Ditë e zymtë

DITË E ZYMTË

Dielli i zbehtë
Ndritë ditën e vdekur

Shpresa humbet në kujtimet
E iluzioneve të pavdekshme

Mes gishtrinjëve
Shpalosi qiellin palë palë

Qetësia që këndon
Lexon në ballin tim
Këngët e plagëve ...

Në rrudhat e fytyrës
Mbeti e shënuar ditë e zymtë
Dhjetë shkurti dymijë e shtatë
E larë me gjakun e njomë

Mbi toprakun tonë
Djajtë edhe një herë
Hedhën vallen e çmendurisë ...

NËNËS SIME

Në ëndrrën e natës që iku pa kthim
Ti nëna ime, mendimet mi përkëdhele
I bëre të mëndafshtë
Si flladi i verës në mbrëmje...

Kujtimet për Ty
Zbritën qerpikëve të mi
Të larë me lot...

Mbi varrin tënd u përkula
E hapa portën e zemrës së djegur
Ajo u gjunjëzua totalisht

Elhamin zëshëm ta këndova
Shpirti më dridhej si në ankth
E fjala më mbeti në fytin e tharë...

Mbi mollëzat e faqeve
M’u rrokullisën lot dhembjeje
Ranë mbi varrin tënd
Me lule mbuluar
Ku ti rehatshëm fle, nëna ime!

NGJYRAT E SHKËLQIMIT

Fillimin dhe mbarimin e jetës
Trup lodhur
I përputha në një pikë
Porsi një semazen...

Si në ëndërr
Kalova udhëtimin
Nëpër kohën këtë të kalbur...

Pastaj dola nga qetësia
E varrit
Që në mua flinte

Ta ngulfasë zërin që del
Nga thellësia e shpirtit
E të dëgjoj muzikën e semasë heshtshëm...


E mbuloj me vellon e së kaluarës
Të mbëshjtellur
Me ngjyrat e shkëlqimit...

Dhe tani dënesë!

FLUTURA DHE QIRIRI

Pas ditës së lodhur
Në muzgun e mbrëmjes
Qerpikët mu mbyllën vet

Në kllapinë e parë të natës
Në ëndërr e para më erdhe ti

Je shndërruar në fluturën e bukur
Që fluturon rreth dritës së qiririt
Të ndezur enkas për ty

Gjatë fluturimit u ndeshe me te
Dhe u dogje në flakën e tij

U dëgjua një ofshamë
Nga e cila u zgjova

Nëpër rreze të hënës
Në errësirën e natës
Në shandanin e artë
Qëndronte qiriri i fikur...

VARGJET E MIA

Vargjet e mia të ngrohta valë
Ia dhashë ”xhaxhit” internet
Si babadimri fëmijëve t`ua falë
Kudo janë, në secilin kontinent.

Vargjet e mia me aromë Kosove
Nuk i mbaj dot në kompjuter
Tek ju i nisa me shpejtësinë e dritës
Të ju gjejnë gëzuar shend e verë.

Anembanë botës ju që keni tretur
Shumë gjuhë të tjera do të mësoni
Por gjuhën shqipe n`maje gjuhe ta mbani
Se do t`ju mallkojë po qe se e harroni.

KOSOVA E RE

Këmbët janë rënduar shumë
O të mallkuar të kësaj toke
Sot mjegulla do të tërhiqet
Ombrellë më nuk do të shërbejë
Vrasjet janë kohë e kaluar
Ardhmëria është para nesh

Evropa në gjirin e saj na pret

Rehatin shpirtërore ta krijojmë
Ejani të ecim ballëlartë drejtë saj.

FJALA

Ka fjalë të shkurta
Ka fjalë të gjata
Ka fjalë të mprehta
Që presin si shpata.

Ka fjalë si pelimi
Ka fjalë nektarplot
Ka fjalë që vrasin
Si armët me barot.

Ka dhe fjalë si era
Që s`peshojnë hiç
Ka fjalë si plumbi
S`ngriten me vinç.

