Ditë e zymtë

FJALËT LINDËN TË ÇELIKTA

Guximi dhe trimëria
Ka kohë që kanë rënë në gjumë
Ëndrra të pakëndshme i përqafuan
Në heshtje...

Shkuma mbi Ibrin qanë
Me zërin e një fëmiu të vogël
Të mbetur jetim
Përzihej me britmën e një qyteti plak
Që e pa se drita e diellit për te u fsheh
Koha aty u ndalë për pushim
E nata rënkon mbi brigjet e tij...

Nga malli e nostalgjia për fluturim
Shqiponja dykrerëshe vrullshëm u zgjua
Lindën fjalë të çelikta në vete
Nuk ka ndarje të Kosovës asnjë pëllëmbë!

Nga horizonti i nëntë i nëntokës
U gdhendën shkronja të arta
Edhe mbi shkëmbinjtë
Të Mitrovicës, Zveçanit, Zubin Potokut
E të Leposaviqit
PAVARËSIA E KOSOSVËS!

PRANVERËS SË HERSHME

Në kërkim
Të një dashurie
Shkruaj këto vargje
E ato le të përplasen
Mbi shpirtin e thyer
Si valë deti mbi shkëmbinjtë
Më të thepur...

Në çdo fjalë të vargut
Fshihet nga një ndnjenjë
Që në mua zgjuan
Sytë e tu bojë qielli
Ku shpirti i raskapitur pushon...

Bëhem poet
I vjeshtës së vonë
Me inspirim të parfumit
Të një pranvere të hershme...

POEZI PËR RAMUSHIN
(akrostih)

Kosovë nuk të lejojnë Dielli të shkëlqejë mbi Ty
Ujqit nga të gjitha anët tërbueshëm ulërojnë
Shumë të etshëm për gjakun Dardan janë
Trimat lindin që të mos vdesin kurrë
Ulëroni egërsira ulëroni sa të doni
Asnjë moment nuk mund të na frikësoni
Ramushin kurrë nuk do ta gjunjëzoni
Robërinë e popullit nuk e durove dot
Armët me vëllezërit i shtrënguat
Mbështetje shpirtërore nga gjithë Kosova e kishe
Urata e jonë le të mbërrijë tek i Madhi Zot
Shërbëtor i askujt nuk dëshirove të jesh
Heroizmin në luftë dhe në paq e tregove
Afërsinë Tënde të gjithë ne e shijuam
Radhitemi pas teje të gjithë një nga një
Agresorit ballë për ballë pa frikë t’ia dalim
Dardaninë tonë të përgjakur ta mbrojmë
Ishe Komandant që mburret e gjithë shqiptaria
Nëna që Ju lindi qoftë e bekuar nga i Madhi Zot
Agu i mëngjesit dhe drita e Diellit për Kosovë je Ti
Jeto përgjithmonë o RAMUSH se Ti je engjëlli hyjnor
Ti je shndërruar në çdo pikë të gjakut në trupin tonë.

PLAGË TË SHPIRTIT

Derisa plagë të shpirtit
I arnoj me arna të këputura
Nga lëkura ime e tharë
Net të frikshme
Në qiell
Agu i mëngjesit i merr...

Pëlhurë e mëndafshtë
E qëndisur me ndërgjegje
Të pastër a të vrarë
Është një paravan
Mes ëndrrës dhe së vërtetës...

UNË E TI

Unë e ti
Dy krijesa të kundërta
Unë zjarr i fikur në sarkofag
E ti ajsbergu i zhytur në det...

Mbi mua dhe mbi ty
Njësoj rresh shiu i butë
Si të ishin lot nga sytë e mi
E vizëllima magjeps njerëzit
Si të ishin zogjtë në parajsën e humbur
Sa interesant është të jesh i gjallë...

PORTA E NËNSHTRIMIT

I dua njerëzit e mirë
E unë i tillë s’jam
Zemrën e kam të thyer
E nga dhembja e saj
Dëshiron vendit të dalë...

