Ditë e zymtë

DHEMBJET ANGINOZE

Në ëndrrat pa mbarim
Jeta shpirtin ma grithë
E nga sytë e mi të verbër
Lot një nga një mi numëron...

Mbi shtratin e mëndafshtë
Pika të imta si shiu i vjeshtës
Ranë të pushojnë veç pakë
Sa të kalojë kjo natë e lodhur...

Nën dërrasën e gjoksit tim
Dhembjet anginoze
Sonte ranë në gjumë
Të flejnë veç pakë?...

NE RRUGEN E JETES

Në rrugën e jetës
Furtunë deri në kupë të qiellit
Përsëri ditë e plagosur...

Zogjtë pa krih fluturojnë me mua
Apo unë jam vetëm një leckë
E shkëputur nga ngjyra jete...

Me krahët e saj të tërbuar
Pamëshirshëm era më valëvitë
I heshtur presë errësirën e natës
Ndjenjat e kohës të varrosen në qiell...

JETA NË GRUSHT

Tërë jetën time
E shtrëngova në grusht
Të mos e hapë askush
Le të mbetet vetëm e imja...

Nëpër qiell derdhën peizazhet
Nga mendja ime
E kafka mbetet boshe...

PIKË TAKIMI

Bota është pikë takimi
Ku takohen shpirtrat
Të dashuruar
............Të humbur
........................Të zbrazëta
................................Shëndetplotë
.........................................Të plagosur
.................................................. ....Të.....

E jeta është humnerë
Që të gjitha i gëlltitë...

HËNA VIRGJËRESHË

Mbi gotën e kristaltë
Mbushur me verë bojëgjaku
Hëna e zhveshur buzëqesh hareshëm

Sytë më mbeten të habitur
Mbi virgjërinë e saj
................... të bukur!

KËMISHË PA XHEPA

Mora brushën lehtas
Fillova qiellin ta bojatis
Me ngjyrat e ditëve të mi...

Sytë mallëngjyeshëm shikojnë
Panorama të përlotur...

Amanet, qetësohu ti o shpirt
Se trupi vesh këmishë të bardhë
.............................. pa xhepa hiç!

I NDJEKUR

I ndjekur nga vetja ime
Zërat të padurueshëm
Që vetëm unë i dëgjoja
Më pëshpëritnin nga brendia
..................... ndalu, ndalu...

E unë largohem me hapa të qetë
..................fare pa zhurmë kohe
Si fletë trëndafili kur në tokë bije
Për ta puthur edhe njëherë kohën e ikur
........................dikur të fëmijërisë sime
......................................pa imagjinata

JETA MË IKU OR MIK

Në mesnatën e qetë sytë e mi
Të zhytura në kafkën time
Si dy detëra të ndara njëri nga tjetri
Veçmas përkëdhelin fytyrën tënde
..................e shpirti më gjëmon or mik!

Nga jashtë dëgjohen tingujt e gjetheve
Që dikur në pranverën e hershme
Ishin të njoma si jeta ime fëmijërore
E tani tek shkëputen nga degët e jetës
Që do të kalben në tokë përgjithmonë...

...........Sonte edhe më shumë
Gjethe të lodhura puthin tokën
Ëndrrat përshpejtojnë hapat
Të mos mbesin hije e kaluar
Se e gjithë jeta me ta më iku
.....................dhe mua or mik!

UDHËTIMI MISTIK

Derisa udhëtoj shtigjeve të harruara
Në fund të shpirtit ballafaqohet
Uni im me mua për fjalë
......................të pashqiptuara kurrë!

Hedhi shikimin e lodhur
Shikimin e lodhur lëshoj
Mbi gjethe të zverdhura
Që kishin mbuluar shtigjet e harruara
......................................çuditërisht
Shoh këmbët e mia tek dridhen
Si të ishin në ankthet më të forta
.................tamam si para vdekjes!

Kthej kokën në anën e djathtë
Shoh engjëjt me të bardha veshur
Tek ma bartin shpirtin me TEKBIR!

