Zërat e çjerrë

Ti......

Ti ndrin ashtu si borë mbi male,
Si tempull që zbardhon nga larg.
S'besoj në natën që sjell halle
Dhe as në lutjet mbi parmak.

As vetes time të lodhur shumë,
Nuk i besoj,s'i kërkoj ndjesë.
Jam fjalëpak,nuk pranoj zhurmë,
Në këtë botë, vëlla pa pjesë...

Për hir të skutave të natës
Këtë të marrë do ta dëgjosh.
Padashje dorën do t'ia zgjatësh
Rininë tënde do t'ia dhurosh....

Mbase s'u kuptuam.......

Ti erdhe pranë meje e lagur e ftohtë,
Asgjë nuk më the,as nuk psherëtive.
Rrije e menduar,ndoshta fare kot,
Mbase ishe fshehur,prapë mbas mërive.

Mbase ti as gjë, s'ke patur ç'të thoje
Dhe me orë të tëra pas dere ke pritur.
Mbase ëndrrat prap kërkoje ti zgjoje,
Ashtu arratisur si ndonjë e mitur.

Ndoshta s'të kuptoja un' njeri prej koti,
Ndoshta nuk kuptoje ti as veten tënde.
Ja dhe kjo pranverë vjen me erë të ftohti
Dhe ne prap të dy rrimë në ato vënde....

Përse mërzitesh?!.....



Përse mërzitesh o, zemër e cfilitur?!
Me jetën je ndeshur me mijra herë.
Dhimbje të dha jeta,ti shpresën ke rritur,
Nata s'pati hënë,ti ndriçove dhenë.

Bota e trazuar mallin e ka fshehur,
Virtytet në tym veten po e thajnë.
I dashuri shpirt,Ti me ta je nxehur?
Ata s'dinë të qeshin,ata s'dinë të qajnë....

Ç'të bëj......?!


Sa keq!Sa keq, ndodhem mes mërzisë,
Me orë të tëra pa thënur asnjë fjalë.
Nga ankthi pres,ç'dogjë që të krisë
Dhe yjet të hidhen nga qielli i larë.

Ç'të bëj?Ç'të bëj,ky është dëmi i kokës.
Edi.Shpirtin kyç me dryn.
Mërzinë e varros në fundin e gotës
Dhe bota e tëra më duket tym.....

Ne.......


Ne varfërinë e pimë si ujë.
Pa të na duket vetja hiç.
Na pëlqen të dukemi,të bëjmë bujë
Dhe ditën ta shtyjmë si ogiç.

Ne varfërinë e hamë si gjellë
Dhe pjatën e fshijmë me kafshatë në gojë.
Ai që varfërinë na e ka sjellë,
E quajmë Njësh dhe e votojmë......

Aspak s'besoj....

Aspak s'besoj se po tundohem,
Kushdo që lavde ty të ngre.
Veç pyes veten dhe mendohem:
Ç'qe ky moment?! Ç'qe kjo rrufe?!....

Momentet shpesh më turbullojnë,
Por prap gjëj forca,përqëndrim,
Sikur të dy ne të jetojmë,
Do ishte vërtet,ky fundi im....

Përtesë.....!


Bie borë dhe xhamat kanë ngrirë.
Në rrugë pemët cicërojnë si zogj.
Përse nuk dal? Pse s'kam një dëshirë?!
Përse ëndrra si letër m'u dogj?!...

Të dale borës t'ia pi ujin,
Luleborës,t'i marr pak vesë
Me heshtjen t'flas, ta prishi gjumin
Ta mbuloj me dëborë këtë përtesë.......

Krenaria e fjalës.......

Krenaria e fjalës sime,
Rri e fshehur prapa malit.
Jap dhe marr me tërsëllime,
M'i kthen klithmat si të djallit.

Kur vjen çasti i mirkuptimit,
Të pathënat janë tretur.
I humbet vlera besimit
Edhe fjala bëhet hekur......

Trokas në portën tënde......


E kush tjetër mund të jetë kaq von në këtë rrugë
Dhe me hijen e natës portën ka mbuluar?!
Kjo hije e zgjatur ngjason me një gur,
Që i është shkëputur malit dhe rrugës është thërmuar.

Mënyra se si rri e se si flas,besoj se jam i njohur,
Për zogjtë e lagjes dhe gurët e sokakut.
Un' s'jam më ai guri i parë,por ky guri i çkulur,
I rrukullisur në brinjët e merakut.

Nëse dëshiron të më puthësh o Njeri,
Nuk gjën dot buzë e faqe të lëmuara.
Unë jam rrugëtar i jetës pa kufi
Dhe natën e zhvendos nga kjo portë me këto duar.

Pushoj në shtretër çmëndurie.....


Pushoj në shtretër çmëndurie,
Në shtretër kohe egërsirë.
Tutorë që rrojnë me gjak fëmije
Buz lumit Lanë er' qelbësirë.