Trokita portën e nënshtrimit
Tek Allahu i Madhërishëm
E ajo u hapë si qielli në natën e bekuar
Shpirtin tim të përulur aty takova
Tek i bënte sexhde me TEKBIR!

ZHVESHI LËKURËN TIME

Shpirti mbushet e zbrazet
Me vepra të bardha e të zeza
Të shkruara nga të dy engjëjt
Të krahut të djathtë e të majtë...

Në çdo falje të xhumasë
Zhveshi lëkurën time
Dhe bëhem shpirt
I mbytur në frikë...

Bërtas deri në kupë të qiellit
Edhe banorët e xhenetit
E të xhehenemit
Vajin tim mallëngjyeshëm
Le ta dëgjojnë...

LUTJA

O Zot, mos lejo djajtë
Të më lidhin me zinxhirë
E të më ngrehin zhagë – zhagë
Nëpër njëmijë e një net
Të jetës...

Shtrëngoj shpirtin e këputur
Përulem para Teje
E balli puth tokën e lagur
Nga djersët e mi të ftohët
Shpirti ngrihet shkallëve hyjnore...

O Zot, të lutem
Ma bënë shpirtin tim të lirë
Të marr aromën e kopshtit të parajsës...

DRITË E PALODHSHME
(Kushtuar Agim Metbalës dhe Qamil Bugarit)

Në errësirën e qytetit tim
Dritë të palodhshme
Çdo mbrëmje bëjnë dy qirinj
Agim Metbala e Qamil Bugari

Nga një gotë të mbushur
Me ujë të pastër e të bekuar
Ndritin kopshtin e Edenit
Nga mbrëmja gjerë në agim

Aty pranë shoqëri u bënë
Një bletë bukuroshe
Fluturon prej një lule në tjetër
Nektarin me kënaqësi mbledhë
Bilbilave ushqim amanet ua le

Karshi kopshtit të Edenit
Ku djajtë trurin shpërlajnë
Ndihet zhurma e xhehenemit
Edhe guri është mbushur në vaj

I vdekuri në varr rrokulliset
Britmën e të cilit nuk e ndiejnë
Se shpirt nuk kanë, eh

Dhe kështu çdo natë
Qyteti im ri i mbështjellur
Në vellon e errësirës së dendur
Pandërprerë jetojnë dy botëra

E Edenit dhe e xhehenemit!

KUJT T’I GËZOHEM

Më thanë:
Në momentin kur linde
Linde me vaj të madh...

Qetësia...
Shërbëtore e natës
Mi këndon këngët e heshtjes
E shpirti shëtit këngëve të pakënduara...

Qetësia...
Zëshëm jehon në shpirtin tim
Portën e jetës e mbylla me buzë
E flaka e turpit lëpin natën e heshtur

Në varrin e mbyllur
Në errësirën e errësirës
Shndërrit kandili i Allahut

E unë
Kujt t’i gëzohem më shumë
Ditëlindjes apo ditëvdekjes?

FLAKË E DRAGONJËVE

Mbi këtë tokë të bekuar
Sërish kudra e vjetër shkeli
Dhe polli këlysh të verbër...

Pela plakë zëshëm hingëllon
Në të katër anët e botës
Sikur humb virgjërinë
Që se kishte kurrë...

Dragonjtë flakën s’harxhojnë dot
Në zhdukjen e kuçedrave
Nëpër kështjella të vjetra...

Tani me gjuhë në trup
Lëpijnë plagë të hapura...

VDEKJEN E PRES

Në muzgun e jetës
Pleqëria fuqishëm
Eshtrat e mekura
Mi shtrëngon

Ditët i numëroj me përtesë
Shpirti lëndimet vajton

I shtrëngoj duart
I shtrydhi kujtimet
Si ngjyrat e mjerimit
Radhazi një nga një...

Në qetësinë e kësaj nate
Me duar të hapura
Vdekjen e pres në vetmi...

HERONJTË S’VDESIN KURRË
(Akrostik kushtuar Heroit kombëtar Luan Haradinaj)

Liria e Kosovës, fle mbi supet e tua o Trim
U njom toka, me gjakun tënd rinor
Aurora e shenjtë nga qielli zbriti përmes faqeve tua,
Ndriti fytyra jote, në sytë e çdo shpirti shqiptar.

