Pse të desha aq shumë?

Lumturisë i kërkoj ndjesë.....

I etur rend në botën shtrigë,
Pak lumturi nis dhe kërkoj.
Një pabesi,një pjellë e ligë,
Në pritë më del,leh si langoj.

Dhe lumturisë i kërkoj ndjesë:
Nuk të harrita mirësi.
Atë që Zoti ma dha pjesë,
Se si ma mori as vetë s'e di.

Nuk lyp më ndjenjë,jam i zhgënjyer
Dhe pabesinë e njojta mirë.
Në kraharor mbaj të mbërthyer,
Veç atë fat,atë dëshirë.

- HIDHËRIM I DASHURISË

Dashuria..dashuria,një gisht në mjaltin e ngjyer,
Por s'e kupton njerëzia se sa shum trishtim të b'je!
Është e ëmbël për të gjithë,edhe mbretër ka gënjyer!
Është e hidhur..shum e hidhur..kur s'e di dhe kur s'e ke !

Duke kërkuar dashurinë,njerzit rendin si një lumë!
Kur na del një lule para,s'e trajtojmë ashtu si duhet!
Mendojnë se largësia do bjer dashuri më shumë.
Harrojmë se me dashurinë,në jetë nuk mund të luhet!

Kështu bëhemi viktimë,të pa ditur,të pa mundur!
Kërkojmë të gjejmë shpëtimë nëpër vënde shum të egëra!
Zëmra jote atëherë,...si pa dashur e ka humbur!
Ndienjën fisnike të jetës,...është largë nga e vërteta.

Dashuri e shenjt ishte dashuria ime
E kultivoja me tere qenjen qe kisha
Athua nga qe e teprova shum me iku
Me la vetem me vuajtje e kujtime!

Viktim e gjalle mbeta ne kete bote
Si nje lule e pa ujitur kurr
E shoqeruar me ca fotografi te zbehura
Mendoj per kohen e lumtur, qe kishim dikur

Ah moj dashuri..ti mjalt i hidhur
E shef qe edhe shkronjat me ngatrrohen
E duart prap shkruajn duke u dridhur
Zemer e shqetesuar,vuajtjet shum te lodhen!

BOTË E MISTERSHME

Kush vuajti në jetë,kimetin ja di!
Si trup e si shpirt,ai ka jetuar.
Kush e gjeti gati,thonë “Lum si ai”!
...Por në jetë,si era ai ka kaluar!

Bota ku jetojmë është plot mister.
Dhe njeriu vetë,si shërben sa duhet.
Krijesë e përsosur,krijesë naive,
S’i mjafton një jetë!..Sa vjen e gatuhet.

Dikush do gënjejë,dikush veten mburr,
Dikush loz me ndienjat,e nuk ka ilaç.
Dikush dashuronë,e dikush askurrë!
Dikujt dhe “shëndet”,do i duket “plaçë!”

LËRE ZEMRËN TË BUROJË

Burim i kulluar ku t'a gjesh të jeshë!
Kush nuk do të donte t'i ngjante atij?
Lëre zemrën tënde,ende të burojë,
S'kan ç'ti bëjnë rrëketë,dot s'e turbullojnë.

Ajo që kalove është si rrëkeja,
S'është as lum,as detë,ti këtu gabohesh!
Ulërin nga gjembi, kur ka dhe më keqë...?!
Ashtu si rrëkeja, shkon e turbullohesh!

Turbullirat me kan mbuluar ka mot
Nuk besoj se mund te ktjellen kurr
Kto nuk jan nga dje e nga sot
Ne vend te zemres me mbeti nje gur!

Zemren e njom e te paster si loti
Ma vodhen dhe e vorrosen te gjalle
Keshtu a thua qenka shkrua nga Zoti
Te jetoj e mbushur helm e mall!

ZANA

Vjenë papandehur dhe ikën me dhimbje,
Ndienj e dashurisë, e bukur katile!
Ëndërra të ergjënda dhe në qofsh Ti, Xhinde!
Rrofsh e qofsh sa kënga,po s’më the, ku linde?
Qofsh ti e bekuar, ashtu si ke emrin,
Mos e lësho zemrën,në jetë një herë jemi!
Zëmra jote e butë, e vrarë sa më s’ka,
Di të përballoj dallgë më t’mëdha!
Zëmra të vajton, ti dëgjon lëngatën,
Dashuri e re do t’a mund shtërngatën.

