shumë më të mëdha: degjen­erimi në planin moral, rritja e kriminaliteteve të ndry­shme.

Nuk mund të pranohet as ajo se jeta e përzier zvogëlon kërshërinë midis gjinive, as ajo se prostitucioni do të zhduket. Përzierja nuk zvoglon entuziazmin. Sikur t’ishte ashtu, burri nuk do të duhej të hynte në marrëdhënie me gruan e vet pas martesës. Gruaja sado që do të shoqërohet me burra, do t’i rritet epshi dhe fillon të harxhojë për veshmbathje dhe për gjëra luksoze. E kjo është një goditje financiare. Vendet e Evropës, ku më së shumti praktikohet jeta e përzier midis femrave dhe meshkujve, janë vende ku më së shumti është i zhvilluar prostitucioni. Nëse përzierja me gra, meshkujve u sjell njëfarë ftohje, njëfarë neverie, edhe kjo nuk është gjë e lavdishme. Mospasje të njëfarë tendence, ndjenje ndaj femrës, don të thotë “feminizim i tij”, rënia ose asgjësimi i burrërisë së tij. Kuptohet, edhe kjo nuk është gjë e dëshirueshme.

Moda

Në besimin islam shëndetit i jepet rëndësi e merituar. Gjërat që janë të dëmshme për shëndetin (pija, bixhozi etj) në Islam ndalohen.

All-llahu i krijoi njerëzit në dy gjini, femra dhe mesh­kuj. Forma e trupit të tyre ndryshon. Në Islam është i ndaluar mashkullarizimi i femrës dhe feminizimi i mash­ku­llit, ose gjasimi meshkujve femrave dhe anasjelltas si me imitimin në të folurit dhe sjelljet e gjinisë së kundërt, ashtu edhe nëpërmjet të ndryshimeve të organeve trupore, madje edhe veshmbathjes. Është kjo humbje e personalitetit, rënie e moralit dhe sëmundje shpirtërore. Ibën Abbasi thotë kështu: Pejgamberi a.s. i mallkoi ata njerëz që tentojnë t’u gjaso­jnë grave, ose ato gra që tentojnë t’u gjasojnë burrave, dhe thotë: “Largoni nga shtëpitë tuaja!” Ai vet e shporri filanin, dhe ‘Umeri e largoi filanen (nga Med­ina). Para të Dër­guarit a.s. e sollën një njeri që kishte vënë kanë (ngjyrë) në duar e këmbë. Kur ai e pyeti: Ç’është kjo?” ky u përgjegj se dëshiron t’u gjasoj grave. Pejgamberi a.s. lëshoi urdhër ta shporrin në Nakë. E pyeti as’habi: O i Dërguar i All-llahut, a ta vrasim? Pe­jgamberi a.s. i tha: “Më është ndaluar t’i vras ata që falen.”

Profesori Maz’har Osman thotë kështu:

“Për mua është leksion histerie i pakohshëm grimi i një vogëlushje të bukur si kukull, të lyerit e buzëve të saj, fytyrës dhe syve të saj, stolisja e gishtave dhe e veshëve me xhingla. Gjithashtu veshja e vashave të vogla me petka meshkujsh dhe përpjekja që tek ajo të mbijë narcizmi dhe safizmi (narcizmi: të dashuru­arit në vetëvete - vetëpëlqim, ndërsa safizmi - të ush­tru­arit e dashurisë midis dy femrave). Bredhjet dhe jeta e fëmijëve duhet të jenë të drejtuara me një mençuri.”