Fjala don gdhendur
Fjala don latuar
Mos të ketë gjemba
Njerëz për të lënduar.

shkruan: xheladin hamza

RRUGË TË PANJOHURA

Në errësirën e natës
Para syve të mi të përlotur
Shtrihen rrugë të panjohura

Rreth meje iluzionet luajnë
Lojën e tyre të vjetër gënjeshtare
Nata kafshon ditët në ikje...

Mendimet pas tyre vrapojnë
Në zbrazëti të zbrazët
Si qielli...

Mbi brigjet e afërta
Dëgjohen thundrat e kuajve në vrapim
Hingëllima e tyre e shfrenuar
Në zemër futë frikë e trishtim...

Luhatem me këmbë të lodhura
Në udhëkryqin e rrugëve të panjohur
Errësira e natës me dorën e saj
Ledhaton frikën në shpirtin tim...

shkruan: xheladin hamza


PËR TY

Çdo natë
Pranë dritares së hapur
Hidhem në mendime
Për ty loçka ime

Shumë të dua
Ti këtë nuk e di
Guxim s’pata të të them

Me lot në sy
Emri yt
Mbi buzë të mia fle

Të thërras me zë
Kur i tërë qyteti
Në gjumë është

Dëgjohet jehona e tij
Ti nuk më dëgjon, jo
Jam shumë larg

Mezi pres takimin tonë
Të të them sa shumë të dua
Sa shumë vuaj për ty

Në ëndërr të kam çdo natë
Në mëngjes kur zgjohem
Përsëri shoh
Pranë nuk të kam, eh...

Babadimër hileqar

O ti babadimër
Me sajë, drerë e zile
Përse në pleqëri
Fëmijve po u bën hile.

Shkon nëpër qytete
Në shkolla e spitale
Njëherë s`u kujtove
Të vish edhe në male.

Eh sa fëmijë jetimë
Të bukur e punëtorë
Ty me thes në shpinë
T`kanë parë n`televizor.

Po na e bën me hile
O plakush i vjetër
Nuk erdhe as sivjet
A të presim vitin tjetër?

shkruan: xheladin hamza

GËZUAR VITIN E RI
(arkostih)

Gëzimi dhe dashuria në prag të derës trokasin me mall
Ëndrrat e parealizuar shekullore jetësohen me ne
Zemrat le të na hapen si qielli në natën e bekuar
Urata jonë le të mbërrijë në horizontin e shtatë
Atje ardhmërinë ta puth me mall e ta marr për dore
Rehatinë dhe vullnetin ku pret Kosova jonë

Vetë e kaluara ecën kokulur rrugës pa kthim
Idealet dhe shpresat tona në një thes të artë
Tek ne një Baba Dimër plak me dashuri i bartë
I buzëqeshur si lulja e parë në pranverën e hershme
Në sytë e tij shkëlqen PAVARËSIA E KOSOVËS

Endet nga një shtet në tjetër zë zbardhje të KOSOVËS

Rendin tani kemi E GJITHË SHQIPTARIA
I dalim para ta presim me shpirt e zemër shqiptari!

I Nderuar Zoti Xheladin Hamza Lexo Kto Dy Vargje Prej Meje

A Do Te Me Falesh Dot??
-----------------------

Kur Ju Shkruani Poezi
Shpirti Im Me Trazohet
A Do Te Me Falni Dot
Nese Nga Poezit Tuaja Mua Sme Shkohet

Nese Ju Sme Falni Dot
Mesohuni Me Mua
Sepse Cdo Poezi Tuajen
Une Me Shpirt E Lexoj Dhe E Dua


Eduart Hoxha

Tirane Me 28.12.2007

MË FALË QË U KTHEVA

Më falë që u ktheva
Shtigjeve të vjetra
Me shpirtin e thyer
E aty s’të gjeta
Ty më kurrë....

I besoj bisedës kur të gjithë heshtin
E ti, më falë për mendimin e fshehur
Dhe në fjalë që s’ti shqiptova kurrë
E cila më iku me dritën e ditës së harxhuar ...