Heronjtë lindin njëherë, por të mos vdekur kurrë
Armët e kukuvajkës, qëlluan mbi trupin tënd
Ramushi vëllau ynë, me duart e tij varrin hap,
Aty kokën tënde vendosi për pushim të përjetshëm
Dritat në gjithë Kosovën në atë moment u fikën – ERRËSIRË
I rrokën armët sërish, Dragonjtë me Ramushin në krye
Ndër Bjeshkët e Nemuna jehon emri yt o vëlla LUAN,
Anadrinia me ty, o HERO hap faqen e historisë së re
Jeton Kosova, feston Shqipëria,
....................................... me ty lidhet dhe Çamëria!

JETA IME

Çdo pikë djerse në luginat e shfaqur
Mbi ballin tim merr formë të kristaltë
Ndritë një jetë që ekzistonte dikur
Ushqen një dashuri që s’shuhet dot
Zbukurojnë sytë e tu bojë qielli xhani im
Kujton një pranverë që s’harrohet kurrë
Fton hënën në mesnatë që jep bukuri...

Ju lutem
Mi lexoni rrudhat e ballit
Dhe djersën e kristalte mbi te
Do ta lexoni e gjithë jetën time!

GJUNJËZOHU PARA TË MADHIT ZOT

Nata në ikje
Trupin tim përkëdhelë
Me zërin e saj të qetë
E ylli Afërdita në lindje mi puthi
Dy sytë e ballin dhe më dha dritë
Dielli më morri në përqafim...

Dita pas lodhjes në muzgun e saj
Mi puthi rrudhat e ballit e tha:
Gjunjëzohu para të Madhit Zot, unë ika
Në agim të gjeta fëmi të porsalindur
E tani u bëre me flokë të thinjur
Mjekërbardhë e me eshtra të mekur
Dora të dridhet nuk mban lapsin dot
Mblidhi shkrimet në një vend
Unë s’kthehem më kurrë!

QETËSIA E BARDHË

Mendimet e bardha
Shkelën kafkën time
Si njeriu i parë në hënë...

Mbi livadhin – qiell
Yjet vallëzojnë si qengja
Të panumërta...

Hëna çobaneshë
Këndon këngët e virgjërisë
E nata fle në qetësinë e bardhë...

PIKA E LOTIT

Era mbi krahët e saj
Bartë mallin që për ty kam...

Lotët derdhen mbi faqe
Si djersë e valtë...

Yjet më pyesin pse në vaj jam
Me mangë lot i fshijë
Përgjigje nuk kam...

Çdo pikë loti
Që derdhet faqeve të mi
Dije që është vetëm për ty!

JETA - KOHË E TRAZUAR

Ajo që dhembje s’ka – s’është jetë
Ajo që s’kalon – s’është lumturi
Për shumicën e njerëzve jeta është si kohë e trazuar:
Ndalen dhe presin që të kalojë...

Rrugëtojmë nëpër botë që ta gjejmë ate që na nevojitet,
Kur kthehemi në shtëpi – aty pleqërinë të buzëqeshur
Me rrudhat të mbuluara me djersë jete e përqafojmë...

IA THEM KËNGËS NGJYROSUR ME DASHURI


Sytë më lagen nga vesa e pranverës
Unë nisem kopshtit shpirtrat ku pushojnë
Zemra më ngulfatet me gjak të ngjizur
Adrenalina damarët mi shtrëngon
Net të errëta s’më duken të tmerrshme
Aty janë tubuar të gjitha ankthet e mia

Zot, unë jam krijesë që më krijove Ti
I këndoj njësoj këngës së lindjes dhe vdekjes
Sot këngës ia them pakëz më ndryshe
Ia them këngës ngjyrosur me dashuri