Në semafor,rrugicë dhe parqe
Fëmij të shtrirë mbi kartona.
Tutor me bark e me mustaqe,
Sundojnë nga larg si milingona.

Fytyrë e shtetit lypsëria,
E maskarait për tutor.
Ç'far pret ti popull nga partia,
Kur varfërinë ta sjell me zor......

As ai dhe.....


Në as një cep të botës nuk më zë gjumi
Dhe pse më shtrojnë çarçaf të mëndafshtë.
Isha mësuar ta vendosia kokën tek gjuri
Dhe të shtriheshim të dy në të njëjtin rrafsh.

E ke ditur që përkëdhelitë më shëronin,
Si valët e detit që shërojnë bregun.
Zogjtë mbi pemë cicërimat tona imitonin
Dhe bënin të lotnte dhe shelgu.

Një jetë të tërë u rritëm bashkë
Dhe vargmalet dot s'na ndanë.
As ai dhe s'do na ndai, për një kohë të lashtë,
Prap kokën do ta vendos tek gjuri yt, që do të kem pranë.

As kjo botë....


U eklipsua dielli dhe humbe ti,
Deti u tha dhe bota ngeli bosh.
Një shkretëtirë shpirti,në sy stuhi,
Zëmra asnjë lajkë s'po më josh.

Bëhem Zot dhe lind një botë të re.
Në gërmadhat e botës vjetër kërkoj përsëri.
As kjo botë s'ma embëlson të shtrenjtin dhe,
As kjo botë s'e kupton fjalën njeri......

Eh.....!!!!

Eh,sa brenga brënda meje,
Hyjnë e dalin nëpër skuta.
Të fshehur pas ferexheje,
Të maskuar si hajduta.

Jap e marr me brengën time,
Si një foshnjë që s'di çfar bëhet.
E kuptoj që çdo thërrime,
Brënda zemrës po shpërbëhet.......

Eja me mua.......


Eja me mua në parkun Rinia,
Tani që dimri iku dhe lulet po çelin.
Nga boçet e ajrit po zbret vetë çudia,
Në beben e syrit dashurinë ta mbjellim.

Po,tani,ku stolat janë zgjuar
Dhe presin vizitorë pakufi.
Ta mbështjelli dashurine që na eshtë afruar,
Pranë gjoksit e buzë më buzë të dy....

Kështu dashurova unë........


Unë të desha përtej vetes
Dhe prap them: Të desha pak.
Sipër lugjit afër mbretes
Ndoshta duheshim pa cak.

Si s'të desha pak më shumë,
Ti them vdekjes mos m'u qas.
Dhe kaq sa të desha unë,
S'do të thot të të humbas.

Përtej jetës,përtej vdekjes
Kështu dashurova unë.
Si një skllav i së vërtetës,
Pse s'të desha pak më shumë?!.....

Gjumin flak' në ëndërr....


Orët e natës nuk i përfill,
Gjumin flak në ëndërr.
Largoj çdo ditë me mundin tim,
Një vdekje shumë të ëmbël.

Gjumi është vdekje.Dot s'më mashtron,
Një gjumë i thellë qetsie.
Një orë më pak më shum rinon,
Më shmang prej skllavërie.

Dhe pse i lodhur i rropatur,
Ditës plot ngarkesë.
I shmangem gjimit shum i matur,
Do flë kur unë të vdesë.

Kur më mund gjumi, më vë poshtë,
Ndjehem njeri i vdekur.
Me ëndrrën zihem,vdekjen mposhtë
Dhe zgjohem krejt i mekur......

S'di pse hallin nuk ma qave....?!


Dallgë loti më nxjerr syri
Dhe përplasen nëpër faqe.
Vark' e dhimbjes zemrës hyri
Dhe më la pa manushaqe.

Endrra ime,shpresa ime,
Ubë shkarpë në përcëllimë.
Si një gur në rrukullime,
Ngeli mëndia mbi një brinjë.

Gdhënda shpirt e gdhënda halle,
Me smilarin e besimit.
S'di pse hallin nuk ma qave,
Më dhe rriskun e mallkimit.

Askënd........


S'të keqkuptoj për fjalët që më thua,
Që si gjilpërë e çpojnë trupin tim.
As jetën plot andralla, që m'u afrua
Dhe në çengel e vari çdo gëzim.

Askënd nuk shaj e mallkoj n'ktë botë,
Një zëmër e madhe ka vënd për këdo.
As jap,as marr ndonjë premtim të kotë,
Por kuvendoj e fatit si them jo.......

Mos ju largo syrit......


Mos ju largo syrit,
Që të ndjek nga pas.
Eshtë si drita e yllit..
Ndrin për ty me gas.

Ky është malli im,
Ndaj dhe sytë shkëlqejnë.
Qasu syrit tim,
Rrezet t'ia përkthejmë.