GJOKSI MË HAPET SI DYERT TË XHENETIT

Nefsin tim lëshoj të bredhë pakufi
Në oqeanin Absolut të Rabbijallahut
Dhe të lundrojë në gjendje të habitur
Për trupin dhe shpirtin tim të rraskapitur
Marr frymë thellë e gjoksi më hapet
Bash si dyert e mëdha të xhenetit...

Para syve të mi të mjegulluar
Rrënohen vitet si muri i Berlinit
Fatamorgana shkapërderdhet
..................në copëza më të imta
E në horizonte qartë paraqiten
........................peizazhe qiellore
Shijohet një botë e vërtetë hyjnore...

Aty takova vetën time kokulur e të gjunjëzuar
Me tepih në dorë duke u lutur për shpirtin tim
Krijuesit të botërave Allahut të Madhërishëm!

PRES RITAKIMIN MË TË BUKUR

I zënë si merimanga në rrjetën e saj
Mbi ballin tim lexohen mendimet e mia
Në vrapim tek ikin diku larg pa kufi...

Të gjitha vitet të pesëdhjetë e gjashtë
I kam renditur si lojërat e jetës
Në ëndrrat më të bukura që i kisha...

I vetmuar vetëm ty të pres me besim
Në heshtje ti fali bebëzat e syve të mi
Të shijosh botën e vërtetë të çudirave
Të shpirtit tim të plagosur sall për ty!

Me shpresë të pasosur kurrë
Pres ritakimit më të bukur
Kur engjëjt tek unë do të të sjellin
Të mbështjellur me vello të bardhë
..................bash, ama bash si dikur!

MEDITIMI

Mendime të brishta
Më ndrydhin
Më frikësojnë...

Dua të dali e të iki
Të largohem tërësisht
Nga lëkura ime...

Do mbetem i vetmuar
Në vetmi, vetmi
Vetëm me vetën time...

I shtrydhur nga nata
Në mëngjesin e heshtur
Lexoj thellësinë qiellore!

MË KAPLOI MALLI
(Akrostik kushtuar Çamërisë)

Ç’më kaploi malli për ty Çamëri
Ah, me sytë të përlotur qaj si fëmi
Mbushur me aromën tënde magjepse
Ëndërroj çdo natë shëtitjen qyteteve tua
Retë mbi ty më duken më të bardha se e bardha
Ilaç shpirti Janinën tonë përjetësisht kam
Ashtu si të duam të rrugëtojmë rrugëve tona të bëhemi
................................................. NJË PËRGJITHMONË!

DIELLI DO E PUTH FAQEN E DHEUT
(Akrsotik)

Zëri më dridhet si tel i këputur kitare
E heshtazi eci rrugëtimit tim
Mbi re të bardha në krah engjëjsh
Rend përshëndes çdo shpirtbardhë
Ata që i takoj në fluturimin mistik
Tek vijnë për të pirë ujë të bekuar qielli

Shtegu më është i njohur për shpirt
Qetësinë qiellore nuk e trazoj dot
I bindur në virgjërinë e tij të pastër
Pika shiu pikojnë nga sytë e mi
Tulipan në kopsht të rritet përsëri
Asgjë s’do ta ndalë rritën e tij
Retë nga qielli do të ikin në tërësi
E dielli sërish do e puth faqen e dheut

FRIKA DHE VDEKJA

Vdekja sytë e ballit lehtas mi mbyll
Dhe për të fundit herë me afsh i puthë
E ballin të djersitur butësisht përkëdhelë

Me shikim të fërguar sytë të futur në gropëza
Mbesin dëshmitarë të fundit që shohin engjëjt
Tek marrin shpirtin mbi krah të tyre të pastër

Të gjitha ëndrrat të tubuara në një vend
Në heshtje si qirinjtë treten e fiken përjetësisht

Loti mbetet ilaç shpirti mbi buzën e tharë
Frika çuditërisht në ikje mbetet e vetmuar

M’BESO PASHA TË MADHIN ZOT

Këmbëzbathur pamëshirshëm
Shkele mbi shpirtin tim të virgjër
Dhe në mua mbetën vragë
Që hapën një jetë dënese...