Sipas shënimeve të Neveviut, floku i huaj nuk i vehet njeriut, meqë pjesët e trupit duhet të respektohen. Ato s’duhet të shfrytëzohen por, futen nën tokë. Nëse dikush dëshiron të stoliset me qime kafshësh, qimet duhet të pastrohen para se të vehen, po qe e mundur kjo gjë dhe po e dëshiroi këtë gjë burri. Me lejen e burrit është e lejuar podra për fytyrë dhe kana për duar. Pasi me këto nuk bëhet asnjë ndryshim në organet e trupit edhe kjo gjë bëhet për burrin e vet e jo për marrëdhënie të palejueshme me dikë tjetër. Nuk është mëkat që gruaja të përdorë kanën dhe parfumin, por vetëm për burrin e vet. Lidhur me këtë bën fjalë një hadith nga Aisheja r.a. Por, gjithsesi parfumi është i ndaluar për gratë që duan të dalin jashtë. Dihet mirë efekti i parfumit në marrëdhëniet seksuale. Pejgamberi a.s. thotë:

“Secili sy bën zina. Kështu është zina edhe parfumi i gruas që të kalojë pranë burrave.”

Midis burimeve të “perversioneve seksuale”, për të cilat psikiatrët bëjnë hulumtime të gjata, traditat dhe zak­onet, edukata, dhe, me një fjalë, moda, zë vend të rëndësishëm.

Ta përfundojmë këtë temë me një hadith të Pejgamberit a.s.:

“Janë dy kategori të banorëve të Xhehennemit: ata që do të kenë në dorë kamxhikun si bisht lope, dhe me të rrahin popullin; dhe gratë me gjymtyrë të zhveshura (ato që duke i mbuluar pjesët jotërheqëse të trupit, i zbu­lojnë pjesët tërheqëse, ose ato që bartin petk të tejdukshëm, ku duket ngjyra e lëkurës së tyre) e shkojnë duke i thyer gjymtyrët me lazdrim dhe me kokë të rregulluar si deve Horosani. Këto nuk mund të hyjnë në Xhennet dhe as që mund ta nu­hasin erën e Xhennetit. E aroma e Xhen­netit ndihet aq larg.”

IV.
Dënimi për zinanë

Në të drejtën e egjiptasve të vjetër, zinaja është pranuar si sulm kundër të drejtave tjetrit dhe të moralit shoqëror. Burrit që bënte zina i shkurtohej organi gjenital e gruas për të njëjtën gjë i prehej hunda.

Në të drejtën babilonase, gruaja e martuar që kapej në zina dënohej me vdekje dhe së bashku me bashkëfajësin hi­dhej në ujë. Mund të shpëtonin nëse burrit të kapur në zina ia falte sundimtari ndërsa gruas bashkëshorti. (Ligji i Ha­mu­ra­bit, neni 129). Me këtë ligj njeriu që me dhunë ia me­rrte virgjinitetin femrës, dënohej me vdekje (Neni 130). Gruaja që nuk kapet në flagrancë, e paditet nga ana e burrit, do të shpëtojë duke u betuar. Nëse kurdiset akuza nga një person tjetër, gruaja dërgohet në testim, në lum. (Neni 131, 132). Prostitucioni midis farefisit të ngushtë dhe mahremëve dënohej me internim, hedhje në zjarr ose në ujë me duar të lidhura. (Neni 153, 155-156)

Është përshkruar gjendja e një gruaje që u nda nga burri për shkak të zinasë, në dokumentet e së drejtës babilonase, me anë të ligjit të Hamurabit: Duke ia vënë një nishan në gjoks, burri e shporrte nga shtëpia. Dhe kurrë më nuk do ta pranojë në shtëpi si grua të veten. E vetmuar do të bredhë nëpër rrugë të qytetit dhe do t’i dorëzohet zinasë. Gjykatësi do ta dety­rojë të qëndrojë në shi dhe ta kafshojnë gjarpinjtë. Prindët nuk do ta njohin si të veten. Dënimi i shqiptuar kurrë nuk do t’i falet.

Në Kinë sjelljet kundër edukatës së përgjithshme dhe moralit dënoheshin me sterilizimin e burrit (tredhje). Dënimi për përdhunim ishte prerja e këmbëve.