LAMTUMIRË PËRGJITHMONË

Atë natë që dy lule u ndanë
Hëna nga pikëllimi humbi shkëlqimin e saj
Shiu dhe loti bashkohen në një rrugë për në lum

Toka dridhej qielli gjëmimin e tij filloi
Herë herë vetëtima bënë ndriçimin e rrugës
Nëpër terrin e së cilës ecin dy lule kokulur
Në kahje të kundërta njëra prej tjetrës

Me hapa të pasigurta e zemra të ndarë në dysh
Humben në errësirën e territ të natës
Duke pëshpëritur fjalën më të dhimbshme
LAMTUMIRË DASHURI PËRGJITHMONË.

Poezi e botuar në librin tim PSE TRËNDAFILAT ÇELIN

TË KËRKOJ

Të kërkoj
Mes yjeve
Dhe burimeve të ëndrrave...

Të kërkoj
Në vetminë e mjegullës
Dhe në sytë e kalimtarëve...

Të kërkoj
Në syrin
Të cilin me lot e lagi...

E di që kjo është
E kot
Por unë të kërkoj...

TERRI I BALLKANIT

Mbi qytetin tim të bukur
Mbretëron terr i rëndë
Terri i Ballkanit...

Shikoj tërë qytetin si në ëndërr
Tek valvitej në terrin e errët
Dëshiroj me duart e mia
Ta përkdhel e shtrëngoj...

Shpirti më është shndërruar
Në copëza xhevahiri
Të shkëputura nga errësira e kaluar
Që reflektohen në jetën time...

Në këtë qytet të shurdhër e të verbër
Flokë mu zbardhën
Veshtë dëgjimin e humbën
Sytë nga lot mu verbuan...

LOTI MBI QERPIK MU NGRI

Brigjeve të gjelbëruara pamëshirshëm
Lulet më të bukura u thanë
E unë vajtoj, vajtoj mbi petalet e tyre
Të gjitha portat e jetës mbyllen
Andej me krah të lehta kah fluturoj

Përsëri pas mortit lindje
Ura nga shpirti në shpirt
Nëpër tehun e shpatës kalon
Ëëë sa e vështirë është ringjallja
Të duket se më nuk je ti
O shpirt që zjarr digjesh
Rend nëpër shtresat e xhehenemit
E loti mbi qerpik mu ngri...

I ETUR JAM

I etur jam
Për fjalë të sinqerta
Që nëpër shpirt kalojnë
Dhe ngjallin ndjenjat e ekzistimit...

Djalli më sjellë shqetësime
Më duket se jam në ëndërr
Dhe vallëzoj me hijen time
Dy herë më të gjatë se unë...

Uria dhe varfëria
Shtrëngojnë barkun e thatë
E tensioni i lartë i gjakut
Në gjoksin tim krijon dhembje anginoze...

Mushkëritë hapen dhe mbyllen
Me frymëmarrjen time të thellë
Dhe ndjej aromën e luleve robinje
Të pranverës së hershme...

NA NDIHMO I MADHI ZOT

Me buzë të plasaritura
Me zemër të plasur
Me shpirtin e djegur
Me duar të zgjatura kah Ti
Prej të keqes e cila na kaploi
Në tokat tona
Na shpëto o i Madhi Zot

Lutjet të cilat i bëjmë
Në orët e vona të mesnatës
Në nafile bijë në sexhde
Për shpirtrat e atyre
Që dhanë jetën
Që derdhën gjakun
Për këtë tokë të djegur
Na i dëgjo o i Madhi Zot

Mjerimi zemrat na i ka pushtuar
E mira me të keqen është ndërruar
Parajsa në ferr e shndërruar
Nuri të cilin na e dha
Nga shpirtzi është fikur
Na ndihmo o i Madhi Zot

MËKATARE


Nëse ndonjëherë
Do të takohemi përsëri
Mëkatet e tua
Nuk do t’i fali
KURRË...

