Alma Papamihali

Alma Papamihali


Alma Papamihali

Alma Papamihali ka lindur ne Qershor te vitit 1974, ne Tirane. Arti i te shkruarit ne pergjithesi dhe poezia ne vecanti, ka qene nje talent i spikatur tek ajo qe ne moshe te vogel. Prezantohet per te paren here perpara lexuesit shqiptar, me nje permbledhje me 100 poezi lirike, nen titullin "Nen tingujt e nates", ne te cilin spikatin poezi me nje tematike te larmishme dhe ndjeshmeri filozofike, ku nder te tjera dallojne tema e dashurise, nostalgjise, mallit per vendlindjen etj.

Nje tufëz me lirika nga libri i ri “Nën tingujt e natës”



Dy



Dy,

…fillimi i gjithçkaje,

Dy,

…përbëjnë një të plotë,

Dy,

…arrijnë kur një s’mundet,

Dy,

…pinë dhe nga një gotë.

Dy,

…krijojnë një histori,

Dy,

…përbëjnë një ekstrem,

Dy

…zgjidhin një fjalëkryq,

Dy,

…përbëjnë dhe një problem.

Përkufizimi i prekjes



Prekja s’është thjesht,

vendosja e dorës mbi trup,

por puthje lëkurësh,

ku mollzat e duarve

buzët e etura janë,

e burimi i poreve shuan

etjen e pafund që kanë….

8 rreshta pot ë shkruaj,

Më gjatë vlerën ia humb

Sado të kem vrapuar,

Si ti nuk gjeta kund.

Të njoh sa s’e mendoja,

Se shpirti, shpirtin njeh,

Kaq ngrohtë jam brenda teje

Pasionin s’mund ta fsheh.

Stina e pestë



Nuk rreshte së kërkuari,

Ndaj stinën e pestë krijove,

Su lodhe së ecuri,

Me hapa heshtjen sfidove.



Ia zhveshe rrobat vjeshtës,

Pranvera puthje nisi të pikojë,

Dimrit i dhe lamtumirën,

Vera të drithërojë.



Nuk rreshte së ecuri

Stinën e pestë krijove,

Atë të dashurisë,

Katër të tjerat sfidove.



Krijove të pestën e vitit,

Të ndihesha sin ë përrallë,

Ndaj stinët kur ndërrohen,

Të pestën pres me mall.

Ushqim



Le ta djegim sonte natën,

Si një qiri lajkatar,

Le ti mbyllim sonte sytë,

Më qartë për të parë,

Lëshomi flokët e dirsur

Dhe me to mbulohu,

Kur unë të them “jo”

Ti më shumë afrohu,

Nëse dashuria qenka fëmijë,

Le të mbesë e parritur,

Në pyeçin pse ashtu mbeti,

T’u themi ish’ e uritur….

Lermë



Mos i fshih duart e lodhura,

Lermë t’i ushqej me përkëdhelinë,

Që kam gatuar sonte.

Mos i fshih sytë e përgjumur,

Lermë t’I ushqej me dritën,

Që kjo natë kërkonte.

Gosti në një tryezë të zjarrtë,

Urë në ditën e shumëpritur.

Gosti në një natë të lagur,

Lumë derdhur në buzën e uritur.

U lodha



Mbylla sytë me duar,

Ikjen tënde për të fshirë.

Errësirë e njomur,

Më lodhe!

Dhe goma gris fletën,

Kur shuan pa dëshirë.