Në të drejtën mongoleze, në fillim, sulmi kundër nderit të gruas së martuar, dënohej me vdekje. Por, më vonë për zina, bëhej dhurimi i një kalit nga burri që ka bërë zina bu­rrit të vërtetë, e më pastaj edhe falja e nëntë krerë kafshë gjykatësit dhe puna qëtësohej.

Edhe tek japonezët dënimi për zina ishte vdekja.

Sipas të drejtës brahmane, zinaja dënohej vetëm me gjobë në të holla. Por, sipas manu ligjeve dënimi për prostitucion ishte internimi. Gjithashtu ishte e ndaluar t’i shikosh gratë në vende të fshehura, dërgesa e dhuratave, të prekurit me dorë. Gruaja që kryente zina u hidhej qenve ta coptojnë, ndërsa burri, për zina hidhej në zjarr. Sipas in­stitucioneve të Naradës s’ishte haram që mashkulli të ketë marrëdhënie me femrën e pamartuar. Por, zinaja me një grua të rangut më të lartë dënohej me vdekje.

Dënimi për zina sipas Biblës

Në Dhiatën e Vjetër: Një djalë beqar po fjeti me dhunë me një vajzë të pamartuar, do të jetë i obliguar të pagojë 50 mithkalë argjend. (1 mithkal: 4, 8 gramë). Vajzën do të jetë i detyruar ta marrë për grua dhe gjatë tërë jetës nuk mund të ndahet nga ajo. Por, nëse babai i vajzës nuk dëshiron ta japë për të, bërësi i zinasë do të pagojë sipas mehrit të vir­gjërve. E, po bëri dikush zina me të bijën e një kleriku do të dënohet me vdekje, e vajza hidhet në zjarr, me qëllim që të ruhen traditat fetare. Nëse një burrë bën zina me një grua të martuar, do të dënohet në qendër të qytetit duke u goditur me gurë. Nëse mashkulli këtë e ka bërë me dhunë, ai vritet e gruaja nuk preket. Edhe he­brenjtë, përskaj këtyre normave të qarta, hoqën dorë t’i praktikojnë këto dënime, madje këtë e filluan një shekull para erës së re.

Në krishterizëm: Hebrenjtë sollën një prostitute para Isës a.s. dhe kërkuan të gjykohet. Qëllimi i tyre ishte që Isën a.s. ta vënë në situatë të vështirë: Po të vëndosë ai që atë grua ta mbysin duke e goditur me gurë, të thonë: Po dëshiruat ta pranoni fenë e Isës, të gjithëve do të na vrasin me gurë. E nëse nuk vendos ai ta vrasin me gurë, kësaj radhe do të thonë: Isa jep gjykime kundër punëve të shtru­ara mirë në librin tonë. Një lloj i këtillë i intrigave (fitneve) del nga marifetllëqet e tyre. Isa a.s. nuk ishte as gjykatës zyrtar, as i autorizuar të shqipëtojë dënime. Ndaj nuk dha gjykim për dënim me vrasje me gurë dhe, ja, të krishterët nxorrën gjykimin se: Zinaja e të pamartuarve është mëkat por, ata s’mund të dënohen. Nëse njëra ndër dy palët në zina është e martuar, ky bën faj për prishjen e betimit. Ndërsa dënimi është kërkesë, për ndarje prej palës tjetër para gjyqit. Madje bashkëshorti mund të kërkojë dëmshpërblim nga personi që ka bërë zina me gruan e tij. Por një gjykim i këtillë nuk funksionon, për shkak se sipas ligjeve krishtere asnjëra nga palët nuk mund të kurorëzohet deri në fund të jetës.

Zinaja nga aspekti i Islamit

Për peshën dhe mëkatin e madh të zinasë në Islam, t’i theksojmë fjalët e Pejgamberit a.s.:

“O ummeti im, nuk ekziston askush që hidhërohet më shumë se All-llahu kur Ai shikon robin e vet duke bërë zina, qoftë grua ose burrë. O ummeti im, ta kishit ditur ju atë që e di unë, me siguri do të qeshnit pak e do të qanit shumë.”