Me shterngat u linda
Shterngat emri i qytetit tim
Athua edhe kjo parapriu
Qe vedit si gjej ngushllim!

As dallget nuk u ndalen
As tani as vite me pare
Kjo me duket eshte jeta ime
E hidhur dhe e pervuajtur pa ndar!

Zemer bute me quan
Athua une e meritoj?
Kur me vuajtjet e mija
Edhe te tjeret i helmoj!

BESO PO MOS HARRO

Beso tek jeta.
Beso tek vetja...
...Beso tek Zoti,
..ashtu si thua...
Po mos harro fjalën: “TË DUA.”

S'me mbeti as urrejtje
S'me mbeti as dashuri
Te gjitha i vorrosa
Mbeta te quhem njeri!

Tjater jete s'kerkoj
Do te ishte fatkeqesi
Edhe nje jete po ta kisha
Kjo do me parapij!

Besova tek jeta-me tradhetoi
Besim kam ne veten time-nuk e tradhetoj
Te Zoti besoj shum-sepse jam betua
Perveq familjarve kujt si them-TE DUA!

-MOS GABO

Kam një hall të madh,s'di ku ta kërkoj!
Më besoni shokë..s'mundem ta harroj.
Nga dora më iku...,largë fluturoj.
Më ndihmoni shokë,ku mund ta kërkoj?
Më gënjeu Qënia,më tha ta ndihmoj!
Sapo hodhi lumin...Kalin përdhunoi.
Ah moj botë mizore,nuk i vë dot emër!
Si i mban k'ta njerëz,pa mëndje,pa zemër?
Zëmra kur ka krisur,shpirti pikon lotë!
Dhimbjes saj largoju,se nuk matesh dotë!
Dhimbja e dashurisë,dhimbja më e fort,
Edhe gurin plasi,s'i rezistoj dotë.
Kurr nuk do të shohësh një ditë të bardhë,
Gjersa plaga ime të më mbajë zvarrë.
Gjumi është prishur,nuk mundem të flë.
Do ta hedh në lumë...lumi nuk e nxë!
Do ta hedh në det..po nuk duket gjë!
Nuk do që të dali,pa mëndje më lë.
Dhimbja do kaloi,mua do më lërë,
Vetëm kur një tjetër vëndin tënd ta zërë.

- KUSH E VRAU DASHURINË

Kush të tha se vritet me plumb dashuria?
Kush të tha që,... Ajo paska edhe varr?
Kush të tha se ndienjat nuk burojnë nga zemra?
Kush tha: ...."Dashuria varet në litar? "

Dashurinë e hodhën nga shkëmb i thepisur,
Ajo fluturoi e në zemër ra.
Në detin e thellë e shpunë për t'a mbytur!
Ajo prapë... Çau dallgët e mëdha.

Ai që e di ç’do të thotë kjo fjalë,
Dashuri të pastër në zemër ka rritur.
Do të jet i lumtur,sa të jetë gjallë,
Edhe pse në jetë dallg e ka goditur.

Dashurin e vran
Ata qe ne te nuk besuan
Ndoshta tani e pan dhe vet
Por shum von u penduan!

Dashurin e vran
Ata qe nuk dashten me te vertet
U munduan te na e punojn
Te na bejn ashtu si qe ishin edhe vet!

Dashurin e vran
Me dashje jo pa qellim
Nuk menduan fare per ne
Luajten me fatin tim!

JETA ËSHTË GËZIM

Brengën nxirre,mos e mbaj.
Jeta është gëzim, jo vaj!
Sytë me lotë,që dot s'i thanë..
Zemrës, njerëzve, rriju pranë.

Zëmra rreh e gjak shpërndanë,
Gjithë trupit anë e mbanë.
Një zemër me dashuri,
Shpërndan vetëm lumturi.

Të të them s'ke ndienja
Për të dashuruar..
A do të m'a falje
Fjalën e gabuar?

Atëherë si ta fali,
Rastin jeta ty?
Kur ndienjat e thyera
I quan dashuri?

Të vrara të thyera,të shtrira për tokë,
Saqë shpirtin tënd e kanë lënë trokë.
Me një pushkë e dy nuk merret kalaja,
Ndaj dhe dashurija do armët e saj

Dashuria ime më arme nuk kerkon
Eshte e vrar e shkreta
Tani ne qetesi
Thelle nen toke qendron!