MBI GJOKSIN TËND

Emri yt gërryhet
Nëpër damarët
E shpirtit tim

I strukur
Nën hijen
E së kaluarës që e mbulon

Shtriji duart kah unë
Të përqafohemi
Me afsh e me mall

Tamam aty në horizontin
Ku në të njëjtën kohë
Takohet e puthitet ditënata

Ëndrra e rinisë sonë
Aty mbi re të arta
Syhapur fle

Bilbili këngën e tij më të bukur
Aty e shndërron në vaj
Mbi gjoksin tënd si dikur
Edhe njëherë me lot dua të qaj

TY VOGËLUSHJA IME

Kur të bëhem vetëm kënga
E erërave të shkretëtirës
Dhe bëhem vetëm pluhuri i saj
Dhe një pikë në kohën oqeanike
Edhe atëherë do të të kujtoj
Veç ty vogëlushja ime...

Mi fale vetëm dy ditë lumturie
Njërën për kohën e tanishme
Tjetrën për botën në amshim
Që të dyja për shpirtin tim
Janë përjetësi e të gjitha kohërave
Vogëlushja ime...

ETJA PËR JETËN

Me lotë në sy
Shikoj ëndërrat e jetës
Të cilat ngadal zhduken
Në brendinë e shpellës pa fund

Kthej kokën
Me duar dëshiroj ta preki të kaluarën
E cila është humbur në pakthyeshmëri
Nga dhëmbja edhe qielli morri ngjyrë të mramortë

Në fytyrë më kaplon djersë e ftohtë
Duart më dridhen si në agoni
I kam shtrënguar ëndrrat e zjarta
Të cilat kaluan përgjithmonë

Etja për jetën mbeti e pashuar
Si llava në kraterin e vullkanit
E cila s'vdes kurrë...

SHPRESA E SHUAR

Është shuar shpresa në sytë e mi
Qielli rreth meje gjatë, gjatë nxihet
Shpirti më shkon në greminë

Dhëmb i kohës la shenjën e tij
Në zemrën time të ngurtë
Në këtë frikë të tmerrit që na kaplon
E qyteti ngadalë zhytet në gjumë të paqetë

O Zoti im, o shpresa ime e pashuar
Të kam thurur në shpirtin tim
Dhe me Ty munda frikën mbi frikën
Nga hordhitë çetnike që rend vrasin
Njerëz të pafajshëm, pleq, gra e fëmijë

O loti im kot bien
Si shiu nga qielli i hapur
Guxim nuk kam në duar të të pres
Në te do ta njohë dhembjen e dhembjes
E shpirti flakë zjarri do të më digjej

Mu për këtë bjer në tokë
Në këtë tokë të përgjakur
Dhe çdo pikë loti me vete le ta merr
Shpresën e shuar nga sytë e mi...

Dhe pse ne shpirt jam i plagosur,
Dhimbjen prap s'po e urrej,
Po kerkoj i sakatosur,
Diçka tjeter te me vlej.

Po i kërkoj vetes time,
Zemer burri per furtune,
Ti them dhimbjes te bej balle
Si ne enderr dhe ne pune.

TIM MIKUT QEMAJL CENËS

Një mbrëmje të nxehtë korriku
Kur vapa kishte mbuluar qytetin
Dola për të ngrënë një akullore
Ta freskoj shpirtin i cili më digjej flakë...

Mes grumbullit të njerëzve
Me fytyra të panjohura
Takova shpirtin tim të vdekur
Tek endej mes njerëzve të gjallë...

Nga dhembja që kisha
Desha të bërtas deri në kupë të qiellit
Zëri në fyt mu ngulfat
Vetëm klitha me një ofshamë të qetë....

Lotët nga dy liqe nën ballin tim
Nëpër faqe u rrokullisën vetë
Buzët vetë filluan dridhjen e tyre
Njoha vetën dhe shpirtin tim të vdekur...

Ti, o miku im i fëmijërisë
Me vdekjen që herret të rrëmbeu
More fëmijërinë dhe rininë time
Me ty vdiq një pjesë e jetës sime...

Oh, sa nevojë kam për të biseduar me ty
Shpirti mu lidhë si në nyjën e Gordit
Ula kokën në mesin e fytyrave të panjohura
I lodhur u ktheva të pushoj në shtratin tim...