Sipas të drejtës islame, zinaja, nuk është vetëm çështje personale por edhe problem shoqëror, pasi është në lidhje me ekzistimin dhe shpëtimin e shoqërisë islame në përgjithësi. Lejimi i zinasë do të çojë kah zgjerimi i amo­ralitetit e ky çon kah shkatërrimi i familjes e me të edhe kah shkatërrimi i shoqërisë. Por, Islami deri në shkallën e fundit e respekton dhe synon ekzistimin dhe vazhdimësinë e shoqë­ri­së islame me marrëdhënie të forta.

Të fajësuarit për zina

Sa është kundër dinjitetit dhe krenarisë njerëzore zi­naja, kuptojmë edhe nga dënimi në të drejtën islame. Në Is­lam, është njëri nga mëkatet më të mëdha fajësimi i një gruaje të ndershme për zina. Në Kur’anin Famëlartë thuhet:

“Vërtetë ata që akuzojnë gratë e ndershme, besimtare të pafajshme, janë të mallkuar në këtë botë dhe në botën tjetër dhe ata i pret një dënim i madh.”

Pejgamberi a.s. njërin ndër shtatë mëkatet më të mëdha që mund ta shkatërrojnë njeriun e llogariste “shpifjen kundër një gruaje besimtare, që është e ndershme dhe nuk din asgjë për të keqen”.

Dënimi për atë që shpif për zina, është 80 shkopinjë dhe mospranimi i dëshmisë së tij deri në fund të jetës. Nëse bashkëshortët akuzojnë njëri tjetrin për zina dhe nëse nuk mund ta vërtetojnë atë, gjykatësi do të vendosë për ndarjen e tyre dhe do t’i shkurorëzojë. Kjo quhet “lian”. Nëse nuk kryhet ndarja, ata e meritojnë dënimin e barabartë. Të njëjtin dënim e merr edhe ai që akuzon një musliman për homoseksualizëm dhe marrëdhënie me kafshët. Nuk ka dënim të këtillë nëse akuzohet ndonjë musliman për ateizëm, pasi është e mundur të përgënjeshtrohet një akuzë e këtillë dhe të argumentohet se njeriu është i pafajshëm. Lehtë do të kuptohet çështja kur të kryhen obligimet që kërkon Islami. Por akuza për zina, nuk është ashtu. Do ta njollosë njeriun, do t’ia prekë dinjitetin. Personi i akuzuar shumë vështirë mund të japë argumente pafajësie.

Dënimi për kryerjen e zinasë

Në të drejtën islame dënimi për kryerjen e zinasë për të pamartuarit është njëqind shkopinjë.

“Laviren dhe lavirin t’i rrihni, secilin prej tyre me njëqind shkopinj dhe në zbatimin e Urdhërave të All-lla­hut mos u tregoni zemërbutë ndaj fajtorëve, nëse jeni të atillë që i besoni All-llahut dhe botës amshuese. E gjatë zbatimit të ekzekutimit të denimit le të jenë të pranishëm një numër besimtarësh.”

Pos kësaj gjykatësi mundet, nëse e gjen të nevojshme, t’u japë një vjet burg ose internim. Sipas malikijve, shafii­jve dhe hanbelijve, gjykatësi është i detyruar të ekzekutojë dënimin e këtillë.

Dënimi për zina i të martuarve është vrasja me gurë. Kështu ka ur­dhë­ruar dhe ka praktikuar Pejgamberi a.s. ‘Umeri thotë se ky dënim është konstituuar me Kur’an dhe sunnet. Zina është edhe akti i të paguarit të një gruaje që të bëjë kontakt seksual. Nëse ai është i pamartuar dënohet me njëqind shkopinjë, e nëse është i martuar do të dënohet me vrasje me gurë. Të njëjtin dënim e meritojnë mahremët që bëjnë zina me pjesëtare të farefisnisë, afërsisë së gjakut dhe qumë­shtit.