Dëshirova në ëndrrat e mia
Sytë e tu të jenë shkëlqim
Rreze dielli sall për mua
Pasha të Madhin Zot!

Me shpirtin të bezdisur
Ta fala buzëqeshjen
Më të pastër se qielli
Pasha të Madhin Zot!

Vdekjes nuk ia kam frikë, jo
Rrugëtoj me të dorë për dore
Çdo ditë e natë deri në amshim
M’beso pasha të Madhin Zot!

Një mëngjes në vjeshtën e vonë
Do të udhëtoj dhe unë drejt perëndimit
S’bashku me shumë shpirtra tjerë
M’BESO PASHA TË MADHIN ZOT!

TË NGREMË DOLLINË

Edhe për ditëlindjen tënde
Ma dhurove dashurinë
Të thellë gjerë në qiell
Ku u ngjitëm në shkëlqim drite

U bëra aromë trëndafili
E nëpër damarët e trupit tënd
Shpirti im të lundroj
Pa kufi...

Dhe me ngadalë
Shkrihem në te
Përjetësisht porsi një meteor
Se kjo është dashuri hyjnore!

NJË GOTË ME UJË

Një gotë me ujë
Ma jep or miku im
Ta shuaj etjen
E jetës në ikje
T’i lagi buzë të qara
E vdekjen ta arnoj me të...

Tek gabzherri ulur
Vdekja e bardhë
Durueshëm pret
Shpirti të del...

Një gotë ujë
Sall edhe një pikë ujë
Bënë rahmet
Se s’bënë mëkat
Or miku im!

NE HESHTJE PËR TY QAJ

Në mendimet e mia
Të kristalta
Ti sërish shkëlqen
Në spektrin
E të gjitha ngjyrave
Të kësaj pranvere...

Ah,
Sikur të ishe e imja
E të të kem pranë
Në përqafimin tim
Të zjarrtë
Si dikur!

Në heshtje për ty qaj
Plagët dhembin kur ftohen
E unë kujt t’ia tregoj
Gjithë këtë boshllëk që kam?

EJA PLEQËRI EJA

Jo, jo
Nuk kam vështirë
Ta përqafoj pleqërinë...

Ajo mbi gjoksin tim
Çdo ditë pa u ndalë
Troket, troket e troket...

Jo, jo
Fare frikë s’kam
T’ia hapi parzmën time...

Le të vijë, le të vijë
T’më puthë përmallshëm në ballë
Mbi rrudhat ku rinia përjetësisht iku
Eja pleqëri eja, me ëndje të presë!

RAMUSH HARADINAJ
(Akrostik)

Rigjykimit të Hagës o trim, o hero edhe tani frikën fare s’ia ke
Aty edhe më parë shpirtbardhësinë tënde trimërisht tregove
Me mburrje në mbrojtje të çeliktë gjithë shqiptarinë pas e ke
Udhëtimi nëpër korridoret e kohës të bëri legjendë të gjallë
Shumë herë u munduan te të fikin e shuajnë si qiririn pa vaj
....................................... Jo, jo kot e kanë që të fikin o fanar!

Hijen e zezë që qëndronte mbi Kosovë tok me vëllezërit larguat
Anekënd tani bilbilat lirshëm e me vrull këngës për ju këndojnë
Rapsodët çdo ditë thurin rapsodi mbi heroizmin që ju treguat
Atdhetar, luftëtar e besnik gjerë në vdekje i idealeve të lirisë
Dritë hyjnore që shkëlqen pandërprerë mbi këtë tokë të bekuar
Ithtar i së drejtës PAVARARËSINË KOSOVËS me gjak ia solle
Në historinë tonë kombëtare emri me shkronja të arta të është qëndisur
Asgjë nuk mund t’i shlyej as emrat e Luanit, Enverit, Shkëlzenit dhe Dautit
Janë bijtë e Kosovës që lirinë mbi supet e njoma me dashuri kanë stolisur!