Tani ç'dogjë e kthej në numër...

Nisa thinjat ti numëroja,
Në infinit fijet e saj.
Çfardo kujtimi që po zbuloja
Tek rrënja e flokut nuk gjeta faj.

Nisa rrudhat ti ledhatoja,
Ngeca në brezaret e saj.
Si hon i thellë pas rrudhës shkoja
Dhe përpëlitem skaj më skaj.

Tani ç'dogjë e kthej në numër
Dhe krahasimet me të i bëj.
Nga thinjat s'dukem si i humbur,
Nga rrudhat veten nuk e gjëj...

Më kot........


Unë kuptohem në sy,kur jam i lumtur,
Në sy kuptohem dhe kur kam brengë.
Zambaku lulëzon dhe në skutën më të humbur,
Gjëmbaçi mbin në ballë dhe më pickon thellë.

E kuptushme është dhe buzëqeshia e qejfit.
Buzët shpejtojnë ta shprehin saktë.
E helmët është buzëqeshia e mllefit
Dhe buzët nxihen si guri në oxhakë.

Tek mua ç'do gjë kuptohet lehtë.
Fytyrën e kam tepër të lexueshme.
Më kot përpiqesh ti, o mëndje shkretë,
Të lundrosh mbi dallgë të revoltueshme.

S'e di se nga erdhi.......


Eshtë një sy,që vajton dit' e natë,
Fshehur pas qerpikëve të thinjur.
Herë qetë-qetë,herë si shtërngatë,
Vërshon faqeve si qënie e pabindur.

S'e di nga erdhi kjo dhimbje vjeshte,
Që sytë e tu u bënë dimër.
Ç'do dhimbje e kam pritur në heshtje
Dhe e kam vajtuar me zë, me timbër.

Do të bëhem zog dhe do fluturoj në qiell.
Larg kësaj brenge me hije pusi.
Ky lot që më thinji, si i lyer me miell,
Të mos të më vdesi,të mos të më mbysi.....

Aromë Nëne........

Dal në derë e pres me sy nga hëna,
Halletretur shpirti nëpër re.
Më përgjon si gjethe plepi gjëma
Dhe kërkon atë që nuk ja ke.

Në sergjen të dhomës bluan mola,
Drurin e cfilitur në acar.
Atje çlodhet e atje zjen kolla,
E plevitit të vjetër në hambar.

Vetullat lëvis në mjegull era
Dhe sokaqet nxihen si me bojë.
Ç'do qerpik të syrit zbardhi vera,
Nëna, lotlëshuar mbylli gojë.

Ç'far të bëj e ç'far të katranos,
Pesha e hallit kockat po mi djeg.
Si s'mu nda kjo dhimbje,si s'mu sos,
Shpirtin ku ta plas,ku ta përpjek?!

Eci si kërmill nëpër kalldrëme,
Aromë nëne mban çdo gur i ti.
Qielli do të çahet nga kjo dhembje
Nënën time do ta mbai në gji.....

Aromë Nëne........

Dal në derë e pres me sy nga hëna,
Halletretur shpirti nëpër re.
Më përgjon si gjethe plepi gjëma
Dhe kërkon atë që nuk ja ke.

Në sergjen të dhomës bluan mola,
Drurin e cfilitur në acar.
Atje çlodhet e atje zjen kolla,
E plevitit të vjetër në hambar.

Vetullat lëvis në mjegull era
Dhe sokaqet nxihen si me bojë.
Ç'do qerpik të syrit zbardhi vera,
Nëna, lotlëshuar mbylli gojë.

Ç'far të bëj e ç'far të katranos,
Pesha e hallit kockat po mi djeg.
Si s'mu nda kjo dhimbje,si s'mu sos,
Shpirtin ku ta plas,ku ta përpjek?!

Eci si kërmill nëpër kalldrëme,
Aromë nëne mban çdo gur i ti.
Qielli do të çahet nga kjo dhembje
Nënën time do ta mbai në gji.....

Nuk dua.......


Unë për jetën time,pikëllohem vetë
Dhe s'dua të ligështohet askush,për fatin tim.
Nga pas më shoqëron një e përpjetë
Nuk fletë,nuk shan,nuk ka guxim....

Edi,por unë jam njeri me sedër,
Për këtë gjë, ndjehem në sikletë.
Si bulmeti i mirë që tundet në vedër,
Kështu kam dhe unë dëshirën e vetë.

Nuk e di ç'do të preferoja në këtë frontë,
Kur pas më ndjek një fat i kotë.
Vërtet nuk kam fituar asgjë nga kjo botë,
Por firot s'kanë fund as sot' e as motë.

Nuk dua të më flas askush për jetën time,
Se jetën time e kam të shkruar në ditar.
Mermeri i errët do të mbledhi çdo thërrime
Dhe tërë lavdinë do ta varrosi në varr....