Por të vërtetuarit e zinasë dhe praktimi i këtyre ndë­shki­meve nuk është punë e lehtë. Nëse bëjmë një anal­izë sadopak të vogël, do t’u jipet përgjigje atyre që mendo­jnë se ky dënim është i rëndë.

Zinaja është të hyrit në marrëdhënie të dy personave që s’janë të kurorëzuar. Kjo gjë argumentohet në dy mënyra:

a) Me dëshmi të katër burrave dëshmitarë. Ata duhet ta kenë parë vetë personalisht aktin e zinasë. Më pastaj, ata duhet të disponojnë cilësi - duhet të jenë të drejtë dhe të ndershëm. Nëse janë më pak se katër persona, ose nuk i posedojnë cilësitë që u përmendën më lart, atëherë akti i zi­nasë nuk do të vërtetohet. Atëherë, ata që kanë ardhur të dëshmojnë, trajtohen si shpifës dhe dënohen për gënjeshtër. Nëse katër personat para se të dëshmojnë për aktin e zinasë tërhiqen, do të pësojnë dënim me nga tetëdhjetë shkop­inj, ndërsa i akuzuari do të lirohet.

b) Pranimi i vetë të akuzuarit, mentalisht të shëndoshë, në katër vende të ndryshme, se ka bërë zina, gjykatësi gjithnjë do të mohojë, do ta mbrojë me fjalët: gabon, ndoshta ke qenë në ëndërr, akti i zinasë nuk është real... Këtë (person) do ta analizojë veçanërisht nga aspekti i mendjes dhe memorjes. Por nëse ai ende insiston ta pranojë, gjykatësi do të kumtojë vendimin. Por, nëse ky që vetëpranoi, pendohet, para ose gjatë ekzekutimit të dënimit, ai megjithatë do të lirohet. Kur ndëshkohet dikush për zina me dëshminë e katër dëshmitarëve, me vrasje me gurë, gurët e parë do t’i hedhin vetë dëshmitarët. Nëse dikush nga ata nuk e kryen këtë obligim, ndëshkimi në këtë mënyrë nuk do të ekzekutohet. Nga ky shpjegim kuptohet se në praksë është vështirë dhe shumë rrallë mund të vërtetohet akti i zi­nasë dhe fajtorët të dënohen me dënimin e merituar në këtë botë. Në të drejtën islame duke i shfrytëzuar të gjitha rastet dhe motivet shkohet kah ajo që t’i iket dënimit. Pejgamberi a.s. thotë:

“Largoni musli­manët nga dënimet dhe kufizimet sa të mundeni. Po pati mundësi për shpëtim, lironi të akuzuarit. Me siguri është shumë më e dobishme që gjykatësi të gabojë duke falur se sa duke dënuar.”

Kjo don të thotë se në të drejtën islame e dhëna për ak­tin e zinasë, para së gjithash e tregon përgjegjësinë për këtë gjë. Ekzekutimi i dënimit ka karakterin edukues, të ruajtjes së moralit publik etj. Të theksohet edhe kjo se gjykatësi, gruas dhe burrit, që është vërtetuar se ishin në marrëdhënie imorale, nëse bëhet fjalë për punë imorale që nuk janë zina në plotkuptimin e fjalës, mund të cak­tojë dënim përkatës, me kusht që ai dënim të jetë propor­cional me veprën, më i vogël sesa dënimi për zina (ta’dhir). Mirëpo mos ekzekutimi për zina, pasi nuk vërtetohet, nuk e shpëton fajtorin nga përgjegjësia shpirtërore.