Edhe po te thuash
Qe ndjenjat me jan tret
Eshte nje fakt i gjalle
Pa ndjenja kam mbet!

ËSHTË MË MIRË TË DUAM

Të ecësh në jetë, të ndiesh, të zgjohesh,
Nuk mjafton të duash, por dhe t'i kushtohesh.
Një zemër të lirë, asgjë s'e pengonë,
Edhe kur urrenë dhe kur dashuronë.

Kur e di çfar do, çfar të ka munguar,
Përse paske frikë për të dashuruar?
Është më mirë të kemi paqe, dashuri?
A më mirë të ndarë, t'i thurim Lavdi?!

Të duash dashuri dhe të rrosh i ndarë..!
Pranë një burimi..me buzë të tharë.
Janë ca pengesa që nuk t'i jep jeta,
Njerzit i krijojnë, kjo është e vërteta.

Nje here dashurova me shpirt e me zemer
Nuk do ja uli vleren do e ruaj at emer
Ai eshte emer i shenjt por pa ardhmeri
Eshte emer qe mbeti ne zemer, DASHURI!

E humbur e futur atje thelle nen toke
Dashuri e pangopur e ruajtur me lot
Asgje nuk me le prapa perveq mallengjimit
Dhe nje lule te thare qe e quaj,,Lulja e kujtimit''

Bukuria jote, leshërat e tua
porsi pëndë korbi, të gjata mbi thua,
ballëtë si diell, faqetë si mollë,
qafa jot' e gjate, mesi yt i hollë...
dora si deborë, fjala jote mjaltë
kurmi yt i derdhur, shtrati yt i naltë,
gjithë me kënaqin, të tëra i dua,
po zemëra jote u bë gur për mua!

Te shkruaja me drite te qiriut
Tani edhe ai ngadale po fiket
Apo nuk don te mi shofi lotet
Nga une filloi te merzitet!

Pse o i bekuar nuk ndriqon
Pse ma shuan edhe kete drite
Te lutem mos me le ne gjysme
Shkrimin dikush eshte duke prit!

Une do shkruaj edhe ne terr
Por kam frig mos po gaboj
Po shkruaj dicka qe nuk duhet
Kam frig mos po i lendoj!

Edhe pak drite te lutem shum
Nuk kerkoj te rrijsh i ndezur gjate
Vetem edhe ca fjale me mbeten
T'ju them:S'e i dashta shuum!

Ju qe me iket e me lat mua ne kete bote
Po ju them te drejten gjithmon jam me lot!

te therras
atje ky me ke len do me gjesh prap
te therras
kerko c'far ke harruar dhe do kesh
te therras
ne caste deshperimi c'me ke then
te therras
sa net e net pa gjum ti me ke len

Mjegull e endrres u be shi e me zgjoi,
ylberi qe na lidhte, perjete ra,
si Zifir te ngjita, por prape me shpetove,
dhe dicka prej meje u nda.
Tani TI akoma mund te vish tek une
te qeshesh, te qash, te heshtesh, te vrenjtesh,
por meqenese une nuk hyra dot tek ti,
dhe ti brenda meje, me mire te vdesesh.

Shpirt, i dënuar gjak për të pështyrë,
Për të duruar kot e kot tortyrë,
Në këtë Trup të ndyrë pse ke hyrë
Kur prapë jashtë paske për të fryrë?

Dërgova shpirtin lart në Qiell mbi retë
Dhe n'Errësirrën posht' e tatëpjetë:
M'u kthye pasi e zbuloj Mysterin;
Më tha kështu:"Parajs' e Ferr jam vetë"

Fito një Zëmër,puthe dhe rrëmbeje,
Dhe adhuroje si Altar prej Feje:
Njëqind qabera s'vlejnë sa një zemër;
Zemër kërko Haxhi,jo gur Qabeje.

Nuk mund t'ndriqoj si Yll
Ndriqimi me ka trete
Me duket qe ne nje pyll
E vetmuar kam mbet!

Si te perendoj si diell
Kur nuk po lind fare
Kjo jete ishte e poshter
Ne kete bote genjeshtare!

----------------------------------
Kjo zemer qe me mbeti
Te gjitha i kupton
Por kjo fare s'con pesh
Pasi ndrysh vepron!