Je mëkatare
E madhe
Mëkati yt
Është sa qielli
E i rëndë sa
TOKA...

HESHTJA NA MBYTË

Ndjenjat tona flenë
Mbi ëndrrat e trëndafilave
Të kuqë e të kaltërtë

Vetëm në ëndrrat
Jeta është e bukur
E ëndrrat na mashtrojnë
Shumë lehtë...

Kundër hajnisë
Të flasim s’guxojmë
Gjuhën na këpusin
Të bërtasim s’guxojmë
Gabzherrin na nxjerrin...

Shpirti na është bërë
Pus i boshatisur
E heshtja na mbytë...

ËNDRRAT E JETËS

Larg syve të tu tretem në vetmi
Ngushëllimet lehtas më përkëdhelin
Me dorën e saj të lehtë si pupla
Të këputura nga krahët e pëllumbit...

Kujtimet më torturojnë
Pa mëshirë, pa dashuri
Jeta zhduket në errësirë
Ku përjetësisht humbet lumturia...

Ëndrrat e jetës
Përzihen dhe vdesin
Në gurgullimin e dallgëve të lumit...

O JU MIQTË E MI

Ejani sonte
Kur më së shumti
Nevojë për ju kam
O ju miqtë e mi...

Natë e rënd, shumë e rënd
Shtrati më është bërë
Më i fortë se çdo shkëmb mali...

Rrymë nuk ka
KEK- u e ndal orar e pa orar
E në errësirë i lënduar
Në vetmi gjëmoj...

Nëpër qiellin e hapur
Vetëtima shëtit si zonjë e rënd
Dhe vizaton harta gjeografike
Dhe pentagrame sipas dëshirës së saj
E murmurima shpirtin ma dridh...

Nuk më mbeti më
As gjak
As lot
As djersë...

Të gjitha i mblodha në një vend
Dhe i mbështjelli në mindilin e lagur
Dhe i përziej me qelbësirën
Nga mushkëritë e mi të kalbur
Nga kaverna e lodhur...

Ku keni humbur
Ku keni tretur
Ejani ta festojmë këtë PAVARËSI
Në tokën tonë HYJNORE
O ju miqtë e mi...

KOSËVËS TË PAVARUR E SOVRANE
(akrostik)


Përplasen shkëmbinjtë shekullore të vjetra e toka ndahet
Ata që me gjakun e tyre të kuq e lagën këtë tokë të bekuar
Varret e tyre përgjithmonë ndritin dritë hyjnore për ne
Aurora mbi shpirtra të tyre shkëlqen me ngjyra të kristalta
Ranishtës me trëndafila të kuq rrugëtojnë botës hyjnore
Ëndrrat për të cilat syhapur ëndërronin – u realizua përjetësisht
Sofrën me bukë, krip e zemër e shtrojmë tani pa frikë në liri
Ikonë dhe emblemë e KOSOVËS TË PAVARUR E SOVRANE
Ashtu si e dëshiruat jeni dhe përjetësisht mbeteni JU!

VDEKJA ECËN NË HESHTJE E QETËSI

Me gjuhën e heshtjes
Vdekja përjetësisht na flet
E ne fare nuk e kuptojmë...

Pa dallim ngjyre e gjinie
Njësoj me vete merr shpirtra
Të zinj e të bardhë...

Shpirtzinj i merr në dhimbje e mundime
Dhe i vendosë nën pemën e Zakumit
E shoqëri u bëjnë djajtë me brirë...

Shpirtbardhë i merr me lehtësi
Të përcjellur me muzikën hyjnore të semas
E të mbështjellur me aromë lulesh
Të këputura nga kopshti i Edenit...

Lindja dhe vdekja shkruhen
Me shkronja të arta e të zeza
Nga vet dora e të Madhit Zot...
E mes tyre krijojnë harkun
E fillimit dhe mbarimit jetësor...

E vdekja ecën gjithmonë
Në heshtje e qetësi...