Martirët e urdhërave
të All-llahut

Edhepse ekzistojnë dënime kaq të rrepta për zina, kishte edhe nga edhe burra besimtarë që, duke ardhur tek Pejgamberi a.s., rrëfyen zinanë e vet duke insistuar në të, që i Dërguari ta pranojë dhe të bëjë ekzekutimin për zina. Këta u ndëshkuan me vdekje dhe u bënë martirë të urdhërave të All-llahut.

Ebu Hurejre dhe një as’hab tjetër thonë: Një ditë tek Pejgamberi a.s. erdhi një njeri nga fisi Eslemi me emrin Mais dhe tha:

-O i Dërguar i Zotit, më pastro! Pejgamberi a.s. i tha:

-Medet sa dëm! Kthehu në shtëpi dhe lutju All-lla­hut për falje dhe pendim. Pas një kohe ky përsëri erdhi. I tha të njëjtat fjalë, e i Dërguari i All-llahut i dha të njëjtën përgjigje. Dhe, kur kjo u përsërit për të katërtën herë, i Dërguari i All-llahut e pyeti:

-Për çka të të pastroj? Ai i tha:

-Për zina. (Ai kishte bërë zina me një robëreshë.) Më pastaj Pejgamberi a.s. i pyeti fqinjët dhe fisin e Maisit:

-Është ai i marrë ose nor­mal? Ata i thanë se është njeri i mirë dhe i mençur. Atëherë Muhammedi a.s. e pyeti Maisin:

-Ndoshta atë që ke bërë s’ka qenë akt zinaje? Mos po gabon? E ky u përgjegj:

-Epshi im i poshtër e bëri këtë akt. Dhe, kur shtoi se ishte në kurorë, i Dërguari i All-llahut urdhëroi ta vrasin me gurë, e urdhëri i tij u realizua. Populli që mori pjesë në këtë ekzekutim u nda në dy pjesë: Njëra pjesë thoshte: mëkati e mbuloi. Maisi u rrëzua. Pjesa tjetër thoshte: Nuk mund të ketë pendim më të madh se sa që ishte pendimi i tij. Erdhi vetë tek Pejgamberi a.s. dhe kërkoi të ndëshkohet me vdekje. Pas dy-tri ditëve i Dërguari a.s. erdhi tek as’habët, i përshëndeti, u ul dhe u tha:

-Lutuni për faljen e Maisit!; e ata thanë,

-All-llahu le ta falë Maisin; i Dërguari i All-llahut shtoi:

-Ai aq shumë u pendua, sa që po të ndahej ai pendim i tij në një popull, të gjithëve do t’u mjaftonte, madje edhe do të tepronte.”

Pas një kohe erdhi një grua nga fisi Xhuhejne dhe të Dërguarit a.s. i tha:

-O i Dërguar i Zotit, më pastro! Pejgamberi a.s. i tha:

-Shko në shtëpi dhe lutju All-llahut për falje dhe pendohu. Të nesërmen ajo erdhi përsëri dhe shtoi:

-O i Dërguar i All-llahut, ndoshta ti po më largon siç e lar­gove Maisin. Për Zotin unë jam shtatëzane (si rezultat i zinasë). Pejgamberi a.s. e urdhëroi:

-Atëherë të shkosh e ta lindësh fëmijën! Pas një kohe e njëjta grua erdhi me një fëmijë në dorë dhe Pejgamberit a.s. i tha:

-Ja, e linda. Kësaj rradhe Pejgamberi a.s. e urdhëroi kështu:

-Shko dhe ushqeje derisa të mos e ndërprejë qumë­shtin! Kur erdhi përsëri, Pejgamberit a.s. i tha:

-O Pejgamber i All-llahut! E përfundova të ushqy­erit e fëmijës me qumësht. Tani ai ushqehet me lëndë ushqimore (Ia tregon copën e bukës). I Dërguari i All-lla­hut ia dorëzoi fëmijën një ensarit dhe urdhëroi që gruaja të dënohet me vdekje. Kur përfundoi ekzekutimi i dënimit me vdekje ai personalisht ia fali namazin e xhenazes. ‘Umeri i tha:

-O i Dërguar i Zotit, ajo bëri zina. Si mundet t’ia falish xhenazen? E Pejgamberi a.s. i tha:

-Ajo u pendua aq shumë sa që sikur të ndahej ai pendim në shtatëdhjetë njerëz nga Medina, do të tepronte. O ‘Umer, a mund të gjesh diçka më të vlef­shme nga pendimi i një gruaje, e cila e flijoi jetën e vet për All-llahun?”

Prostitucioni midis njerëzve nga e njëjta gjini

Homoseksualizmi

Ata njerëz që kërkojnë kënaqësi seksuale nga e njëjta gjini që është kënaqësi e marrë, bëjnë amoralitet të ndytë. Në Kur’anin Famëlartë shpallet se Luti a.s. i ka thënë fisit të vet që bënte këtë turpësi:

“Bëni një gjë të shëmtuar që, asnjë popull i botës nuk e bëri para jush. Vërtetë, ju të shtyer nga epshet, u afro­heni burrave duke i braktisur gratë. Po, ju jeni popull i shfrenuar.”

Në një ajet për­mendet populli i Lutit si popull që bën një punë të ndytë e të shfrenuar.

Hazreti Pejgamberi a.s. në një hadith thotë:

“I mallkuar është secili që bën punën e popullit të Lutit.”

Në hadith tjetër thuhet:

“Kur t’i takoni ata të shëmtuar që bëjnë homoseksualizëm, edhe ata që bëjnë, edhe atyre që u bëjnë punë të fëlliqura mbytni.”

“Bëhet një fëlliqësirë me qëllim përpjekjeje që bota të pranojë diçka se gjoja është natyrale të bëhet një dashuri e këtillë, që është shumë larg nga shumëzimi natyral njerëzor. Hirschveld, njeri që fitoi reputacion të madh në lëmin e hu­lumtimit të marrëdhënieve amorale, në monografinë me ti­tull “Të poshtrit e Berlinit”, edhepse vërtetoi se këta janë njerëz të sëmurë dhe shumica janë shpirtërisht të krijuar me dy gjini, vërtetoi se secili rast nuk mund të mirret si sëmundje.”

Sipas mendimit të përbashkët të dijetarëve islamikë, homo­seksualizmi është haram. Ky është njëri ndër mëkatet e mëdhaja. Sipas Imam Malikut, Shafiut dhe Ahmed Ibën Hanbelit si dhe Imamit Muhammed nga hanefijtë dhe Ebu Jusufit, homoseksualizmi dënohet si zina. Sipas disave, ak­terët e homoseksualizmit pa marrë parasysh se janë të pamartuar ose të martuar, rregullisht dënohen me vdekje. Sipas Imami Azamit, nëse akterët e kanë bërë shprehi këtë punë, dënohen me vdekje. Nëse nuk e kanë bërë shprehi do të dënohen me një dënim që do ta caktojë gjykatësi. Por, mendimi i grupit të parë është më i argumentuar.

Safizmi

Një ndër perversionet seksuale janë edhe marrë­dhë­niet e gruas me gruan. Gratë që bëjnë safizëm, dënohen me dënim përkatës. Atyre nuk u jipet dënim zinaje. Pejgam­beri a.s. ka këshilluar që njeriu normal të ruhet nga ho­mo­seksualizmi dhe safizmi, gjëra këto që janë kundër natyrës së njeriut dhe si gjëra të ndyta. Pejgamberi a.s. porosit që “burri të mos ia shikojë organet seksuale burrit tjetër, por as gruaja të mos ia shikojë organet seksuale gruas tjetër. Që të mos gjenden nën një mbulojë burri me burrin dhe gruaja me gruan.”